…maar een deel van de oorlog tegen zwarten in de VS…
Een standpunt van Hermann Ploppa.
Zelfs na de moord op Amerikaans staatsburger George Floyd door een medewerker van het politiebureau in Minneapolis gaat het geweld tegen de Afro-Amerikanen onverminderd door. Al met al is de burgeroorlog die momenteel in de VS woedt duidelijk een gewelddadige reactie op het historisch unieke regime, dat sinds het uitbreken van de Corona-pandemie met onverbiddelijke hardheid wordt uitgeoefend. Wanneer als gevolg van de pandemie meer dan 20 miljoen mensen in de VS van de ene op de andere dag hun baan verliezen en nauwelijks nog een noemenswaardige besparing hebben, zijn dergelijke opstanden het logische gevolg. En de heersende klasse heeft er zeker rekening mee gehouden.
Het feit dat de sociale explosie desondanks werd aangewakkerd door een rassenconflict is bijna onvermijdelijk. Want tot op de dag van vandaag zijn Amerikaanse burgers van Afrikaanse afkomst nog steeds oververtegenwoordigd onder de werklozen, de armen en de gevangenen. Ze zijn nu ook oververtegenwoordigd onder de corona geïnfecteerden. Ze zijn ook oververtegenwoordigd onder degenen die nu via Corona werkloos zijn. In een land waar twaalf Amerikaanse presidenten slavenhouders waren, duurde het lang voordat zwarten volledige burgerrechten kregen, althans op papier. Veel instellingen van de VS zijn nog steeds te herleiden tot de slavernij in de VS. Zelfs de gedecentraliseerde politiebureaus, de politiediensten, zijn vaak begonnen als slavenpatrouilles. Dat wil zeggen, als burger milities die weggelopen slaven heroveren.
Bovendien zijn in de loop der eeuwen verschillende volkeren na elkaar naar de VS geëmigreerd en werden ze aanvankelijk allemaal met argwaan bekeken door degenen die er al woonden. Deze nieuwe immigranten onderscheidden zich graag door actief deel te nemen aan het geweld tegen Afro-Amerikanen, waardoor een “wij-gevoel” ontstond.
In mijn boek “Hitler’s American Teachers” heb ik de dynamiek van deze onrustige “smeltkroes” onderzocht om het ontstaan en de gevolgen van racisme en fascisme te verklaren.
Bij deze gelegenheid een kort fragment uit bovengenoemd boek:
Tot de jaren twintig van de vorige eeuw werden ongeveer 3500 Afro-Amerikanen, maar ook Ieren, Italianen en Joden, het slachtoffer van lynchpartijen. In het tijdperk van de slavernij waren er zelfverklaarde “Slavenpatrouilles” – slavenpatrouilles die elke Afro-Amerikaan opraapten, ophingen of “alleen” op de vlucht sloegen.
Deze gewoonte ging zelfs na de bevrijding van de slaven door. Naar de mening van deze zelfbenoemde bewakers van de openbare orde heeft de staat niet goed gehandeld, zodat de burgers zelf moesten helpen. Deze burgerwachtrechtspraak onthult een duidelijk seksueel-neurotische kant. De mannelijke waan van de blanke, machteloze macho moet reageren op een weerloos slachtoffer.
Omdat vooral jonge zwarte mannen het slachtoffer zijn van de lynch-“gerechtigheid”. De tieners worden beschuldigd van het verkrachten of zelfs vermoorden van respectabele blanke vrouwen uit de gemeenschap. De opvatting dat de “neger” veel krachtiger en instinctiever is dan de blanke man, gezegend met een veel groter seksueel orgaan, maar enigszins onvoldoende uitgerust in de hersenen, is niet alleen te vinden aan de tafels van de zuidelijke stamgasten, maar ook in de schriftelijke verklaringen van de hersenen van de intellectuele grootheden van de elite-universiteiten van Yale, Harvard en Princeton, die zich overigens krachtig hebben uitgesproken tegen de bevrijding van de slaven in die tijd.
En de respectabele burgers ontwikkelen een verbazingwekkend sadistische vindingrijkheid. Ze vermoorden niet alleen het slachtoffer. Ze kwellen het door elke truc in het boek.
Bijvoorbeeld, in 1916, Jesse Washington van Waco, Texas.
Een zeventienjarige geestelijk gehandicapte Afro-Amerikaan die de kost verdient als boerenknecht. Vermoedelijk heeft hij al bekend dat hij een blanke vrouw heeft verkracht en vermoord. Hij wordt naar de markt gesleept, gecastreerd en verminkt. Voor een juichende menigte, zelfs onder de welwillende ogen van de burgemeester en de politiechef, wordt de jongen met schoppen geslagen en met bakstenen naar hem gegooid. Er wordt brand gesticht. De jongen wordt aan een ijzeren ketting gehangen en boven het vuur geroosterd.
Huilen, Jesse probeert de roodgloeiende ketting op te schudden. Om dit te voorkomen, hakken ze lachend zijn vingers af. Eindelijk, Jesse Washington wordt opgehangen. Een foto van deze kwelling wordt als ansichtkaart verspreid. Op de achterkant van zo’n ansichtkaart schrijft een humoristische burger van Waco: “We hebben gisteravond een barbecue gehad”.
Dit is geen extreem geval.
Men zou hele bibliotheken kunnen vullen met verslagen van dergelijke perverselingen. Het lynchen was geconcentreerd in de zuidelijke staten van de VS, maar werd ook in mindere mate in het noorden beoefend. Openbare lynching is vaak een sociale gebeurtenis. In tijden waarin executies in Europa alleen discreet achter gevangenismuren worden uitgevoerd of volledig verboden zijn, zijn freestyle executies populaire sociale evenementen in de VS.
De lokale verslaggever wordt voor het evenement op de hoogte gebracht en de lynchpartij wordt op een bepaalde tijd ingesteld zodat de verslaggever zijn reportage met foto in de lokale pers kan plaatsen. Het secundaire gebruik van de lynchfoto als ansichtkaart is een gewilde bron van inkomsten voor de slimme verslaggever. De verzending van lynchkaarten bereikt een zodanige schaal dat de Amerikaanse Postmaster General in 1908 officieel verbiedt om deze per post te versturen. Lynch wordt ook professioneel gelyncht in circusarena’s, netjes verlicht als bij een rockconcert.
Zelfs president Theodore Roosevelt, die “negers” als een “ongeneeslijk dom ras” beschouwt, is geschokt door de lynchpartij in 1903: “Alle denkende mensen … moet zich ernstig gestoord voelen door de toename van het lynchen in dit land, en vooral door de bijzonder weerzinwekkende mate waarin het geweld van de menigte zich vaak voordoet wanneer gekleurde mensen het slachtoffer zijn – waarbij de menigte minder nadruk legt op het misdrijf van de misdadiger dan op de kleur van zijn huid…”. (Open brief aan de gouverneur van Indiana, Winfield Durban)
Dit kost niet alleen Roosevelt stemmen. Er is ook meer persoonlijke veiligheid nodig. Een wet tegen lynchen kreeg Roosevelt ook niet.
In 1946 wordt voor het eerst in de geschiedenis van de VS een lynchmeester wettelijk aansprakelijk gesteld. Politieagent Tom Crews uit Florida moet een boete van 1000 dollar betalen en een jaar gevangenisstraf voor het doden van een zwarte landarbeider door te lynchen. De dappere burgerwacht begreep de wereld waarschijnlijk niet meer…
Lynchpartijen kunnen invloed hebben op personen die al lang de aandacht van een dorpsgemeenschap trekken. Naast de seksuele pathologische motieven kan het ook een rol spelen dat een zwarte man een slagerij opent op een plek waar een blanke slager al een bedrijf runt. Of men wil het eigendom van een zwarte burger overnemen.
Naast de wetteloze executie van individuen is er ook de slachting en executie van de bewoners van een etnische wijk. Het doel is om een vermeende parallelle samenleving te verergeren en weg te nemen. Niet alleen komen er af en toe schijnbaar spontane explosies van een intolerante meerderheid tegen een verbannen en gevreesde minderheid voor. Deze onweersbuien zijn onmisbare instrumenten om de druk te egaliseren in de Amerikaanse samenleving die nooit tot rust komt. En door de eeuwen heen zijn de Afro-Amerikanen het favoriete doelwit van deze ontladingen gebleven, die gemakkelijk kunnen worden omschreven als pogroms.
En niet pogroms moeizaam geënsceneerd door paramilitaire SA-eenheden zonder deelname van het volk. maar spontane pogroms geboren uit echte nood.
Vijf voorbeelden zouden moeten volstaan.
1. de New York Draft Riots van 13 tot 16 juli 1863. Voor de burgeroorlog hebben de noordelijke staten soldaten onder dwang ingezet. Voor 300 dollar kunt u zich een weg uit het ontwerp kopen als u een vervanger huurt. De kleine mensen zijn terecht boos. Ze tieren: “Dit is de oorlog van de rijke man, en de kleine man moet het uitvechten.” Er breken rellen uit. In New York escaleren de rellen in opstand. President Lincoln onderdrukt de opstand met reguliere troepen. De opstandelingen veranderen van onderwerp. Ze bestormen de woonwijken van Afro-Amerikanen, steken huizen in brand en vermoorden bewoners. De overlevende zwarten vinden onderdak in Harlem, toen nog geen deel van New York.
2 De omzetting van een sociaal gemotiveerde woede in een blinde rassenwaanzin was ook in 1887 in Louisiana succesvol. 10.000 arbeiders op suikerplantages, zwart en wit samen, staken voor een hoger loon. Louisiana Gouverneur Samuel Douglas vermaant de blanke stakers: “De Almachtige God zelf heeft een raciale lijn getrokken!” Douglas ontketent eerst het leger aan het stakingsfront. Wanneer een racistische lynchpartij wordt gevormd, trekt de gouverneur zijn troepen terug zodat de menigte ongestoord haar passie kan uitleven. Driehonderd zwarten worden in één klap gelyncht.
Niet in de laatste plaats door dergelijke traumatische ervaringen verhuizen steeds meer zwarten naar de noordelijke staten. Daar wekken ze echter ongenoegen op. De blanken vrezen de zwarten voor een zo goedkoop mogelijke concurrentie op de arbeidsmarkt. Van alle mensen zien de arbeiders van East St. Louis, die in het verleden een even voorzichtige als succesvolle arbeidsstrijd hadden gevoerd, rood in de Eerste Wereldoorlog, wanneer steeds meer Afro-Amerikanen brood en boter vinden in de metaalfabrieken.
3 Op een arbeidersbijeenkomst op 28 mei 1917 slagen geïnteresseerde kringen erin om zowel kwaadaardige als onzinnige geruchten te lanceren. Opnieuw wordt de seksuele-neurotische kaart gespeeld: een verbroedering tussen zwarte mannen en blanke vrouwen op grote schaal stond op het punt te gebeuren. 3.000 woedende macho werkers marcheren door de stad en slaan elke zwarte man die ze te pakken krijgen in elkaar. Ze steken huizen in brand. Ten eerste slaagt de Nationale Garde erin een einde te maken aan deze onzin. Er doen echter nieuwe geruchten de ronde: “de zwarten” plannen een grondig georganiseerde inval. Op 1 juli, wanneer een Afro-Amerikaan een waarschuwingsschot afvuurt om zich te verdedigen tegen de aanval van een blanke aanvaller, escaleert de situatie. Helemaal bang schiet de zwarte man twee politieagenten neer. De volgende ochtend bestormde een witte menigte de zwarte woonwijk en stak huizen in brand. De slangen van de brandweerwagens zijn doorgesneden. Mensen die uit de brandende huizen vluchten worden als kleiduiven neergeschoten. “Zuidelijke negers verdienen een lynchpartij in stijl!” Nu doen de bewakers mee.
4. In 1919 peddelt de Afrikaans-Amerikaanse Eugene Williams rond in de wateren voor de kust van Chicago. …waar hij zich bevindt in wat de blanken als hun grasmat zien. Een blanke man op de bank slaat Williams met een steen naar het hoofd. Hij verliest het bewustzijn en verdrinkt. Afro-Amerikanen die het incident hebben meegemaakt, vragen een politieagent die klaar staat om de steenwerper te arresteren. De politieman doet niets. De zwarten worden gewelddadig met de politieagent. Dit zette een blanke menigte op 27 juli 1919, gewapend met honkbalknuppels, ertoe aan om Afrikaans-Amerikaanse huizen binnen te gaan om te doden en te plunderen. Wanneer de 6.000 Nationale Wachters op 30 juli eindelijk grip krijgen op de pogroms, worden ze aan de kant gezet: 38 doden, 537 gewonden. Duizend Chicagoans zijn dakloos. De Afro-Amerikanen vechten terug.
5 In Tulsa, Oklahoma, wordt de zwarte, negentienjarige Dick Rowland in 1921 in voorlopige hechtenis genomen op verdenking van mishandeling. Een blanke menigte haalt Rowland uit de gevangenis om hem te lynchen. Een groep Afro-Amerikanen staat hen in de weg. Er breekt een vechtpartij uit. Een zwarte oorlogsveteraan schiet een blanke man neer. De reactie van de blanke meerderheid is niet lang op zich te wachten. In de zwarte gemeenschap zijn 1.256 huizen en 200 winkels in brand gestoken. De jachtpartij: 39 doden. 26 zwart en 13 wit. Deze keer gebruikten blanken vliegtuigen om op zwarten te schieten en hun slachtoffers te bombarderen met stokken dynamiet.
We kunnen doorgaan zoals we willen. Maar dit is zeker genoeg om de omvang van deze eindeloze en meedogenloze rassenoorlog in een schijnbaar beschaafd land te laten zien…
Het boek “Hitler’s Amerikaanse leraren” is hier verkrijgbaar…
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.
+++
Foto bron: Olga Enger/ shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)