Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
De “deal van de eeuw”

De “deal van de eeuw”

Veröffentlicht am: 4. Februar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

of de poging om het internationaal recht en de mensenrechten te financieren.

Een standpunt van Jochen Mitschka.

In het kapitalisme probeert men de natuur te redden door haar te “financialiseren”. Dit betekent dat men de natuur een verhandelbare waarde geeft. Onzin en profiteurs zijn gemakkelijk te herkennen aan het zogenaamde CO2-certificaatsysteem. In principe betekent het bijvoorbeeld dat een bos een hoge waarde heeft die behouden moet worden. Maar natuurlijk als iets een hogere waarde vertegenwoordigt, bijvoorbeeld een onderliggende goudader… De situatie is vergelijkbaar met het internationale recht en de mensenrechten. De zogenaamde “Deal of the Century”, die de Trump regering, na vele eerdere lekken, nu officieel heeft aangekondigd, is niets anders dan een poging om de rechten van de Palestijnen onder het internationaal recht en de mensenrechten te kopen. Om ze af te kopen in ruil voor een paar aalmoezen, een bedrag dat overigens ongeveer gelijk is aan het bedrag dat Israël sinds 1967 uit de bezette gebieden heeft gestolen (1). Maar laten we tot de details komen.

De geschiedenis van de “deal

Al in november 2016, kort na de succesvolle verkiezing van de Amerikaanse president, had Donald Trump aangekondigd dat hij de ultieme deal tussen Israël en Palestina zou sluiten en zo geschiedenis zou schrijven (2). Maar toen begon hij als “bemiddelaar” de missiebureaus van het Palestijnse Bevrijdingsfront (PLO) in Washington te sluiten, vervolgens erkende hij Jeruzalem als de hoofdstad van Israël tegen het internationale recht in, en tenslotte de annexatie van de Golanhoogte door Israël, dat het gebied in de aanvalsoorlog van 1967 had veroverd. Maar dat was niet genoeg.

Hij heeft ook de middelen ingeperkt die de Verenigde Staten aan de UNRWA hadden betaald, die scholen en medische voorzieningen voor miljoenen Palestijnse vluchtelingen en banen voor duizenden heeft verschaft. De “bemiddelaar” eiste ook dat de nakomelingen van door Israël ontheemde mensen, ook al wonen ze in kampen en beschouwen ze Palestina als hun thuis, niet langer als vluchteling worden erkend. Als gevolg daarvan zou het recht van de Palestijnen op terugkeer, dat wordt gewaarborgd door het internationaal recht en de VN-resoluties, in de niet al te verre toekomst teniet worden gedaan door de dood van de laatste overlevenden van de uitzetting. Ongeacht of de kinderen nog steeds de sleutels van hun huis hebben en hun dorp in Palestina hun thuis noemen of niet.

In feite was dit niets anders dan de voorbereiding om de door Israël veroverde gebieden, die nooit als bezet land waren beschouwd, maar als land dat vanaf het begin geannexeerd moest worden (3), ondanks het internationale recht en de mensenrechten, langzaam over te dragen aan Israël. Met andere woorden, de vermeende bemiddelaar biedt de Palestijnen nu onder dreigementen aan om de voorwaarden voor overgave te accepteren en zo afstand te doen van hun rechten uit hoofde van het internationaal recht en hun mensenrechten, en deze in te ruilen voor aalmoezen. Wat de Palestijnen natuurlijk niet kunnen en zullen doen. Maar acceptatie was niet het doel. Het doel is veeleer om te verklaren “Zie je wel, de Palestijnen wijzen opnieuw een vredesplan af”, en vervolgens nog hardere maatregelen tegen hen te nemen, om nog meer realiteiten te creëren. Men kan bijvoorbeeld begrijpen dat er bij de volgende Israëlische aanval op Gaza ook Amerikaanse soldaten aanwezig zouden kunnen zijn.

De aankoopprijs van het internationaal recht

Om de aankoopprijs van het internationaal recht zo laag mogelijk te kunnen houden en om de druk voor de Palestijnen ondraaglijk te maken, is het natuurlijk eerst nodig om te verminderen wat in het verleden is verklaard, dat wil zeggen om op zijn minst humanitaire hulp te bieden. Dit verklaart de extreme vermindering van de Amerikaanse betalingen voor humanitaire hulp, en niet alleen het einde van de betalingen aan de VN-organisatie die deze hulp beheert, UNRWA. (En natuurlijk vecht de Amerikaanse regering om dit VN-agentschap helemaal af te schaffen (4)). De Palestijnen kunnen niet overleven zonder hulp. Zij zijn door de bezetting afhankelijk van donorlanden. Een artikel in het Midden-Oosten-oog verklaart deze extreme afhankelijkheid (5):

“De Palestijnse economie is onlosmakelijk verbonden met internationale hulp, vooral sinds de oprichting van de Palestijnse Autoriteit in 1993 als onderdeel van de Oslo-akkoorden.

Naar schatting 2 miljard dollar werd in 1993 door buitenlandse donoren aan de Palestijnse Autoriteit toegezegd (6) om de overheidsinstellingen op te bouwen die uiteindelijk zouden worden geïntegreerd in een toekomstige staat Palestina – als de voorwaarden van de Oslo-akkoorden zouden worden gerespecteerd (7). Sindsdien is de PA afhankelijk van buitenlandse steun om haar 137.000 medewerkers (8) te betalen, haar ministeries te leiden en de toegang tot water, elektriciteit, sanitaire voorzieningen en medische behandeling in Palestijnse steden en dorpen te garanderen.

In 2003 bedroeg de buitenlandse hulp aan de PA 58 procent van de begroting (9), die volgens het Palestijnse ministerie van Financiën 747 miljoen USD bedroeg (10). Naarmate de Palestijnse Autoriteit groeide en meer afhankelijk begon te worden van belastingen, nam het aandeel van de buitenlandse hulp in de begroting langzaam af – slechts 15,4 procent (11) van de begroting voor 2016 – ongeveer 733 miljoen dollar.

Deze steun was echter niet onvoorwaardelijk. In de afgelopen twee jaar heeft de huidige Amerikaanse regering haar bijdragen aan organisaties die de Palestijnen ten goede komen drastisch verlaagd, waarbij zij financiële druk heeft uitgeoefend in de hoop politieke compromissen te bereiken over belangrijke kwesties als het lot van Oost-Jeruzalem (12), het recht van vluchtelingen om terug te keren (13) en de status van illegale Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever (14).

In tegenstelling tot de steeds verdergaande financiële steun aan de Palestijnen – terwijl de totale financiering door buitenlandse donoren tussen 2008 en 2018 met een derde is afgenomen (15 ) – blijven de VS elk jaar miljarden dollars aan militaire steun aan Israël verstrekken.

Gegijzelde belastingen

Terwijl de Palestijnse Autoriteit (PA) meer en meer vertrouwt op belastingen om haar begroting te financieren, was wat een eenvoudige kwestie van overheidsfinanciën zou moeten zijn allesbehalve eenvoudig. De PA int de binnenlandse belastingen rechtstreeks van haar burgers, die in 2017 764 miljoen dollar (16) zullen bedragen op een totaal van 1,15 miljard dollar aan binnenlandse inkomsten. Maar krachtens het Protocol van Parijs (17 ) , dat in 1994 als onderdeel van de Oslo-akkoorden is ondertekend, int Israël namens de Palestijnse Autoriteit de belastingen op de Palestijnse in- en uitvoer en de BTW. In 2017 bedroegen de door Israël aan de PA overgedragen douane-inkomsten – ook wel inklaringsinkomsten genoemd – 2,49 miljard dollar (18).

Gemiddeld int Israël elke maand ongeveer 175 miljoen dollar (19) aan belastingen op de Palestijnse in- en uitvoer namens de PA. Net als bij de rest van de Oslo-akkoorden is wat bedoeld was als een tijdelijke regeling tot de oprichting van een volwaardige Palestijnse staat tot op de dag van vandaag gebleven en heeft het de Palestijnse economie geketend aan een vastgelopen vredesproces, Amerikaanse druk en jarenlange bezetting, die het verkeer van goederen en mensen beperken – vitale elementen voor de groei van elke economie”.

Daarnaast wordt in het artikel uitgelegd dat Israël het Protocol van Parijs heeft gebruikt als strafmaatregel tegen de Palestijnen en de douanerechten en belastingen die namens de PA worden geïnd, heeft gebruikt om druk uit te oefenen op de regering in Ramallah. Het meest recente geval, dat ook door de Duitse Bild-Zeitung werd gevierd, betreft sociale uitkeringen voor nabestaanden van mensen die als zogenaamde “terroristen” door Israël zijn gedood of gevangengezet, met name degenen wier huizen vervolgens door Israël zijn verwoest in de vorm van een clanstraf. Laten we niet vergeten dat jonge mensen die stenen naar pantservoertuigen gooien, ook terroristen zijn in Israël. Deze overlevenden of nabestaanden, nu dakloos, hun eigendommen vernield, en vaak zonder een belangrijk deel van het gezinsinkomen, zouden vaak verhongeren of doodvriezen zonder sociale voorzieningen. Maar Israël heeft sinds februari 2019 138 miljoen dollar aan belastingoverdrachtsbetalingen ingehouden (20).

Tussen 2012 en 2016 waren de vier grootste donoren van de Palestijnse Autoriteit de EU en haar afzonderlijke lidstaten (981 miljoen dollar), Saoedi-Arabië (908 miljoen dollar), de Wereldbank (872 miljoen dollar) en de Verenigde Staten (4477 miljoen dollar), volgens rapporten van het ministerie van Financiën van de Palestijnse Autoriteit (21). Maar de situatie is drastisch veranderd sinds de VS in 2018 alle financiering aan de UNRWA stopzette, hoewel deze organisatie sinds de oprichting van het agentschap de belangrijkste financier is.

In 2019 heeft het staatsagentschap USAID (22 ) alle betalingen voor buitenlandse steun aan de PA in februari stopgezet. Het agentschap had in 2017 268 miljoen dollar uitgegeven aan overheidsprojecten op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook en aan de aflossing van de Palestijnse particuliere sector, maar tegen juni 2018 was alle nieuwe financiering substantieel verminderd. De bezuinigingen van de USAID werden echter uitgevoerd op verzoek van functionarissen van de Palestijnse Autoriteit die vreesden in de VS te worden aangeklaagd op grond van de Anti-Terrorism Clarification Act (ATCA) van 2018, die Amerikaanse burgers het recht geeft om ontvangers van Amerikaanse middelen voor het gerecht te brengen voor vermeende “oorlogshandelingen”.

Nu de VS bijna volledig buiten beeld zijn, is de EU veruit de grootste donor van de Palestijnse Autoriteit. In 2018 (23) betaalde het 171 miljoen dollar (23) aan de administratie en in totaal 415 miljoen dollar (24) aan hulp voor de Palestijnen. Waarbij steeds weer bekend werd hoe de hulp, bijvoorbeeld in de vorm van schoolgebouwen of zonnepanelen, vervolgens werd vernietigd of “geconfisqueerd” door de Israëlische bezettingsautoriteit. Traditioneel is het Saudische Koninkrijk ook een genereuze donor voor de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie, de politieke overkoepelende organisatie van de Palestijnen, en het voorziet de Palestijnse Autoriteit ook van ongeveer 220 miljoen dollar per jaar.

Nadat Israël eerder dit jaar belastingen voor de PA heeft ingehouden, heeft Qatar – dat normaal gesproken een financiële bijdrage levert aan de hulp aan de Gazastrook – 480 miljoen dollar (25) toegezegd om de Palestijnse Autoriteit van de ondergang te redden. De feitelijke betaling is echter afhankelijk van de toestemming van Israël, die vaak wordt geweigerd of als hefboom wordt gebruikt (26). De Palestijnse Autoriteit is sinds haar oprichting in 1993 zelden zo schaars en wanhopig op zoek geweest naar geld.

Hulp aan Israël, een van de grootste wapenexporteurs ter wereld (27), succesvol vanwege het enorme wapentestlaboratorium in Palestina (28), lijkt daarentegen geen grenzen te kennen. In 2018 bedroeg het totale budget van de PA ongeveer 5 miljard dollar (29). In datzelfde jaar gaven de VS alleen al aan Israël 3,85 miljard dollar aan militaire hulp. Het is duidelijk dat deze militaire hulp dient om het bezettingsregime in Palestina in stand te houden. Dit houdt natuurlijk ook de mogelijkheid in dat de buitenlandse hulp aan Palestina, bijvoorbeeld uit EU-belastingen, weer wordt vernietigd. Er zijn talrijke gevallen van uit het buitenland gefinancierde infrastructuur (30), waaronder ziekenhuizen en scholen (31), die tijdens militaire offensieven of in het kader van routinematige legeractiviteiten op de Westelijke Jordaanoever worden vernield. De Palestijnen hebben hier zelfs een gezegde voor:

“De EU betaalt, de PA bouwt en Israël vernietigt.”

Gaza voor de ineenstorting

Maar de situatie in Gaza is nog erger dan op de Westelijke Jordaanoever. Nog voordat Hamas na de verkiezingen van 2007 de leiding van Gaza overnam, werd de regio blootgesteld aan de Israëlische bezetting en pesterijen. Maar nadat Hamas de macht had overgenomen, gebruikte de Israëlische regering dit als excuus om de teugels nog meer aan te halen. De luchthaven, die grotendeels met Duits belastinggeld is gebouwd, werd door Israël definitief verwoest (32). En Gaza is nu volledig afgesloten van de wereld door Israël en Egypte vanuit de lucht, het water (33) en het land (34). Een openluchtgevangenis voor sommigen, een concentratiekamp in Britse zin voor anderen, of een getto voor goedbedoelde bezoekers. Door voortdurende bombardementen, door de vernietiging van woningen en infrastructuur, is Gaza volgens de VN sinds 2020 onbewoonbaar geworden (35).

In 2014 hebben verschillende VN-agentschappen in totaal 845 miljoen dollar (36) aan hulp naar Gaza gestuurd, en in datzelfde jaar heeft het Palestijnse gebied een verwoestende oorlog met Israël gevoerd. De schade veroorzaakt door de oorlog was zo groot dat de PA schat dat de wederopbouw na het zeven weken durende conflict 7,8 miljard dollar zou kosten (37). Maar zelfs als de wederopbouw zou worden gefinancierd, zou de blokkade van bouwmaterialen door Israël de wederopbouw onmogelijk maken. Terwijl de Israëlische generaal die verantwoordelijk is voor het project zichzelf in verkiezingsvideo’s prees voor de vernietiging en het doden van duizenden burgers in Israël tijdens de Knesset-verkiezingen.

Ondanks de voortdurende ruzie tussen Hamas en Fatah (38), die door Israël wordt gevoed met een kundig “verdeel en heers”-beleid (39), blijft Gaza afhankelijk van de middelen van de door Fatah gecontroleerde autonome autoriteit, die een derde van de begroting voor haar rekening neemt. In 2016 wees de PA bijna 1,5 miljard dollar toe aan Gaza (40), hoewel slechts 325 miljoen dollar aan inkomsten uit belastingen en douanerechten in Gaza werd geïnd. Het grootste deel van de middelen van de PA in Gaza gaat rechtstreeks naar het personeel. Zelfs als ze helemaal niet werken, maar alleen afhankelijk zijn van de hulp om redenen van armoede (41). De Autonome Autoriteit betaalt rechtstreeks omdat zij verklaart dat zij geen middelen aan Hamas zal verstrekken. In de afgelopen twee jaar (42) zijn deze salarissen echter herhaaldelijk verlaagd, blijkbaar om Hamas te straffen, waardoor duizenden burgers aan de rand van de absolute afgrond zijn komen te staan, aangezien de Amerikaanse bezuinigingen (43) in de UNRWA ook het levensonderhoud van talloze anderen hebben aangetast.

Details over de geschiedenis van de Gazastrook worden neutraal beschreven in het artikel “Gaza: hoe de Palestijnse Enclave wordt gewurgd” (44). De details zouden verder gaan dan dit formaat. Zoveel over Gaza: steeds meer extreem rechtse politici in de Israëlische regering roepen op tot veel harder optreden tegen Gaza (45), tot het “terugbombarderen van delen van het grondgebied naar de Middeleeuwen” (46), net zoals de voormalige generaal en presidentskandidaat Gantz, die nu in België wordt vervolgd in een proces wegens oorlogsmisdaden, ooit opschepte over zijn moordpartijen in 2014.

Terug naar de “deal van de eeuw”

Dat deze deal nooit bedoeld was om een echte oplossing te zijn, wordt ook gesteld door Bill Law in een artikel getiteld “Jared Kushner’s ‘deal van de eeuw’ was vanaf het begin gedoemd te mislukken” (47). Hij schrijft:

“Vanaf het moment dat Kushner de opdracht voor het Midden-Oosten kreeg, speelde hij een subtiele en tot nu toe effectieve hand namens zowel de kolonistenbeweging op de Westelijke Jordaanoever als de bevriende Israëlische premier Benjamin Netanyahu. Kushner, wiens Familiestichting (48) royaal heeft gedoneerd aan kolonistenprojecten, heeft zorgvuldig een strategie ontwikkeld die erop gericht is te winnen door te verliezen. De ‘deal’ is nooit ontworpen om te werken.

De modus operandi is eerder om de Palestijnen in een hoek te dwingen waaruit geen ontsnappen mogelijk is en waar het enige antwoord op het vredesakkoord “nee” is. Kushner heeft deze truc geleerd uit de tijd dat hij naar verluidt huurpanden (49) verwierf, huurders dwong hun woning te verlaten, ze renoveerde en ze vervolgens weer op de markt bracht als luxe eigendommen. Het is een ‘knijpspel’: een combinatie van het intrekken van diensten, samen met een aanbod van enige financiële compensatie, mooi verpakt in gesluierde en niet zo gesluierde dreigementen, in de trant van ‘accepteer dit (50) of het wordt alleen maar erger’. Kushner paste de in Manhattan geleerde lessen netjes toe op de ‘deal van de eeuw’ in het Midden-Oosten.

Bill Law legt uit dat Kushner vanaf het begin nauw heeft samengewerkt met Saoedi-Arabië. In 2002 heeft koning Abdullah van Saoedi-Arabië een echte tweestatenoplossing voorgesteld. Dit zou Kushner met succes hebben “gedood”. Kushner wilde onder geen beding een levensvatbare Palestijnse staat toestaan, zoals Saudi-Arabië had voorzien. En dus was deze twee-staten-oplossing al van tafel in 2017, toen Troef de verhuizing van de ambassade naar Jeruzalem aankondigde. Op 14 mei 2018, de 70ste verjaardag van de oprichting van Israël, werd de ambassade in Jeruzalem geopend, terwijl de Palestijnen zo’n 90 kilometer verderop aan de grens met Gaza werden doodgeschoten. Toen kwam de andere al genoemde wurgings- en afpersingsmaatregelen van de Amerikaanse regering. En de andere westerse regeringen, vooral de Duitse regering, zweeg. Ze zeiden ook niets over de annexatie van de Golanhoogte (51), waardoor Kushner wist dat hij ook met zijn andere plannen zou wegkomen. En zo gaat het verder. Met het geld van de belastingbetaler maken Duitse politici het hen mogelijk om te overleven onder marteling, om hun geweten te zuiveren, terwijl ze tegelijkertijd stilletjes toezien op de sluipende genocide.

Toen de regeringsconflicten in Israël voor vertraging zorgden bij de aankondiging van de “Deal of the Century”, ontstond er plotseling verzet van een partij waarvan men het niet had verwacht. De vader van Bin Salman, koning Salman, relativeerde de steun van zijn zoon aan Israël terwijl hij de tweestatenoplossing in het openbaar herstelde (52). Nu zijn de Palestijnen ineens niet meer alleen verantwoordelijk voor de mislukking.

Duitse politici

Laten we even terugkomen op verklaringen van Duitse politici op en na 17 mei 2019. Daar ontkennen ze niet alleen dat Israël een apartheidspolitiek zou voeren, maar beweren ze ook dat er twee belangrijke feiten zijn.

Dat het nederzettingenbeleid van Israël geen koloniaal project was en…
dat Israël Palestina niet had geannexeerd.
Er is al veel gezegd over de apartheid (53), en iedereen is zich bewust van de belachelijkheid van deze bewering. In verband met de “deal van de eeuw” hoeven we alleen maar te verwijzen naar de kaart van “Palestina” (54) die nu is gepubliceerd, en de suggestie om deze te vergelijken met de kaart van de Zuid-Afrikaanse Bantustans (55) van het apartheidstijdperk.

Wat betreft de bewering dat het kolonistenproject van Israël geen koloniaal project was, kan ik nu verwijzen naar lange verklaringen van historici als Ilan Pappe (56) en zijn talloze wetenschappelijke werken over dit onderwerp. En om te antwoorden op de poging van de Israëlische regering om dit te weerleggen met de toespraak van Gideon Levy (57). Maar ik wil in de context van de “deal van de eeuw” blijven en uitleggen dat hier het glasheldere koloniale en keizerlijke beleid van de 19e eeuw weer duidelijk zichtbaar is. Net als de inheemse volkeren van de VS, of de zwarten onder het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, moeten de oorspronkelijke bewoners van Palestina in steeds kleinere eenheden worden gedwongen. Hun culturele en religieuze identiteit wordt vernietigd, niet in de laatste plaats door praktisch ongestrafte extremistische kolonisten die in de afgelopen tien jaar 46 moskeeën en 12 kerken op de Westelijke Jordaanoever en in Israël in brand hebben gestoken (58). Ze worden betutteld, elk recht op zelfbeschikking ontzegd, een belangrijke onderwijsinstelling die dicht bij de Israëlische minister van Onderwijs staat wordt verteld dat Palestijnen genetisch geboren slaven zijn (59), ze worden gechanteerd, verdreven (60), opgejaagd, vervolgd, gemarteld (61), vermoord (62), gebombardeerd (63). Totdat ze zich volledig hebben neergelegd. Maar dit hoort geen kolonialisme te zijn.

En wat betreft de bewering dat Israël Palestina niet de facto heeft geannexeerd, zou ik kunnen verwijzen naar de verklaring van het Hooggerechtshof (64). In plaats daarvan verwijs ik liever naar een korte video van het “Institute for Middle East Understanding” (65). Het verklaart hoe Israël steeds meer Palestijns land voor zichzelf opeist. Door:

De vernieling van huizen,
Apartheidsmuur,
Illegale nederzettingen,
Apartheidswegen, alleen voor kolonisten,
Checkpoints,
“Vuurvrije” zones,
Bufferzones,
Uitzetting uit huizen en uitlevering aan joodse kolonisten.
In gesprekken met Palestijnen die lijden onder de bezetting, realiseert men zich dat het hun niet kan schelen of het regime bezettingsregime of annexatie wordt genoemd.

Conclusie

Ik zal niet ingaan op de technische details van de “deal van de eeuw”, die in de meeste Duitse massamedia zeker in detail zal worden besproken als een “vredesproject”. Daar kan je relevante informatie krijgen, wie dat ook wil. Ik sluit deze PodCast af met het persbericht van een Israëlische mensenrechtenorganisatie, die ook door de EU wordt gesteund en een prijs heeft ontvangen, B’Tselem (66):

“Het plan van de Amerikaanse regering, bekend als de ‘Deal of the Century’, lijkt meer op een Zwitserse kaas, waarbij de kaas wordt aangeboden aan de Israëliërs en de gaten aan de Palestijnen. Er zijn veel manieren om een einde te maken aan de bezetting, maar de enige legitieme opties zijn die welke gebaseerd zijn op gelijkheid en mensenrechten voor iedereen. Daarom is het huidige plan, dat de schendingen van de mensenrechten van Israël, die al meer dan 52 jaar voortduren, legitimeert, verankert en zelfs uitbreidt, volstrekt onaanvaardbaar.

Het Trump Plan onttrekt alle betekenis aan de principes van het internationaal recht en stelt het concept van verantwoordelijkheid voor de schending ervan volledig aan de kaak. Trump stelt voor om Israël te belonen voor de illegale en immorele praktijken die het land gebruikt sinds de inbeslagname van de gebieden. Israël zal doorgaan met het plunderen van Palestijns land en Palestijnse hulpbronnen; het zal ook zijn nederzettingen kunnen behouden en zelfs nog meer gebieden kunnen annexeren; dit alles in volledige veronachtzaming van het internationaal recht. De Israëlische burgers die in de gebieden wonen, zullen alle rechten blijven genieten die aan de andere Israëlische burgers worden toegekend, met inbegrip van volledige politieke rechten en vrij verkeer, alsof ze helemaal niet in een bezet gebied wonen.

De Palestijnen daarentegen zullen worden gedegradeerd tot kleine, ingesloten, geïsoleerde enclaves zonder enige controle over hun leven, aangezien het plan de versnippering van de Palestijnse ruimte in onsamenhangende gebieden in een oceaan van Israëlische controle bestendigt, niet zoals de Bantustans van het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime. Zonder territoriale verbondenheid zullen de Palestijnen hun recht op zelfbeschikking niet kunnen uitoefenen en zullen ze voor hun dagelijks leven volledig afhankelijk blijven van de goede wil van Israël, zonder politieke rechten en zonder de mogelijkheid om invloed uit te oefenen op hun toekomst. Zij zullen overgeleverd blijven aan het draconische vergunningenstelsel van Israël en zullen voor elke bouw of ontwikkeling de toestemming van dat land nodig hebben. In die zin helpt het plan niet alleen niet om hun situatie te verbeteren, maar laat het hen zelfs nog slechter afzien, omdat het de situatie in stand houdt en hen erkenning geeft.

Dit plan onthult een wereldbeeld dat de Palestijnen eerder als eeuwige onderwerpen ziet dan als vrije, autonome mensen. Een dergelijke “oplossing”, die geen garantie biedt voor mensenrechten, vrijheid en gelijkheid voor alle mensen die tussen de Jordaan en het Middellandse-Zeegebied leven en in plaats daarvan de onderdrukking en onteigening van de ene kant door de andere voortzet, is geen legitieme oplossing. In feite is het helemaal geen oplossing, maar slechts een recept voor verdere generaties van onderdrukking, onrecht en geweld.

“Maandag heeft een rapport van de Conferentie van de Verenigde Naties voor handel en ontwikkeling, UNCTAD, deze realiteit in cijfers uitgedrukt en verklaard dat de directe fiscale kosten van de Israëlische bezetting voor de Palestijnen 48 miljard dollar bedragen, vooral tussen 2000-2017, en nog steeds stijgen”.

Bronnen: