Oude mensen naar huis sturen om in doodsangst te sterven.
Een opmerking van Rainer Rupp.
Eigenlijk wilde ik in mijn bijdrage van vandaag de onmenselijke middelen bespreken waarmee de oorlogsstokers in Washington de Corona-crisis gebruiken om de regering in Teheran en de Iraanse bevolking toch op de knieën te krijgen. Maar voordat ik al het materiaal had gesorteerd, werd ik op de hoogte gebracht van een recent artikel over de Corona-crisis die op het internet circuleert, en die letterlijk mijn haar deed overeind staan vanwege de criminele aanbevelingen ervan en die ik niet onbesproken kan laten. Daarom is hier slechts een kort overzicht van mijn geplande Iraanse onderwerp, voordat ik mij wijdt aan Senicid, of liever gezegd aan de barbaarse oproep van een politiek linkse journalist, die oude mensen die ernstig ziek zijn met Corona onbehandeld naar huis wil sturen om te sterven.
Allereerst een paar woorden over Iran en het onmenselijke beleid van het regime in Washington. Een week geleden vrijdag (19.03.20) had de Iraanse president Hassan Rouhani een beroep gedaan op het Amerikaanse volk om de regering in Washington over te halen de Amerikaanse sancties tegen het land op te heffen met het oog op de explosieve verspreiding van ernstige coronaziekte met vele doden in Iran. De illegale sancties van de VS zouden de economie van Iran verzwakken en daarmee het vermogen van het land om het virus te bestrijden. Er stond letterlijk: “De sancties zijn letterlijk het doden van onschuldige mensen”.
Diezelfde vrijdag verklaarde de minister van Buitenlandse Zaken van het oligarchregime in Washington, Mike Pompeo, die overal en altijd wil zwerven over de ongekende menselijkheid van het Amerikaanse systeem, dat Teheran niet hoeft te hopen op een versoepeling van de sancties vanwege Corona. In plaats daarvan heeft hij verdere sancties opgelegd aan de Iraanse economie. In dezelfde adem, beschuldigde ex-CIA opperhoofd Pompeo Iran ervan betrokken te zijn als “medeplichtige van China” bij de verspreiding van het “killer virus”. Tegelijkertijd oefenden in de Perzische Golf, aan de kust tegenover Iran, 4.000 Amerikaanse soldaten samen met het Golf-Emiraat Qatar aanvalsoperaties uit tegen Iran, waarbij gevechtsvliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht met behulp van schijnaanvallen probeerden de mogelijkheden van de Iraanse luchtverdediging te verkennen.
En dan nu het artikel van journalist Sven Böttcher, gepubliceerd op 21 maart 2020 en helaas nu op grote schaal verspreid, met de eigenlijk ongevaarlijke kop “De Pseudo-Crisis” (1). Te oordelen naar de kop, dacht ik in eerste instantie dat het artikel behoorde tot de categorie van de mensen die ervan uitgaan dat de huidige maatregelen van de federale en deelstaatregeringen om de epidemie in te dammen, volstrekt buitensporig zijn. Aangezien heel wat bekende epidemiologen in binnen- en buitenland deze mening delen, heb ik een zekere sympathie en begrip voor dit standpunt. Immers, zelfs de meeste officieel aangestelde epidemiologen geven toe dat er verschillende meningen bestaan over de ernst en het verloop van de COVID-19 ziekte en de drastische quarantaine- en beschermingsmaatregelen worden dienovereenkomstig beoordeeld.
Tegen deze achtergrond zijn de oproepen in ZDF, ARD en andere publiekrechtelijke spreekbuizen van de overheid dat de mensen alleen de officiële aankondigingen moeten vertrouwen en geen informatie moeten krijgen van zogenaamde alternatieve media op het internet, ronduit belachelijk. Deze oproepen herinneren ons aan het motto: “Vertrouw ons, wij zijn van de overheid”. Ze hebben eerder het tegenovergestelde effect, vooral omdat veel mensen de flagrante hiaten in het informatiebeleid en de pro-overheidswitwassing van deze media in de afgelopen twee decennia niet zijn vergeten.
Bovendien hebben veel kritische geesten een misselijk gevoel bij de vele nieuwe wetten die diep ingrijpen in de persoonlijke vrijheidsrechten, die in een versnelde procedure worden doorgezwaaid door een nauwelijks bezet Corona noodparlement. Zij vrezen, zeker niet zonder reden, dat de heersende klasse en de regering onder haar leiding aldus handelen volgens de traditionele stelregel van het bourgeoisie-regime, namelijk: “verspil geen enkele crisis of catastrofe ongebruikt”. Want alleen in dergelijke noodsituaties kan de heersende klasse in het parlement de wetten doordrukken die allang klaar zijn in de lades en in normale tijden geen schijn van kans hebben.
En dan is er nog een niet onaanzienlijke groep linkse partijen op het internet, die in de Corona-crisis niets anders zien dan een kunstmatige, opzettelijk opgeroepen pseudocrisis, dat wil zeggen een samenzwering van de heersende klasse om onze vrijheidsrechten, het recht van vergadering, enz. af te schaffen en de weg naar de dictatuur te effenen.
In tegenstelling tot de titel past het artikel van Böttcher in geen enkele van de zojuist genoemde categorieën. Het begint met het relativeren van het aantal mensen dat tot nu toe aan Corona is gestorven, onder verwijzing naar de ongeveer 25.000 dagelijkse hongerdoodgevallen wereldwijd, waarvoor we nu – volgens Böttcher’s oorspronkelijke toon – “geen extra toiletpapier meer nodig hebben”. Niemand is boos over de 15.000 dagelijkse sterfgevallen als gevolg van roken, in tegenstelling tot de par Covid-19 sterfgevallen, waarvoor het economische en sociale leven grotendeels bevroren is.
Böttcher blijft stellen dat het overgrote deel van de coronaire sterfgevallen bestaat uit ouderen die al een gezondheidsprobleem hebben. Ze zouden eerder vroeg dan laat aan deze andere ziekten zijn gestorven. Met andere woorden, corona versnelt alleen de dood van degenen die al gedoemd zijn te sterven. Daarom moeten deze oude mensen niet langer belangrijke middelen in het ziekenhuis blokkeren en thuis sterven.
De bedden op de intensive care afdelingen van ziekenhuizen moeten vrij blijven voor de jonge coronapatiënten. Dit zou betekenen dat men zich geen zorgen meer hoeft te maken over voldoende bedden op de intensive care, waardoor alle quarantaine- en beschermingsmaatregelen achterhaald zouden zijn. De jongens konden weer genieten van hun vrijheidsrechten, zich vrij bewegen en het onderbroken feest blijven vieren.
Dit zijn uiteraard de redenen waarom Böttcher de behandeling van oude mensen met een reeds bestaande aandoening op de intensive care, die lijden aan corona, botweg afwijst. Meer in de originele Böttcher:
“Daarom wil ik morgen van alle officiële instanties wereldwijd horen: “We behandelen geen 80-plussers met drie reeds bestaande aandoeningen en een nieuwe longontsteking op de intensive care, we sturen ze naar huis om te sterven, omdat iedereen moet sterven.
Met onmenselijk cynisme voegt hij er dan arrogant aan toe:
“Jongeren mogen handen vasthouden met de stervende. “en om te verzamelen voor begrafenissen. Op eigen risico. Onze intensive care units en onze medische staf staan natuurlijk nog steeds open voor jongere coronapatiënten. Het sterftecijfer voor U-80, niet-vooraf bestaande corona-geïnfecteerde patiënten is momenteel ongeveer 0 procent.
Men kan alleen maar hopen dat de journalist Böttcher deze onuitsprekelijke uitbarsting in een moment van mentale zwakte heeft geschreven, want als dit zijn mening zou moeten zijn, dan is het diepgaand crimineel. In feite is het niets meer dan een oproep tot euthanasie, een oproep tot de vernietiging van onwaardig leven, dat niet langer kan worden uitgebuit voor productieve doeleinden voor de nationale gemeenschap; volgens het motto: dit zijn allemaal nutteloze eters en consumenten van belangrijke medische middelen. De vernietiging van dergelijke levens maakte ooit deel uit van het staatsbeleid in Duitsland. En dat is nog niet zo lang geleden.
In tegenstelling tot Böttcher hadden de Duitse fascisten alleen een andere prioriteit bij de selectie van hun euthanasieslachtoffers. Terwijl Böttcher zich richtte op de nutteloze ouderen, vernietigden de nazi’s geestelijk en lichamelijk gehandicapten, hoe jong of oud ook. In principe zijn beide kinderen van dezelfde fascistische geest. Daarom is de oproep van Böttcher geen meningsuiting maar een misdrijf, net zoals het fascisme geen mening is maar een misdrijf.
Als Böttcher klinkt: “We behandelen geen mensen boven de 80 met drie reeds bestaande aandoeningen en een nieuwe longontsteking op de intensive care, we sturen ze naar huis om te sterven”, dan is hij nog brutaler dan de nazi’s destijds waren. Omdat hij moet weten dat zonder de steun van medisch personeel en de juiste apparatuur er niet veel soorten doden zijn die pijnlijker zijn dan de langzame, langdurige verstikking door een longontsteking. In vergelijking met de oproep van Böttcher zou de snelwerkende dodelijke injectie die de nazi’s hun slachtoffers gaven een daad van menselijkheid zijn.
Het einde van de mensen die aan een longontsteking uit Corona lijden en naar huis worden gestuurd om te sterven, wordt daarentegen door Böttcher op een bijna idyllische manier beschreven: “Dokters beschrijven longontsteking als een vriend van de zeer oude, omdat we aan iets moeten sterven en schemering tot in de eeuwigheid te verkiezen is boven bijna alle andere vertrekken.
Deze “schemering” kan echter alleen worden bereikt met behulp van een beademingsapparaat en de juiste medicatie, dat wil zeggen intensieve zorg. Zonder dit is het thuis een kwellende verstikking.
Het enige probleem dat Böttcher in verband met zijn voorstel ziet, is de daarmee gepaard gaande massale dood, die een “logistieke crisis” zou kunnen veroorzaken. Want volgens Böttcher zouden er naast de gebruikelijke 55 miljoen sterfgevallen per jaar bijna 250 miljoen coronadoden per jaar moeten worden opgeruimd. Volgens Böttcher zijn dit meestal “zeer oude mensen die een paar dagen, weken of jaren te vroeg verloren zijn gegaan”. Maar dit zou zelfs voordelen hebben “om redenen van ‘hulpbronnen- en klimaatproblemen'”.
Deze koelbloedige, verachtelijke toon als het gaat om de geplande dood van miljoenen mensen is ook terug te vinden in de notulen van de Wannseeconferentie van 1942, die ging over de “Endlösung der Jüdischen Kwestie”.
Men vraagt zich af wat Böttcher in godsnaam tot dit artikel heeft gedreven, waarin hij zich niet bekommert om de hypothetische dood van 250 miljoen mensen, hoewel ze, let wel, vanuit zijn standpunt gezien slechts inferieure, zeer oude mensen zijn. Tegen de achtergrond van de quarantaine, de gesloten restaurants, cafés, bioscopen, ontmoetingsplaatsen, enz. is het duidelijk dat Böttcher’s zorg voor zijn persoonlijke plezier en dat van zijn leeftijdsgenoten hem voortdrijft. Enigszins heimelijk en heroïsch luidt zijn artikel als volgt: “Maar nog verontrustender is dat we nu alles wat we in de loop der eeuwen zo hard hebben bevochten, alles wat ons dierbaar en belangrijk is en van levensbelang is, schrappen: vrijheid, grondrechten, de toekomst van onze kinderen. En dat allemaal door een longontsteking, waar alleen oude mensen aan sterven?”
Je kunt de naïviteit van deze schrijver niet als een excuus laten nemen! Wat we hier zien is de neoliberale trend naar fascisme, een trend die gevolgd wordt door meer en meer pseudo-linkse babbelkousen en klimaatcharlatans.
Tot 22.3. van deze maand hadden al 130.000 mensen de tekst in voorgelezen vorm beluisterd op Youtube (2). De verhouding tussen goedkeuring (duimen omhoog) en afwijzing (duimen omlaag) was 6:1. Uit de meer dan 1500 geschreven commentaren blijkt dat de meeste mensen het artikel van Böttcher zien als een aanval op de als buitensporig ervaren beperkingen van de persoonlijke bewegingsvrijheid. Het is verontrustend dat bijna niemand het diep onmenselijke, zelfs fascistische karakter van Böttcher’s voorgestelde oplossingen en hun idealistische nabijheid tot de nazi-euthanasie heeft herkend.
Mensen als Böttcher staan op het punt om een dam af te breken. Als mensen weer accepteren dat er twee soorten leven zijn, waardevol en minder waardevol, dan zijn het straks niet meer alleen oude mensen boven de 90 die niet meer in het ziekenhuis worden opgenomen en naar huis worden gestuurd om te sterven. Waarom zou dit niet ook gelden voor 80-plussers of 75-plussers? En dat zal niet zo blijven. Binnenkort zullen andere groepen mensen, mogelijk moslims of anderen, als minderwaardig worden behandeld; er zal worden geëist dat ze geen dure ziekenhuisdiensten krijgen of naar huis worden gestuurd om te sterven.
Voor degenen die goede redenen hebben om te geloven dat de huidige anti-corona maatregelen buitensporig en ongerechtvaardigd zijn, zou de uitspraak van rechter Archie Campbell van het Hooggerechtshof van Ontario in Canada als leidraad kunnen dienen.
Zelfs tijdens de SARS-epidemie van 2002/2003 had de Canadese regering veel maatregelen genomen die ongeschikt werden geacht, vooral omdat later bleek dat de epidemie veel minder ernstig was dan aanvankelijk gevreesd. In 2006 zijn de rechtszaken tegen de overheid gehoord en is de lakmoesproef voor het voorzorgsprincipe duidelijk als volgt gedefinieerd:
Citaat: “Als er redelijk bewijs is voor een acute bedreiging van de volksgezondheid, is het onredelijk om het bewijs van een oorzakelijk verband zonder enige twijfel te eisen alvorens maatregelen te nemen om de bedreiging af te wenden”.
Bronnen:
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: Jacob Lund/ Shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)