Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
De beurscrash van 2020 en de bewust veroorzaakte financiële paniek van 1907

De beurscrash van 2020 en de bewust veroorzaakte financiële paniek van 1907

Veröffentlicht am: 1. April 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Zijn er parallellen? Of: De corona hysterie en de komende economische depressie…

Een standpunt van Christian Kreiß

De crash op Wall Street tussen 20 februari en 23 maart 2020 met ongeveer 33 procent is uniek in de economische geschiedenis in termen van snelheid en dynamiek. In de afgelopen 100 jaar is er niet zo’n crash geweest in zo’n korte tijd. Om de paniek op de huidige beurzen te begrijpen, kan een blik op de paniek van 1907 verhelderend zijn.

Van maart tot november 1907 daalden de aandelenkoersen op Wall Street met ongeveer 37 procent. De gevolgen van de financiële paniek voor de reële economie wereldwijd waren catastrofaal. De productie in de VS is tussen mei 1907 en juni 1908 met 11 procent gedaald, het aantal faillissementen is binnen een jaar met 47 procent gestegen en de werkloosheid in de VS is verdrievoudigd van 2,8 naar 8 procent. Gezien het feit dat er destijds vrijwel geen sociale zekerheidsmechanismen bestonden, betekende deze economische neergang ellende, nood en honger voor miljoenen mensen wereldwijd.

De beurzen hebben zich al meer dan twee decennia niet meer hersteld van de crash van 1907. Zeven jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit. Overigens, zelfs na het einde van de volgende grote beurscrash van 1929 tot 1932 kwam de oorlog bijna precies zeven jaar later.

Hebben we de komende jaren mogelijk te maken met vergelijkbare economische en politieke ontwikkelingen? Zullen we de komende maanden een enorme economische crash zien, zelfs een economische depressie met een leger van werklozen? En misschien zelfs oorlog daarna?

Om deze vraag te beantwoorden, wil ik eerst de oorzaken van de beurs- en financiële crisis van 1907 onder de loep nemen. Volgens drie tijdgenoten hebben John Pierpont Morgan en zijn bank- en industrierijk de economische wereldcrisis van die tijd actief en bewust teweeggebracht. En het ging zo.

John Pierpont Morgan bezat 141 banken en 36 grote spoorweg- en industriële bedrijven voordat de crisis uitbrak. In het voorjaar en de zomer van 1907 verstrekten de Morgan-banken royale leningen, waarvan de meeste tot 22 augustus 1907 liepen. Tegelijkertijd verkocht JP Morgan niet-strategische aandelen tegen zeer goede prijzen tot de zomer van 1907, aangezien de aandelenkoersen sinds 1903 sterk waren gestegen. Op 22 augustus 1907 weigerden de Morgan-banken de krediettermijnen te verlengen en begon een bankrun, met een daaropvolgende paniek. De piek van de bank- en beurspaniek lag tussen 21 en 23 oktober. Op 24 oktober 1907 verstrekte JP Morgan een lening van 10 miljoen dollar, waarmee een einde kwam aan de beurs- en bankpaniek. Daarom wordt John Pierpont Morgan vandaag de dag nog vaak aangeduid als de redder van het land en de redder van de crisis.

JP Morgan profiteerde twee keer van de crash en de paniek: enerzijds werden onpopulaire concurrenten in een faillissement gedreven, anderzijds konden tijdens de beurscrash op grote schaal goedkope aandelen worden opgekocht tegen zeer lage prijzen, zodat JP Morgan na de crisis extreem hoge winsten en een massale toename van de macht behaalde: in 1913 controleerden JP Morgan en Rockefeller 341 grote bedrijven of 20% van de Amerikaanse nationale rijkdom.

In de huidige economische geschiedschrijving wordt alleen het tweede deel, de redding van het banksysteem, en JP Morgan als weldoener beschreven. Het valt niet te ontkennen dat John Pierpont Morgan een sterke publieke weldoener was, die zijn bisschoppelijke kerk, scholen en ziekenhuizen steunde, die aan universiteiten schonk en die als gevoelige kunstliefhebber prachtige kunst- en boekencollecties bezat en aan het publiek schonk. Maar waar komen de financiële middelen voor zijn liefdadigheid vandaan? Van een “oplichterij grap”. Deze eenzijdige weergave van de geschiedenis blijft de werkelijkheid tot op de dag van vandaag verdraaien ten gunste van de eigenaar van het grote fortuin. Dit is waarschijnlijk voor een groot deel te danken aan de donaties van Morgan aan de universiteiten. Dit is de meest effectieve manier om het schrijven van de geschiedenis op de lange termijn te beïnvloeden.

En dus rijst de vraag: hoe zit het vandaag de dag met machtsbelangen? Een blik op de financiële crisis van 2007 laat op indrukwekkende wijze zien dat er zelfs ruim tien jaar geleden nog kringen en instellingen waren die hoge winsten maakten door instortingen. Zo zijn sommige korte speculanten zeer rijk geworden door de crash van de aandelen en de daaropvolgende ineenstorting van de investeringsbank Lehman in september 2008.

Vertaald naar vandaag betekent dit dat niet iedereen die betrokken is bij de economische activiteit er belang bij heeft een grote economische crisis te vermijden. Er zijn zeker kringen of instellingen die winst maken met mogelijke instortingen. Zo zullen sommige hedgefondsen waarschijnlijk niet alleen wedden op dalende aandelenkoersen, maar ook speculeren op dalende koersen van staatsobligaties via credit default swaps (CDS). In het geval van nationale faillissementen lonken dan enorme winsten. Voor sommige speculanten zou een ineenstorting van een land bijna een droom zijn. Vandaag de dag zijn er, net als in 1907/08 en 2007/08, zeker sterke krachten die speculeren op een economische neergang of zelfs een depressie om ervan te profiteren. De centrale vraag is: Hoe invloedrijk zijn deze krachten vandaag de dag? En: Wie heeft de langere hendel?

Het motto voor sommige speculanten is vandaag de dag vergelijkbaar met dat van JP Morgan toen: hoe groter de depressie, hoe hoger de winst. Dus je kunt je afvragen: hoe kon je een komende crisis echt diep en slecht maken? Volgens het motto: eerder een economische terugval van 20 procent dan slechts één van vijf procent. Beter 25 procent werkloosheid dan een miezerige 15 procent. Kortom: hoe kun je een economische neergang zo ernstig mogelijk maken, om een “perfecte storm” te veroorzaken zoals ze zeggen op de beurzen? Het doel is duidelijk: hoe sterker de neergang, hoe meer concurrentie je kunt elimineren, hoe hoger de winst die je achteraf kunt maken en hoe beter je achteraf de touwtjes in handen kunt houden.

Voorwaarde daarvoor is natuurlijk wel dat u zelf goed voorbereid bent op de crisis. De belangrijkste middelen hiervoor zijn enorme kasreserves. Contant geld is koning: dat geldt voor elke crisis. Een ander nuttig instrument zijn de goede politieke betrekkingen, zoals de financiële crisis van 2007/2008 heeft aangetoond. Lehman werd op dat moment niet gered door de zittende minister van Financiën, die voorheen hoofd was van Goldman Sachs, dus een felle concurrent van Lehman. Sindsdien heeft Goldman Sachs deze concurrent niet meer.

Hoe kunnen we de crisis dan zo ernstig mogelijk maken? En hier komt Corona in beeld: je kunt dit virus in je voordeel gebruiken. Ik zeg niet dat het Coronavirus werd gefokt en verspreid door samenzweerders of dat de verspreiding ervan werd aangemoedigd.

Maar wat je kunt doen als je invloedrijk bent, veel geld hebt en goede contacten met de media en politici, is dit. Je kunt je afvragen, als kleine macht en financiële elite: Wat heeft het voor ons meer zin: als je de gevolgen van het coronavirus in de media licht kunt weergeven of als je de effecten van het coronavirus dramatiseert of zelfs een publieke stemming van angst en hysterie bevordert? Het antwoord is eenvoudig: hoe meer angst voor de gezondheid in brede lagen van de bevolking wordt aangewakkerd, hoe dramatischer de politici zullen handelen. In China is de mogelijke aanpak van het virus en de mogelijke effecten van politieke maatregelen op de economie al geruime tijd goed bestudeerd. Het is gebleken dat wanneer fabrieken worden gesloten en verzegeld, dit leidt tot een drastische schok in de toevoer en een verstoring van de toevoerketens. Aan de vraagzijde leiden avondklok, lockdowns en gedwongen quarantaine tot een catastrofale ineenstorting van de vraag. Dus je kunt de wiskunde doen: Als we zowel een aanbodschok als, nog belangrijker, een vraagschok creëren, en als de vraag eenmaal sterk is ingestort en er een scherpe neerwaartse spiraal van grote bedrijfssterfte is ingezet, dan is de kans op een echt vervelende, onstuitbare economische crash niet groot.

Kortom, het was eenvoudig te berekenen dat de systematische versmelting van angst en hysterie via het coronavirus in de mainstream media zou leiden tot actie van de kant van populistische politici, vervolgens tot een ineenstorting van de vraag en uiteindelijk tot een echte economische depressie, waarvan men enorm zou kunnen profiteren – naar het voorbeeld van JP Morgan in 1907, waar dit perfect uitpakte. Trouwens, ook toen was de pers niet geheel onbelangrijk. Het ging uit naar JP Morgan in aanbidding. Journalisten waren veel te bang voor negatieve berichtgeving.

