Een opmerking van Mathias Bröckers.
Dat de “Spiegel” nu alleen nog maar “het voormalige nieuwsmagazine” wordt genoemd, is niet alleen het geval sinds de bekroonde nepreportages van de voormalige adellijke pen Claas Relotius. Het verval van “Sagen was ist”, dat de oprichter Rudolf Augstein aan het propagandistische infotainmentblad had gegeven, is al minstens twee decennia aan de gang – als het verhaal juist is, zijn de feiten ondergeschikt. Dit gold (en geldt nog steeds) bijvoorbeeld voor de staatsgreep van 2014 in Oekraïne, de crash van de MH 17 en de annexatie van de Krim en de “Spiegel” met zijn anti-Russische verhalen in de vorm van de koudste “Koude Oorlog”-propaganda was een prominent voorbeeld. Ook uit de pen van zijn Russische correspondent Benjamin Bidder, die als het gaat om Poetin en de Russen niet schuwt om Relotius-methoden.
Wat doet zo’n voormalig nieuwstijdschrift als dit en zijn verhalenverteller als er feiten naar voren komen die wijzen op een hoeksteen van het anti-Russische verhaal als nep en verzonnen? Deze zijn dan slechts van secundair belang en zijn eenvoudig en ontroerend verborgen. Wanneer steeds meer feiten bekend worden en niet met de beste wil van de wereld over het hoofd kunnen worden gezien en zelfs hoge gerechtshoven erachter komen dat het verhaal gestolen en belogen is? Dan ga je schrijven “Hoe waar zijn de verhalen van Relotius” en insinueren met deze formulering en het vraagteken dat ze nog steeds waar kunnen zijn. Ja, dat is wat je doet als het gaat om het redden van het grote verhaal dat je al jaren als nieuws verkoopt. En zo schrijft Benjamin Bidder nu ook:
“De Magnitski zaak: Hoe waar is het verhaal waarop de Amerikaanse sancties tegen Rusland zijn gebaseerd? – Met zijn verklaringen over de dood van een klokkenluider richtte Bill Browder de Amerikanen tegen Poetin. Maar zijn verslag zit vol tegenstrijdigheden.”
Dat is het echt. En dit is helemaal niet nieuw, maar is al jaren bekend, maar niet bij de lezers van “Spiegel” en andere zelfverklaarde kwaliteitsmedia die op en neer baden voor het valse verhaal van hedgefondsbeheerder Browder, zijn advocaat en boekhouder Magnitsky, vermoord door “Putins handlangers” in de gevangenis. In de VS, waar de sanctiewet tegen Rusland de “Magnitsky Act” werd genoemd, en ook in Europa, waar regeringen zonder verdere vragen in de bandwagon van de sancties sprongen en Bill Browder zichzelf vierde als “Poetins publieke vijand nr. 1” en mensenrechtenactivist.
Andrej Nekrasov, de Russische regisseur, was een van de eersten die ontdekte dat hij in feite een bedrieger en een verraderlijke verteller is. Hij maakte een gedetailleerde documentaire over de verteller Browder: “The Magnistky Act. Achter de schermen”. Nekrasov was begonnen met de zegen en, namens Browder, de film in 2010, die verondersteld werd het verhaal van de moord op Magnistky’s te tonen, maar zijn onderzoek in 2015 had tal van inconsistenties aan het licht gebracht. Browder weigerde verdere verklaringen af te leggen en verbood de directeur om de reeds geschoten beelden te gebruiken. Desalniettemin heeft hij de film tot het einde toe opgenomen en aan het eind van de film stond deze nu:
“Het verhaal van Magnitsky’s ontdekking van een misdaad en de moord op Magnitsky heeft het Congres en de president van de Verenigde Staten, het Canadese parlement, de Raad van Europa, het Europees Parlement, de OVSE, talrijke NGO’s, de media en vele gewone burgers, waaronder ikzelf, misleid.
Vervolgens werd aangekondigd dat de film op 3 mei 2016 op ARTE zou worden uitgezonden – maar hij werd geannuleerd. Naar verluidt om “persoonlijke rechten”, maar eigenlijk na interventies van de ZDF-directeur en politici. Onder andere het groene parlementslid Marie-Luise Beck viel op, die ook verhinderde dat de film in het Europees Parlement werd vertoond voordat hij op tv werd uitgezonden. Wat begrijpelijk is voor zover haar uitspraken in deze film zich als Russische propagandamateriaal ontpopt – maar ook tekenend is voor de onwetendheid van de EU over de trans-Atlantische mythe van Magnitsky.
Dit alles komt niet voor in de bijdrage van Relotius-collega Bidden: niet het onderzoek van Andrej Nekrasov, niet zijn film, niet de massale campagne om de uitzending ervan te voorkomen en natuurlijk niet het feit dat deze hele vervalsing al lang in het onlinetijdschrift Telepolis aan het licht is gekomen en gethematiseerd. Telepolis nodigde ook de filmmaker uit en toonde de verboden film in een privé-salon. De pseudo-introductie van de Spiegel, verborgen achter een loonbarrière, kan daarom worden vermeden, wat alleen maar bewijst dat de beoordeling “voormalig” voor deze “nieuwsmagiër” helaas terecht is. In hoeverre dit ook voor de nieuwsdienst van de publieke media geldt, zal nu blijken uit de vraag of en wanneer ARTE, ZDF of wie de film zal laten zien en hun informatiemandaat zal vervullen om het grote publiek te informeren over dit politiek zeer relevante geval van vals nieuws.
+++
Mathias Bröckers schreef onlangs “Newton’s Ghost en Goethe’s Polaroid – On Nature”. Op 2 juli werd zijn boek “Don’t Kill The Messenger – Freedom for Julian Assange” gepubliceerd door Westendverlag. Hij blogt op broeckers.com….
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.
+++
Afbeeldingsreferentie: Sergey Bezgodov / Shutterstock: MOSCOW, RUSSISCHE FEDERATIE – NOVEMBER 2, 2019: Russische versie van “The Statue of Liberty Enlightening the World” in wooncomplex TriBeCa Apartments, Moskou stad, Rusland. Landmark, monument van Moskou
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven het redactionele standpunt niet weer te geven.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsopties vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin Adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1z1PZgZgZK
Kommentare (0)