Over campagne voeren in een eenpartijstelsel met twee rechtervleugels.
Een commentaar van Mathias Bröckers.
Als er bewijs nodig was dat de democratie in de Verenigde Staten een simulatie is en dat de verkiezingscampagne van een miljard dollar een holle kraam is, omdat verkiezingen in een eenpartijstelsel met twee rechtervleugels geen verkiezingen zijn – het debat tussen president Trump en zijn uitdager Biden van afgelopen dinsdag zorgde daarvoor. Een opruiende trol die geen 10 seconden kan zwijgen en een halfdementaire opa die het geluk had zijn naam niet te vergeten – als zulke cijfers het beste zijn wat een politiek systeem te bieden heeft, is het geen wonder dat meer dan de helft van alle kiezers dit circus negeert. Ze hebben gewoon geen keuze.
Het feit dat Trump nu Corona heeft gevangen en in quarantaine is geplaatst, geeft ons in ieder geval de hoop dat dit het laatste debat was. Je kunt het niveau niet meer ondermijnen, tenzij je een zwembad voor modderworstelen of een boksring zoals bij de “World Wrestling Federation” voor de volgende keer ter beschikking stelt. Toen mijn zoon ooit een fan was van Hulk Hogan & Co. en hij duwde tot ik met hem naar een liveshow ging, was ik achteraf nogal opgewonden: alles leek erop dat de vechters elkaar echt pijn deden. Na de wedstrijd Trump vs. Biden merkten de media als climax op dat “Sleepy Joe” eigenlijk een geërgerde “Shut Up” schreeuwde naar de “pit-bull” Donald – en dat was het met de inhoud, met oppositie, met een politiek alternatief. Niemand wil een ziektekostenverzekering voor iedereen, niemand wil het astronomische wapenbudget inkrimpen, niemand wil grote bedrijven belasten en niemand wil een Green New Deal. Hoewel Biden kort heeft gekletst dat zo’n deal zichzelf zou financieren – en Trump heeft tussendoor iets van “socialisme” gekletst – moest hij toegeven dat hij een Green New Deal afwees toen hem dat werd gevraagd. Hij gaf de voorkeur aan het “Biden Plan”. Dat had men graag willen horen, evenals iets concreets. Immers: beide zijn voor schone lucht en schoon water. En iedereen denkt dat hij dat beter kan dan de andere, die erg slecht is en altijd liegt en een mislukking is in het algemeen… (Omdat de video moeilijk te dragen is, hier is het transcript)
Kort voor de vuilnisbelt had de “New York Times” onthuld dat de vermeende miljardair Trump in 2018 maar liefst 750 dollar aan federale inkomstenbelasting had betaald – maar iets illegaals of zelfs geld uit Rusland was niet terug te vinden in de belastingaangifte. Het feit dat tientallen grote bedrijven, met name Amazon, helemaal geen inkomstenbelasting betalen, werd vervolgens onvermeld gelaten, evenals het feit dat beide partijen dit op de superrijken toegesneden belastingstelsel hebben gecreëerd en blijven ondersteunen.
Het Troefkamp trok ook een pijl uit zijn koker voor het debat: de brief van de nationale inlichtingencoördinator James Ratcliff, volgens welke de “Russiagate” beschuldigingen tegen Troef een uitvinding van het Clintonkamp zouden zijn, en dat de Amerikaanse geheime diensten er al van op de hoogte waren voordat het ongegronde “Steele Dossier” over de vermeende wandaden van Troef in Moskou bekend werd en een onderzoek inleidde. Volgens deze brief hadden de Amerikaanse diensten hun kennis te danken aan het bespioneren van een Russische analist, die blijkbaar lucht kreeg van het feit dat de inbraak in de server van de Democratische Partij de schuld was van Russische hackers en dat Trump werd beschuldigd van een niet-bestaande verbinding met Rusland. Volgens de brief van de topagent van de Amerikaanse geheime dienst – die de New York Times “Russische desinformatie” noemt – werd ook president Obama op de hoogte gebracht van deze verdenking. Maar hij, samen met andere hoge CIA-ambtenaren en de hoofden van de FBI, had geen scrupules over de “Crossfire Hurricane” afluisterapparatuur en heimelijke onderzoeken – en, in overleg met de mainstream media, de Russiagate samenzweringstheorie. Niet tegen Team Clinton, dat opdracht had gegeven tot het nepdossier, waarvan de dubieuze Russische informanten al bekend waren bij de FBI, maar tegen Team Trump; niet tegen Hillary, die de nieuwe Koude Oorlog aanwakkerde om de aandacht af te leiden van het schandaal van haar gehackte server (en de fraude op Bernie Sanders), maar tegen Trump, die vervolgens niet schuldig kon worden bevonden aan enige misstappen in de zaak van Rusland in de uitgebreide impeachmentonderzoeken en het miljoen-dollar “Mueller Report”.
Dat deze connecties nu pas worden gepubliceerd en gedocumenteerd – er volgen nog meer documenten – is niet te wijten aan de huidige verkiezingscampagne, maar aan de blokkade van de de-classificatie van geheime documenten door de betrokkenen – namelijk de huidige CIA-directeur Gina Haspel, die als voormalig stationschef in Londen in 2016 de CIA-zaak coördineerde met de Britse MI-6 – de (voormalige ?) werkgever van Christopher Steele, die daar zijn nepdossier heeft geschreven…
Die Tromp klonk triomfantelijk in het debat: “Ze hebben vanaf de eerste dag een staatsgreep gepland, ….., maar we hebben ze betrapt. We hebben ze allemaal, en we hebben het op band!”
betekent niet dat de verantwoordelijken ter verantwoording worden geroepen. Hoewel de inbraak op het kantoor van de Democraten in het gebouw “Watergate”, die Richard Nixon ooit zijn presidentiële baan kostte, ronduit belachelijk lijkt in vergelijking met dit schandaal. Want het was niet een kleine loodgietersbemanning die ‘s nachts de concurrentie bespioneerde, maar de toppen van de CIA, de FBI en de regering probeerden systematisch een ongewenste president te ontmantelen met illegale methoden. Hoewel, volgens Caitlin Johnstone, gaat het hier niet echt om Trump:
“De standaard Democratische partijtelling was dat onderzoek naar mogelijke collusie tussen het Troefkamp en Moskou moest uitwijzen of de Amerikaanse regering op het hoogste niveau was gecoöpteerd door een vijandige buitenlandse mogendheid, waarbij talloze ‘experts’ aan het begin van Troef het onderzoek beweerden dat Troef in ketens uit het Witte Huis zou worden gesleept. Het gemeenschappelijke verhaal van de Republikeinse Partij is dat de president het doelwit was van een zachte couppoging van de “diepe staat”, waarin valse beschuldigingen van Russische samenzwering werden geuit om hem uit zijn ambt te zetten omdat hij de diepe staat had getrotseerd. Zoals de meeste feestverhalen, zijn beide vals.
Het is waar dat de samenzweerderij beweert dat Vladimir Poetin de uitvoerende macht van de Amerikaanse regering in het geheim heeft gecontroleerd. Het is ook waar dat Russiagate een psychologische operatie was die gesponsord werd door krachten van het Amerikaanse inlichtingenkartel, soms collectief aangeduid als deel van de “diepe staat”, hoewel deze term de laatste jaren grotendeels betekenisloos is geworden omdat de Trumpisten de betekenis ervan hebben verdraaid tot “Democraten en zij die niet van Trump houden”. Maar zowel de Republikeinen als de Democraten hebben het mis om te geloven dat Russiagate iets te maken had met de beschuldiging van Troef. Russiagate was nooit een diepe staatsoperatie gericht op Trump; Russiagate was altijd een diepe staatsoperatie gericht op Rusland. U kunt er zeker van zijn dat dit waar is, want hoewel Russiagate geen significante negatieve invloed heeft gehad op Trump, heeft het wel de wielen gesmeerd voor de escalatie van vele nieuwe Koude Oorlog agressies tegen Rusland. (…) Wat de presidentiële carrière van Trump betreft, is het enige wat Russiagate ooit heeft bereikt de galvanisatie van zijn republikeinse basis rond het volledig valse idee dat het tegen de gevestigde orde strijdt….”.
Dat brengt ons terug bij het “eenpartijstelsel met twee rechtervleugels” en de controle ervan door het militair-industrieel complex, evenals de simulatie van de democratie en een presidentieel debat op het niveau van de middelbare school. In dit opzicht is het relatief irrelevant welke van deze twee antilichamen vanaf 2021 in het Witte Huis zullen verblijven, zelfs als de media de verkiezing als beslissende slag stileren, met een ultra-gewelddadige quasi-hitler in de rode hoek en een corrupte Confucius als de Witte Ridder in de blauwe.
Ben je klaar om te rommelen?
Nee!
Vanwege Covid moest de Hitleracteur een pauze inlassen in het ziekenhuis, een andere wedstrijd wordt waarschijnlijk geannuleerd. Maar het gevaar is nog niet geweken, want volgens de Democratische Senator Murphy is de “Russische dreiging” nog maar net begonnen: “Als Trump nu voor twee weken uit de verkiezingscampagnetour valt, zal hij vervangers sturen, en een van zijn vervangers is nu helaas Vladimir Poetin”.
Hij is serieus en vertelt het op CNN. Maar we zullen het waarschijnlijk moeten doen zonder een live wedstrijd tussen Vladimir the Terrible en Sleepy Joe Biden – Russiagate en de nieuwe Koude Oorlog, aan de andere kant, zal in extra tijd gaan, ongeacht wie de winnaar wordt uitgeroepen na de Amerikaanse verkiezingsstrijd…
+++
Mathias Bröckers schreef laatst “Don’t Kill The Messenger – Freedom for Julian Assange” (Westendverlag) . Hij blogt op broeckers.com
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: Angyalosi Beata / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)