Beïnvloeding van de media is niet bijzonder moeilijk voor machtige mensen. De overgrote meerderheid van de particuliere media in de westerse wereld zijn in handen van enkele tientallen zeer rijke families, in Duitsland zijn dat er ongeveer zeven. Ze kennen elkaar in de vestiging, wisselen vriendschappelijke informatie uit, hebben goede contacten met de politiek en de directeuren van de publieke omroepen. Op deze manier is het mogelijk om van de farmaceutische industrie en vestigingsvriendelijke artsen opinieleiders te maken. Virologen en artsen die meer ontspannen zijn over de verspreiding van corona mogen de facto niet meer spreken of worden belasterd door de mainstream media – ook al zijn ze bewezen experts – en dat zijn er genoeg. De situatie doet sterk denken aan de media-aandacht voor Negen Elf in 2001, waar kritische berichtgeving in tegenstelling tot de leugenachtige officiële presentatie nog steeds niet aan de orde komt in de reguliere media, maar wordt belasterd. Argumenten en wetenschap spelen vrijwel geen rol. Het gaat bijna allemaal om ideologie en emoties.

De hele opgewonden, collectieve hysterie over het coronavirus vindt plaats tegen een economisch zeer onstabiele achtergrond. In de afgelopen 40 jaar is de ongelijkheid van de verdeling bijna overal ter wereld dramatisch toegenomen. Als gevolg daarvan zijn de massa-inkomens veel langzamer gegroeid dan de investeringen of de productie. Industriële massaproductie is echter alleen mogelijk bij een massavraag. De massavraag is echter slechts voor ongeveer tweederde toegenomen, net als de massaproductie. We hebben dus een overcapaciteit van ongeveer een derde in de westerse wereld opgebouwd, gemeten naar de reële beschikbare massa-inkomens. Hoe was dat mogelijk? De steeds groter wordende wig tussen massa-inkomen en productie sinds ongeveer 1980 wordt gefinancierd door een steeds groter wordende schuldenlast. Deze schulden kunnen niet volledig worden terugbetaald. We zien dus een schuldenbel die nu op het punt staat te verdwijnen. De situatie doet sterk denken aan die van 1913 of 1929.

Dus een schuldenbel, een te zwakke massavraag en een overcapaciteit van ongeveer een derde ontmoeten een door de media gegenereerde corona van massahysterie en gewillige, populistische politici die het openbare leven en dus de massavraag bijna tot stilstand brengen. Dit is een uiterst explosieve situatie, beurstechnisch gezien: de perfecte storm.

Daarom verwacht ik, net als Ernst Wolff, dramatische omstandigheden, plunderingen, protesten en opstanden, vooral in Europa. Dit wordt nu al verhinderd door de toenemende uitsluiting van de burgerrechten en de machtigingswetgeving. Ik verwacht ook sterke nationale conflicten binnen Europa en een uiteenvallen van de euro. Dit zal Europa in chaos en strijd brengen. Ik vrees dat dit ook het hoofddoel van de euro was. De lachende derde partij zal dan bijvoorbeeld de Verenigde Staten zijn. Het oude motto ‘Creëer een verdeeld Europa … verdeel en heers’ zou opnieuw met succes worden toegepast.

Cui bono? Wie heeft het voordeel van de komende ramp? Net als JP Morgan in 1907 zal een kleine macht en financiële elite er machtig van profiteren. Bundel betekent “il fascio” in het Italiaans. Hier komt de term fascisme vandaan, het bundelen van de macht onder een kleine groep mensen. We staan voor fascistische beproevingen. Dit alles wordt gemaskeerd door hysterie en angst voor ziekte en dood door het coronavirus. In werkelijkheid leidt het echter alleen maar af van de werkelijke bedoelingen: het ondermijnen van onze mensenrechten en het afschaffen van de democratie door het teweegbrengen van een zo grootschalig mogelijke en achterstallige nederzettingscrisis.

Bronnen:

S&P 500
Bruner, Robert F. und Carr, Sean D., The Panic of 1907. Lesson’s Learned from the Market’s Perfect Storm, Hoboken, New Jersey 2007, S.2
Bruner/ Carr S.141f.
Schwarz, Fritz, Morgan – der ungekrönte König der Welt, Erstauflage 1924, 5. Auflage, S.16
Fritz Schwarz, Conrad Max von Unruh und Rudolf Steiner
Unruh, Conrad Max von, Zur Physiologie der Sozialwirtschaft, Leipzig 1918, S.228ff.
Vgl. Schwarz S.14
Vgl. Schwarz S.16
Kinder, Hermann und Hilgemann, Werner: dtv-Atlas zur Weltgeschichte, Band II, 14. Auflage 1979, München, S.217
Vgl. Bruner/ Carr
Unruh, S.228
Vgl. Myers, Gustavus, History of the Great American Fortunes, Vol.III, Chicago 1910, S.203-311
Um nur drei renommierte Personen zu nennen: Peter Gotzsche (Cochrane Skandinavien) und die beiden Medizin-Professoren Eran Bendavid und Jay Bhattacharya von Stanford
Vgl. Kreiß, Christian, Das Mephisto-Prinzip in unserer Wirtschaft, tredition 2019, pdf-Ausgabe S.44ff.: https://menschengerechtewirtschaft.de/wp-content/uploads/2019/10/Buch-Mephisto-tredition-pdf-Version-mit-Seitenzahlen-end.pdf
Wollf, Ernst, Der große Raubzug, rubikon 18.3.2020: https://www.rubikon.news/artikel/der-grosse-raubzug
https://www.quotes.net/mquote/956667