Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Caesar’s wet – Wurging Syrië

Caesar’s wet – Wurging Syrië

Veröffentlicht am: 22. Juni 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Westerse waarden in actie

Een standpunt van Jochen Mitschka.

Medio juni wordt in de VS naar verwachting nog een sanctiewet tegen de bevolking van Syrië aangenomen. Nadat de door Turkije in het westen gesteunde terroristen en de door de VS beschermde Koerden in het oosten van het land naar verluidt graanvelden in brand hebben gestoken om Syrië door middel van een hongersnood op de knieën te dwingen, is er nu weer een Amerikaanse wet in de economische oorlog tegen het land. Interessant is de rechtvaardiging, die al uit de naam blijkt: De wet van Caesar. Caesar was de codenaam van een vermeende Syrische dissident die foto’s van tienduizenden doden als slachtoffers van “het regime” doorgaf. Dit zouden foto’s zijn van vermeende moorden op burgers waarvoor het land nu gestraft moet worden. Het is al lange tijd bekend dat de foto’s allesbehalve de overheidsmoorden bewijzen, maar dit wordt opzettelijk genegeerd.

De leugenaars

We hebben het over “Caesar”, de hoofdgetuige, die altijd graag wordt meegebracht, met foto’s van naar verluidt tienduizenden slachtoffers van martelingen door het regime. Dit voorbeeld toont aan hoe het systeem van wederzijdse bevestiging van schijnbaar onafhankelijke controleurs, die allemaal hetzelfde politieke doel nastreven, werkt. En hoe uiteindelijk, wanneer de fraude aan het licht komt, niemand ter verantwoording wordt geroepen door de verdeling van de verantwoordelijkheid. Want tot op de dag van vandaag heeft bijvoorbeeld niemand zich dankzij deze techniek hoeven te verantwoorden voor de oorlog ligt in de oorlog tegen Libië.

Al in 2014 werd de onzorgvuldigheid van het “bewijs” en de getuige “Caesar” onthuld. Toch moest Counterpunch zich in 2016 realiseren: “De Caesar-fotofraude die de Syrische onderhandelingen ondermijnde”, en schreef o.a.

“Een team van advocaten en forensische en digitale experts werd door het advocatenkantoor Carter-Ruck ingehuurd om namens Qatar naar het Midden-Oosten te reizen om de betrouwbaarheid van “Caesar” en zijn geschiedenis te verifiëren. Zij concludeerden dat “Caesar” te vertrouwen was en dat de foto’s wezen op moorden “op industriële schaal”. CNN, The Guardian uit Londen en LeMonde brachten het verhaal, dat vervolgens de wereld rond ging. De beschuldigingen op basis van Caesar’s foto’s werden openbaar gemaakt toen de onderhandelingen [over Syrië] in Zwitserland begonnen. Toen de oppositie vervolgens het aftreden van de Syrische regering eiste, werden de onderhandelingen afgebroken. (1)

Dus, zoals de auteur uitlegt, had Qatar (een preferente handelspartner en overigens een welkome investeerder in Duitsland) niet alleen het vermeende “bewijs” besteld en betaald, maar ook de bevestiging ervan.

Het artikel wijst erop dat het verhaal twee jaar lang op een relatief laag niveau is gehouden, maar dat in december 2015 een rapport met de titel “If the Dead Could Speak” is gepubliceerd door Human Rights Watch (HRW), waarin de beschuldigingen van Caesar centraal staan. Het verslag over de tegenprestaties vestigt ook de aandacht op een aantal ernstige fouten. Het begint met het feit dat de helft van de foto’s die Caesar indiende, het tegenovergestelde van de beschuldigingen lieten zien. (In recente HRW-publicaties wordt slechts de helft van het aantal (2) foto’s vermeld). Oorspronkelijk werden 55.000 foto’s ingediend en beschreven door het Carter-Ruck team als zijnde gecontroleerd, en er werd vastgesteld dat de helft van de foto’s naar verluidt door Caesar zelf was genomen. De foto’s waren echter niet openbaar. Het artikel beschrijft de ontwikkeling als volgt:

“Deze foto’s zijn in bewaring bij de oppositieorganisatie ‘Syrian Society for Missing Persons and Prisoners of Conscience’ (SAFMCD). In 2015 kon Human Rights Watch (HRW) de foto’s, die tot dan toe achter slot en grendel werden bewaard, onderzoeken. …] De grootste openbaring is dat meer dan 46 procent van de foto’s (24.568) geen mensen liet zien die ‘doodgemarteld’ werden door de Syrische regering.

Met andere woorden, pas na jaren, toen een propagandacampagne al in volle gang was, werden de foto’s zelfs gecontroleerd. En toen vervolgens werd ontdekt dat de helft van de foto’s aantoonbaar het tegenovergestelde toonde van wat werd beweerd, werd de campagne niet beëindigd, maar ging deze vrijwel onveranderd door.

Ook de bewering dat de andere foto’s alleen “gemartelde gevangenen” zouden laten zien is overdreven of verkeerd. In het rapport van december 2015 stelt HRW: “Het merendeel van de beelden, 28.707 foto’s, toont dode mensen die, volgens HRW’s begrip, stierven tijdens de overheidsdetentie, hetzij in een of meer gevangenissen, hetzij na te zijn overgebracht naar een militair hospitaal. HRW schat 6.786 doden.

Het Counterpunch artikel ontkent dat:

“De foto’s en de doden zijn echt, maar hoe ze stierven en onder welke omstandigheden is volstrekt onduidelijk. Er zijn sterke aanwijzingen dat sommigen zijn gestorven in de strijd, anderen in het ziekenhuis. Nog anderen waren gestorven, en de lichamen vertoonden tekenen van ontbinding toen ze werden gevonden. Deze foto’s lijken een land in oorlog te beschrijven, waar veel strijders en burgers omkomen. Het lijkt erop dat het militaire ziekenhuis deed wat het altijd al gedaan had: het fotograferen van de overledene en het bijhouden van een overlijdensbericht. Lichamen worden verzameld door verschillende militaire of inlichtingendiensten. Hoewel sommigen in gevangenschap zijn gestorven, is de meerderheid waarschijnlijk gedood in een gevecht. De beweringen van Caesar, het Carter Ruck-rapport en HRW dat alle slachtoffers “in de gevangenis zijn gestorven” of “door marteling zijn gedood” zijn vrijwel zeker onjuist. ”

Met andere woorden, uiterlijk tegen die tijd was het duidelijk dat de bewering dat de foto’s gevangenen “gedood door marteling” of “massaal geëxecuteerd” lieten zien, gebaseerd was op vervalst bewijsmateriaal. Maar dit belet niet dat HRW en de Heinrich Böll Foundation, en nu de Amerikaanse regering als rechtvaardiging voor nieuwe sancties, deze foto’s blijven aanvoeren als belangrijk “bewijs” voor vermeende overheidsmisdaden. Maar dit was slechts het begin van de ondervraging van feiten en motieven. Het tegenpunchartikel gaat verder:

“In het Carter Ruck Report staat: “Deze getuige, die Syrië ontvluchtte en voor de Syrische regering werkte, kreeg het pseudoniem ‘Caesar’ van het onderzoeksteam om hem en de leden van zijn familie te beschermen. Maar als dat waar is, zou het voor de Syrische regering gemakkelijk zijn om de juiste identiteit vast te stellen. Hoeveel militaire fotografen hadden immers in die jaren foto’s gemaakt in Tishreen en het Militair Hospitaal 601 en zijn toen verdwenen? Volgens het rapport van Carter Ruck had Caesar’s familie ongeveer op hetzelfde moment Syrië verlaten. Gezien dit laatste, waarom houden ze de ware identiteit van de getuige nog steeds geheim voor de westerse wereld? Waarom weigert ‘Caesar’ zelfs met journalisten te spreken die zeer sympathiek zijn voor zijn zaak?

Nu de vervalsingen duidelijk zijn geworden, hoeft het echter niet te verbazen dat de identiteit van “Caesar” niet openbaar is gemaakt en dat zelfs journalisten die duidelijk aan de kant van de rebellen stonden, geen toegang tot hem hebben gekregen.

Het artikel wijst er vervolgens op dat het onderzoek van Carter Ruck overhaast werd uitgevoerd en dat het vol zat met fouten en politieke beïnvloeding. Maar de geloofwaardigheid ervan was juist gebaseerd op de vermeende integriteit van dit onderzoeksteam, dat zowel de fotograaf als de beelden had “geverifieerd”. In het artikel worden vervolgens redenen genoemd om de integriteit van de opdracht in twijfel te trekken en waarom deze “belast is met vooroordelen”:

Het onderzoek was gefinancierd door de regering van Qatar, die een van de belangrijkste aanhangers van de gewapende oppositie is.
De firma Carter Ruck & Co. had kort daarvoor de president van Turkije, Erdogan, vertegenwoordigd, waarvan bekend is dat hij op dat moment een groot voorstander was van de gewapende oppositie.
De Amerikaan in het juridische onderzoeksteam, Prof. David M. Crane, had vele jaren van zijn werkzame leven gewerkt voor het Amerikaanse Ministerie van Defensie en de DIA (Defense Intelligence Agency). De Amerikaanse regering is echter sterk betrokken bij de inspanningen om de regering in Syrië te veranderen.
Prof. Crane is ook persoonlijk betrokken bij het conflict. Hij nam deel aan een campagne voor het “Syrische Tribunaal voor Oorlogsmisdaden” en getuigde voor het Congres in oktober 2013, 3 maanden voor de onthullingen van Caesar.
Het team had door eigen verklaringen bevestigd dat ze “onder tijdsdruk” hadden gewerkt.
Het onderzoeksteam zelf bevestigde dat ze de meeste foto’s niet eens hadden bekeken.
46 procent van de foto’s waren ofwel onbekend voor het onderzoeksteam, ofwel ze verhulden bewust het feit dat ze van dode Syrische soldaten en andere oorlogsslachtoffers waren.
Het onderzoeksteam heeft zijn laatste interview met “Caesar” op 18 januari gehouden en heeft het rapport vervolgens snel afgerond om het aan de media te presenteren op 20 januari, twee dagen voor het begin van de door de VN georganiseerde onderhandelingen.

Dat de CIA er waarschijnlijk bij betrokken is, blijkt uit een interview met Frankrijk24. (3) Daarin beschreef Professor David Crane van het onderzoeksteam hoe “Caesar” naar de bijeenkomst met hen werd gebracht door “zijn behandelaar, zijn zaakwaarnemer”. De term “case officer” verwijst meestal naar een werknemer van de CIA. Voor professor Crane, die ooit voor het DIA werkte, was dit een veelgebruikte term. De CIA had in 2013 een budget van 1 miljard dollar beschikbaar voor operaties in Syrië tegen de legitieme regering van dat land. Het project waar Professor Crane aan werkte – “Syrian Accountability Project” (SAP) – is trouwens gebaseerd op de Universiteit van Syracuse, waar de CIA actief rekruteert ondanks de weerstand van de studenten.

Nu heeft de CIA een lange geschiedenis van desinformatie achter de rug. We herinneren ons bijvoorbeeld dat de westerse media in 2011 valse berichten verspreidden over soldaten van Libië die onder Viagra zouden zijn verkracht, terwijl de VS probeerden een militair mandaat tegen het land te verkrijgen. (6)

In het artikel staat ook dat veel foto’s die op de website van de SAFMCD (Syrische Vereniging voor Vermiste en Gewetensgevangenen) zijn gepubliceerd, getuigen van sabotage. Er waren ook duplicaten en andere fouten in de fotocatalogus. De foto’s werden vervolgens gebruikt om verdere kritische rapporten te produceren van buitenstaanders die wezen op inconsistenties of manipulaties. Alleen de “kwaliteitsmedia” en de Heinrich Böll Stichting leken niet in staat om de tegenstrijdigheden en fouten te identificeren. Met andere woorden, het “Caesar verhaal” leek verbazend genoeg op de andere blootgelegde oorlogsleugens die bereidwillig waren verspreid door dezelfde hoofdrolspelers, zoals de incubatorleugen.

De hypocrieten

Een journalist die de regio en de politieke hoofdrolspelers daar als geen ander kent is Elijah J. Magnier. Hij beschrijft in een artikel dat de nieuwe wet Syrië verder zal verbinden met Iran, Rusland en China, en niet zal leiden tot de ineenstorting ervan (4). Syrië zal zo eindelijk een belangrijk onderdeel worden van de verzetsmaan van Jemen via Iran en Irak naar Syrië en Libanon.

Hij wijst er dan ook op dat niemand ontkent dat de Syrische geheime dienst gefolterd heeft, omdat de orders hiervoor uit de VS kwamen. En, zoals Magnier ook aangeeft, marteling is helaas een gangbare praktijk in veel landen van de wereld. Vooral in Israël, maar ook en in uitstekende mate in de VS.

“Minstens 54 landen (landen uit het Midden-Oosten en Afrika, maar ook westerse landen als Australië, Oostenrijk, België, Canada, Tsjechië, Denemarken, Finland, Duitsland, Griekenland, Polen, Portugal, Roemenië, Spanje, Zweden, het Verenigd Koninkrijk en andere) steunden de “buitengewone uitlevering” van de VS en de geheime detenties onder president Barack Obama in 2001. Het ontbreekt Washington dus aan enig moreel gezag om de afwijzing van foltering als basis voor haar beleid te gebruiken. In de afgelopen decennia zijn de Verenigde Staten berucht geworden door het toestaan van wrede vormen van marteling, het beroven van mensen van hun meest elementaire rechten en het in het algemeen schenden van de mensenrechten in strijd met het Verdrag van Genève en vooral met het VN-Verdrag tegen foltering van 1984. James Mitchell, een door de CIA gecontracteerde psychiater die betrokken is bij de ontwikkeling en het gebruik van “geavanceerde ondervragingstechnieken”, onthulde verschillende methoden die door de Amerikaanse regering zijn goedgekeurd om gevangenen die illegaal worden vastgehouden maar met officiële toestemming op “geheime locaties” buiten de VS te martelen. Beelden van martelingen in Abu Ghraib-gevangenissen lieten de wereld zien dat de VS martelingen en illegale verhoormethoden toepassen op gevangenen in Irak.

Daarom hebben deze sancties of deze wet geen enkele basis in humanitaire overwegingen. Als de bovenstaande feiten niet volstaan om u hiervan te overtuigen, moet u overwegen hoe u dergelijke sancties kunt opleggen, die in de eerste plaats de bevolking van het land treffen die niet verantwoordelijk is voor de vermeende misdaden. Maar dit is niet het eerste geval in de geschiedenis van de middeleeuwse Amerikaanse sancties waarin de dood van burgers bewust wordt geaccepteerd om politieke doelen te bereiken. Men hoeft maar te denken aan de sancties tegen Irak in de jaren negentig, toen 500.000 kinderen werden gedood (5).

Conclusie

Liegen en hypocrisie, Realpolitik genaamd, betekent dat Duitsland weer “wie is er in de wereld” is. Vermoedelijk hoopt de Duitse regering dat de sancties opnieuw een golf van vluchtelingen naar Duitsland zullen drijven, die dan bij de volgende verkiezingen niet de onbetwiste leider van het land, president Assad, zullen kunnen kiezen, en daarom kan men opnieuw spreken van een zogenaamde schijnvertoning in het Westen. Vluchtelingen die in plaats daarvan worden aangehaald als bewijs van de vermeende misdaden van het regime, zodat ze kunnen blijven deelnemen aan de oorlog tegen het land.

En binnen de Duitse eenheidspartij, bestaande uit CDU/CSU/SPD/FDP/Fündnis90 – de Groenen, waarvan sommigen de regering zijn, anderen de oppositie – is er weinig onenigheid over de trans-Atlantische samenwerking om Syrië te vernietigen. En omdat AfD en Die Linke er ook graag deel van willen uitmaken, is er ook daar steeds minder weerstand.

De vergelijking met de Communistische Eenheidspartij van Vietnam is natuurlijk niet juist. Want in Vietnam zijn er steeds meer niet-partijgebonden parlementsleden, terwijl het in Duitsland praktisch onmogelijk is een parlementair mandaat te verkrijgen zonder de steun van een van de politieke partijen. Net als bij de Eenheidspartij van Vietnam is het publiekelijk gevoerde geschil tussen de partijen over minder belangrijke kwesties, of het geschil tussen verschillende stromingen binnen de Eenheidspartij van Vietnam, zeer intens en wordt het uitgebreid behandeld in de media. Zoals een Vietnamese man mij ooit in de volgende woorden uitlegde toen ik een paar maanden in het land verbleef: “We hebben geen behoefte aan een meerpartijenstelsel. Als de regering iets doet wat niet in ons belang is, dan zal de huidige die de regering domineert snel worden vervangen, geloof me!

Ja, ik geef toe dat de vergelijking met Vietnam voor sommige mensen misschien overdreven lijkt. Maar let op de tendens. In Duitsland is er steeds minder onenigheid over de werkelijk belangrijke kwesties zoals de NAVO, bewapening, deelname aan de oorlog, stillegging of opschorting van basisrechten, globalisering, ongelijke financiële omstandigheden, onrechtvaardige inkomensniveaus, enz. In plaats daarvan zijn er hevige schijndiscussies over financiële steun aan Lufthansa, terwijl de werknemers die kort daarna worden ontslagen geen perspectief meer hebben, of tijdelijke BTW-verlagingen, die overigens nauwelijks merkbaar zullen zijn voor het normale huishouden, maar die wel interessant zijn voor de koper van een nieuwe Porsche.

Maar gelukkig voor de Duitse politici is het de media altijd gelukt om fouten en misdaden van de politiek op tijd voor de verkiezingen in de vergetelheid te laten raken en de kiezers naar de stembus te drijven. Als gevolg daarvan zouden de politieke partijen kunnen beweren dat ze het mandaat voor nog eens vier of vijf jaar hebben gekregen, om op de gebruikelijke manier te werk te gaan.

Bronnen:

Rick Sterling: »The Caesar Photo Fraud that Undermined Syrian Negotiations«, 2016, Counterpunch, online: https://www.counterpunch.org/2016/03/04/the-caesar-photo-fraud-that-undermined-syrian-negotiations/
Human Rights Watch: »Syria: Stories Behind Photos of Killed Detainees«, 16. Dezember 2015, https://www.hrw.org/news/2015/12/16/syria-stories-behind-photos-killed-detainees
France24: »The Interview, David M. Crane, Co-author of a report on Syrian prisoners«, 17. März 2014, http://www.france24.com/en/20140315-interview-da-vid-michael-crane-co-author-report-on-syrian-prisoners-torture-killing-assad-regime
https://ejmagnier.com/2020/06/11/syrien-caesars-gesetz-an-wen-richtet-es-sich-und-wie-wird-es-sich-auf-prasident-assad-auswirken-1-3/
https://www.un.org/Depts/oip/background/
Amnesty International, Human Rights Watch[Cockburn, Patrick (June 24, 2011). “Amnesty questions claim that Gaddafi ordered rape as weapon of war”. London: The Independent.] and Doctors Without Borders[Krause-Jackson, Flavia; Alexander, Caroline (Jul 6, 2011). “Rape as Weapon of War Is UN Focus”. Bloomberg.] did not find first-hand evidence that mass rapes had occurred. Patrick Cockburn expressed concern that misleading reports of rapes by Libyan government forces were used to justify the NATO-led 2011 military intervention in Libya.[ Cockburn, Patrick (June 24, 2011). “Amnesty questions claim that Gaddafi ordered rape as weapon of war”. London: The Independent.] In June 2011, the UN investigator M. Cherif Bassiouni did not find evidence of mass rapes.[ “Libya rape claims ‘hysteria’ – investigator”. Herald Sun. June 10, 2011.]