Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Corona – Geen adempauze, er wordt geschiedenis geschreven, er wordt vooruitgang geboekt!

Corona – Geen adempauze, er wordt geschiedenis geschreven, er wordt vooruitgang geboekt!

Veröffentlicht am: 18. Mai 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Enkele dagen geleden stemde een meerderheid van de Bondsdag voor de juridische bescherming van verdere pandemiebeschermingsmaatregelen, waardoor de belangen van grote delen van de bevolking volledig worden genegeerd.

De stemming in de Bondsdag garandeert de rechtsgrondslag voor uitgebreide maatregelen om het coronavirus aan te pakken – wat de barometer van de publieke opinie verlaagt. Tijd voor de belangrijkste media om een sterke hand te leggen in het onderdrukken van kritiek en boosheid. Op deze manier zullen de massamedia steeds meer een diepe kloof door de samenleving trekken.

Een commentaar van Christiane Borowy.

Op 14.05.2020 werd de motie van de regeringsfracties CDU/CSU en EPD, het “Ontwerp van een tweede wet voor de bescherming van de bevolking in geval van een epidemische situatie van nationale betekenis”, door de Bondsdag aanvaard (1). Een van de gewenste aangescherpte maatregelen is de eis van een wettelijke meldplicht voor COVID-19 infecties. Herstel en negatieve testresultaten moeten ook worden gerapporteerd. Bovendien moeten de geplande tests worden gedekt door de wettelijke ziektekostenverzekering en de openbare gezondheidszorg, ongeacht de symptomen. Er is nog geen besluit genomen over een inentingsbewijs, maar de basis is wel gelegd (2). Omdat de overeenkomst om verdere wetswijzigingen toe te staan voor “digitale gezondheid”, met inbegrip van gezondheidsapplicaties, telegeneeskunde en digitale ziekteverzekeringskaarten, betekent dat deze kwestie via de achterdeur kan worden gelegitimeerd als “digitale vooruitgang” en als ethisch onproblematisch kan worden beschouwd. Zelfs het medisch tijdschrift, dat anders als tamelijk conservatief wordt beschouwd, staat hier kritisch tegenover (3).

Aangezien de nieuwe Wet op de bescherming tegen infecties kan worden gebruikt om de eerder vastgelegde wetgeving en grondrechten terzijde te schuiven, moet de vraag hoe deze wetswijzigingen überhaupt worden gelegitimeerd, door de burger worden gesteld. Maar vragen stellen, laat staan verontwaardigd zijn, is nu alleen nog maar toegestaan binnen een zeer smalle gang van zaken. De stemming van veel mensen is dan ook gespannen en het protest en de woede nemen toe. De burgers kunnen echter niet verwachten dat ze serieus worden genomen door politici en de media, integendeel, het tegendeel is het geval.

Men wordt in de massamedia gedevalueerd als burger met “wilde woede” en dus automatisch als gevaarlijk voor de samenleving. Zelfs critici uit hun eigen gelederen moeten verwachten dat ze massaal worden aangevallen. Op 13.05.2020 stond de Tagesspiegel in het nieuws met betrekking tot uitgelekte documenten van het Bondsministerie van Binnenlandse Zaken, Gebouw en Vaderland: “Problemen in het Ministerie van Binnenlandse Zaken – Wat zit er achter het ongeoorloofde Corona-verslag” (4), maar helaas wordt er niet gereflecteerd over de inhoud of zelfs maar over de afzonderlijke kritiekpunten. De auteur is immers tot de conclusie gekomen dat de maatregelen op Corona gevaarlijker zijn dan het virus zelf. De blog “Tichys Einblick” had voor het eerst uitsluitend verslag uitgebracht (5).

Dit is reden genoeg voor de Tagesspiegel om te beweren dat het tijdschrift “dicht bij het rechtse populisme” staat en “wilde stellingen” zou verspreiden. Critici worden dus zonder meer rechtse wilden genoemd, die op jacht zouden gaan en daarmee een publiek bieden voor samenzweringstheoretici. Een inhoudelijk debat is dus niet aan de orde!

In plaats daarvan wordt Horst Seehofer als hoofd van het Bondsministerie van Binnenlandse Zaken, Bouw en Vaderland geciteerd met zijn uitspraak dat de kritiek slechts een persoonlijke mening is, waarvan hij en het hele ministerie zich zouden distantiëren.

