Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
De decadentie van onze neoliberale democratie

De decadentie van onze neoliberale democratie

Veröffentlicht am: 19. Juni 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Rainer Rupp.

In onze neoliberale samenleving is er geen alternatief voor de heersende waarheid. Maar de officiële leugens zijn in steeds grotere mate in tegenspraak met de realiteit die de mensen waarnemen. Daarom vertrouwt de meerderheid van de bevolking in sommige EU-landen hun regeringen en media niet meer. In ruil daarvoor proberen ze hun critici te belasteren en te marginaliseren als crackpots of samenzweringstheoretici. Maar dit lost het probleem van de heersende klassen niet op.

Onze zogenaamde liberale seculiere orde is niet alleen sinds de Corona-crisis op zijn grondvesten geschud. Op zijn laatst sinds de eerste grote financiële en economische crisis in 2008 hebben de elitaire winnaars van de globalisering in het bedrijfsleven, de politiek, de wetenschap en de media met toenemende paniek hun huiden zien wegzwemmen. Zij verliezen steeds meer het meest waardevolle bezit waarmee zij hun heerschappij tot nu toe hebben kunnen legitimeren en consolideren, het vertrouwen van het volk en het geloof van het volk dat de gekozen politici werken voor het welzijn van het volk. Vandaag de dag kijken steeds meer mensen achter de afbrokkelende façade van de burgerlijke democratie, die alleen maar pretendeert sociale gelijkheid, gelijke kansen, rechtvaardigheid en het streven naar vrede te bieden. En dat schud het weefsel van de staat.

Het is vooral de toenemende decadentie van de corrupte politieke elites die zich met hun doordringende verwaandheid al lang onaantastbaar achten boven de wet en de moraal, die voor veel mensen steeds ondraaglijker wordt.

Dit verval is vooral merkbaar bij het politieke toppersoneel van de regering in Berlijn. De voldoende bekende Andreas Scheuer, minister van Verkeer, en Jens Spahn, minister van Volksgezondheid, zijn daar goede voorbeelden van.

In een nog steeds functionerende democratie zouden deze mensen – en met hen vele anderen – al lang niet meer in functie en waardigheid zijn. Als er nog enig fatsoen over was, zouden ze al lang geleden uit eigen beweging ontslag hebben genomen om te voorkomen dat ze door de regeringsleider zouden worden ontslagen. Maar de hele politieke kaste in Berlijn is zo smerig dat de kanselier met deze twee grappenmakers kan blijven regeren zonder dat er een verontwaardiging over het land ontstaat. En de zelfverklaarde kwaliteitsmedia, die zich vanwege hun vermeende functie als openbaar controleorgaan graag opfrissen als de vierde nalatenschap van de politiek en de overheid, faalt over de hele linie, en niet pas sinds gisteren.

Met weemoed kan men vandaag alleen maar terugdenken aan de tijd dat de vrije pers ministers als Scheuer en Spahn hun onbekwaamheid, hun mislukkingen, hun brutale leugens en de gigantische schade die ze hebben aangericht ten nadele van het volk zou hebben verteld, totdat de twee heersers zich in een diep gat verstopten.

Maar Jens Spahn en Andreas Scheuer zijn zeker niet de enige. Er zijn genoeg andere voorbeelden, zelfs op het niveau van de federale overheid. Zo is er bijvoorbeeld onze catastrofale minister van Landbouw, Julia Klöckner, die samen met het hoofd van Nestlé Duitsland in een gezamenlijke video heimelijke reclame maakte voor het zwaar bekritiseerde levensmiddelenbedrijf. In plaats van ontslag te nemen, ging de dame door dit en vele andere schandalen en kleine schandalen met een grappig hinkeltje. Ze heeft begrepen dat de echte macht die carrières creëert en de portemonnee van politici vult, niet van de mensen of de kiezers komt, maar van de bedrijven. Maar de mensen hebben dit nu ook begrepen. Niet voor niets luidt het gezegde: “Wie gelooft dat vertegenwoordigers van het volk het volk vertegenwoordigen, gelooft ook dat citroenmotten citroenen vouwen”!

En de jongeren leren van de ouderen. Ook de 27-jarige CDU hoopvolle Philipp Amthor heeft de afgelopen dagen naam gemaakt als een jonge, dynamische en venale CDU-speler. Naast zijn inspannende werk als volksvertegenwoordiger heeft het veelbelovende lid van de Bundestag voor een obscuur Amerikaans bedrijf gewerkt en er herhaaldelijk voor gelobbyd bij het federale ministerie van Economie. In ruil daarvoor had hij van de onderneming een bestuursmandaat en een pakket aandelenopties gekregen.

Dat alleen is al erg genoeg, maar de ware omvang van de politieke decadentie is te zien in de reacties van Amthor’s oudere collega’s in de CDU-fractie, die de opleving en hoop van de partij niet willen laten vallen en allerlei excuses voor hem willen vinden; volgens het motto: hij is gewoon jong en onervaren en hij heeft nu zijn lesje geleerd. Met andere woorden, maak je geen zorgen, hij zal niet meer gepakt worden.

Niet te vergeten in deze rondedans is de voormalige minister van Defensie Uschi von der Leyen. Toen het zogenaamde adviseursschandaal, waar vele honderden miljoenen euro’s mee gemoeid waren, in haar gezicht dreigde op te blazen, werd de vrouw met het drieweers taffeta-kapsel geprezen naar Brussel. In een unieke machtsstrijd zonder democratisch mandaat werd ze naar de top gehesen van de al even democratisch onwettige EU Commissie in Brussel, die regelmatig en volstrekt ondemocratisch ingrijpt in vele gebieden van het leven van de burgers in de EU-lidstaten. Enkele dagen geleden ontving het hoofd van de Europese Commissie, Von der Leyen, een certificaat van anonimiteit van de CDU/CSU/SPD-regering. De schuld voor de verspilling van honderden miljoenen euro’s van het geld van onze belastingbetalers ligt niet bij de verantwoordelijke minister, maar bij ondergeschikte partijen. Het kan niet schaamtelozer en dommer.

In haar toppositie in de EU verkeert von der Leyen in goed gezelschap, want twee topposities worden daar zelfs ingevuld met criminelen die met rechtskracht zijn veroordeeld.

Een van hen is de Spaanse socialist José Borrell, die tijdens zijn ambtstermijn als Spaans minister van Buitenlandse Zaken wettelijk werd veroordeeld voor “handel met voorkennis” op de beurs, maar vervolgens met succes weigerde zijn functie neer te leggen. De heer Borrell is nu het hoofd van het buitenlands beleid van de EU. – We zien dat de politieke decadentie zich niet beperkt tot Duitsland.

De andere crimineel aan de top van de EU is Christine Lagarde, die veel eer heeft gekregen als hoofd van de Europese Centrale Bank (ECB). Lagarde was in 2016 door een Parijse rechtbank veroordeeld voor haar rol in een illegale, staatssubsidie van 400 miljoen euro aan een zakenman en vriendin van de toenmalige president Nicolas Sarkozy. Een normaal persoon zou hiervoor minstens een jaar in de gevangenis hebben gezeten. Lagarde werd schuldig bevonden, maar er werd geen straf opgelegd. – Politici zijn gewoonweg gelijker dan normale mensen. – Zo heeft Lagarde haar positie als hoofd van het Internationaal Monetair Fonds in Washington kunnen behouden, wat destijds belangrijk was voor het prestige van Frankrijk. En nu staat ze aan het hoofd van de ECB in Frankfurt. En iedereen is gelukkig.

Alleen kwaadaardige samenzweringstheoretici en anti-EU esoterieën beweren nu dat juist de criminele ervaring en de kennis over het ontlopen van straffen de cruciale kwalificaties waren die Borrell en Lagarde voorbestemden voor de topposities van de EU in de neoliberale EU.

De situatie in bijna alle andere landen van de waarde West is net zo verrot als in Duitsland. Daarbij komen nog de overlappende en verslechterende crises. De politieke kaste staat onder toenemende druk. De druk komt echter niet alleen van de kiezers, maar nog meer van de heersende klasse van kapitaalbezitters, van wie de politici van goede wil veel meer afhankelijk zijn dan van hun kiezers. De heersende klasse vreest dat zonder een nieuw vonkend idee, gesteund door de massa’s van de bevolking, de economische, politieke en sociale structuren uit hun voegen zouden kunnen barsten en dat er voor hen onbeheersbare en catastrofale veranderingen zouden kunnen optreden, zoals een herverdeling van boven naar beneden door middel van een vermogensbelasting.

Maar de politieke partijen en hun personeel, waarvan de kapitaaleigenaren afhankelijk zijn, zijn versleten, corrupt en verrot. Sinds het begin van de crisis in 2008 is de politieke kaste in Duitsland en in het hele waardegebied van het Westen niet in staat geweest om nieuwe ideeën of concepten te ontwikkelen om de groeiende kloof tussen het kapitaal en de werkende massa’s te overbruggen, wat natuurlijk de samenleving als geheel heeft gedestabiliseerd. De reden voor deze mislukking ligt in het feit dat tot op heden niemand in de politieke kaste het heeft aangedurfd om de neoliberale consensus die de inkomensherverdeling tot een taboe heeft gemaakt, aan het wankelen te brengen. Schaamte

Maar een beleid van “hou vol” leidt nog meer tegen de muur. In deze lastige situatie wenden politici zich steeds meer tot het advies van de Luxemburgse politicus Jean-Claude Juncker. In 2011, toen de vertegenwoordigers van de EU en haar lidstaten het erover eens waren dat de waarheid niet al te serieus genomen moest worden in de omgang met de eurocrisis, had Juncker als hoofd van de EU-commissie openlijk verklaard: “Als het serieus wordt, moet je liegen”.

Sindsdien is de situatie voor het politieke kastensysteem ongetwijfeld veel “ernstiger” geworden, zowel in Duitsland als in het hele waardegebied van het westen. En daarom kan men gerust aannemen dat er nog veel meer leugens zullen zijn. Er is nu echter een situatie ontstaan waarin de officiële leugens in steeds grotere mate in tegenspraak zijn met de realiteit die de mensen waarnemen.

Maar voor die-hard neoliberalen zoals kanselier Merkel is er geen alternatief voor het heersende systeem. Er kunnen dus geen andere meningen worden toegestaan, omdat dit de geesten alleen maar in verwarring zou brengen zonder dat dit enig positief effect heeft. In onze postdemocratische samenleving, die nu ook wel een democraat wordt genoemd, is de traditionele, onderzoekende pers, die ooit het regeringsbeleid kritisch in twijfel trok, dan ook allang het zwijgen opgelegd. Uit de vermeende maatschappelijke verantwoordelijkheid voor de stabiliteit van de staat – dit is het verhaal – zijn de mainstream media daarom de spreekbuizen van het overheidsbeleid geworden, die alleen nog maar officieel goedgekeurde “waarheden” verspreiden.

Want anders bestaat het gevaar dat andere meningen – en de politici en de media vrezen dit gezamenlijk – de sociale samenhang in gevaar brengen en de chaos bevorderen. Met andere woorden, ze houden zich bezig met het beschermen van de bevolking, het beschermen van de bevolking tegen de ongelakte waarheid over uitbuiters en uitgebuit, of tegen het tonen van alternatieven voor de heersende, neoliberale vertelling. Dus het woord leugenachtige pers komt niet uit het niets.

Deze ontwikkeling heeft zijn prijs. Zoals ik in het begin al zei: de heersende klasse van de kapitaaleigenaren en hun vertegenwoordigers in de regering, in de partijen, de media en in de wetenschap hebben hun kostbaarste bezit, waarmee ze hun heerschappij tot nu toe hebben kunnen legitimeren en consolideren, namelijk het vertrouwen van het volk, grotendeels verloren.

In een onderzoek van 2019 naar de geloofwaardigheid en onafhankelijkheid van de media in Duitsland verklaarde meer dan een kwart (26 procent) van de ondervraagden in een IFAK-enquête dat het “volkomen waar is dat de media in Duitsland slechts de spreekbuis van de machtigen zijn”. Voor nog eens 25 procent was dit slechts “gedeeltelijk” waar. Daardoor gelooft meer dan de helft (51 procent) het publiek – en de bedrijfsmedia helemaal niet meer of slechts gedeeltelijk. De zin:

“De media en de politiek werken hand in hand om de mening van de bevolking te manipuleren”, 45 procent van de ondervraagden was het “volledig” of “gedeeltelijk” eens.

Dankzij de Corona-crisis en ondanks de enorme fouten die zijn gemaakt, heeft de Duitse regering, van alle mensen, echter veel van het verloren vertrouwen in de bevolking goedgemaakt. Vergeleken met de tijd voor de coronacrisis, toen slechts 45 procent van de ondervraagden vertrouwen had in de federale overheid, was het cijfer in mei 2020 een ongelofelijke 19 procentpunten hoger, op iets minder dan twee derde, het hoogste niveau sinds 2012.

Volgens een in november 2019 in de hele EU gehouden enquête vertrouwt slechts 57 procent van de bevolking van de 28 lidstaten nog steeds het nieuws op de radio, 49 procent op de televisie en 46 procent op de gedrukte media. En uit een recent onderzoek in het Verenigd Koninkrijk bleek dat slechts 28 procent van de mensen daar het nieuws in de publieke en private bedrijfsmedia vertrouwt. Dit is een van de laagste cijfers ter wereld. Zelfs de aloude BBC, die in dit land vaak door de zogenaamde “kwaliteitsmedia” wordt geciteerd als een bolwerk van de waarheid, wordt getroffen door het diepe wantrouwen van het Britse publiek voor het manipuleren van de opinie in de media.

Maar wat moeten de heersers doen als de verhalen die door de overheid en de media als onberispelijke waarheden worden verspreid, worden ontmaskerd als leugens? Of wanneer alternatieve verklaringen of oplossingen voor problemen worden aangeboden aan de heersende officiële mening? In de tijd dat de Bondsrepubliek Duitsland nog een functionerende, burgerlijke democratie had, werden in dergelijke situaties de alternatieven voor overheidsmaatregelen altijd vanuit zoveel mogelijk gezichtspunten in de media besproken. Deze debatcultuur is verdwenen. Met de toenemende “ernst” van de problemen waren er steeds meer en grotere leugens nodig om ze aan te pakken, en daarom werd de vroegere debatcultuur steeds sneller uit de weg geruimd.

Tegelijkertijd is het officiële regeringsweb van leugens, het zogenaamde informatiebeleid, steeds dichterbij gekomen. En wie zich er vandaag de dag tegen durft uit te spreken, wie zijn eigen mening vormt en die vervolgens zo schaamteloos is om die te verspreiden, wordt net als in de Middeleeuwen met excommunicatie bedreigd. Op dat moment werden ketters uit de gemeenschap van de orthodoxe gelovigen verdreven, vogelvrij verklaard en verbrand als ze betrapt konden worden.

Vandaag de dag is de methode die wordt gebruikt om de officiële leugens af te dwingen, omdat de enige waarheid minder wreed is. Maar ze zijn nog steeds vrij effectief in het tot zwijgen brengen van mensen. Door andersdenkenden te bestempelen als esoterische gekken, samenzweringstheoretici, rechtse vleugelspelers of zelfs nazi’s, worden critici in een uitgebreide propagandacampagne publiekelijk belasterd en maatschappelijk verbannen. Het doel is dat ze hun baan verliezen als dat mogelijk is, of dat niemand ze meer durft te interviewen, zodat ze uit het openbare leven verdwijnen en niet meer worden gehoord of gezien. Deze heksenjacht houdt momenteel niet eens op bij internationaal gerespecteerde wetenschappers op het gebied van virologie. Als ze de officiële waarheid tegenspreken, wat alleen al correct is, worden ze verbannen, belasterd en belasterd, zoals de recente gebeurtenissen hebben aangetoond.

Momenteel zijn het de Corona-ketters, de laatste jaren zijn het de CO-ketters die vervloekt zijn om hun alternatieve meningen en hun verspreiding. De vrijheid van meningsuiting en de verspreiding ervan wordt uitdrukkelijk beschermd door de Duitse grondwet.

Maar de basiswet is al lang een verspilling van tijd, zie bijvoorbeeld het verbod op de voorbereiding en deelname aan agressieoorlogen en het feit dat Duitsland in 1999 heeft deelgenomen aan de NAVO-agressieoorlog tegen Joegoslavië, die in strijd was met het internationaal recht.

Bronnen: