Broederschap in wapens met de Israëlische apartheidsstaat | Door Rainer Rupp

Een commentaar van Rainer Rupp.

Op dinsdag van deze week verheugde de krant Bild zich: “Historisch moment – de Israëlische luchtmacht vliegt over het voormalige concentratiekamp Dachau”. Het artikel met de bar headline is onderbouwd met verschillende foto’s die de vermeende “historische overvlucht” van de Israëlische F-16 gevechtsvliegtuigen laten zien, “zij aan zij met Duitse Eurofighters met het IJzeren Kruis op de romp”. “Aan het hoofd van de formatie vliegt het hoofd van de Duitse en Israëlische luchtmacht samen in een Israëlische Lear Jet,” vervolgt Bild, alsof het een heel bijzondere eer is geweest.

Bild ziet de gezamenlijke overvlucht als “een buiging voor de slachtoffers van de nationaal-socialisten” en als “een teken van een heel bijzondere vriendschap”. Het is inderdaad een heel bijzondere vriendschap, want Israël is niet de eerste racistische apartheidsstaat waarmee de Bondsrepubliek Duitsland (toenmalige FRG) een bijzonder vriendschappelijke relatie onderhield. Zelfs met het Zuid-Afrikaanse racistische regime, dat de apartheid in al haar afschuwelijke vormen had uitgevonden, onderhielden de FRG-elites nauwe betrekkingen, van cultuur tot economie en vooral op militair en bewapeningsgebied.

Maar ondanks deze intieme betrekkingen van de FRG-elites met het apartheidssysteem van de Afrikanen, zou een dergelijke demonstratie van vriendschap door een gezamenlijke overvlucht van de luchtmacht van het Zuid-Afrikaanse regime en de Federale Luchtmacht hebben gefaald door de verontwaardiging van het verontruste publiek. Vandaag de dag verschilt het Israëlische apartheidsregime echter nauwelijks van zijn Zuid-Afrikaanse tegenhanger. Toch wordt de gezamenlijke Duits-Israëlische luchtmachtparade in de lucht boven een voormalig concentratiekamp nu als een grote eer gepresenteerd. En de bevolking zwijgt. Waar zijn de demonstraties van de strijders voor de mensenrechten tegen het militaire bezoek van een onrechtvaardige en apartheidsstaat?

Maar laten we eerst eens terugblikken op hoe het was met de nauwe Duitse betrekkingen met de eerste apartheidsstaat in Zuid-Afrika.

In al die decennia vond, grotendeels ongemerkt door het Duitse publiek, een nauwe en vriendschappelijke samenwerking plaats tussen de politieke en economische elites van de Bondsrepubliek Duitsland en de onderdrukkings- en moordmachine van het Zuid-Afrikaanse racistische regime. Dat de FRG-elites zich daardoor schuldig maakten aan medeplichtigheid en medeplichtigheid aan de misdaden van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime was voor niemand een probleem, omdat de zelfbenoemde Duitse “kwaliteitsmedia” zwijgen. Pas veel later, toen de Zuid-Afrikaanse apartheidsstaat allang op de vuilnisbelt van de geschiedenis was beland, brachten ook de Duitse media geïsoleerde schandalen aan het licht.

Een rapport i van het Duitse Cicero magazine, dat in januari 2014 verscheen, is met name aan te bevelen. Onder de titel: “How Germany Nuclearly Armed the Apartheid State” gaf het tijdschrift explosieve details die de meeste lezers vandaag de dag waarschijnlijk nog niet kennen.

Het artikel was inleidend:

“Wanneer mensen in Duitsland vandaag de dag Nelson Mandela’s strijd voor vrijheid prijzen, is het vaak hypocriet. Want de Bondsrepubliek steunde de apartheidsstaat politiek en militair en omzeilde zelfs een (VN-)wapenembargo. Dit omvatte ook nucleaire benodigdheden.”

Het gaat verder met te zeggen:

“De blanke regering van Zuid-Afrika kreeg alle politieke, economische en zelfs militaire steun van sommige NAVO-landen. De betrekkingen van Zuid-Afrika met Groot-Brittannië, Israël en de – Federale Republiek waren bijzonder intens.

“De militaire samenwerking van de Federale Republiek met Zuid-Afrika stuitte op internationale kritiek: zowel de toenmalige Organisatie voor Afrikaanse Eenheid – de voorloper van de huidige Afrikaanse Unie – als de VN hebben deze activiteiten meermaals veroordeeld. Duitsland heeft met zijn beleid het wapenembargo van de VN tegen Zuid-Afrika geschonden, dat volgens het internationaal recht bindend is. In de Duitse nieuwsuitzendingen werd geen melding gemaakt van deze veroordelingen. Als er al korte randnotities in de dagbladen stonden…

Hieruit blijkt eens te meer dat de mainstream “kwaliteitsmedia” niet alleen sinds gisteren tegen ons liegt. Ze manipuleren ons veeleer in het belang van de heersende klasse en haar politieke elite, die de regering voor hen levert, sinds mensenheugenis.

Cicero beschreef de wetenschappelijke en technische samenwerking met het regime als bijzonder schandalig. Zo mochten Zuid-Afrikaanse militaire wetenschappers deelnemen aan gespecialiseerde conferenties van het Fraunhofer-Instituut voor Drijfgassen en Explosieven. Maar het was niet alleen de nieuwste wetenschappelijke kennis op het gebied van explosieventechnologie die Duitse wetenschappers aan de Zuid-Afrikanen hebben doorgegeven. De staat kreeg ook de kennis voor de bouw van een uraniumverrijkingsinstallatie van de nucleaire onderzoeksfaciliteit in Karlsruhe en via contracten met het toenmalige grotendeels federale bedrijf STEAG (…).

Met betrekking tot de BRD-hulp voor de bouw van een Zuid-Afrikaanse atoombom meldde Cicero uit een overheidsdocument dat beschikbaar was voor het tijdschrift hoe het ministerie van Economische Zaken in Bonn de touwtjes in handen had om compressoren die van cruciaal belang waren voor de uraniumverrijkingsinstallaties in Zuid-Afrika van de lijst van exportverboden te halen. De truc: in de toekomst moeten de voor export verboden onderdelen worden aangegeven als “volledig normale compressoren”. En een staatssecretaris van de BRD wenst de Zuid-Afrikanen “nog meer succes” bij hun inspanningen.

Bovendien was Duitsland het enige land ter wereld dat een culturele overeenkomst met de apartheidsstaat handhaafde. In het kader van deze overeenkomst was er onder andere een regelmatige studentenuitwisseling. De Duitse scholen in Zuid-Afrika, die door de Duitse regering werden gefinancierd, hielden zich ook aan de rassenwetten van het apartheidsregime. Cicero citeert als voorbeeld uit een essay van een student van de “Deutsche Höhere Privatschule” in Windhuek over rassensegregatie, waarin staat: “Leeuwen paren niet met varkens. Het essay ging over het onderwerp “gemengde huwelijken”, die in die tijd verboden waren in Zuid-Afrika en de Namibiërs, die in die tijd door Zuid-Afrika werden bezet. “Zo’n cultuur werd toen door Bonn gepromoot,” zei Cicero.

Het is alleen dankzij de heroïsche, lange strijd om het verzet van mensen als Nelson Mandela dat het apartheidsregime, dit racistische stigma van Zuid-Afrika, vandaag de dag niet meer bestaat. Het verraderlijke en moorddadige virus van racisme over de hele wereld is echter nog lang niet uitgestorven. In zijn bijzonder gruwelijke vorm is het vandaag de dag virulenter dan ooit in het apartheidsregime van Israël, omdat de Israëlische zionisten zeer volgzaam waren in het Zuid-Afrikaanse racistische regime waarmee ze in veel opzichten nauw verbonden waren.

De massale beschietingen van Palestijnse studenten en jongeren door het Israëlische leger, dat in 2018 vreedzaam had geprotesteerd tegen de Muur van de Schande, had de democratische regering van Zuid-Afrika ertoe gebracht het zionistisch-racistische regime in Israël officieel te classificeren als een apartheidsregime en de diplomatieke betrekkingen met Israël te verbreken. In die tijd schreef de Israëlische krant ii Haaretz: “Zuid-Afrika is niet zomaar een land; het is een symbool van rechtvaardigheid, ondanks alle moeilijkheden, corruptie en misdaad. Door het verbreken van de betrekkingen heeft Zuid-Afrika Israël met het merkteken van (broedermoord) Kaïn gemarkeerd”.

En als er één volk is dat weet wat apartheid betekent, dan zijn het de Zuid-Afrikanen. Ze weten waar ze het over hebben als ze de misdaden die elke dag worden gepleegd niet alleen tegen de Palestijnen in de bezette gebieden apartheid noemen. Zij kennen nog steeds de methoden die tijdens de apartheid werden gebruikt en die vandaag de dag worden gebruikt om de Arabische burgers van Israël, die 20% van de bevolking van het land uitmaken, door de joodse staat als tweederangsburgers te ontklasseren en te negeren. Hier zijn slechts enkele voorbeelden die van invloed zijn op de Arabische burgers van Israël.

De zionisten definieerden Israël als een “Joodse staat” en niet als een staat van zijn burgers, die bijvoorbeeld op zijn grondgebied zijn geboren. Alleen degenen die uit een Joodse moeder geboren zijn, zijn Joods, want bij de moeder is men er altijd zeker van dat alleen zuiver Joods bloed in de aderen van het kind stroomt. Hoe lang je ook op Israëlisch grondgebied woont, je kunt nooit een jood worden en dus ook nooit een eersteklas burger worden. Arabische families die generaties lang op het grondgebied hebben gewoond dat de zionisten van hen hebben beroofd en tot de staat Israël hebben gemaakt, zullen daarom voor altijd tweederangs Israëlische burgers blijven.

Net als in het verleden onder het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime zijn gemengde huwelijken in Israël niet toegestaan, omdat anders de zuiverheid van het joodse bloed niet meer gegarandeerd is. Gemengde huwelijken brachten het voortbestaan van het Joodse volk in gevaar. Volgens de Israëlische wet zijn gemengde huwelijken daarom niet toegestaan. Iets meer dan een jaar geleden ging de Israëlische minister van Onderwijs iii Peretz zelfs zover dat hij het huwelijk met niet-joden de “Shoa”, d.w.z. de uitroeiing van het jodendom, slechts vergelijkbaar met de Holocaust noemde.

En als een Israëlische burger van Arabische afkomst wil trouwen met een vrouw uit de bezette Palestijnse gebieden, dan is dat ook in Israël verboden. Hij kan alleen met de dame trouwen als hij afstand doet van zijn Israëlisch staatsburgerschap en emigreert naar de bezette gebieden, waar de apartheidsvoorwaarden nog strenger zijn, er nauwelijks banen zijn, de lonen niet genoeg zijn om van te leven en de Israëlische bezettingswil alomtegenwoordig is.

Ook door de taal wordt de voorouderlijke Arabische burgers van Israël elke dag duidelijk gemaakt dat ze niet tot deze “Joodse staat” behoren. Medio 2018 heeft het Israëlische parlement een nieuwe, meedogenloos racistische wet aangenomen, de zogenaamde “Nation State Law”. Waar het Arabisch voorheen naast het Hebreeuws als de officiële landstaal werd beschouwd, werd met de nieuwe wet het Arabisch afgeschaft, met verstrekkende gevolgen voor de Arabische minderheid van 20 procent van de bevolking. Sindsdien moeten alle officiële formulieren, meldingen of aanvragen in het Hebreeuws worden ingevuld. Zelfs in rechtbanken en kantoren moet nu alles worden gedaan in de enige toegestane Hebreeuwse taal, een taal die de meeste Arabische Israëliërs niet voldoende beheersen.

De “Nationale Staatswet”, die voornamelijk werd nagestreefd door premier Benjamin Netanyahu, dateert van juli 2018 en had als officieel doel om “het karakter van Israël als het nationale thuisland van het Joodse volk te consolideren”. Dit omvat ook het recht van toegang voor joden uit de hele wereld, alleen joodse feestdagen kunnen in Israël worden gevierd, en de oprichting van etnisch zuivere joodse dorpen, die dan speciale steun moeten krijgen van de “joodse staat”.

De “Association for Civil Rights in Israel (ACRI)” veroordeelde iv dit wetgevingsinitiatief als “een schending van de fundamentele rechten van de Arabische minderheid in Israël”. De Arabische taal maakt “deel uit van de identiteit, het erfgoed en de cultuur van de Arabische minderheid, en de ontkenning van het Arabisch als officiële taal staat dan ook symbool voor de ontkenning van de rechten van de Arabieren en hun gelijke rechten in de staat Israël”.

In een recente beoordeling komt de Israëlische mensenrechtenorganisatie ACRI tot de alarmerende conclusie dat de situatie voor de Arabische burgers van Israël verder is verslechterd. Het zegt letterlijk:

“De Arabische burgers van Israël worden geconfronteerd met diepgewortelde discriminatie op alle gebieden van het leven. In de afgelopen jaren is de heersende houding van vijandigheid en wantrouwen tegenover Arabische burgers toegenomen, waarbij grote delen van de Israëlische publieke opinie de Arabische minderheid zowel als een vijfde kolom als een demografische bedreiging zien. Er zijn flagrante sociaal-economische verschillen tussen de joodse en de Arabische bevolking, met name op het gebied van grond, stadsplanning, huisvesting, infrastructuur, economische ontwikkeling en onderwijs. Meer dan de helft van de arme gezinnen in Israël zijn Arabische gezinnen, en de Arabische gemeenschappen vormen de armste gemeenschappen in Israël. “v

Tot zover een klein inzicht in de discriminatie van de Arabische burgers van Israël. Ze zijn echter nog steeds relatief goed af in vergelijking met hun Palestijnse familieleden in de bezette gebieden. De Palestijnse bevolking in de bezette gebieden, of ze nu moslim of christen is, is dagelijks het slachtoffer van willekeur, vernedering en geweld, dat ook snel kan escaleren tot dodelijk geweld door de Israëlische bezetters en de zionistische kolonisten.

Net als in de tijd van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime zijn de misdaden van het Israëlische apartheidsregime in het Westen bekend. Maar in onze media wordt de Joint Air Force Show met de vertegenwoordigers van het racistische regime in de lucht boven het concentratiekamp Dachau gevierd als een grote eer, in plaats van veroordeeld te worden als een brutaliteit en een belediging voor de Duitse legerorganisatoren. In plaats daarvan worden wij Duitsers opnieuw herinnerd aan onze erfelijke schuld, zodat het zelfs nooit bij ons opkomt wie we hier als eregasten hebben uitgenodigd?

Naast de overvlucht van Dachau was er een tweede herdenkingsvlucht boven de vliegbasis Fürstenfeldbruck. De Olympische moordpoging was daar op 5 september 1972 gepleegd. Palestijnse terroristen hebben twee mensen vermoord en nog eens negen gijzelaars meegenomen. Negen Israëlische atleten, trainers en een Duitse politieagent stierven op het asfalt van het vliegveld tijdens de poging om hen te bevrijden. Er was ook geen speciale gelegenheid voor deze overvlucht, geen ronde of halfronde verjaardag. Wat was het doel van deze overvlucht? De twee operatieve woorden zijn “Palestijnse terroristen”. We moeten er nog eens op wijzen dat alles wat Israël doet alleen voor zijn eigen verdediging is.

We moeten ons bevrijden van deze ophef, want het Israëlische apartheidsregime kan ons minder dan ooit leren van een hoog moreel voetstuk. En er is geen tekort aan terroristische aanslagen en massamoorden door joodse daders in de Israëlische geschiedenis. Toen de staat Israël in 1948 werd opgericht, vielen zionistische milities Palestijnse steden aan en verwoestten zo’n 530 dorpen met de grond gelijk. Er zijn ongeveer 13.000 Palestijnen vermoord.

Om strategische redenen zijn alle inwoners van sommige Palestijnse dorpen eerst bewust vermoord. Dit heeft een enorme vluchtelingenbeweging van meer dan 750.000 mensen op gang gebracht, zodat de zionisten de Palestijnen helemaal niet uit hun huizen hoefden te verdrijven. Om te voorkomen dat de vluchtelingen naar hun huizen zouden terugkeren, werden de lege dorpen opgeblazen of platgewalst. Hier komt waarschijnlijk de uitdrukking “een land zonder mensen voor een volk zonder land” vandaan, die de zionistische moordenaars gebruikten om hun claim op het geplunderde land te rechtvaardigen voor het westerse publiek.

Dit was het hoogtepunt van de etnische zuivering van Palestina door de zionistische beweging, die vandaag de dag nog steeds als een heldendaad wordt gevierd door het apartheidsregime. Er zijn geen monumenten en gedenkplaten voor de slachtoffers, noch zijn er struikelblokken op de plaatsen van de verdwenen dorpen, geen spoor van wroeging of op zijn minst spijt. Zeker, deze gevoelens bestaan bij individuele joodse burgers en Israëlische burgerrechtenbewegingen, maar de zionistische overwinnaars laten geen publieke herdenking van hun wreedheden en gruweldaden toe. Dit in tegenstelling tot het door de staat opgelegde schuldgevoel, dat van jongs af aan in elke Duitser wordt geënt.

Stel je voor dat de volgende keer dat een Britse politicus Israël bezoekt, hij de wens zou uiten om een krans te leggen op de plaats van het “King David Hotel” ter nagedachtenis aan de hoge Britse functionarissen die daar door Israëlische terroristen zijn vermoord. 91 mensen van verschillende nationaliteiten, voornamelijk Britten, werden vermoord bij de bomaanslag in 1946 op het Britse administratieve hoofdkwartier voor Palestina in de zuidvleugel van het King David Hotel in Jeruzalem door de extreemrechtse zionistische terreurorganisatie Irgun. Menachem Begin, die later opstond als Israëlische premier en zelfs de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, speelde een leidende rol in deze aanval. Deze prijs heeft niet alleen zijn waarde verloren sinds de toekenning aan de Amerikaanse oorlogspresident Barak Bombama.

Als u de lange lijst van Israëlische premiers wilt zien die zich hebben onderscheiden als terroristen en vreselijke oorlogsmisdaden hebben begaan, vindt u de link naar deze lijst in de gedrukte versie van dit artikel vi

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.

+++

Foto bron: Sergei25 / shutterstock

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK