Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Corona: De sociale crash komt eraan

Corona: De sociale crash komt eraan

Veröffentlicht am: 6. April 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Hoe de media en de politici de kwestie van het huiselijk geweld willen gebruiken voor hun manipulatieve belangen en zo geweld en agressie eerder willen aanwakkeren dan elimineren.

Een commentaar van Christiane Borowy.

Politici en mainstream media zijn momenteel een zeer dunne lijn aan het boren als het gaat om het aanpakken van huiselijk geweld in de Corona-crisis.

De indruk wordt gewekt dat een klein probleem door een grote crisis een zeldzame noodtoestand is geworden en dat het wordt gedaan alsof het lot of overmacht geweld in de gezinnen heeft veroorzaakt. In een zinloze en geconstrueerde dwanglogica wordt betoogd dat men nu moet zoeken naar oplossingen die recht doen aan de uitzonderlijke situatie. Ook, en nog meer in tijden van Corona, wordt het probleem van huiselijk geweld en slachtofferbescherming op geen enkele manier serieus politiek aangepakt – en daar kunnen goede redenen voor zijn. Wie heeft er immers baat bij als onderdrukte agressie en onopgeloste conflicten op een dag niet meer getemd kunnen worden en aan het licht komen als ontketend geweld?

Heinrich Heine heeft al gezegd dat het altijd interessant is om te horen wat er niet gezegd wordt als er iets gezegd wordt. Waar praten de media niet over, welke vragen laten ze weg? Sinds enkele dagen wordt in de reguliere media regelmatig gesproken over de toename van huiselijk geweld. Maar hoe wordt het onderwerp behandeld? Zijn er nieuwe ideeën? Nieuwe snelle hulpconcepten? Het antwoord is duidelijk: Nee.

Wie ook maar een beetje van de geschiedenis weet, weet: als politici zich bezighouden met de zogenaamd zwakste leden van de samenleving, de vrouwen en kinderen, terwijl ze dat anders liever niet zijn, is er iets mis in de staat. Hoeveel oorlogen zijn er al gevoerd omdat men – zogenaamd – vrouwen wilde helpen om hun rechten te krijgen of kinderen te beschermen tegen gevaar?

Dus als de media en de politiek zich bezighouden met huiselijk geweld, hoewel slachtofferbescherming anders grotendeels als politiek ondergeschikt wordt beschouwd, is wantrouwen aan de orde van de dag.

Als men dan kijkt naar de oplossingen en vormen van hulp die concreet worden aangeboden, kan de verlichte en bewuste persoon gemakkelijk zien door wat een perfide manipulatie en machtsspel politiek en media spelen.

Ik wil je niet meer op het rek zetten: De verdenking dringt zich momenteel op dat het onderwerp van huiselijk geweld wordt misbruikt om een psychologische oorlog te voeren en een mogelijke burgeroorlog te accepteren, althans op een door de vingers geziene manier.

Dit kan voor sommige mensen een steile stelling zijn, maar als je alleen naar de rapportage van vorige week kijkt, kan het voor de hand liggend zijn.

Kent u meneer Rörig? Nee, ik bedoel niet Meister Rörich uit de bekende stripbewerkingen. Wat bedoeld wordt is Johannes-Wilhelm Rörig, de misbruikcommissaris van de Bondsregering (1) (7).

In zijn hoedanigheid van expert vertelde de bedrijfseconoom en volledig gekwalificeerde advocaat aan ZDF dat het bijzonder tragisch was nu “de Jugendämter alleen nog maar op de achterbank of in noodgevallen kon werken” (2).

Als u de heer Rörig niet kent, dan komt mevrouw Marija Pejcinovic Buric u misschien bekend voor? Zij wordt in alle reguliere media aangehaald met haar inschatting van een internationale toename van huiselijk geweld en is tenslotte secretaris-generaal van de Raad van Europa (8).

Maar misschien heeft u al gehoord van Dr. Franziska Giffey? Zij is een administrateur en SPD-minister van Gezinszaken (9). Nog maar enkele dagen geleden (2) waarschuwde ze op ZDF dat de coronamaatregelen van voorgeschreven sociale afstand zouden leiden tot een drastische toename van huiselijk geweld. In een artikel in de taz van 01.04.2020 merkt ze ook als teken van de huidige uitzonderlijke situatie op: “Ouders worden nu echt uitgedaagd. Ze moeten creatief zijn en alles uitproberen om te voorkomen dat de situatie escaleert” (4).

De belangrijkste Duitse media kennen op dit moment nauwelijks betere deskundigen op het gebied van huiselijk geweld dan deze drie, omdat de Bild, Süddeutsche Zeitung, FAZ, Spiegel en Taz deze deskundigen allemaal bijna uitsluitend noemen. Deze mensen zijn dus al een week lang zo goed mogelijk geïnterviewd en geciteerd en ze bevestigen, niet zonder de nodige consternatie, dat we “het ergste moeten verwachten”. Jörg Ziercke, de nationale voorzitter van de hulporganisatie voor slachtoffers van misdrijven “Der Weiße Ring” wordt ook geciteerd in alle belangrijke media. Hoewel de hulporganisatie af en toe wordt bekritiseerd en nog niet zo lang geleden negatieve media-aandacht kreeg voor misbruik en het niet verlenen van bijstand op managementniveau in Noord-Duitsland (11 ), lijkt dit geen effect te hebben op de betrouwbare deskundigheid in uitzonderlijke situaties.

Het is echt verbazingwekkend dat slechts een handvol van dezelfde experts over het onderwerp uniform worden geïnterviewd door de Bild-Zeitung, Süddeutsche Zeitung, Spiegel en taz. Waar komen deze mensen ineens vandaan? Waarom – en dat is misschien ook wel de belangrijkste vraag – worden de Duitse gezinnen op het randje van hun stressbestendigheid nu gedwongen om een geruststellende uniforme vakkennis in de media te krijgen?

Gemeten aan het feit dat bijna elke vijfde vrouw een gewelddadige ervaring heeft gehad in haar relatieleven, of gemeten aan het feit dat het onderwerp “seksueel misbruik”, of beter gezegd volgens Franz Ruppert “seksueel psychotrauma”, meestal op de voorpagina’s van de Duitse kwaliteitsmedia op een lugubere in plaats van analytische manier wordt behandeld, is het irritant wanneer de media en politici dit anders nogal onderdrukte en politiek logge onderwerp in de media permanent behandelen.

Dus we moeten het ergste verwachten. Dat klopt. Zo zie ik het ook. Maar ten eerste moeten we goed kijken naar wat als “het ergste” wordt gezien en ten tweede moeten we nagaan of er misschien ook profiteurs zijn die er veel baat bij zouden hebben als dit zou gebeuren.

Geen holistische oplossingen in zicht

Daarom is het de moeite waard om eens goed te kijken naar de vraag welke oplossingen hier nu als hulp en geruststelling worden aangeboden. Voorgestelde oplossing van de “deskundigen”: Kinderen moeten na Pasen weer naar school. Deze eis leidt echter af van het feit dat de kinderen blijkbaar ook in de scholen geparkeerd staan. Dit is slecht voor zowel de scholen als de kinderen, want niemand helpt hen op school. Maar ze zeggen dat de leerlingen beter zichtbaar zijn in de scholen. Maar dat kan alleen worden gezegd door iemand die nog nooit in zijn leven met een leraar heeft gesproken die in klassen met 40 of meer leerlingen moet werken, of die bovendien voor een integratieklas moet zorgen.

Bovendien wordt de indruk gewekt dat het probleem van huiselijk geweld alleen gezinnen treft die economisch onzeker zijn, die het zich toch niet kunnen veroorloven om te eten, en waar het probleem nu is dat de schoolmaaltijden door de leerlingen zelf moeten worden gekookt en verstrekt. Bovendien wordt beweerd dat dit een algemeen voorkomend internationaal probleem is, bijvoorbeeld met betrekking tot Frankrijk. Dat gaat dan ver weg van ons. De vraag: “Wat heeft dit met ons te maken en wat kunnen en moeten we doen?

Het gaat er dus helemaal niet om hoe het kan gebeuren in een samenleving waar er genoeg geld is dat gezinnen in armoede moeten leven? Deze fundamentele vragen worden niet gesteld ondanks de waarschuwingen van deskundigen. Maar nu zou het de perfecte tijd zijn om het hen te vragen.

Oplossing twee: Carephone. Maar heb je ze ooit gebeld? In de eerste plaats zijn ze geruststellend en kalmerend, en bovendien zijn er nauwelijks deskundigen aanwezig. Maar het was daar dat echte experts met een navenante lange opleiding thuishoorden, en niet alleen mensen die wilden helpen, maar die slechts een relatief korte opleiding hadden gevolgd.

Oplossing drie van de media-aanbiedingen zijn de politie, de kinder- en jeugdreddingsdienst en “vele andere adviesdiensten”. Rörig suggereert dit in de taz. Men kan zich alleen maar verwonderen. Waar zijn ze dan, de vele begeleidingsdiensten? Zelfs zonder corona kunnen deze instellingen nauwelijks “normaal” functioneren. Als iemand zich tot een instelling wendt maar daar geen hulp krijgt, zijn de menselijke gevolgen nog erger dan voorheen. Daar zou men op moeten reageren, maar dat is precies wat er niet gebeurt.

Oplossing vier: De digitale wereld. Nou, nou, nou. Zoals de taz rapporten, virtuele fitnessgroepen, boekpresentaties, liedjes, films en “uitdagingen” zijn opgezet om ondanks “sociale afstand” het contact met de jongeren niet te verliezen. Wie heeft er contact met wie en van welke belangen? We zijn het contact met de jongeren in de samenleving allang kwijt. Ook hier maakt wat als hulp wordt opgevat duidelijk wat in de samenleving als waardevol en nuttig wordt beschouwd: Sport helpt tegen (seksuele) trauma’s, uitdagingen, dus concurrentie en educatie worden gezien als nuttige waarden? Zijn dit echt belangrijke factoren in een gezonde relatie met kinderen? Of eerder de belangen van anderen, maar niet die van kinderen? En dit is ook iets wat consequent voorbij wordt gekeken. Veel klinieken zouden nu pas overbelast zijn. Er is geen probleem met het feit dat psychiatrische afdelingen nu worden samengevoegd, omdat dit zogenaamd een oplossing is voor structurele problemen. Niemand kijkt hier ook maar even naar. Het is een zorgwekkende ontwikkeling dat de sociale onevenwichtigheden worden verergerd door een uitzonderlijke situatie die er niet is.

Bovendien heeft geen van de deskundigen die ik heb genoemd, het idee geopperd dat het misschien een goed idee is om de ouders te versterken. Zij zouden veeleer hun verantwoordelijkheid en hun eigen gezag moeten overdragen aan instellingen en organen die een persoonlijke relatie onmogelijk maken. Dit gebrek aan een directe persoonlijke relatie zal het probleem waarschijnlijk nog verergeren. Dat kan, maar men moet wel beseffen dat er een prijs is die uiteindelijk niet door de politiek, maar door de ouders en de kinderen wordt gedragen.

Oplossing vijf: Vrouwenopvang. Niet alleen wordt hier vermeden om te spreken over de Duitse omstandigheden, maar ook wordt genegeerd (taz) dat een toename van het aantal vrouwen dat een toevluchtsoord zoekt in een vrouwenopvang al onbeheersbaar was voordat de bevolking zelfs maar wist hoe ze Corona moest schrijven.

Velen zeggen: na Corona zal alles anders zijn. Het kan anders, maar anders betekent niet nieuw en vooral niet automatisch beter. De problemen zijn er al eerder geweest, ze zijn nu nogal geïntensiveerd. De crisis op een gezonde manier aanpakken werkt niet door de oude wijn in een nieuwe huid te serveren.

Structureel geweld

De verliezers in de crisis zullen dus weer degenen zijn die het altijd al geweest zijn. Daarom is het belangrijk om te vragen waarom dit zo is en om te zoeken naar de structurele oorzaken. Huiselijk geweld en structureel geweld zijn met elkaar verbonden.

Structureel geweld is een term die teruggaat tot Johan Galtung en die geweld beschrijft dat niet van één persoon afkomstig is, maar inherent is aan het systeem en zich manifesteert in ongelijke machtsverhoudingen en dus in levenskansen. (14) In de menselijke basisbehoeften wordt niet voorzien omdat de machtsverhoudingen dat niet toelaten. Manipulatie, uitbuiting en oorlog zijn beschreven en bekritiseerd als structureel geweld door vertegenwoordigers van de zogenaamde Kritische Theorie zoals Herbert Marcuse en Theodor Adorno.

Pseudo-empathie van de media met slachtoffers van geweld helpt dus niet tegen huiselijk geweld, net zo min als slogans dat maatschappelijk werk in de Corona-crisis “moeilijk is, maar des te belangrijker” (6). Het probleem is dus veel complexer en fundamenteler. Maatschappelijk werk is altijd al belangrijk geweest en zou eigenlijk een veel hogere status in de samenleving moeten krijgen.

Het is duidelijk dat geweld geen uitzonderlijk fenomeen is dat ons niet treft en alleen voorkomt in verre landen of sociale klassen. Geweld maakt deel uit van het dagelijks leven – of we nu wegkijken of niet. Het is geen uitzonderlijke situatie en komt niet alleen voor bij mensen die sadistisch “sociaal zwak” worden genoemd, ook al hebben ze gewoon geen geld. De beschermingsconcepten hebben geen hogere staat van dienst en dat was zeker niet het geval in de Corona-crisis. Het enige dat zal veranderen is als we veranderen. Als we eindelijk beseffen dat we waarden als normaal beschouwen (strijd, competitie, ontbering, inspanning, lijden), die volstrekt ongezond zijn, kunnen we pas dan iets doen en verandering verwachten. Er zal niets veranderen zolang de premissen die tot deze sociale omstandigheden hebben geleid, onbetwistbaar blijven.

Het is waarschijnlijker dat de verdenking bestaat dat ouders en kinderen worden gesust om protest te voorkomen. Zo blijft de geweldsbal in figuurlijke zin onder water staan tot de druk zo hoog is dat hij volledig ontketend naar de oppervlakte stuitert. Dit verzwakt een samenleving zodanig dat men, zoals de Kielse psycholoog Rainer Mausfeld het beschrijft, alleen nog maar de woede hoeft te richten op een bepaalde groep en men de mensen al zo kan manipuleren dat ze geen actie ondernemen tegen structureel geweld en de sociale omstandigheden die gewelddadig tegen hen zijn, blijven accepteren. Het is al duidelijk op wie de woede is gericht: de persoon die in het openbaar hoest of niest. Zo werken Berlijn en Brandenburg momenteel aan een strengere regelgeving inzake boetes (16).

Conclusie

We moeten het niet alleen hebben over de economische crisis. De sociale crash staat al op de stoep en is mogelijk zelfs gewenst door politici en de media. Het is dus tijd om na te denken over goede concepten om geweld te voorkomen, om met de daders samen te werken en om de slachtoffers te beschermen.

Men zou zich kunnen wenden tot echte deskundigen die niet zijn opgeleid in het recht, de economie of de administratieve wetenschap, zoals tot nu toe het geval was in de publieke perceptie, maar eerder tot degenen die hun competentie op het gebied van geweld in theorie en praktijk hebben verworven op dagelijkse basis in het maatschappelijk werk, de psychologie of het traumawerk.

De psycholoog en expert op het gebied van geweld, Rüdiger Lenz, bijvoorbeeld, heeft jarenlang gewerkt met daders en slachtoffers en heeft zijn kennis toegepast in een theorie van geweldloosheid. In zijn boek “Die Fratze der Gewalt” (15) legt hij het verband tussen geweld en de maatschappij uit. Mainstream journalisten hadden het hem kunnen vragen. Het zou zo simpel kunnen zijn, maar dat is het blijkbaar niet. Lenz wijst er bijvoorbeeld op dat de ontwikkeling van het potentieel in een persoon zijn geweldsintenties kan verminderen.

Dit is zeer vergelijkbaar met de bevindingen van Franz Ruppert, die de voorwaarde ziet voor de benadering van de mens van zijn ware zelf en zijn ware potentieel in de uitgang van zijn eigen traumabiografie. Zo komt hij in zijn artikel “Ich und Sars-Covid 19” (12) op 01.04.2020 tot de volgende benaderingen van oplossingen, die totaal anders zijn dan de mainstream-mediale bemiddelde en nogal gewelddadige en traumatiserende benaderingen:

“Als het holistische model van gezondheid en ziekte nu in het spel zou komen, zouden er verschillende strategieën voor actie zijn: Algemene voorlichting over het functioneren van het menselijk immuunsysteem, speciale ondersteuning van maatregelen zoals gezonde voeding, schone lucht, schoon drinkwater, constructieve ondersteuning van interpersoonlijke relaties, zowel preventief als actueel, stressvermindering op verschillende gebieden van het leven, geen verdere opwinding van angsten, maar voorlichting over deze angsten en het tonen van manieren om er met professionele ondersteuning mee om te gaan, ondersteuning van het immuunsysteem in het geval van een infectie, in geen geval de onderdrukking ervan, bijvoorbeeld door koortswerende middelen, die in het reine komen met oude trauma’s uit de levensgeschiedenis van de mensen.

Maar over het algemeen vraagt men liever advocaten en economen dan bewezen deskundigen op het gebied van geweld. Dit is een absurd en onbetwistbaar fenomeen. Men doet dit alleen als men niet echt op zoek is naar een oplossing voor een probleem. Iemand die een dierenwinkel oproept om zijn kapotte wasmachine te laten repareren, zou als volslagen idioot worden bestempeld, maar als deskundigen die ver van het onderwerp en de materie afstaan in de media, lijken ze niets van hun geloofwaardigheid te verliezen.

Daarom is het waar: we moeten het ergste verwachten.

Bronnen: