De val van de muur en de hereniging

Een fantastisch verhaal van Rüdiger Lenz.

Op 9 november 2019 stond ik bij de Brandenburger Tor in Berlijn. Er is daar zoiets vreemds gebeurd, dat ik je erover moet vertellen. Die dag, dertig jaar eerder, viel de muur die door heel Duitsland liep. Ik zag kleinere auto’s, mensen die in groepjes en vrolijk waren, maar ook geïsoleerde demonstranten die spraken over de ongelukkige ontwikkeling van deze zogenaamde hereniging.

En toen stond er een man alleen. Hij stond daar gewoon rond te kijken. Omdat het koud was, droeg hij een mooie hoed op zijn hoofd. Hij zag er erg goed uit in zichzelf en was stijlvol gekleed. In zijn gezicht lag iets ondoorgrondelijk liefdevol, iets wat ik niet van deze wereld vond. Waarom, ik weet het niet. Toen spreidde deze man zachtjes zijn armen uit en begon te glimlachen. Zijn ogen stralen zo veel en zo diep dat ik het nog bij geen enkel mens kon zien en voelen. Ik was als geëlektrificeerd en dacht bij mezelf, wat gebeurt er nu met jou? Toen begon hij zomaar te spreken, zonder microfoon. Wat hij zei klonk niet van een afstand, want ik stond ruim twintig meter van hem vandaan. Zijn stem klonk in mijn hoofd, alsof ik een koptelefoon om mijn hoofd had gezet. Ik keek om me heen en merkte dat sommigen hetzelfde deden als ik en anderen zich helemaal niet om hem bekommerden. Maar we stonden alsof we geëlektrificeerd waren en luisterden naar hem.

Hij zei: “Er zijn geen muren die jullie kunnen afbreken, behalve de muren die in jullie liggen. Deze muren zijn niet het huis van mijn vader. Zij zijn degenen die jullie wezen hebben gemaakt en verloren. Aan de daklozen van de liefde en de goedheid waarvan je bent afgeweken. De muur is groot en sterk, dat verdeelt je en heeft je de vijand van je buurman. Aanschouw, de buurman is de arm van mijn vader. Hij houdt van je. De muur is sterk en dikker geworden. Ik ben nu voor de derde keer gestuurd door mijn lieve Vader. De eerste keer dat je besloot om me aan een kruis te slaan. Het was de meerderheid die dat schreeuwde en je zou het een democratisch besluit noemen. De tweede keer dat de grote inquisiteur een paar eeuwen geleden in Sevilla, Spanje, bij me kwam en me liet gaan met de woorden dat hij me de volgende keer zou moeten verbranden. Je kunt altijd iemand anders sturen, maar als je niet degene bent die je stuurt, zul je de liefde van mijn vader niet zien, omdat het niet in jou is. Zoals het licht van mijn vader door mij leeft, zo leeft het ook in jou. Maar de muur is sterk in je. Alleen als je valt, word je herenigd met mijn vader. 

De man spreidde nog steeds zijn armen uit en glimlachte alsof hij niet van deze wereld was. Ik keek om me heen en meer en meer mensen luisterden naar hem. Sommigen van hen filmden hem met hun smartphones of pads en ze leken erg geamuseerd te zijn. Tranen rolden over de wangen van een paar niet ver van mij vandaan.

Toen sprak hij verder in mijn hoofd: “Als zij je vertellen dat alles elders is en dat zij niet met je bedoelen en niet in je, dan zullen zij je voorafgaan en je zeggen dat zij de wijzen en de verstandigen zijn. Zij zullen je vertellen over hun koninkrijk en het zal niet in jou zijn. Alleen als jullie jezelf kennen, zullen jullie gekend worden en zullen jullie weten dat jullie de levende kinderen van onze liefdevolle Vader zijn. Maar als jullie jezelf niet kennen, zullen jullie in alles in armoede leven, want dan zal de muur jullie armoede zijn. U mag in mij geen profeet zien, want de profeet wordt in zijn dorp niet geaccepteerd, omdat geen enkele arts zijn kennis kan genezen. Dit alles moet je ook in jezelf zien, want wat in de macht van Zijn Vader is, is altijd dezelfde als de macht van Zijn Vader. Jij bent profetie, er is geen profetie. Als je zelf vrede sluit met je leeftijdgenoten, dan zal de rots verdwijnen en zal de zee rijzen. U bent de zee en u kunt bergen laten verdwijnen als u de zee in u ziet. Maar de muur is sterk en dik in je. Daarbuiten zijn er geen muren, want mijn vader heeft ze nooit gebouwd. Wie al het leven kent en elk woord begrijpt, maar zichzelf niet kent en zijn eigen taal niet begrijpt, kent het leven niet en begrijpt geen woorden. Wat niet in je zit, zal je doden. Wat je in je hebt, zal je redden als je het zelf hebt voortgebracht. Degene die de dag zonder de liefde van mijn Vader doorbrengt, besteedt deze in de muur, die daardoor sterker en dikker wordt. De schat die jullie zoeken en die jullie nooit zullen vergaan is jullie zelf, maar jullie zoeken schatten en graven met tanks naar sprankelend goud om jullie harten op te warmen. Maar geen enkel goud brengt je in de buurt van deze schat en geen enkel warm hart houdt van zichzelf. Totdat jij de muur bent. De muur is niet gevallen en de eenwording heeft niet plaatsgevonden. Wie zich boven de wereld bevindt, staat boven de wereld, omdat hij begrijpt dat hij niet gemaakt is van een ander leven dan het leven van de Vader zelf. Hij is het leven en zo is hij eeuwig. Mijn Vader is eeuwig en wie valt, valt nooit dieper dan in de liefdevolle wereld van mijn Vader, die eeuwig is. Waarom dan die angst die de muur heeft gebouwd en alles in jou heeft gescheiden? Er is geen muur op aarde die je kunt afbreken, behalve de muren die je in je hebt gebouwd. Als je ze afscheurt, scheur je alle muren onmiddellijk af.

Nu zag ik politietrucks rijden in de richting van de man. Kort voor hem kwamen er twee staan en een aantal politieagenten stapten uit en vormden zich rond deze man een kleine kring, van waaruit twee politieagenten naar voren kwamen en met hem spraken. Maar de man bleef maar praten, alsof hij niet eens de politieagenten voor hem zag staan. Toen grepen er drie hem en dwongen hem de auto in te gaan. Maar net op dat moment gebeurde het. Plotseling werd het heel helder voor een fractie van een seconde en een lichte, zeer smalle lichtstraal ving de man in zijn greep. Voor de ogen van de politieagenten verdween hij uit hun greep en verdween hij in het niets. De politieagenten waren opgewonden en doorzochten het gebied, maar de man was verdwenen alsof hij van de grond was ingeslikt. En toen hoorde ik knikkers en Ah-bellen van voorbijgangers en ze kwamen naar elkaar toe en keken in hun smartphones. Ze wisselden toespraken uit, gefilmd door deze man. Dat vond ik vreemd, want de voorbijgangers keken elkaar aan, gebaren onderling, alsof ze allemaal verbaasd waren. Maar waarover, dacht ik.

Toen ging ik naar ze toe en zag ik wat ze verdoofd maakte. Iedereen die de toespraak met zijn smartphone heeft opgenomen, heeft nog een toespraak opgenomen. De gebaren van de man waren ook verschillend op elke film. Ik kreeg overal kippenvel omdat ik begreep dat ook ik iets anders zag en hoorde dan ieder van ons. Iedereen kreeg een boodschap, een individuele boodschap en ik realiseerde me dat deze man met een dertigtal mensen tegelijk sprak als in een hologram. Hoe is dat mogelijk? Ik keek nog eens rond en ging waar de man had gestaan. Maar er was niets van hem te zien en de politieagenten waren nog steeds druk bezig om niet te begrijpen wat er aan de hand was.

En toen hoorde ik het in mij. Ik hoorde een man in mij spreken, maar hij was nergens te bekennen. Hij sprak in mij en ik hoorde de mensen naast me schreeuwen en begreep dat ze ook een stem hoorden. De politieagenten stonden daar ook met hun mond half open. Ik hoorde de volgende zin: Wanneer zal de muur in je vallen? Het zal niet vallen als je wacht tot anderen het afbreken. Nergens zullen zij zeggen: “Zie, daar zijn zij de muur aan het afbreken. Zie, daar is het! Dat zal niet gebeuren. Mijn vaders huis is omgeven door jouw muur en verspreid over de hele aarde en de mensen zien deze muur niet omdat hij in hen zit. Je kunt geen stenen naar een hoop puin brengen en dan zeggen: “Het werk is gedaan. Je kunt de muur alleen afbreken als je je herenigt met de liefde van mijn vader. Jij bent deze liefde, omdat mijn vader het in je bracht. Maar je hebt de muur daar zelf gebouwd. Vertel de mensen wat ik je verteld heb en vertel ze dat mijn vader ook hun vader is.

Toen verdween de stem in mij en in alle voorbijgangers, inclusief de politieagenten, en we keken elkaar allemaal aan alsof er een wonder door ons allemaal heen was gegaan. We kwamen met elkaar in contact en iedereen sprak met iedereen. Ook de politieagenten hebben met iedereen gesproken en wij hebben met hen gesproken. Deze keer zei de stem in mijn hoofd hetzelfde tegen iedereen die ze sprak. Ik was erg opgewonden omdat iedereen opgewonden was. We hebben er meer dan een uur over gepraat en ik heb de Brandenburger Tor in Berlijn verlaten om bij mijn auto te komen en weer naar huis te rijden.

Thuis aangekomen nam ik het evangelie van Thomas uit mijn boekenkast en liet het liggen tot ik diep in slaap viel. Toen ik weer wakker werd, zat de droom nog vers in mijn geheugen en ik herinnerde het me. Ik droomde van de muziekgroep Pink Floyd en hun album The Wall. Sinds deze vreemde ervaring met de man heb ik nooit meer alleen naar hun materiaal in muren gekeken. Ik blijf maar denken aan het feit dat muren scheidslijnen van ons zijn, die ons van elkaar scheiden, en alleen omdat elke steen een liefdeloos persoon betekent. Niemand zal in staat zijn om dat te veranderen of af te breken, omdat elke steen zijn eigen verbinding met de andere steen moet vinden. Pas dan vinden we weer de vele huizen van onze vader terug waarin we als één menselijke familie herenigd zijn.

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

Afbeeldingsreferentie: halisdonmez / Blindvoorraad

+++

Alle verdere artikelen uit de categorie “dagelijkse dosis” vindt u op onze homepage: hier en op onze KenFM App.

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven het redactionele standpunt niet weer te geven.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsopties vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin Adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1z1PZgZgZK