Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
De mensheid in 2020: Cognitief zeer intelligent – emotioneel infantiel

De mensheid in 2020: Cognitief zeer intelligent – emotioneel infantiel

Veröffentlicht am: 8. Juni 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Franz Ruppert.

Boeken lezen maakt slim

Aangezien ik noch een viroloog, noch een epidemioloog, noch een arts ben, voelde ik me aan het begin van deze coronapandemie, zoals waarschijnlijk de meeste mensen, verrast door de argumenten van de “chief virologists”, die ons dit verhaal van de zeer besmettelijke, nieuwe Sars-CoV-2 keer op keer vertelden en beweerden dat ze in staat waren om het precies te detecteren door middel van testprocedures en zo te wijzen op de infecties en infectieketens en -trajecten. Ik moest, net als iedereen, hun beweringen geloven dat dit specifieke virus deze ernstige longziekten veroorzaakt, die vervolgens aan veel mensen het leven kosten. Een leek gelooft eerst wat experts zeggen.

Nu er steeds meer twijfels over deze experts in mij opkwamen, kocht ik speciale boeken en probeerde ik mijn eigen mening te vormen over virologie. De titel van het boek van de virus- en kankeronderzoeker Prof. Karin Mölling “Virussen: Superpower of life” (2020) heeft al tot doel virussen te dematerialiseren. Het verklaart dat het niet alleen het coronavirus kan zijn dat een ziekte veroorzaakt, maar dat er “bijkomende risicofactoren zijn, zoals luchtvervuiling, gezinsstructuren of gezondheidszorg, bevolkingsdichtheid. (Mölling 2020, blz. 176 versie van het e-boek).

Torsten Engelbrecht en Dr. Claus Köhnlein’s boek “Virus-Wahn” (2020) verjaagt grondig de mythes van de virologie dat een virus verantwoordelijk is voor een ziekte. De ondertitel is: Hoe de medische industrie voortdurend epidemieën verzint en miljardenwinsten maakt ten koste van het grote publiek.

Hier worden uitspraken gevonden die het verhaal van de coronapandemie in twijfel trekken. In China bijvoorbeeld waren lang niet alle geteste corona-positieve personen in contact geweest met deze markt in Wuhan, waar de epidemie zou zijn ontstaan. Ook waren niet alle familieleden in families die als coronageval werden onderzocht, besmet (pg. 364). Degenen die stierven zijn misschien niet gestorven aan sars-cov-2, maar aan de drugs die ze kregen: “Op 15 februari werd in het Lancet een studie gedrukt waarin de gevallen werden beschreven van 41 Chinezen die aan een ernstige longontsteking leden en ‘positief’ werden getest.

Allen kregen antibiotica, waarvan sommige intraveneus werden toegediend, en bijna allemaal (93 procent) kregen ze het antivirale middel oseltamivir. Negen van hen (22 procent) kregen ook ontstekingsremmende middelen (corticosteroïden) toegediend, die ook veel bijwerkingen hebben. Zes van hen stierven als gevolg daarvan. (Engelbrecht en Köhnlein 2020, p. 380).

In dit boek vind ik het ook essentieel om deze PCR (Polymerase Chain Reaction) tests uit te leggen, die het bestaan van een virus duidelijk moeten aantonen. Dit werkt echter alleen als deze tests een volledige reiniging van de deeltjes mogelijk maken, zodat andere celbestanddelen, die bijvoorbeeld door celspanning worden geproduceerd, niet door de test worden gedetecteerd. De tests die worden gebruikt om het coronavirus op te sporen, voldoen blijkbaar niet aan deze eisen (p.368).

Het is dus min of meer toevallig dat een zogenaamde coronatest het virus dat gezocht wordt daadwerkelijk opspoort. Daarom kunnen mensen die positief getest zijn ook in quarantaine gaan, negatief getest worden en later weer positief getest worden. Helaas wordt dit dan niet gebruikt als argument tegen de test, maar deze test chaos wordt toegeschreven aan het virus als zijn onvoorspelbare aard.
De auteurs komen dus tot de volgende conclusie:

“Dus, als het onbetwist is dat a) er “geen onmiskenbare specifieke symptomen” zijn voor de COVID-19 ziekte, b) een “onderscheid van de ziekteverwekkers niet klinisch mogelijk is”, c) niemand bewijs heeft dat SARS-CoV-2 buitengewoon gevaarlijk is en d) niet-microbiële factoren zoals industriële toxines en diverse geneesmiddelen zoals antipsychotica, opiumpijnstillers, anticholinergica of zelfs antidepressiva als oorzaak van ernstige luchtwegaandoeningen zoals longontsteking en dus COVID-19, dan is het onmogelijk om te concluderen dat alleen de zogenaamde SARS-CoV-2 kan worden beschouwd als de oorzaak van de symptomen bij patiënten die het “COVID-19”-label hebben. “ (Engelbrecht en Köhnlein 2020, p. 368 f.)

De verering van de god van het geld

Ik vind het in principe nog steeds onbegrijpelijk hoe een verlichte wereldgemeenschap, die zich al meer dan 200 jaar probeert te bevrijden van bijgeloof over duistere krachten, het kwaad en de duivel en in plaats daarvan vertrouwt op rationaliteit en wetenschap, met deze corona-pandemie in 2020 mentaal terug zal vallen in de duistere middeleeuwen. Plotseling vecht ze een religieuze oorlog uit met vurige volgelingen die vechten tegen vermeende ketters. Zelfs in een regio als Beieren, waar de regerende partij het woord “christelijk” in haar naam heeft, gelooft haar leiderschap meer in redding door inenting dan in God. De klachten van de kerkvertegenwoordigers doen er niet aan af dat hun activiteiten, met name de kerkelijke diensten, ook ernstig worden belemmerd door de eis van afstand.

Wereldwijd gezien heeft de verering van geld, dat wil zeggen van abstracte rijkdom, de plaats van God ingenomen. Wat bijvoorbeeld tot uiting komt in de bewondering van de media voor de superrijken en hen een grote kans geeft om zelfs president van een land te worden. Het is de god van het geld die de wereld regeert in de 21e eeuw en die iedereen in het openbaar of in het geheim aanbidt. Maar het geheel moet er voor de buitenwereld niet uitzien als een kinderlijk geloof in de verlosser. De mantel van pseudo-rationele argumentatie wordt hier als dekmantel op gezet. Alsof wij mensen ons lot in eigen hand hebben genomen, omdat we het geld zelf creëren. In werkelijkheid hebben we echter alleen de geadresseerde veranderd voor onze afhankelijkheid. Nu zijn het de beurs, de wisselkoersen en ook de wetenschappers die beslissen over het welzijn en het leed van de hele mensheid.

Wetenschap – een kans voor verlichting en emancipatie

De wetenschap zou inderdaad een kans zijn voor de emancipatie van het geloof in geesten, irrationaliteit en kinderlijke angst voor het bestaan. Maar om dit te laten gebeuren, zou het echt vrij en onafhankelijk moeten zijn in zijn denken en onderzoek. Ook mag er geen prestige zijn voor de persoon die gelijk heeft en die zich vergist in welk argument. Er zouden geen dogma’s moeten zijn. Het zou een gemeenschappelijk proces zijn om oude fouten af te werpen en nieuwe inzichten te ontdekken.

Zou iemand onder deze omstandigheden een doctoraalscriptie indienen bij een universiteit met de titel “Sars-CoV-2 – een nieuw, zeer besmettelijk virus met een hoog sterfterisico, dat Covid-19 veroorzaakt en de gezondheidszorg overbelast en een pandemie noodzakelijk maakt”, en zou komen met deze dunne PCR-tests en zou allerlei dingen in zijn studies toewijzen aan deze Covid-19 die hij beweerde, de verspreiding van de besmettelijkheid meten met een tautologische voortplantingsformule R, ik vermoed dat hij alleen maar minachting of een milde glimlach van zijn examinatoren zou oogsten. Als alles hier goed zou gaan, zou hij zeker niet in staat zijn om zijn hypothese te verdedigen en een doctoraat te behalen.

Echter, als degenen die wetenschap doen ambtenaren zijn, als ze worden beloond met hoogleraren en doctoraten zoals titels van adel, als onderzoekers een carrière moeten maken binnen een hiërarchisch geordend systeem,
als ze afhankelijk zijn van financiering door derden en elkaars valse paradigma’s binnen hun gemeenschap bevestigen, zal dit soort wetenschap in de kinderschoenen blijven staan. Om te kunnen groeien zou het ook nodig zijn dat de wetenschappers zelf een persoonlijk rijpingsproces doorlopen.

De meesten van hen zouden dan ook te maken krijgen met hun trauma’s in hun vroege kinderjaren, gezien de traumatische omstandigheden waarin we allemaal leven. En niet om de wetenschap te misbruiken om zich te beschermen tegen het ontstaan van hun traumatische gevoelens door zich in het hoofd te redden en hun toevlucht te zoeken in de abstracte sferen van een veronderstelde reden.

Zo is van de directeur-generaal van de WHO, Dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, bekend dat hij een broer verloor toen hij zelf zeven jaar oud was. Zelf noemt hij dit als motief voor zijn huidige activiteiten: “Toen hij zeven jaar oud was, was Tedros Adhanom Ghebreyesus getuige van de dood van zijn twee jaar jongere broer. Hij was bezweken aan een ziekte die genezen had kunnen worden in een land met een functionerend gezondheidssysteem, zegt hij. Maar op dat moment, zegt hij, was er niet zoiets in zijn thuisland Ethiopië. Tedros vertelt dit verhaal al sinds hij solliciteerde naar de functie van directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO): De dood van zijn broer, zegt de nu 52-jarige, drijft hem tot op de dag van vandaag om te vechten voor een betere gezondheidszorg. Hij wil niet accepteren dat iemand moet sterven “alleen maar omdat hij arm is”, zoals zijn familie toen was.

Mijn ervaring met traumatherapie leert me dat hij dit persoonlijke trauma beter eerst zelf kan verwerken, d.w.z. dat hij de pijn van zijn kindertijd op zijn beloop kan laten voordat hij de hele wereld betrekt bij zijn overlevingsstrategie voor het verlies van het trauma. Wat hebben vaccinaties immers echt te maken met armoedebestrijding?

De aanvals- en bestrijdingsstrategieën van de wereldreddingsvaccinatiegemeenschap vermomd als wetenschappers komen in eerste instantie over als “slim”. Ze zijn verspreid met een glimlach op hun gezicht en veel filantropische argumentatieretoriek. Dit onderscheidt hen sterk van de krijgshaftige, ongezonde draufhau-types zoals Trumps of Bolsonaros. Toch hebben zelfs deze communicatief goed opgeleide weldoeners de staat en de politiemacht aan hun zijde nodig als er te veel weerstand en verzet is tegen hun plannen. Ten eerste worden bijtende journalistieke kettinghonden aan de lijn gelaten tegen degenen die te veel twijfelen aan de rationaliteit van deze argumentatiegebouwen.

Als dit geen vruchten afwerpt, moeten er zo nodig nieuwe wetten en regels worden uitgevaardigd die het geforceerde geluk van de mensheid door middel van medicijnen en vaccins werkelijkheid maken.

Per definitie ben ik vanaf nu een “eliminator” van het virus, ongeacht of ik al dan niet ziekteverschijnselen vertoon. Ik ben in principe smerig en walgelijk. Daarom moeten anderen tegen mij worden beschermd. Ik moet ook mijn handen permanent desinfecteren om dit slechte virus steeds weer te doden. Het zou het beste zijn als ik dit virus in mij zou kunnen uitwassen door middel van zeepjes.

Per definitie ben ik ineens een persoon die anderen kunnen besmetten, of ik nu ziek ben of niet. Ik moet dus afstand houden, minstens anderhalve meter. Laat niemand in mijn buurt komen! Ik ben zo kwetsbaar en onbeschermd.

De regering moet mij dus beschermen tegen mijzelf in haar heilige oorlog tegen virussen, de gemeenschap tegen mij en ik tegen de gemeenschap.

Er ontbreekt dus niet veel voor de kinderen om voor de lessen te bidden: “Beste heer Gates, beste mevrouw Merkel, beste heer Spahn en alle andere verlichte mensen, die in de hemel zijn van alle wijsheid over onze walgelijke menselijke natuur, verlost u ons alstublieft van het stigma van onze besmettelijkheid door de genade van uw inentingen. Zodat we weer zuiver kunnen worden tot het volgende virus komt. Amen!”

Het volgende gebeurde laatst in de tijd van Corona in een school: Een meisje in de klas had haar hoofd gestoten en was aan het huilen. Ze rende naar de lerares en zei: “Kan je me een knuffel geven? Ik adem ook niet.

Het hoofd is sterk, het hart blijft zwak

Voor mij kan deze coronapandemische manie in 2020 worden verklaard in zoverre dat we, wereldwijd gezien, onze cognitieve intelligentie hebben getraind en ontwikkeld door meer en meer scholing, maar dat we emotioneel infantiel zijn gebleven. Op wereldschaal blijven we er alles aan doen om ervoor te zorgen dat kinderen zo zwaar getraumatiseerd zijn door prenatale, geboorteprocessen en, in de eerste jaren van hun leven, door liefdeloze verwaarlozing, zorg van buitenaf en crèchezorg, dat ze de volledige toegang tot hun behoeften en gevoelens en hun gezonde bewustzijn van zichzelf verliezen. Net als een auto die oorspronkelijk was ontworpen als een krachtige zescilinder motor, gaan de meesten van ons kort na het begin van ons leven door het leven als een stotterende emotionele tweetakt. We moeten onze echte behoeften onderdrukken, onze gevoelens zijn bang en daarom schuilen we in ons hoofd. We leren onze linker hersenhelft te ontwikkelen tot een supercomputer, terwijl onze rechter hersenhelft inactief is, aan zichzelf is overgelaten en geen informatie kan uitwisselen met de linker hersenhelft die de werkelijkheid integreert.

Als we dan, zoals nu overal ter wereld gebeurt, door gerichte en continue mediapaniek in een staat van angst worden gebracht, schakelt onze psyche razendsnel over naar deze onderontwikkelde rechterhersenhelft. We kunnen dan gemakkelijk specifiek voorbereide horrorbeelden en overdreven horrorboodschappen manipuleren. Eenvoudige associatief-correlatieve, valse verbanden vol logische tegenstrijdigheden lijken plotseling volledig plausibel, hoewel ze geen seconde bestand zijn tegen wetenschappelijke oorzaak- en gevolganalyses en kritisch onderzoek.

Zo worden bijvoorbeeld beschermende maskers gedragen, zelfs als hun zin en doel niet rationeel kan worden onderbouwd of alleen kan worden beargumenteerd met de ondergeschiktheid van enige rationaliteit: “Tedros zei dat maskers niet in de plaats kunnen komen van handhygiëne, het bewaren van afstand en het opsporen van patiënten en hun sociale contacten. Maskers alleen konden geen bescherming bieden tegen Covid-19. Overheden moeten mensen aanmoedigen om maskers te dragen op plaatsen waar de overdracht van virussen wijdverspreid is en waar het moeilijk is om afstand te houden van andere mensen, zoals in het openbaar vervoer, in winkels of in drukke of besloten gebieden. De WHO merkte ook op dat “het naaien van maskers mensen in staat stelt om iets aan het virus te doen en een potentiële bron van inkomsten is.

De “opsporing van patiënten en hun sociale contacten” is een enge uitspraak die me doet denken aan de heksenjachtdagen. Waar is ze, de she-devil, en wie heeft ze betoverd?

Hier maakt Mr. Tedros van het dragen en naaien van maskers een illusionair overlevings- en armoedebestrijdingsprogramma. Mijn masker is mijn talisman, mijn trooster en hulp in nood. Ik ben ook bekend met dergelijke connecties uit de psychotraumatologie. Ik beveel mijn eigen traumaoverlevingsstrategieën aan anderen aan als de wijsheid van het laatste redmiddel.

Zelfs hoogopgeleide mensen vallen terug in primitieve reactiepatronen onder invloed van angst. Ze reageren hulpeloos als kinderen, vrezen de dood, de scheiding en het verlies, en hopen op redding door middel van sterke oudercijfers en wonderbaarlijke genezingen zoals medicijnen of vaccinaties. Dit is het moment voor alle profiteurs en politieke leiders om zich hier als redders te positioneren. En voor onze redding zullen we veel moeten betalen. Aan de ene kant financieel, aan de andere kant door overgave en gehoorzaamheid. Uit angst voor de dood en verlating geven we eindelijk alles op wat ons in nuchterheid dierbaar is.

De Corona Pandemie als kans voor collectieve rijping

Deelnemen aan alles wat van bovenaf komt, heeft zijn psychologische wortels in het feit dat mensen eerst tot de meerderheid willen behoren en geloven dat ze de best mogelijke bescherming van het leven binnen deze meerderheid genieten. De angst om een buitenstaander te zijn is begrijpelijkerwijs groot. In principe hebben ze ook veel vertrouwen in de leiders binnen hun groep (“kudde”). Maar als deze leiders zelf getraumatiseerd en emotioneel onderontwikkeld zijn, zou je wel eens zo kunnen eindigen mijnheer Palmström uit het gedicht van Christian Morgenstern (1871-1914):

Palmström, die een beetje oud is, wordt overreden door een auto in een bocht in de weg.

“Hoe was” (zegt hij, opbeurend en resoluut verder) “mogelijk, hoe was dit ongeluk, ja -: dat het überhaupt gebeurde?

Moet statecraft worden beschuldigd met betrekking tot motorvoertuigen?  Heeft het politiereglement de chauffeur hier vrij spel gegeven?

Of was het eerder verboden om de levenden in de doden te veranderen – kortom: mocht de koetsier dat niet?

Gewikkeld in vochtige doeken, controleert hij de wetboeken en komt er al snel achter…  Auto’s mochten daar niet rijden!

En hij komt tot de conclusie: “De ervaring was slechts een droom. Omdat,” concludeert hij vlijmscherp, “wat niet kan zijn, kan niet zijn.”

Deze Corona-pandemie zou dus opnieuw een grote kans zijn voor persoonlijke en collectieve rijping. We zouden dan kunnen herkennen wie in de loop van zijn of haar leven is uitgegroeid van een sociaal leider (ouders, leraren, superieuren, politici) tot een emotioneel volwassen persoonlijkheid en wie is gestopt op een infantiel niveau. Het lot van ons allemaal in de handen leggen van volwassenen die infantiel zijn gebleven en die door hun mentale hoofdgeborenen worden beheerst, heeft vaak fatale gevolgen gehad, zoals met name de Duitse geschiedenis heeft aangetoond.

Bronnen:

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

Foto bron: Evgeniy Shvets / shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.