Corona en de alternatieven

Een commentaar van Dirk Pohlmann.

Herinner je je gisteren nog? De zekerheid en de nabijheid die ons omringen?

Een paar weken geleden ging de veiligheidsconferentie van München over “Westlessness”. De vertegenwoordigers van het werkelijk bestaande zogenaamde vrije Westen hadden zich tot taak gesteld zich te verzekeren tegen de dreiging die de opkomst van China voor hun overmacht vormde. Volgens hun definitie was en is het fundament van het Westen de liberale staat en de vrije markteconomie.

Enkele dagen en een pandemie later, in het Vrije Westen, vormen de strijd tegen epidemieën en de noodtoestand de basis van de samenleving.

Voor een hele Koude Oorlog was het doel om de totale superioriteit van de markteconomie en de representatieve democratie als seculiere religie in de hoofden van de onderdanen te verankeren.

Toen de overwinnaars er in 1989 eindelijk in slaagden om wat in het Westen het communisme werd genoemd op de vuilnisbelt van de geschiedenis te zetten, werd het einde van de geschiedenis verkondigd. De VS en hun ideologie hadden gewonnen, ze waren de enige supermacht die alleen maar administratieve gedachten had, namelijk hoe ze hun zogenaamd heilzame heerschappij voor de mensheid voor de komende eeuw, dat wil zeggen de eeuwigheid, veilig konden stellen.

De basis van de macht was en is, naast een ongelooflijk opgeblazen militair apparaat dat elk verzet van een mogelijke concurrent tegen de macht moest voorkomen, de allesomvattende regel van het kapitalisme, eufemistisch aangeduid als vrije handel of markteconomie. Daarbij komt nog de globalisering, verheven tot de status van het natuurrecht. Globalisering was het moordende argument voor elke poging om het sociale in de markteconomie levendig te houden, een Duits idee uit een tijd waarin de CDU ook de nationalisering van belangrijke industrieën voorstond. Sinds de globalisering is de sociale markteconomie een contradictio in terminis geworden, een woord dat kunstmatig is opgebouwd uit twee onverenigbare elementen.

De markteconomie, die de burgers nu zouden moeten leren, was alleen sterk en vitaal in zijn pure vorm, als het zachte achtervoegsel “sociaal” werd geschrapt. De mondialisering was een bedreiging en de macht om deze nieuwe doctrine in de hoofden van de mensen te hameren. “Alleen de harde komen in de tuin” en “Het leven is geen ponyboerderij” waren twee triviale uitingen van het nieuwe wereldbeeld. De Agenda 2010 van een sociaal-democratische bondskanselier die zich onder de heerschappij van de globalisering heeft geschaard, heeft de sociale bezuinigingen doorgezet en de daaruit voortvloeiende nieuwe status van de Hartz4 -ontvangers waren de echte manifestaties in Duitsland.

Het Westen was niet meer zo groot. Er was zelfs Eastalgia. Maar er was tenminste nog plezier in het leven en veel entertainmentelektronica en als software daarvoor het entertainment, dat ooit de aantrekkingskracht van het kapitalisme was. Uiteindelijk waren de Beatles, de Rolling Stones, Hollywood en Harley Davidson sterkere argumenten voor het Westen dan de Amerikaanse luchtmacht of zelfs de CIA, omdat entertainment de aantrekkingskracht op het kapitalisme creëerde. Sinds de jaren negentig is de aantrekkingskracht vervangen door de druk van de omstandigheden waaraan men zich ten goede of ten kwade moest aanpassen.

En nu in 2020 is één virus genoeg om de enige supermacht ter wereld, zijn grootstedelijk gebied, zijn dwalende president, zijn ideologie en de wereldeconomie fundamenteel aan het wankelen te brengen. En ook haar concurrenten, alle BRICS-landen en de rest van de wereld.

Dit klinkt op de een of andere manier erg ongeloofwaardig – en dus is een neveneffect dat een deel van de samenleving zich rond deze kwestie aan het uitkristalliseren is.

De media, die zich in minstens twee verschillende richtingen ontwikkelen, namelijk het systeem en de empire-ondersteunende mainstream en de alternatieve media, een soort ongeliefd groezelig kinderpreparaat van de journalistiek, hebben fundamenteel verschillende opvattingen over het coronavirus.

Omdat de reguliere journalistiek, die haar hoogtijdagen beleefde met de Watergate-affaire, sinds 1989 in de problemen zit, sinds 911 heeft gefaald en sindsdien op vele beslissende momenten herhaaldelijk heeft gefaald om haar belangrijkste taak, het vertellen van de waarheid, te vervullen, hebben de alternatieve media het systeemgat van de permanente kritiek gedicht. Ze hebben sindsdien standpunten gepubliceerd die eerder werden onderdrukt, ze zijn zoiets geworden als de predikers op de zeepkist, de luidsprekers in Speakers Corner in Hydepark, Engeland, de systemische drukventiel waar alles wat het niet haalde in de mainstream werkelijkheid te horen is. En dit spectrum varieert van zeer interessant tot psychiatrisch relevant.

Ik ben niet blij met de dekking van het Corona-onderwerp, zoals u kunt zien. De journalistiek heeft ook een onaantrekkelijke neiging om op te zwellen, om “een varken door het dorp te drijven”, om “altijd meer en meer”, zoals ik het ooit in een gesprek met collega’s noemde. Het probleem wordt virulent in Corona-tijden.

In combinatie met een tweede basisconstante, het Duitse trauma, het totale falen van een culturele natie tegenover de geïnstitutionaliseerde ideologie van de wreedheid van het nationaal-socialisme, heeft dit problematische gevolgen.

In vele schoollessen en uren van broeden heeft de wanhoop van de mislukking geleid tot de wens om als eerste een “verzetsstrijder” te worden, om als eerste de tekenen te herkennen die leiden tot de geplande, totalitaire dictatuur en om met terugwerkende kracht het nazi-tijdperk te voorkomen. Dit heeft ons de anti-Duitsers, de antifa, de minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas en vele andere onaangename effecten opgeleverd. En in een dialectische ontwikkeling ook de AfD en het nieuwe recht in het algemeen, dat in de westerse wereld onder andere de strijd tegen de wetenschap verkondigde. De meeste alternatieve media zitten momenteel in deze stroom als waarschuwingstekens tegen de wolf. Dit was al duidelijk bij de klimaatverandering en is nu weer toegenomen. En het is niet goed.

In de Corona-tijd zijn er slechts enkele uitzonderingen onder de alternatieve media, met name de gedachtepagina’s, Telepolis en het 3e millennium, die anders handelen.

Ondertussen is de mainstream weer eens een bewaker van de staat geworden, een bijtende hofhond die naar iedereen blaft en, als het even kan, als er genoeg koorgejankerd is, ook een roedel wolven met de wil om dood te bijten als iemand de verkeerde meningen durft te uiten, volgens onduidelijke definities die ze zelf dagelijks opnieuw beoordelen.

Er zijn echter een aantal deskundigen die van mening verschillen over het onderwerp Corona. Hieraan herinneren en ook laten zien hoe groot de groepen zijn, is de oorspronkelijke taak van de media. Ze moeten de hysterie temperen, ook al is het in strijd met hun grondwet en is het moeilijk voor hen.

Ze moeten verslag uitbrengen over overheidsbeslissingen, maar hebben tegelijkertijd de verdomde taak om de uitoefening van de macht kritisch te controleren en op alternatieven te wijzen. Uiteindelijk hebben de besluiten die nu worden genomen een sociale consensus nodig. Maar deze consensus moet niet met een breekijzer worden geforceerd, maar moet zich langzaam kunnen vormen in een hoogwaardig discours.

Voor collega’s uit de mainstream zou het merkbaar moeten zijn dat zij actief betrokken zijn geweest, in een leidende rol, in de letterlijke zin van het woord, in een situatie waarin alleen gepensioneerde wetenschappers afwijkende meningen durven te uiten.

De media is niet langer een plaats van vrije meningsuiting, maar vervult veel te vaak de functie van tribunaal voor showprocessen waarin zelfs zulke vriendelijke, ronduit tedere mensen als Uwe Steimle publiekelijk worden vernederd en vervolgens van hun bestaan worden beroofd. Dit is meer dan een vergissing, het is een verraad. Net zoals een dokter zijn beroep verraadt als hij opzettelijk patiënten schaadt.