Men zou kunnen denken dat er genoeg tijd is verstreken sinds de term samenzweringstheoreticus voor het eerst werd genoemd in een CIA-memo in 1967 om de critici van de officiële theorieën over de moord op Kennedy te behandelen, en dat deze tactiek van psychologische oorlogsvoering inmiddels had moeten worden doorzien en zonder succes had moeten zijn. Helaas is dit niet het geval, integendeel. Het is nog steeds de moeite waard om naar dit document te kijken (6). Daar wordt de agenda al uitvoerig beschreven, die de Duitse media tot op de dag van vandaag meestal nog steeds volgen. Als iemand de waarheid spreekt, dan moet men volgens de instructies van de CIA antwoorden dat dit alleen zijn persoonlijke mening is. Dan moet men hem een samenzweringstheoreticus noemen en als dit alles niet helpt, dan kan en moet men de CIA opnieuw vragen hoe men de persoon als mentaal onstabiel kan presenteren. Steeds weer wordt deze CIA-bestrijdingsterm door de “persoonlijke mening” tegen critici van de regering gebruikt. Maar de eeuwige hergieting van deze oude lastertechniek door de Duitse media maakt het nauwelijks minder verwoestend voor de reputatie van de critici.

Mensen die protesteren tegen de veranderingen in de wet en verwijzen naar de Basiswet worden inderdaad beledigd als “nazi’s”, maar krijgen geen antwoord op de vraag wat precies “juist” is aan de inzet voor de Basiswet. (7). De spiegel staat hier helemaal vooraan bij de smaad en heeft als titel op 12.05.2020: “Rage under the aluminium hat – About Corona conspiracy theorists” (8). In maart stond er al een column in de krant met de titel “Corona: Bescherm jezelf tegen de Corona woede! (9). Daarin staat: “Deze Corona-woede is als de ziekte een gevaar. En net als de pandemie, kan iedereen er iets aan doen, in ieder geval een beetje.”
Wat in dit verband als woede moet worden beschouwd, wordt uiteraard door de media gedefinieerd. Het uiten van je mening, indien mogelijk samen met veel mensen, wordt als even gevaarlijk beschouwd als de ziekte zelf.

Het is cynisch en mensen nemen het niet serieus. Bovendien onderdrukt deze devaluatie de woede – en dat is precies wat gevaarlijk is.

Egoïsten, samenzweringstheoretici, kenners…

Maar de woede die op dit moment in zo’n focus is, moet eerder in een bepaalde richting worden gestuurd en daar vind je het weer terug in de Tagesspiegel. In een video presenteert redacteur Malte Lehming zich getroffen en boos tegelijk (10). Hij meldt dat hij zich op zijn gemak zou voelen in zijn thuiskantoor en aangezien hij bevoorrechter is dan de vele slachtoffers van de coronacrisis, bijvoorbeeld de daklozen, de werklozen, of de twee mensen die besmet zijn met het coronavirus in de redactie, is er voor hem geen reden om “ergens over te klagen”. Een klap in het gezicht van de critici, die hier in de media als uitdagende kleine kinderen worden behandeld. Want zo wordt precies aan de kijker uitgelegd dat er geen alternatief is: we leven in een noodtoestand en er zijn veel vragen open, wat weliswaar kwellend is, maar – en hier komt het – je moet er rekening mee houden dat er geen antwoorden zijn!

Malte Lehming prijst het geduld, de verbeelding, de hoop als een remedie om niet te klagen en te volharden. Mensen die zich er niet aan houden, maken hem daarentegen boos en boos. Dat is interessant. Het zijn niet de maatregelen en veranderingen in de wet die hem boos maken, maar de critici en bezwaarmakers. Voor Lehming is het duidelijk dat iedereen die de beperkingen van de vrijheidsrechten niet alleen wil doorstaan, maar ze ook in twijfel trekt, ongemerkt wordt geclassificeerd en gedevalueerd. Hij verdeelt de critici in drie klassen: egoïsten, samenzweringstheoretici en know-it-all’s.

Hij schrijft de egoïsten een gebrek aan solidariteit op grote en kleine schaal toe. Egoïsten zijn ook degenen die hamsters kopen. De grootste angst van de redacteur op politiek niveau is echter voor Afrika en India, want als je niet voorzichtig bent en niet genoeg solidariteit toont, dan “zal deze wereldwijde crisis veranderen in een wereldwijde catastrofe”, zegt hij. Ik moet meteen denken aan de vele Afrikaanse vrouwen die destijds “geholpen” werden met vaccins, die onmiddellijk vergezeld gingen van sterilisatie (11). Maar deze vereniging brengt me waarschijnlijk meteen dicht bij de grootste angel in het vlees van de heer Lehming, omdat de tweede groep die hem kwaad maakt samenzweringstheoretici omvat die “duizend theorieën over dit virus verspreiden” en zo de samenleving naar verluidt polariseren. Het stellen van vragen is op zich al belasterd, laat staan dat men geïnteresseerd is in alternatieve antwoorden.

Maar de know-it-alls hebben hem ook van streek gemaakt. Zoals hij zegt, en hier wordt de hele minachting voor de mensheid die ten grondslag ligt aan zijn mening duidelijk: “Net zoals er duizenden voetbalcoaches zijn bij elke wereldbeker die beter weten dan de bondscoach zelf, zijn er ook duizenden mensen die precies weten wat er fout is gedaan, wat er gedaan moet worden, hoe het opgelost kan worden, en mogelijk de gevolgen, zal de therapie erger zijn dan de ziekte zelf.

Dit zijn alle mensen die niet tegen de onzekerheid kunnen. Dit zijn de zwakken die zelfs een kleine crisis niet kunnen verdragen en zijn woede tegen al diegenen die kritiek hebben of zelfs maar oplossingen voorstellen en voorstellen, culmineert in de uitspraak: “Dit alleen, dit alleen, is wat ons helpt om deze ziekte en deze pandemie te verslaan”.

Vanuit het perspectief van de traumatheorie is dit een pure overlevingsstrategie, meer niet. Maar toch een interessant stukje informatie: de persoon die bang is en bevriest is dus de gewenste burger. Deze burger verdraagt, twijfelt nergens aan, valt niet aan en vlucht niet. Hij blijft braaf en verdraagt zich. Dit is de visie en overlevingsstrategie die alles behalve gezond is – en dit is vooral interessant in dagen waarin, afgezien van Hernn Lehming, veel andere mensen je willen uitleggen wat ze als gezond beschouwen, wanneer mentale en fysieke gezondheid aantoonbaar met elkaar verbonden zijn.
Rerum cognoscere causa – dat is het motto van de Tagesspiegel en betekent: Herken de oorzaak van de dingen! Blijkbaar moeten echter alleen de oorzaken van de dingen worden erkend, die de Tagesspiegel beweert. Als dit een serieus bedoeld motto zou zijn, dan zou men een taal die allang als psychologische oorlogsvoering is geclassificeerd niet meer gebruiken om zich op te winden over “samenzweringstheoretici”.

We weten uit de sociologie van het conflict dat het, vooral in een conflict van oordeelsvorming, noodzakelijk is om zoveel mogelijk informatie te verkrijgen, zodat men uiteindelijk tot een oordeel kan komen. De media navigator van Swiss Propaganda Research, een media-onderzoeksproject waarbij de auteurs naamloos blijven voor bescherming, biedt ook onderzoeksassistentie op Corona zodat men onderzoek kan doen en een oordeel kan vormen. Het biedt journalisten dus ook de mogelijkheid om verder onderzoek te doen en is geen portaal waar meningen willekeurig worden verspreid – in tegenstelling tot de Tagesspiegel. Swiss Propaganda Research onderzoekt in feite een NAVO-partnerschap en de nabijheid van de media van de CIA, d.w.z. de nabijheid van een transatlantische elite uit het bedrijfsleven, de politiek en het leger.

Een blik op de “Media Navigator” laat zien (12) dat de Tagesspiegel zeer dicht bij deze elites staat. Geen wonder dat dezelfde taal uit de pennen van de massamedia hacks stroomt.

Een blik op de woede van de mensen die nauwelijks tegen de gevolgen van de maatregelen kunnen en die het zwijgen moeten worden opgelegd met slogans van doorzettingsvermogen in de media zou zeer gepast zijn.
Woede onderdrukken betekent: alles laten gebeuren…

Uit communicatieonderzoek, bijvoorbeeld uit niet-gewelddadige communicatie, is bekend dat juist de onderdrukking van de woede uiteindelijk leidt tot ongecontroleerde geweldsuitbarstingen. Het is dus geenszins een groep wilden, crackpots en rechtsextremisten die op een onbeschaafde manier boos zijn en dus gevaarlijk. Maarschalk B. Rosenberg, de grondlegger van de geweldloze communicatie, die door zijn aanpak veel politieke conflicten heeft weten te sussen, heeft in zijn werk herhaaldelijk benadrukt dat degene die heeft geleerd zijn woede te onderdrukken, in principe heeft geleerd dat je alles met hem kunt doen.

Het onderdrukken van de woede leidt dus niet tot het onderdrukken van geweld, maar is juist een oorzaak van geweld.

Dit is een steile stelling. Marshall Rosenberg wees er echter duidelijk op dat massamoordenaars na een daad altijd worden beschreven als: “Hij was zo’n aardige man, altijd kalm en evenwichtig, er was nooit ruzie met hem, ik begrijp het niet”. Hij ziet dus een direct verband tussen woedebeheersing en geweld.
Woede is een indicatie van een onvervulde behoefte. Als ik mijn woede onderdruk, zorg ik er niet voor dat mijn behoefte wordt vervuld.

Een gezonde manier om met boosheid om te gaan is daarentegen de boosheid te transformeren en de wortel van de boosheid te leren begrijpen. Het zou eigenlijk onzinnig zijn om de woede blindelings uit te laten, omdat er geen transformatieproces en geen ontwikkeling is. Woede en veerkracht zijn dus nauw met elkaar verbonden en dit is interessant als het echt om gezondheid gaat. Het belangrijkste punt dat de heer Lehming eigenlijk ontspanning zou hebben gebracht en dus ook dicht bij de gezondheid zou zijn geweest, is niet de indeling van mensen in soorten, maar wat er in ons omgaat als we boos zijn. Wat is de onderliggende onbevredigde behoefte?

Deze vraag zou echter leiden tot verdere overwegingen en vooral tot het feit dat we niet alles met ons laten gebeuren, maar de woede zien als een waarschuwingslicht dat laat zien waar wat nodig is en waar je iets moet doen, net als in een auto, zodat de auto niet ineens een total loss wordt.

Wat in een auto werkt, kan ook worden toegepast op het functioneren van een samenleving. Het is belangrijk om op alle gebieden te leren om niet te vragen en zelfs te devalueren op een algemene manier elke persoon die kritiek uit, die de straat op gaat of vragen stelt, die brieven schrijft aan de kanselier of zelfs zijn woede uit. Veel wijzer en progressiever zou een samenleving zijn die in staat is de onvervulde behoefte die ten grondslag ligt aan de woede, bijvoorbeeld voor vrijheid, veiligheid of fysieke integriteit, te erkennen. Dan zou het gevaar veel kleiner zijn dat de woede daadwerkelijk een blinde woede wordt die ongecontroleerd uitbarst. Een samenleving waarin door onderdrukte woede plotseling een burgeroorlog uitbreekt, is zwak. Een samenleving is daarentegen sterk als ze tegen kritiek kan – omdat ze kan verbeteren en ook omdat ze de behoeften van veel mensen respecteert, niet alleen van een paar mensen.

Het onderdrukken van boosheid is een geleerde, maar nog steeds de slechtst mogelijke strategie om geweld te voorkomen.
Degenen die willen herleven en niet alles aan hen willen laten doen, worden daarom opgeroepen om de behoefte op te sporen, waarvan het niet nakomen de oorzaak is van de boosheid, en om de boosheid om te zetten in een toewijding aan juist die behoefte. Als je je “heilige woede” transformeert, kun je twee vliegen in een klap slaan: je laat niet alles met je gebeuren en je leert hoe je voor je behoeften moet zorgen – het beste is om zelfs te leren hoe je daadwerkelijk geweldloos verzet kunt bieden.

Het ter discussie stellen van geleerde strategieën voor de omgang met geweld in deze zin zou ook leerprocessen stimuleren die een samenleving in staat zouden stellen om buiten zichzelf te groeien en die in reële zin vooruitstrevend zouden zijn. Maar het zou een adempauze, reflectie en serieuze overweging van de eigen behoeften nodig hebben – en geen mediageworden zinnen over het moeten doorstaan van alles.

Anders ontstaat wat in het titelnummer wordt beschreven: “Grijze B-filmhelden heersen binnenkort over de wereld” (14).

Bronnen: