Een commentaar van Mathias Bröckers.
De vraag of de moord op de Iraanse generaal Soleimani een oorlogsverklaring is, is gemakkelijk te beantwoorden als men het scenario gewoon omdraait: een leidende generaal van de Amerikaanse “Joint Chiefs of Staff” wordt gedood door een Iraanse/Russische/Noordkoreaanse/Chinese aanval tijdens een diplomatiek bezoek aan Canada – en de verantwoordelijke president kondigt dan op televisie aan dat het hoog tijd is om deze “nummer 1 terrorist” neer te halen. Tegelijkertijd stuurt hij via de Zwitserse ambassade als bemiddelaar een boodschap naar de Amerikaanse president dat deze aanval “niet moet worden opgevat als een oorlogsverklaring”, dat er “geen belangstelling is voor regimeverandering” en dat hij nog steeds “open” staat voor gesprekken. Dit is wat er op 3 januari in Teheran is gebeurd via de Zwitserse ambassadeur, die deze boodschap van het Witte Huis aan de Iraanse regering heeft overgebracht en ook het verwachte antwoord heeft teruggegeven: dat men niet met moordenaars aan tafel moet gaan zitten en dat deze daad moet worden bestraft.
Nu zijn de Iraniërs niet suïcidaal en weten ze dat de VS met hun militaire superioriteit Teheran met de grond gelijk zou kunnen maken. Zij zullen hun reactie dan ook zorgvuldig overwegen. Het enige dat duidelijk is, is dat elke Amerikaanse instelling en diplomaat in het Midden-Oosten nu een potentieel doelwit is, wat de toch al enorme “veiligheidskosten” nog zal verhogen – en het is de vraag of de Amerikaanse troepen in Irak en Syrië het nog langer kunnen volhouden. In het weekend hebben het Iraakse parlement en het hele regeringskabinet besloten om geen buitenlandse troepen meer te tolereren in het land. De 3.000 extra soldaten die het Pentagon nu naar Koeweit wil sturen, zullen daar niets aan veranderen – het zou een nieuwe volledige invasie met massale inzet van troepen vereisen, en Trump zal dit zeker niet doen in het verkiezingsjaar. Vooral omdat Rusland en, op de achtergrond, China in het Syrische conflict al duidelijk hebben gemaakt dat het nu genoeg is met de afslachting van het Amerikaanse rijk in het Midden-Oosten. Ze staan nu ook achter Iran, dat zelfs de meest oorlogszuchtige neocons in Washington een halt toeroept, en elke generaal van het Pentagon is sowieso nog halverwege gezegend met militaire hersenen. Enerzijds omdat de miljard dollar aan vliegdekschepen van de Amerikaanse marine door de hypergeluidsraket “Avangard”, die aan het eind van het jaar door het Russische leger in gebruik werd genomen, slechts “zittende eenden” zijn en in geval van nood waardeloos zijn – en anderzijds omdat de Amerikanen de Straat van Hormuz, waarover ongeveer een kwart van de wereldwijde olievoorraad loopt, niet open kunnen houden als Iran op het idee komt om deze te blokkeren en te ontginnen. Want dan zullen niet alleen een paar tankers barsten, maar ook de miljarden dollars aan derivaten en beursweddenschappen in verband met olie en de prijs van olie – een economisch debacle waar Zwarte Vrijdag 1929 als een kinderverjaardag tegenaan zou kijken. Trump kan zich zo’n crash in het verkiezingsjaar nog minder veroorloven dan een grote oorlog.
Maar zoals gewoonlijk is de mond van Trump vol en waarschuwt hij Iran voor bedreigingen en wraakacties: ze hebben prachtige wapens en 52 doelwitten in het vizier die belangrijk zijn voor het land en de “Iraanse cultuur”. Dat een dergelijke dreiging op het barbaarse niveau van de islamitische staat ISIS ligt, die onvervangbare monumenten in het oude Palmyra vernietigde, wordt waarschijnlijk niet eens opgemerkt door een domoor als Donald. Zelfs de Amerikaanse mainstream media hebben weinig problemen met deze terroristische aanslag, de oppositie klaagde alleen dat ze niet van tevoren in het Congres waren geïnformeerd. Zelfs topkandidaat Joe Biden had geen bezwaar tegen de wet, maar klaagde dat Trump geen plan had om nu verder te gaan.
Hij heeft er wel een – het is de maffia-achtige “art of deal”: we binden je nek met sancties, ontdoen je van je meest capabele generaal en dwingen je tot onderwerping – maar het werkt niet. In plaats daarvan kan deze moord de herverkiezing van Trump, tot nu toe schijnbaar zeker, onmogelijk maken als het antwoord hetzelfde is als wat generaal Soleimani zijn elitetroepen al meer dan 20 jaar heeft geleerd: asymmetrisch. Of en hoe individuele leden van hun troepen op de verraderlijke moord op hun gewaardeerde bevelhebbers zullen reageren met wraakacties is moeilijk te berekenen, maar de Iraanse regering zal niet overhaast, maar bewust handelen – en heeft veel mogelijkheden om het verkiezingsjaar tot een hel te maken voor de oranjekleurige “Satan” in het Witte Huis met duizend speldenprikken.
Hij lijkt dit op de een of andere manier te vermoeden, als het nog niet bevestigde rapport van Eliah Magnier uit Teheran klopt dat de Emir van Qatar de Iraanse regering een “vredesaanbod” heeft gestuurd: Als er geen sprake is van een wraakactie, kunnen de sancties worden versoepeld; als er wel sprake is van een wraakactie, moet deze bestaan uit een “soortgelijk antwoord”. Betekent dit dat een vier-sterren generaal nu toestemming heeft gekregen om te vuren? Hoe ongelooflijk het ook mag klinken, het zou vrij perfect passen bij de “kunst” van het handelen á la Trump. Of heeft hij gemerkt dat het “moeras” dat hij zogenaamd probeert op te drogen om deze staatsterroristische daad te plegen door tegen hem te fluisteren, een slimme val heeft gezet? Zonder te vermoeden dat de asymmetrische antiterroristische reacties die zullen volgen, hem zullen verhinderen herkozen te worden, omdat hij geen grote oorlog kan beginnen en geen antwoord heeft op de vele kleine aanslagen… behalve om duizendjarige tempels aan puin te leggen.
Op de een of andere manier lijkt het me alsof we kijken naar het begin van het einde van de Amerikaanse hegemonie in het Midden-Oosten, een stervende reus met zijn rug naar de muur die wild rondzwaait. Het enige wat hij nog heeft is de hardware om te vertrappen en het beschermingsgeld af te persen van de zwakkeren, de software die hun “harten en geesten” wint is zeker gebroken. Met de vermoorde generaal Soleimani was het precies het tegenovergestelde: zijn mobiele “Kuds Force” was alleen in beweging met lichte wapens, maar bewondering en steun vlogen naar hen toe, niet alleen in de sjiitische Arabische wereld. Het waren niet de Amerikanen, niet Saudi-Arabië en Israël, die de IS steunen, die de barbaarse fundamentalisten in Syrië en Irak hebben verslagen, maar de milities van generaal Soleimani, evenals die van de Koerden en de troepen van de Irakese militieleider Abu Mahdi, die de generaal op het vliegveld van Bagdad hadden ontvangen en ook zijn omgekomen bij de dreigende aanval. Dit was de feitelijke oorlogsverklaring, niet alleen aan Iran maar ook aan Irak. Beide generaals hadden een afspraak met de Iraakse premier voor de volgende dag. Met hun moord heeft Donald Trump een geest uit de fles laten komen die het Amerikaanse rijk zal blijven achtervolgen. De eerste raketten zijn al in de buurt van de Amerikaanse ambassade in Bagdad geslagen…
Mathias Bröckers heeft voor het laatst “Don’t Kill The Messenger – Freedom for Julian Assange” uitgegeven door Westendverlag. Hij blogt op broeckers.com
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.
+++
Referentie foto: Lightspring / Shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)