Dr. Wolfgang Wodarg is geen Uwe Steimle, maar hij is ook geen idioot, maar een expert die een farmaceutisch schandaal heeft ontdekt waarbij een onderzoekscommissie betrokken was. Om hem van het bestuur van Transparency International te gooien omdat hij een interview gaf aan KenFM is schandalig. Het is walgelijk dat collega’s hierbij betrokken zijn en dat ze tegen de beginselen van de democratie in werken. Nog erger was het om deel te nemen aan het ontslaan van voormalig ambassadeur Bernd Erbel, het aangewezen hoofd van INSTEX, na een walgelijke perscampagne van Springer Presse in combinatie met de gekke correspondent van de “Jerusalem Post” Benjamin Weinthal, wiens manische hoofdactiviteit is om overal antisemieten te vinden, net zoals Joseph McCarthy overal communisten vond. En dit alles omdat Bernd Erbel een van de beste interviews bij KenFM gaf die ik ooit heb gehoord. Er is iets fundamenteel mis, als zoiets mogelijk is. Springer Verlag heeft in zijn veel te lange bestaan eigenlijk al genoeg lastercampagnes op touw gezet en schade toegebracht aan de democratie. Het is veelzeggend dat de 32-jarige fotojournaliste Antje Schippmann, die voorheen verantwoordelijk was voor social media campagnes in de Israëlische ambassade, met deze campagne “prestatie” de trap op is gegaan en nu “Managing Editor” van de wereld is geworden. De berichtgeving over 911, over de aanvalsoorlog tegen Irak, over Libië, de campagnes tegen Rusland, de valse nieuwssalvo’s over de oorlog in Syrië, de vernietiging van de vrijheid van meningsuiting, het zijn allemaal mijlpalen van het falen van de mainstream media, vaak vanuit basismotieven.

Aan de andere kant zijn de berichtgeving over de klimaatverandering en nu het coronavirus problemen van de alternatieve media.

Journalistiek gaat niet over het kiezen van een kant en het voeren van campagnes. Het gaat om het werken voor het publiek, het melden van de waarheid en het argumenteren over wat de waarheid is. Journalistiek moet een nationaal park van afwijkende meningen zijn, als die inhoudelijk zijn. Dit geldt voor alle media.

Er is veel te melden, voor alternatieve en mainstream media.

Het opschorten van de basisrechten, eventjes maar, vanwege een virusepidemie, is niet grappig. Censuur van Facebook en Youtube begint. Zouden de gewaardeerde collega’s van de mainstream media hiervoor willen zorgen? Dat ze spelen met het idee om goede en slechte standpunten te verkondigen en de slechte uit te bannen? Voor de bescherming van de staat? Ben je gek?

Dat mensen in bejaardentehuizen en ziekenhuizen sterven in een contactverbod, is wat? Ongelooflijk? Onmenselijk? Wreed? Of is het gewoon iets waar je aan vastzit en je moet het volhouden? Nee, dat doe je niet.

Het feit dat toiletpapier meer dan schaars is, was ooit het bewijs van de inferioriteit en incompetentie van de DDR-economie. Hoe gaat het nu?

Hoe is het eigenlijk met de kapitalisten onder het kapitalisme? Wanneer de omstandigheden ervoor zorgen dat ze in gevaar zijn, muteren de apologen van de Sociaal-Darwinistische haaientank dan plotseling in knuffels die een krachtige, sterke staat als hun beschermer nodig hebben, om ze te financieren, te plunderen en te ondersteunen totdat ze zelf weer kunnen lopen, waarbij ze hun schouders ophalen onder de harde realiteit van het economische leven als ze ontslagen worden? Precies, degenen die decennia lang beweerden dat alles geprivatiseerd moest worden, roepen nu de staat op om hen te helpen. En laten we nu niet al te duidelijk zien dat de markt niet alles beter regelt, maar veel dingen helemaal niet regelt. Hoe is het eigenlijk mogelijk dat niet kan worden voldaan aan de vraag naar zoiets simpels als ademhalingsapparatuur, dat de markt, die alles reguleert, de productie niet kan verhogen. Is het niet beter om de bouw van brandweerauto’s niet over te laten aan de markt, die reageert op de volgende grote brand, maar aan een verstandige planning?

Heeft de Bertelsmann Stiftung in zijn neoliberale razernij niet pas in juli vorig jaar nog opgeroepen tot de sluiting van 50% van de ziekenhuizen om de gezondheidszorg te verbeteren? Dat hebben ze serieus gezegd. Dezelfde Bertelsmann Stichting die nu het falen van de “populisten” uitkraamt in het licht van de ernst van de Corona-crisis?

In de VS zijn nu fantasierijke leeuwen belastinggeld van de burgers van de gemiddelde consumentencategorie afgenomen om de megabedrijven te steunen. Waarbij 50 van de grootste bedrijven in de VS geen inkomstenbelasting betalen, door slim gebruik te maken van de belastingwetten die hun prostituees in de parlementen hebben gecreëerd.

Dit zou ten goede moeten komen aan bedrijven zoals de wapengigant Boeing, die door criminele activiteiten in de problemen zijn gekomen, maar die nu aarzelen om staatssteun te accepteren als er voorwaarden aan verbonden zijn. Dat zou onredelijk zijn, zegt Boeing. Ze zijn erg gevoelig. Hun vrijheid staat immers op het spel!

Voormalig Microsoft-baas Bill Gates was een van de Amerikaanse fiscalisten die zijn carrière begon met het neuken van zijn maatje Steve Jobs. Nu wordt hij gevierd voor het weggeven van zijn rijkdom als “filantroop” om de mensheid te bevrijden van epidemieën.

De Bill en Melinda Gates Foundation, in wiens raad van bestuur de twee genoemde personen zitting hebben en daarnaast alleen Warren Buffett, dus 3 van de rijkste personen ter wereld, beslist nu over het wereldwijde gezondheidsbeleid. De WHO bestaat bij hun gratie. Het wordt gedomineerd door de Gates Foundation, zonder welke niets echt meer werkt. Alle beslissingen over de epidemieën AIDS, malaria en tuberculose, evenals alle beslissingen over vaccinaties worden nu genomen door een monarchie, het Koninkrijk der Poorten.

Haar enige legitimiteit is haar rijkdom. Het is niet gekozen, het is niet gemachtigd door de democratische procedure, het heeft de kroon op zichzelf gezet. Omdat hij dat kan. Hij is nu de absolute heerser. En in die hoedanigheid gebruikt hij ook het buitenlands beleid van de VS, als een zachte machtsfactor. Zo gaf hij het Amerikaanse leger toegang tot Afrikaanse landen.

Er is geen kritiek op deze voorwaarden vanuit het onderzoeks- en wetenschapsapparaat, want iedereen, echt iedereen, die op dit gebied actief is, is afhankelijk van de Gates Foundation, existentieel afhankelijk.

En deze stand van zaken wordt ook gevierd. Zelfs in de media, die devoot luisteren naar Bill Gates in het publiek. Bill Gates adviseert ook Angela Merkel, en ze wil zijn vaccinatie-initiatief GAVI ondersteunen met 600 miljoen euro. Gates doneert niet alleen geld, hij verzamelt het ook en consolideert zijn dominantie.

Waarom heeft hij niet gewoon belasting betaald? Wat is dit voor een economisch systeem, dat doet alsof het gebaseerd is op concurrentie, op diversiteit, maar dat totalitaire machtsmonopolies in serie produceert, zoals Wikipedia of de Gates Foundation, die dan ook als voorbeeldig worden gevierd?

En wat gebeurt er eigenlijk als er een echte pandemie is? Als we nu al bezig zijn de democratie te vervangen door de noodtoestand, wat dan?

Het is de taak van de media om in deze situatie het hoofd koel te houden en iedereen te helpen. Dat wat nodig is, wordt gedaan, dat er een brede consensus over bestaat, dat we leren van de gebeurtenissen, dat er noodzakelijke besluiten worden genomen, maar meer niet.

Het is essentieel dat we nu inzien dat er veel meer mogelijk is dan ons is verteld. Er is ruimte voor beleidsvorming. En er zijn ook dingen die tot nu toe schandalig zijn geweest. Er is geen alternatief, want Margaret Thatcher heeft gelogen. En alles wat nu is ingevoerd kan en moet worden teruggedraaid. We zullen hierover kunnen praten, over ontmanteling en herstructurering, wanneer dit probleem zorgvuldig en verstandig is aangepakt.

+++

Met dank aan de auteur voor de publicatie van het artikel.

+++

Foto bron: Panyawat B.SILP / shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK