Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Bundestag onderzoekscommissie of tribunaal?

Bundestag onderzoekscommissie of tribunaal?

Veröffentlicht am: 9. Juni 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Moeten we vertrouwen hebben in een niet-bestaand zelfreinigingsproces?

Een standpunt van Jochen Mitschka.

Ken Jebsen’s oproep voor een Corona Investigation Committee (gebaseerd op het laatste nummer van Me, Myself en Media 57 op het KenFM-portaal) heeft niet alleen de reeds bestaande mind testing sites, ook wel “fact checkers” genoemd, aan het licht gebracht, maar ook nieuwe pleitbezorgers van de enige ware opinie, die wanhopig proberen de publieke opinie te behoeden voor het verlies van vertrouwen in de uitspraken van de overheid.

De kans dat er zelfs een onderzoekscommissie in de Bondsdag komt is klein, omdat vrijwel alle partijen die in de Bondsdag vertegenwoordigd zijn de maatregelen van de regering hebben gesteund uit angst voor een populistische tsunami van angst. En nu is de pariafractie AfD de enige die oproept tot een onderzoekscommissie. En andere oppositieleden durven geen “gemeenschappelijke zaak” te maken met de AfD uit angst voor “cross-front” beschuldigingen en de gebruikelijke doodslagargumenten.

Maar zelfs als er een onderzoekscommissie zou worden ingesteld, blijft de vraag welk resultaat zo’n commissie zou kunnen bereiken. Wat hebben de verschillende vorige onderzoekscommissies bereikt? Laten we eens kijken naar misschien wel het grootste schandaal van de afgelopen jaren, dat naar verluidt door de onderzoekscommissies van de NSU is behandeld (1). Wat was het resultaat? De belangrijkste documenten zijn 120 jaar lang in het geheim verdwenen! (2)

Men kijkt naar de lijst van onderzoekscommissies en gaat vervolgens na welke daarvan ernstige gevolgen hebben gehad en een reëel effect op de publieke opinie hebben gehad. (3) Ik ben van mening dat een enquêtecommissie min of meer geen invloed zou hebben op de samenleving. De procedure zou jaren aanslepen, in de tussentijd ontstaan er feiten, de belangstelling voor de commissie neemt af en de media doen er alles aan om het nieuws af te zwakken. Wat zou een alternatief zijn?

Het Tribunaal

Een alternatief is een openbaar tribunaal. Natuurlijk zullen noch de regering, noch de overheidspolitici hieraan deelnemen. Maar is dit echt nodig? Er zijn zoveel publieke verklaringen van politici en wetenschappers die de regering vertegenwoordigen, en er is de mogelijkheid om een aanklacht in te dienen voor het vrijgeven van documenten. “Ask the State” heeft een goede geschiedenis van het verkrijgen van documenten die blijkbaar verborgen waren in de staatskluizen. Op deze manier is er tenminste een vage mogelijkheid om te reconstrueren wat er werkelijk is gebeurd en wie waarvoor verantwoordelijk is.

De “Rechters”

De rechters en moderatoren van de procedure zouden buitenlandse persoonlijkheden zijn die zich nog niet expliciet over de Corona-affaire hebben uitgesproken, d.w.z. die niet als bevooroordeeld konden worden beschouwd. Ze zijn bij voorkeur Duitstalig. Idealiter behoren ze tot verschillende politieke stromingen. Als alternatief of als aanvulling zou men gepensioneerde Duitse rechters of politici kunnen inschakelen die algemeen geaccepteerd zijn als autoriteiten en die nog niet in het openbaar waren verschenen met een duidelijke mening.

De “aanklagers”

De belangrijkste voorstanders van kritiek op de regering tijdens de Corona-crisis worden natuurlijk aanbevolen als aanklager. Bijvoorbeeld de redacteur van het Rubicon, Jens Wernicke, en de eerste en belangrijkste criticus, Dr. Wolfgang Wodarg.

De “Verdedigers”

Het grootste probleem is waarschijnlijk de zoektocht naar verdedigers, omdat de meeste aanhangers van de overheid zullen weigeren deel te nemen aan een dergelijk tribunaal. De taak zou dus zijn om neutrale wetenschappers en/of advocaten te vinden die bereid zijn om de belangen van de beschuldigde overheidspolitici op een geloofwaardige manier te behartigen.

De Getuigen

De lijst van getuigen is zeker zo lang dat de duur van het tribunaal waarschijnlijk maanden zal duren. Als ik alleen al door mijn eigen documenten ga, zijn er honderden wetenschappers en critici van de rechterlijke macht die op basis van hun onderzoek tot de conclusie komen dat de Duitse regering drastische fouten heeft gemaakt bij de aanpak van de Corona-crisis. Het is volstrekt irrelevant of er een “tweede” of zelfs een golf zal zijn.

Het publiek

De procedure moet natuurlijk openbaar zijn, het moet live gestreamd worden en opgeslagen worden in videobestanden op een onafhankelijke server. Transcripten en samenvattingen moeten worden gemaakt en voorbereid voor verdere verwerking in de media.

De financiering

Nu komen we op een punt dat waarschijnlijk het grootste obstakel zal zijn voor de realisatie van zo’n tribunaal: De financiering. Het proces, dat waarschijnlijk maanden zal duren, zal miljoenen kosten. In het verleden zijn tribunalen daarom altijd gesponsord door grote organisaties of staten (8). Dat mogen we in dit geval echter niet verwachten. Integendeel. Alles zal worden gedaan om te voorkomen dat het tribunaal plaatsvindt.

Is er nog hoop voor een onbekende donor? Dat zou onmiddellijk aanleiding geven tot de beschuldiging van beïnvloeding, die het proces dan zou moeten verjagen. Natuurlijk kan een alternatieve of aanvullende financieringsbron een crowd funding project zijn. In beide gevallen zou het nuttig zijn als de stortingen fiscaal aftrekbaar waren als schenkingen. Dus, als het tribunaal werd georganiseerd door een vereniging zonder winstoogmerk. Maar zelfs dat stuit op de vastberaden weerstand van de gevestigde orde. We zien dat steeds meer ongemakkelijke verenigingen hun non-profitstatus verliezen (9), terwijl bijvoorbeeld de stichtingen van de politieke partijen, zelfs met waarschijnlijk bijna een miljard euro, binnenkort met belastinggeld zullen worden gefinancierd, als men de projectfondsen meetelt waaruit de stichtingen hun lobbyactiviteiten financieren (10).

De mogelijke gevolgen

Natuurlijk heeft de uitkomst van een dergelijk tribunaal geen juridische consequenties. Maar als het mogelijk zou zijn om zoiets als het “Corona Tribunal of Breach of Constitution” op te richten, zou de nationale en internationale weerklank en de gevolgen voor de publieke opinie niet worden onderschat.

Voor de organisatoren en de vermeende “samenzweringstheoretici” zou zo’n proces alleen maar voordelen opleveren, ongeacht de uitkomst. Want als de overheid niet van wangedrag wordt beschuldigd, zullen de “samenzweringstheoretici” moeten worden toegelaten tot een neutraal proces met een open uitkomst. Als de stellingen van de critici van het overheidsbeleid echter worden onderbouwd of bevestigd, zullen ze waarschijnlijk uiteindelijk worden gerehabiliteerd.

En dit is waarschijnlijk precies de reden waarom politici er alles aan zullen doen om zo’n tribunaal te voorkomen. Daarom moet van meet af aan worden overwogen het tribunaal niet in Duitsland te houden, maar in een buurland, of misschien wel in IJsland. Waarom IJsland? Want IJsland heeft een geschiedenis van verzet tegen de druk van het mondiale conformisme. Dit is te zien aan de totaal verschillende behandeling van de “bankencrisis” en het schandaal van de vervolging van Julian Assange en WikiLeaks.

Universele jurisdictie

De universele rechtsmacht maakt deel uit van een beginsel van het wereldrecht dat boven het recht van de nationale staten staat. Het wordt vooral gebruikt voor oorlogsmisdaden. Maar gezien de gevolgen van het optreden van de Duitse regering, uniek in de geschiedenis van het naoorlogse Duitsland, de beschuldiging van duizenden doden als gevolg van de door de staat opgelegde stillegging, denk ik dat een soortgelijke situatie zich voordoet. Waren de gevolgen van de sluiting, met duizenden, ja tienduizenden doden, echt erger dan het coronavirus ooit had kunnen zijn?

In een proces over oorlogsmisdaden wordt onderzocht of de middelen die gebruikt zijn om mensen te doden, gelegitimeerd zijn door de vermeende gevreesde slachtoffers. Hetzelfde geldt voor de maatregelen die de Duitse regering aan de Duitse bevolking heeft opgelegd.

De kernvraag die door het tribunaal moet worden opgehelderd, is of de maatregelen van de federale regering gerechtvaardigd en passend waren, en bovendien, indien dit het geval zou blijken te zijn, of ze mogelijk noodzakelijk waren vanwege een eerdere verwaarlozing van de overheidstaak van het verlenen van gezondheidszorg.

Natuurlijk zal de basis van de universele jurisdictie niet worden erkend door de media of door politici. In het geval van een “veroordeling” zouden de documenten worden overhandigd aan een rechtbank die zou kunnen vervolgen. Maar dit bestaat niet. Want alle mogelijke rechtbanken in Duitsland en de EU worden gedomineerd door de politieke partijen. Daarom is de enige mogelijke rechtbank de Duitse samenleving, die dan op basis van de resultaten van het tribunaal gevraagd zou moeten worden om ofwel een veroordeling uit te spreken door het ontnemen van verkiezingen en dus van legitimiteit, ofwel om de regering te herbevestigen door het kiezen van de staatondersteunende partijen.

Het is vrij zeker dat er bij de verkiezingen in eerste instantie slechts een marginale verandering in de samenleving zal plaatsvinden. Net zoals het verschillende wetgevende periodes duurde voor Democrazia Christiana in Italië om van de leidende regeringspartij te ontaarden in een nichepartij nadat was bewezen dat zij met de maffia had samengewerkt (4). Aangezien Italië, in tegenstelling tot Duitsland, een onafhankelijk openbaar ministerie heeft, kan men natuurlijk niet verwachten dat het gerechtelijk apparaat in Duitsland soortgelijke maatregelen zou nemen (5). Het is nauwelijks te verwachten dat de minister van Justitie een officier van justitie opdracht zal geven een onderzoek in te stellen tegen de regering.

De media

De reactie van de media zal waarschijnlijk doorslaggevend zijn voor de impact van een Corona-tribunaal op de Duitse politiek. Mocht de falanx van “kwaliteitsmedia” niet oplossen, dan is het aan de alternatieve media om het tribunaal zelf en de resultaten ervan te verspreiden. Dit vraagt om een coördinatie die nog niet zichtbaar is. Als de alternatieven daarin slagen, kan er een effect ontstaan dat vergelijkbaar is met de berichtgeving in de officiële media.

Natuurlijk zijn verdere campagnes van laster en vernietiging tegen de alternatieven te verwachten. En ook de censureerdruk neemt verder toe. Maar in de tussentijd wordt duidelijk dat internetgebruikers mazen in de wet beginnen te benutten en de censuur beginnen te doorbreken. Integendeel, het lijkt er bijna op dat bij elk bekend geval van censuur nieuwe mensen ervan overtuigd worden dat ze er iets aan moeten doen. Dit is een bemoedigende ontwikkeling.

De mensen moeten zich realiseren dat ze op zichzelf staan. Er is geen sprake van een onafhankelijke rechterlijke macht of van een scheiding der machten door middel van controle van de regering in het parlement (6). En zelfs als kiezers hebben ze geen enkele invloed op de politiek, zoals Angela Merkel al in 2010 had opgemerkt (7). Daarom is de maatschappij alleen verantwoordelijk voor het feit of een regering wordt gelegitimeerd door de kiezers die naar de stembus gaan of door de kiezers die weigeren hun stem uit te brengen.

Als minder dan 50 procent van de kiezers hun vertrouwen in de politieke partijen intrekt, ontstaat er een legitimiteitscrisis, die alleen door verandering kan worden opgelost. En verandering betekent dan eindelijk het nakomen van de beloften die de basiswet ons ooit gaf. Een grondwet waarover het Duitse volk kan stemmen, het strafbaar stellen van schendingen van de grondwet en het realiseren van een echte scheiding der machten.

Helaas is de-legitimisering door middel van terugtrekking uit de verkiezingen het enige wapen waarover de bevolking van Duitsland beschikt nadat de politieke partijen de staat hebben gekaapt en zich ondergeschikt hebben gemaakt. De politieke partijen hebben alle wapens van de superioriteit aan hun zijde: de media, de vermeende pijlers van de scheiding der machten, en ten slotte de wapens waarmee men niet alleen economisch, intellectueel of sociaal, maar ook fysiek kan doden.

Laten we de weg van een tribunaal bewandelen en proberen de weinige middelen die ons ter beschikking staan te gebruiken. Al was het maar zodat onze nakomelingen niet meer hoeven te vragen: “En wat heb je gedaan?”

Naar de vestiging

En, lieve gevestigde orde, neem deze belachelijke poging als een kans om te laten zien hoe democratisch en liberaal je bent, gebruik het tribunaal als een vijgenblad.

Bronnen: