Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Bevolkingsbashing, de nieuwe trend in corona manie

Bevolkingsbashing, de nieuwe trend in corona manie

Veröffentlicht am: 29. Juni 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Politici en de media devalueren de hele bevolking steeds meer en op autoritaire wijze. Met gewelddadig taalgebruik wordt een slecht humeur gecreëerd tegen de eigen medeburgers.

Een commentaar van Christiane Borowy

Wat een week: De politie in Stuttgart bereidt zich voor op grote botsingen dit weekend en intensiveert haar aanwezigheid in de binnenstad van Stuttgart na het geweld van afgelopen zondag door de daders van de zogenaamde “amusementsscene” en de daaruit voortvloeiende verwondingen van de politieagenten. Meer aanwezigheid van de politie, videobewaking en mogelijk een verbod op alcohol staan daarom gepland voor dit weekend.

De huidige krantenkoppen van gewonde politieagenten en plunderende mensen hebben de vreedzame demonstraties tegen de Corona-regels allang overschaduwd – en dit net op het moment dat het overduidelijk werd dat vele duizenden mensen in Stuttgart week na week vreedzaam konden demonstreren voor het behoud van hun basisrechten.

Horst Seehofer wilde de politie ook beschermen bij de vraag of een TAZ-journalist in staat van beschuldiging moest worden gesteld. Niet leuk om de vraag te stellen in een column over welke banen politieagenten anders zouden kunnen doen in geval van werkloosheid, maar aanklagen? Maar twee dagen geleden, op 25 juni 2020, besloot Seehofer dat de grote hint, de goede onweersbui niet zou gebeuren en dat misschien alleen de persraad erbij betrokken zou zijn. Naar verluidt wil Seehofer een discours levendig houden over de kwestie van de juiste menselijke interactie met elkaar.

“Een ontremming van de woorden leidt onvermijdelijk tot een ontremming van de daden en tot uitwassen van geweld”, aldus Taz der Bild (7). Maar in plaats van te applaudisseren voor deze zorg, klinken de massamedia hardop dat Seehofer had toegegeven en dat dit een vergissing was. Op 25.06.2020 haalde de wereld zelfs de krantenkoppen, Seehofer “chickened out” (8). Het grappige is: toen op 9 mei in Stuttgart een aanvalspoging op journalist Ken Jebsen plaatsvond, stelde niemand de vraag naar een humane behandeling.

De uitbraak van Corona in de vleesfabriek van Tönnies was bovendien een schandaal dat de uitbuitende arbeidsomstandigheden nog verder in het vlees deed doordringen en dat ook de kwestie van de vrijheid van reizen en de legitimatie van de Corona-regelgeving weer op tafel bracht en de hoop deed verdwijnen dat er snel iets zou veranderen. Plotseling was er een complete politieke en mediale verrassing dat mensen in Duitse bedrijven onder onvoorstelbare omstandigheden moeten werken – hoewel dergelijke omstandigheden in het verleden al door vakbonden en verenigingen waren gesignaleerd (17).

Er was ook nieuws uit Berlijn: sommige maatregelen werden versoepeld in de hoofdstad, maar “maskerweigeraars”, zoals de media zeggen, moeten voortaan worden gestraft met een boete (3). Op de website van de Berlijnse senaatsafdeling voor gezondheid wordt echter de volgende informatie gegeven over het correct dragen van maskers: “Het gebruik van alledaagse maskers is altijd op eigen risico” (4).

In dit verband wordt ook gewezen op mogelijke gezondheidsrisico’s door het dragen van maskers, maar dit betekent in feite niets meer dan een disclaimer. Dit betekent dat, ondanks de wettelijke verplichting om een masker te dragen, niemand uiteindelijk verantwoordelijk zal zijn voor de mogelijke negatieve effecten van het dragen van een masker. Kiezen tussen een boete of een ziekte kan dus betekenen dat je moet kiezen tussen de duivel en Beelzebub.

En dan was er nog Cem Özdemir, die tijdens een interview na de incidenten in Stuttgart werd geconfronteerd met de uitroep “Het politiegeweld is de schuld van dit” en reflexief en nors voor een lopende camera reageerde: “Hou alsjeblieft je mond, ik ben aan het praten. We zijn hier in Duitsland, ik praat. Shut up” (18). Wat zou er in de media zijn geweest als de journalist Ken Jebsen dat had gezegd? Zou men hebben gedaan alsof dit een ongemakkelijke, maar op de een of andere manier menselijke misstap was, slechts een verspreking, die eigenlijk ook sympathiek is omdat het laat zien hoe toegewijd iemand is? Ik heb mijn twijfels.

Als men verder kijkt dan de genoemde individuele gebeurtenissen en hun tegenstrijdigheden en open vragen, merkt men dat niet alleen de wetshandhavers de rode draad door de gebeurtenissen lopen, maar dat er nog een ander aspect is dat zich door alle politieke en mediakrantenkoppen heen weeft: de politiek en de media organiseren momenteel een regelrechte aanval op de gewone burger en zijn misschien begrijpelijke open vragen. Bashing betekent in gewone taal “felle, geringschattende kritiek” (1) – en dit is precies wat er gebeurt.

De ontsporing van Cem Özdemir is dan ook geen geringe zaak. Het weerspiegelt een houding die in de politiek en de media fundamenteel overheerst ten opzichte van critici van de coronaregels en degenen die ze afdwingen.

Het is een bekende traditie dat psychologen en instanties zich in dienst stellen van de machtigen en dat zij hoogbetaalde strategieën ontwerpen om critici van de macht en de sociale verhoudingen het zwijgen op te leggen. De term “samenzweringstheoretici”, die tegenwoordig zo vaak onzorgvuldig wordt gebruikt, is dus ook geen triviale term, maar eerder een door de CIA ontwikkeld concept van psychologische oorlogsvoering. In een CIA-memo uit 1967, getiteld “counter criticism on the warren report”, dat sindsdien publiekelijk bekend is geworden, was het de bedoeling om degenen die het officieel vertelde verhaal kritisch in twijfel hadden getrokken, het zwijgen op te leggen en de moord op Kennedy uit te leggen. Op dat moment waren het journalisten die voor het eerst een verband tussen de CIA en de moord op Kennedy hadden onderzocht en gepubliceerd (10).

Psychologische oorlogsvoering is dus in principe psychologisch ondersteunde gewelddadige communicatie in dienst van de machtigen. Dat is belangrijk om te weten, want sinds kort wordt hetzelfde principe weer gebruikt: Critici zijn taalkundig gedevalueerd. Het goede nieuws is dat de taal kan worden gebruikt om te zien door middel van psychologische oorlogsvoering.

Niet alle psychologen staan in dienst van de machtigen; integendeel, er zijn er die machtsstructuren benoemen en proberen de logica van de overheersing te doorbreken. De Münchense psychotraumatoloog Franz Ruppert is één van hen. In zijn boeken wijst hij op traumastructuren en manieren om eruit te komen. De kern van zijn onderzoek is onder meer de dader-slachtofferdynamiek die leidt tot trauma’s en ongezonde structuren, zowel privé als sociaal.

Het is interessant dat Ruppert’s stelling is dat er een syntaxis, semantiek en pragmatiek is van de slachtofferhouding en ook een dadertaal. “Wanneer we vanuit onze gezonde portie spreken, gebruiken we andere woorden, termen en zinsconstructies dan wanneer onze psychotraumaoverlevingsstrategieën het woord leiden”, zegt hij in zijn laatste boek (11).

Hoe zoiets er taalkundig uit kan zien, is te begrijpen in een artikel dat enkele dagen geleden op T-Online werd gepubliceerd door Lamya Kaddor, projectmanager aan de Universiteit van Duisburg-Essen (12). Ze brengt alle hierboven genoemde politieke gebeurtenissen samen en berispt ze:

“Maar in plaats van voorzichtigheid is er meedogenloosheid. Duizenden vieren feestjes op het Landwehrkanal. Bijna niemand droeg een masker tijdens de nacht van de rellen in Stuttgart; zeker een marginaal aspect van de ongebreidelde orgie van geweld, geen twijfel mogelijk, maar één aspect. Gezinnen ontmoeten elkaar in grotere kringen voor feesten en barbecues, alsof alles weer normaal is. Tijdens kerkdiensten en religieuze bijeenkomsten knuffelen gelovigen dicht op elkaar in kleine ruimtes. In fitnesscentra trainen mensen alsof er geen morgen is. Voor de verantwoordelijken in de vleesindustrie in Tönnies, Westfleisch, Wiesenhof of elders lijkt het virus niet te bestaan, vergelijkbaar met de samenzweringstheoretici.

Interessant is ook dat critici van de maatregelen ervan worden beschuldigd een “anti-Corona-beweging” te hebben opgeroepen die de innerlijke en sociale vrede vernietigt. Deze onverantwoordelijke critici geven zogenaamd niet eens om hun eigen familie en mevrouw Kaddor vermoedt dat dit misschien komt omdat deze familie niet goed was.

Deze tactiek is overigens ook terug te vinden in het eerder genoemde document uit 1967, waarin staat dat deze strategie van het aanhalen van psychische stoornissen als oorzaak en het beweren dat de behoefte aan erkenning en liefde niet is vervuld, gebruikt moet worden wanneer het niet langer effectief is om iemand in diskrediet te brengen als samenzweringstheoreticus. Als u het artikel van mevrouw Kaddor leest, kunt u zien dat zij deze strategie van psychologische oorlogsvoering perfect, bewust of onbewust kan toepassen.

Gezien het almaar groeiende protest en het groeiende onbehagen van de bevolking tegen de gemaakte corona-afspraken is het uiteraard niet langer voldoende om individuele journalisten, onderzoekers of kunstenaars simpelweg in diskrediet te brengen als samenzweringstheoretici. Nee, nu wordt elke burger al gedevalueerd als iemand die niet solidair is, die niet vreedzaam en asociaal is en die zich niet op de juiste manier gedraagt. Integendeel, ze proberen alleen maar sociaal te zijn en belangrijke basisbehoeften te vervullen, zoals de behoefte aan aanraking, aan gemeenschap en sociale samenhang of aan innerlijke vrede door middel van spiritualiteit. Maar de auteur schrijft dit ruw af als “knuffelen” in kerken, of als een onverantwoordelijke, niet meer te redden, plezierige samenleving. “Als je je niet bekommert om het leven van je familie en vrienden, moet je je misschien realiseren dat we een tweede grote lockdown economisch gezien nauwelijks zullen overleven”, vervolgt ze. Dus de nieuw gevonden zondebok is ook verantwoordelijk voor de economische ineenstorting?

Het vermoeden rijst dat elke weerstand tegen een opgeroepen “tweede golf” in de herfst van dit jaar moet worden afgewezen en gedevalueerd als, zoals het artikel zegt, “laksheid…, onfatsoenlijk… afkomstig uit het aluminium hoedenkamp… onverantwoordelijk… roekeloos… egoïstisch (gewoon willen doen wat ze willen)…”. Opvallend is dat geen enkele sociale groep of individu in het brandpunt van de belangstelling staat, maar de burger in het algemeen, die een verantwoorde bijdrage moet leveren en voor wie de sociale vrede die door het dragen van maskers moet worden gehandhaafd, iets betekent. Dit is een verdere stap in de psychologische oorlogsvoering, want de burger moet in het gareel worden gebracht en gehoorzamen, anders wordt hij gestraft.

De samenzweerders en alu-hoeddragers die op deze manier worden beschuldigd en als zondebok worden gestileerd, bestaan in werkelijkheid helemaal niet. Maar er zijn mensen die een gezond leven willen leiden en die verschillen in hoe dit gezonde leven er voor hen uitziet. Was diversiteit en pluraliteit tot voor kort niet het culturele en politieke model, en zou een democratie niet zulke verschillende opvattingen over het goede leven moeten bevorderen of er in ieder geval tegen bestand moeten zijn?

Als de burgers hun autonomie willen behouden ten opzichte van de huidige botsingen, zouden ze er goed aan doen om te letten op de mate waarin er wordt geprobeerd om enerzijds maatregelen op te leggen door middel van taalkundig geweld en anderzijds om scheidslijnen tussen de mensen te trekken.

Hier wordt de sociale vrede in gevaar gebracht en worden alleen de individuele belangen behartigd, bijvoorbeeld de belangen van een machts- en geldelite. Gewelddadige communicatie daarentegen is altijd gericht op de behoeften van de mensen in een gemeenschap. In geweldloze communicatie wordt naar alle betrokkenen geluisterd. Dit alleen is op dit moment niet gegeven. Daarnaast is een centrale vraag van geweldloze communicatie wat het individu of een gemeenschap nodig heeft om de vrede te laten zegevieren en om ervoor te zorgen dat iedereen zich op zijn gemak voelt. Er zijn ook conflicten in geweldloze communicatie, maar die worden zonder geweld uitgevoerd, en taal is daarbij een belangrijk element.

Daarom leidt geweld in de taal altijd tot conflicten. Met betrekking tot Corona zou men dus ook in de politiek een veel minder autoritaire aanpak kunnen hanteren door de gemeenschap te bevragen en te laten participeren in het proces van het vinden van oplossingen. Dit kan een utopie zijn, maar een probleem in een gemeenschap moet ook collectief worden opgelost. Het helpt niet om op een autoritaire manier te doen alsof wat de enige juiste oplossing is.

Vroeg of laat zal er dus onenigheid zijn, als mensen blijven doen alsof de basisbehoeften voor zelfbeschikking, zowel met betrekking tot het lichaam (vaccinaties, immuniteitskaart, nabijheid) als met betrekking tot de hele externe levenssituatie (werk, huisvesting, sociale participatie, levensvreugde), gewoon een platte uitdrukking zijn van overdreven egoïsme.

Een blik op de geschiedenis zou kunnen helpen om het belang van het bevredigen van de behoeften van iedereen in een (wereld)samenleving te visualiseren: Het feit dat Duitsland na de Eerste Wereldoorlog het recht op zelfbeschikking werd ontzegd, was bijvoorbeeld een van de oorzaken van de verwoestende Tweede Wereldoorlog. Niet alleen Poetin wees hierop in zijn toespraak tot de natie enkele dagen geleden (15), maar ook historici als Wolfgang Effenberger, die in zijn boek “Europas Verhängnis”. Revolutie, Verwarring van Raden en Versailles” vat hij samen: “Tot op de dag van vandaag wordt het zelfbeschikkingsrecht alleen gebruikt als een wapen van het keizerlijke denken naar smaak” (15). Het citaat maakt ook nog eens duidelijk wat de fatale gevolgen kunnen zijn als er met geweld wordt gecommuniceerd en dus de behoeften van veel mensen worden genegeerd.

Zelfs als het in de grote politiek misschien niet meteen lukt om gezamenlijk een acute crisis het hoofd te bieden, is het des te belangrijker dat tenminste iedere burger aandacht besteedt aan zijn eigen behoeften en die van zijn directe omgeving en deze geweldloos communiceert, bijvoorbeeld door naar de ander te luisteren, ook al heeft hij een volstrekt vreemde houding. Misschien kan niet aan alle behoeften worden voldaan, maar misschien is er ruimte voor actie die kan worden onderzocht. Misschien komt er dan, in plaats van te vechten, zoiets als nieuwe creatie en creativiteit tevoorschijn. De mens is in staat om te vechten, maar hij is ook in staat om boven zichzelf uit te stijgen in positieve zin.

Bronnen: