De verdeelde samenleving

Een commentaar van Rüdiger Lenz.

“De psychotherapeutische praktijk confronteert ons met paradoxen die ik als volgt samenvat: Er zijn (nogal wat) mensen die voor niets banger zijn dan liefde en vrede. Hans-Joachim Maaz, dokter, psychiater en psychoanalyticus.

Als de demonstranten van de Basiswet en de hygiëne soms hardvochtig en totaal disproportioneel werden aangevallen en gestraft door de politie, werden de demonstranten tegen racisme (1) voor het gerecht gedaagd en toegejuicht. Wat gebeurt er nu met ons allemaal?

De onophoudelijke plagerij van de maatschappij

Wat is er eigenlijk gebeurd met de klimaatverandering, CO2, Greta en de Fridays for Future-beweging? Dweilen mop ideologie, dus gewoon weggeveegd en een coronavirus gevonden in het proces? Vluchtelingen Welkom, de restaurateurs (2) in dit land. Hoe zit het met het? Zijn ze allemaal al goed geïntegreerd? Ze zouden waardevoller zijn dan goud. Maar waar zijn ze gebleven, als ze zo waardevol zijn? Nog steeds in afgesloten gebieden waar niemand ze ziet? En hoe zit het met het dodelijke virus SARS-CoV-2? En hoe dan ook, hoe zit het met HIV, het virus dat geacht wordt AIDS te veroorzaken? Het virus dat ons allemaal zou uitroeien in de jaren tachtig? Hoe zit het met de vogelgriep waar de vogels van de wereld vandaag de dag nog steeds op wachten? Hoe zit het met de varkensgriep? Waar is het gebleven? Hoe zit het met de financiële crisis van 2008? Waar is het gebleven? En hoe zit het met 9/11? En hoe zit het nu? Overal zijn er nu demonstraties tegen racisme voor het zwarte volk – zonder afstand, zonder masker en zonder enige scrupules van consideratie voor het dodelijke virus, dat in werkelijkheid niet eens het gevaar van een normale griepgolf heeft? De grootste grap ter wereld. Dus dit virus zou op een dag kunnen verschijnen in de annalen van de wereldgeschiedenis. Er zal een Amerikaans-Amerikaans probleem in Duitsland worden geïmporteerd, en dan zullen er hier duizenden en duizenden mensen tegen dit racisme demonstreren.

Ik zie een logo, in het midden een witte veer en de rest gedrenkt in rood. Rood als de huidskleur van de Indianen, Red Lives Matter, staat onder de witte veer. Maar ik geloof nauwelijks dat de inheemse Amerikanen die tot op de dag van vandaag hebben overleefd, misbruikt kunnen worden voor zoiets als dit, wat momenteel in de Verenigde Staten gebeurt. En ik geloof ook niet dat ze samen met de Antifa voor hun rechten zouden vechten in hun eigen belang.

Het verkeerde leven

In dit systeem van verkeerd onderwijs, verkeerde relaties, verkeerde liefde, verkeerd geld, verkeerde carrière en verkeerd zelfbeeld, leven we allemaal het verkeerde leven en vertegenwoordigen we een normopathische versie van onszelf. De arts en psychiater Dr. Hans-Joachim Maaz wees hier een paar jaar geleden op. Al in zijn boek The Wrong Life, Causes and Consequences of our Normopathic Society legde Maaz het kwaad van onze sociale pathocratie bloot. Want dit is de innerlijke vorm van bestuur waarin we leven. Hij schreef daar op pagina 191 van zijn bovengenoemde boek, beginnend met een citaat, Collectieve protestbewegingen ontstaan meestal wanneer de “schijnzelf” met hun (vervangende) ontwikkelingskansen een kritische grens van mogelijke (vervangende) tevredenheid hebben bereikt. Dan hebben de drugs van het “verkeerde leven” geen voldoende kalmerend en afleidend effect meer en komen er krachten voor protest en voor verandering vrij. Het verzet kondigt een wil tot herstel aan, maar dit gaat vaak verloren in een nieuwe vorm van het verkeerde leven. (…) Protest brengt altijd de wil om zichzelf te zijn over, formuleert een “nee” tegen ervaren stress, discriminatie en belediging. Protest komt meestal voort uit een samenspel van een individuele innerlijke zielscrisis en reële externe lasten en bedreigingen, gecombineerd met het gevaar dat alleen de externe triggers en voorwaarden die kritiek waard zijn, dan aan de kaak worden gesteld zonder de kwelling van het valse zelf te erkennen, einde citaat.

Het object misbruik van de onderwerpen

Met andere woorden, het verzet van activisten voedt hun verzet vanuit hun innerlijke verwondingen, die zij opleggen aan de naar buiten gerichte kritiek. Beide werken dus als een kracht van persoonlijk verzet, maar worden slechts gearticuleerd en begrepen als externe oppositie. De innerlijke zielsverwerping is de belangrijkste kreet die wordt gegooid naar het sociale tekort dat als extern wordt ervaren. De externe probleemsituatie wordt dus quasi gebruikt als een golf voor de innerlijke pijn en gearticuleerd als weerstand tegen de buitenkant. Door ertegen te zijn, zijn er zoveel rechtvaardigingen voor een pijn die in werkelijkheid innerlijke zielenpijn is, maar die wordt geprojecteerd op een schijnvertoning tegenstander, omdat de innerlijke pijn, die meestal wordt veroorzaakt door aanpassing, door een normopathie die door alle sociale systemen wordt geforceerd, niet meer wordt gevoeld en dus niet meer bewust ontstaat als een onbemindheid die van binnenuit komt. Accepteer je impopulariteit en verwacht van ons, als maatschappij, geen empathie voor je innerlijke pijn. Bijna alle mensen in onze samenleving lijden onder een dergelijke devaluatie van hunzelf. Deze devaluatie wordt onbewust, maar vaak ook geïntensiveerd door de opvoeding van het kind en de jongeren. Door elke vorm van onderwijs worden kinderen gescheiden van hun subjectiviteit en getransformeerd tot objecten van ouderschap en maatschappij. In kinderdagverblijven, scholen, universiteiten en in de arbeidswereld geldt de stelregel dat we je gebruiken en dicteren wat je moet doen en wat je moet laten. We evalueren uitsluitend uw gehoorzaamheid aan onze instructies en we testen u daarin om u ook te beoordelen. Hoe duidelijker u een object van onze acties blijkt te zijn, hoe meer we erin slagen een autoriteit te zijn op uw levenspad. Je doet wat we willen, en dus laten we zien hoe we je goed kunnen vinden en van je kunnen houden. Dit is wat er met iedereen en met elke generatie gebeurt en dit is wat een psycholoog bedoelt als hij het heeft over transgeneratieve trauma’s. Want als je dit alles serieus neemt, leven we niet alleen in een normopathische samenleving. Normopathie is alleen mogelijk als zoveel mogelijk generaties meerdere malen en vaak getraumatiseerd zijn, d.w.z. in zichzelf gebroken, door henzelf en anderen meegesleept. Op deze manier wordt zelfbeschikking tegengegaan en wordt heteronomie erkend als volledig normaal voor de eigen relatie tot het eigen handelen in de samenleving. Zo ontstaat wat de psychoanalyticus Arno Gruen het verraad van het eigen ik noemt (3).

De Bloedspoor Experimenten

Het is zeer belangrijk te begrijpen dat juist deze individuele tekorten en vernielingen binnen de massa’s van onze samenleving de norm zijn en gewenst worden. De geaarde mens, degene die in zijn macht is en die is opgeleid op een manier die zo goed als niet krom en krom is, is een uiterst verdachte persoon voor deze massa, inderdaad een persoon die hun kromheid toont aan alle anderen, wiens reflectie in hen altijd een spinner en zondebok is geweest van hun projecties van nuttige niet-menselijke. Dit is vandaag de dag nog steeds het geval en hij is ten prooi aan hen zodra ze op de een of andere manier hun innerlijke onrust voelen. Dan zijn dat hun vijanden. Bij de nazi’s waren dit allen die hen als onwaardig beschouwden, bij de Europeanen die de Nieuwe Wereld namen, het waren de inwoners van het Amerikaanse continent. Het bloedspoor van de geschiedenis is erg lang, waar de zieke mensen mochten woeden. Tegenwoordig is het een kunst om niet hun kleren en uiterlijke maskerades te zien, maar alleen hun menselijke zwakheden, waartoe we allemaal geneigd kunnen zijn als de omstandigheden ons daartoe dwingen. Psychologische experimenten die hun universaliteit laten zien zijn talrijk gemaakt. Blue Eyed Confrontation, Milgrim Experiment, Silence Spiral, Conformity Research, Stanley Prison Experiment en talrijke resultaten van hypnose-onderzoek laten zien hoe flinterdun de laag van de beschaving is en hoe kwetsbaar het kan worden als de miljoenen gebroken kinderharten in ons volwassenen onbeperkt toegang hadden. Over dit fenomeen, dat de grondoorzaak is van alle menselijk kwaad, wordt al eeuwenlang het doek van het grote taboe gelegd. Met het oog op de politisering van de massa’s, om de heerschappij te verdoezelen en de macht uit te breiden. Men praat niet over de echte reden, men legt eerder de machinaties van de ergste hebzucht naar macht bloot om daarin de reden voor nieuwe verkiezingen of nieuwe politieke mogelijkheden te herkennen. Zoals de cognitief wetenschapper en psycholoog Rainer Mausfeld het treffend verwoordde: “Democratie is de implementatie van de elites om vrijwillige dienstbaarheid te bereiken.

Het innerlijke verval

 

Nooit, als het ging of is over oplossingen van de wereldeconomie, de financiële crises, de politieke oogkleppen, de ramp en de angstmanagers in de Corona-crisis, wordt er gesproken over waarom deze mensen altijd vallen voor hun destructieve, onderbewuste delen. Men kan Angela Merkel voor veel dingen tot eigen vijand verklaren, maar iets heel anders is uit te leggen wat haar zo gemaakt heeft dat ze, zonder empathie en volstrekt onverzettelijk in de Corona-crisis (en niet alleen daar), geen enkele andere wetenschappelijke mening toestaat dan die welke haar eigen idee van een carrière toelaat en ondersteunt? Hoe kan een mens die zo krom en irrationeel is eenvoudigweg zoveel bekende en zeer gerenommeerde wetenschappers negeren die een andere gegronde mening hebben over het coronavirus? Nou, omdat in het onbewuste alle delen van het gewonde innerlijke kind niet goed zijn zolang deze delen, die het ziek maken en willen vernietigen, niet worden verwerkt en niet worden bekeken. De overvloed aan zelfconflicten wordt omgebogen naar carrière en levensstijl en het innerlijke kind in pijn vernietigt via projecties de buitenwereld, dat wil zeggen de Duitse samenleving. Vergelijkbare processen vinden we, als we de mentale omstandigheden begrijpen, in heel veel politici, maar ook op kleinere schaal in onszelf. Ze worden onderdrukt, want dat is ook het doel van de normopathische structuur van de menselijke ontwikkeling: de mens moet krom en verrot worden, alleen dan kunnen we hem buigen zoals wij, de gebrokenen aan de top van de samenleving, willen dat hij voor ons bestwil is.

Dr. Hans Joachim Maaz heeft een meesterwerk gepubliceerd…

Zijn laatste boek, The Divided Country, een psychogram, is een werk van de eeuw geworden, de inhoud ervan wordt opgevat als een boek dat als een van de weinige in de hedendaagse psychologische literatuur op de bank staat en laat zien dat de hele innerlijke zielepathogeniteit heeft geleid tot een irrationele leiderschapsstructuur, tot een crisiscultuur die zijn kracht ontleent aan de respectievelijke innerlijke, onopgeloste conflicten die onze maatschappij in ons, in elk individu, oproept. Toen Hans-Joachim Maaz in mijn programma M-Pathie was, nam ik afscheid van hem en vertelde hem dat ik dacht dat hij de huidige Erich Fromm was, een psycholoog die in de loop van zijn leven de competentie heeft verworven om te wijzen op de belangrijkste oplossing voor ons mensen – voor onze tijd. Met zijn nieuwe boek heeft hij dit opgeschreven en ik kan het alleen maar aanraden aan iedereen om het te lezen en de inhoud ervan te verinnerlijken en er persoonlijk mee aan de slag te gaan, in de zin van een noodzakelijk werk aan zichzelf. We moeten ons realiseren dat we leren om onze innerlijke behoefte zelf te ontkennen. Het ontkennen is een overlevingsstrategie van onze psyche, zoals de al even gerenommeerde traumapsycholoog Franz Rupert weet. De overlevingsstrategie van zelfverloochening is een belangrijk onderdeel geworden van de aangepaste normopathische persoon. Wie iets wil worden in deze maatschappij moet de regels van deze maatschappij onder de knie krijgen. Je moet niet voelen, noch jezelf, noch de anderen. Hoe kunnen anders de gruwelijke daden waartoe mensen zich massaal hebben laten verleiden, worden verklaard door een ideologie en door ze daarheen te leiden, het doel van de respectievelijke ideologie.

Dode gedachte, waarom intellectuelen onze wereld vernietigen, noemt Roland Baader dit destructieve fenomeen, dat, Noam Chomsky is er ook zeker van, intellectuelen gemakkelijker en uitgebreider worden beïnvloed door de wil om te vernietigen dan de vrij eenvoudige mens. Misschien omdat intellectualiteit voor velen een overlevingsstrategie is, een overstap naar rationele strategieën? Een ideologie is iets dat een persoon alleen gehoorzaam wil volgen omdat hij de weg naar zijn zelf, naar zijn zelfbeheer heeft afgesneden. Iemand wil alleen naar het buitenland worden geleid als hij zijn zelfbeheersing is kwijtgeraakt. De liefde voor zichzelf en voor anderen is geconditioneerd, weg van de persoon in onze maatschappij. Deze conditionering van de weg is het doel om mens te worden in een normopathische samenleving. Al deze conditionering van het pad is in wezen gebaseerd op de banaliteit van het kwaad, waar de filosoof en antifascist Hannah Arendt over sprak. Wie zichzelf niet meer in de ander ziet, is in staat tot wat een Adolf Eichmann in staat was. Dat was haar inzicht na 1945 en de les voor de mensheid voor een nooit meer. En zolang onze sociale structuren de mens voortbrengen die moet functioneren, zullen de Eichmann en Eichfrau zo lang leven en alles willen knikken naar een leiderschap en strikt gehoorzaam zijn aan de instructies ervan. De plicht tot ongehoorzaamheid, tot remonstreren, waartoe Arendt na de Holocaust opriep, werd de blinde vlek in de verlichting van de recente geschiedenis van Duitsland, vooral in de onderwijsinstellingen. We herkennen dit vandaag in de Corona-crisis (4) en staan er bijna versteld van. Als de bevindingen van Hannah Arendt in de praktijk zouden worden gebracht, was de kern van wat Hannah Arendt beoogde een depathogenisering van mensen.

De roversbaronnen van de moderniteit

De antithese van alle maatregelen voor het herstel van de samenleving is het vasthouden aan een financieel-economisch systeem dat de strijd van iedereen tegen elkaar niet wil opgeven en wil herstructureren tot een samenwerkingsmodel van gezondheidsbescherming, salutogenese en coherentie. Democratie en kapitalisme gaan niet samen. Democratie en samenwerking lijken daarentegen voor elkaar gemaakt. De wereldwijde samenwerking van de menselijke familie, het besef dat vrede altijd alle mensen omvat, is al lang gedocumenteerd door het VN-Handvest. Maar de kracht van de vernielzucht en de wapens van het valse leven hebben een oneindige projectie op een geconstrueerde vijand nodig, zodat het innerlijke pijnverstoorde kind niet aan het licht komt en het ware echte leven niet kan worden aangepakt. In plaats daarvan ontketent de door ziekteverwekkers geconditioneerde mens het wereldvuur en herhaalt zo in elke eeuw de toename van ellende, massamoord en vijandelijke productie. Bij het doden van grote massa’s mensen is de mens altijd een meester in de dood geweest.

Ons huidige systeem maakt alles wat leeft, niet alleen wij mensen, objecten van verlangen, hebzucht en plaatsvervangende gratificaties van getraumatiseerde generaties die, uit naam van hun gebroken innerlijke ziel, wraak nemen op de objecten van geconstrueerde subjecten die onschuldig zijn aan hun lijden. De oorzaak is de gedwongen onvriendelijkheid, het raspen van het empathisch vermogen en het centreren van de concurrentie als een strijd tegen alles en nog wat, om de vervangers te dienen waarop de hele financiële economie friemelt en de pathocratie streeft. De optimalisatie van de pathocratie is alle menselijke middelen die eraan worden besteed. De hele wereld van het elektronisch bankieren is een uitdrukking van de ziekmakende interne structuren van de alfa-patocraten die de hele wereld in hun afgrond durven mee te nemen. Wie, zo niet al deze zelfverklaarde elites slepen deze wereld, champagne drinkend, de afgrond in? De gewone mens doet dit niet, wil dit niet doen. Hij wil vrede en vrijheid. Zij, de alfa-patocraten, zijn de roversbaronnen van de moderniteit en zij verhogen hun winsten tot onvoorstelbare hoogten in elke crisis, manipuleren deze crises in hun voordeel en toch zijn ze gewoon onverzadigbare miljardairs die nooit sociale steun mogen krijgen, alleen maar omdat de filantroop in hen ontwaakt. Ze zouden hun betuttelende nieuwe filantropie moeten delen met hun leeftijdsgenoten. Maar niet bij ons, waarvoor we onze redenen hebben. Persoonlijk zou ik er voorstander van zijn om ze hun miljarden te laten houden, maar ik verbied het ze ten strengste en voorkom dat ze hun geld gebruiken om ook maar één cent bij te dragen aan zogenaamde liefdadigheids- of filantropische doelen voor de samenleving. Miljardairs moeten doen wat ze willen met hun geld. Laat ze alleen maar blij zijn met hun miljarden en ze uiteindelijk gebruiken als toiletpapier.

In de naam van de pathocratie

Als we dit alles begrepen en begrepen hadden, dan zouden er veel lichten op ons allen schijnen als we Black Lives Matter horen. Want het racisme dat bestaat is eigenlijk een innerlijk speciesisme van de pathocratische zelfbenoemde elite miljardairs en elite miljardairs, waarbinnen we allemaal naar eigen goeddunken worden gebruikt en ingezet. Als we het willen oplossen, dan moeten we ook allemaal niet meer zijn zoals het systeem ons gevormd heeft. Iedereen die over racisme praat, maar de vraag van het systeem niet stelt, zou moeten zwijgen over racisme. In naam van de pathocratie werden de Joden en andere onwaardige levens door de nazi’s uitgeroeid. In naam van de pathocratie werden de Maya’s, de Inca’s en andere inheemse Amerikanen in het algemeen bijna volledig uitgeroeid in Noord-Amerika. In naam van de pathocratie werd de atoombom gecreëerd en herhaaldelijk geoptimaliseerd in zijn vernietigingsdynamiek. In naam van de pathocratie werden tot op heden biologische en chemische wapens uitgevonden en geoptimaliseerd. Het systematische vermogen om te moorden heeft de pathocratische elite uitgeroepen tot de alfa-industrie en alle andere takken van de industrie daaraan ondergeschikt gemaakt. In naam van de pathocratie werd al het land veroverd, mensen werden tot slaaf gemaakt, vermoord, verminkt, misbruikt, verkracht en gedwongen geïdeologiseerd. En er was altijd wel een volk dat zijn wreedheid onverbloemd en kwijlend mocht beoefenen met grote vreugde en applaus. Ze projecteerden en identificeerden zich met alle dieren van de huidige tijd die de mensheid ooit had voortgebracht. Niets van dit alles is ooit een nationale zaak geweest, maar het is er wel een geworden. Geen enkele natie doet deze dingen. Mensen doen deze dingen wanneer ze worden geleid, gestuurd en gevoed, dat wil zeggen, misbruikt, door pathocraten in de pathocratie. Dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven, zoals we de huidige schijncrisis pijnlijk hebben kunnen ervaren. We hebben een omslag nodig in het onderwijswerk, in het verzetswerk en in het demonstratiewerk, die precies dat in het maatschappelijke discours professioneel kan verankeren. Hans-Joachim Maaz heeft dit gedaan met zijn nieuwe boek, Das gespaltene Land. Michael Hüter (5) deed dat vorig jaar met zijn boek Kindheit 6.7. Ik deed dat in 2012 met mijn boek Die Fratze der Gewalt, en vele anderen deden dat zeker ook. We hebben een ruimte voor debat nodig die in staat is om deze kennis die we ziek zijn geworden en zullen blijven worden in onze ziel, terwijl we deze pathocratische cultuur van transgeneratieve traumatisering steeds verder overdragen op toekomstige generaties – door middel van aanpassing, gehoorzaamheid, zelfvervreemding en sociale misstanden. Als we dit niet doen, als we ons er niet massaal van bewust worden dat we onze innerlijke conflicten moeten oplossen, dan kunnen we de symptomen als oorzaak verklaren, zoals we dat doen en vinden we ze in grote mate in forums, op YouTube, in teksten en boeken, in toespraken en lezingen, in journalistiek werk en andere professionele kringen. Er zal geen externe democratie zijn als we dit werk niet doen voor onze interne democratie, waarschuwt Hans-Joachim Maaz ons in zijn nieuwe boek.

Voer nooit het beest

Verlichtingswerk is niet alleen de Kantiaanse weg van de moed om verlichting te brengen en bevrijding van de zelf veroorzaakte onvolwassenheid. Verlichting betekent ook dat we ons bewust moeten worden van onszelf in wat we doen, waarom we het doen en met welk doel we het doen. Want wat we doen is niet wat we echt willen doen. Onze gevangenis is onze innerlijke diepe structuur, die, als we er onvoorwaardelijk naar kijken, zich ervan bewust wordt dat we bijna allemaal diepgewonde kinderen in volwassen lichamen zijn. Als we uit deze pathologie blijven handelen, zullen we de instrumenten van de fijnste en dodelijkste destructiviteit blijven optimaliseren en de ander doden, want we zijn bijna dood, zelfs zombies, binnenin. Als we niet ook ons innerlijke wezen aan de debatzaal van de Verlichting voeden, zullen we het beest blijven voeden. Dit beest van destructiviteit en misbruik van alle systemen, van mensen die moeten functioneren en gehoorzamen, van mensen die afhankelijk zijn en zichzelf verachten, we zijn allemaal samen. Wie dan het leidende beest wordt, is te danken aan de respectievelijke contacten en de innerlijke benodigde onbalans, het zeer kromme hout waaruit de respectievelijke persoon is gesneden, zoals Immanuel Kant schreef. De ware pandemie, waarvan bijna de hele mensheid gisteren heeft geleden, zal vandaag en morgen blijven lijden, is het lijden van het innerlijk onbeminde kind.

Het kind in je moet de liefde vinden

De verdeling van deze maatschappij in goede en slechte mensen, heeft ziekelijke oorzaken en bevordert de ziekte, niet de verlichting ervan. Het spel van de verdeelmaatschappij, zodat ze elkaar kunnen bestrijden en dan nooit beseffen wat ze samen kunnen doen om van ons, het kwaad, af te komen, is voedsel voor degenen die moeten regeren omdat ze zichzelf niet in de minste mate kunnen beheersen – maar het zieke innerlijke kind wil over alles heersen in de zandbak. Het heeft geforceerde erkenning nodig, omdat het dit nodig heeft als vervanging voor echte erkenning. Dit vuile spel wordt met succes opgebouwd door spelers die onze zwakheden van het inzicht in ons hout dat krom is geworden kennen en die het overal aanmoedigen waar en hoe het nog krom kan worden. Alle staatsinstellingen dienen als het ware om ons innerlijke kromme hout te bewaren. Hoe schever en zieker we worden, hoe vaster ze ons kunnen controleren. Degenen die macht nodig hebben zijn zelf machteloos, hebben zichzelf verloren en hebben externe machtsposities nodig voor hun eigen stabiliteit. Omdat we niet schreeuwen om vrijheid of vrede of om zelfredzaamheid. We schreeuwen om een baan, een huis, een auto, een carrière, en daarvoor doet bijna iedereen alles, echt alles. Dit is de reden voor de aantrekkingskracht op het sociale systeem van het consumentisme van bijna alle migranten. Hoe hoger het consumptieniveau in een land, hoe meer migranten er naartoe willen. Omdat ook zij gevangenen zijn van hun eigen onderdrukking in de vervangende actielus, dat wil zeggen in hun innerlijke gevangenissen. Deze repressie is hun verlies van huis, hun verlies van familie, ja, hun identiteit, die verbonden is met hun huis. De reden voor hun ontsnapping kan een heel andere zijn.

Wij prostitueren ons in grote getale voor de machtigen ons hele leven en zeggen: Ja wat? Wat moet ik doen? En de andere gelijkgestemden zeggen dan: Ja, ik begrijp je, als je anders handelt en opkomt voor vrede, vrijheid en een betere wereld, dan verlies je je baan en word je een samenzweringstheoreticus genoemd, misschien zelfs een rechtsextremist. Empathie, zo begrepen, is een stabiele devaluatie van je eigen innerlijk gewonde kind en een schuilplaats om binnen de voorgeschreven pathocratie te blijven. Niet willen erkennen dat men op een bepaald moment op een andere manier met zichzelf moet gaan omspringen, zodat de liefde weer thuis wordt en het behoud van de gezondheid weer de betekenis van het eigen leven in het hele zelf wordt. Het maakt niet uit wat je meteen doet, wat het ook is. Vraag jezelf voortaan af, met alles wat je doet en waar je mee te maken hebt of mee te maken hebt: Wat zou je hier graag op zeggen, hoe zou het antwoord zijn? Het antwoord is wat je echt moet doen. Als je dit vaak doet, zul je jezelf bevrijden van je innerlijke angsten. En als veel mensen dit doen, dan zal het beestachtige systeem van de geleefde pathocratie oplossen in plezier.

Toen ik de vele demonstranten van de Black Lives Matter-beweging in Berlijn zag, drong het meteen tot me door: Wat een grote schreeuw om liefde wordt er gehoord. Want dat verklaart het hele fenomeen. Ik wil erkend, bemind, gerespecteerd en gewaardeerd worden en opkomen voor wat goed is. Want zo wil ik leven. Het demonstreren tegen racisme onthult aan de vele betogers precies deze onleefbare aard, die de aard van alle mensen is. We zien daar de niet geleefde delen, waar vooral jongeren naar verlangen. Maar de Rattenpijpers zijn op de hoogte van dergelijke tekorten en vangen deze jongeren snel op om ze te herprogrammeren – voor hun eigen doeleinden.

Poging tot aanval

De aanvalspoging op de uitgever en vredesactivist Ken Jebsen (6+7) heeft een soortgelijke projectie gemaakt in de aanvalsgroep, de werper en de anderen. In hem, de spreker en de verlichtster, konden ze hun innerlijke verwondingen voelen en op hem projecteren. Want het was alleen door hem dat hun innerlijke demonen aan het licht kwamen en werden gezien als afkomstig van hem en alleen van hem, verwerkt en herkend. Voor gedevalueerde mensen, zoals ik het hier heb beschreven, is dit proces helaas een normaal proces, een repressiestrategie van het schreeuwende innerlijke kind, waarbij vooral bij jongeren de zelfreflectie nog veel te vaak ontbreekt. Maar hiervoor zal ik een ander verslag schrijven, een verslag dat laat zien dat de klassenstrijd een hoofdgeboorte van diepe innerlijke pijn is en dat de klassenstrijd een volledig verkeerde manier is om van de bodem naar de top te komen. Vechten besmeurt alle handelingen met de schreeuwende inwendige verwondingen en is daarom op zich al een prachtig Trojaans paard voor de geldbeluste leiders van deze wereld. Het verdeelde land geeft geboorte aan alle vormen van vernielzucht, omdat de innerlijke vernielzucht probeert het schreeuwende innerlijke kind te herstellen. Of we dan, metaforisch gezien, een Gandhi of een Hitler worden, hangt af van de omgeving, het milieu, voor welk wereldbeeld en verhaal we dan beslissen, en door middel van welke hoofdgeboorte we ons innerlijke kind een legitimatie bieden om het innerlijke gekwetstheid vrijelijk te verwerken of uit te voeren. Achteraf gezien ben ik erg blij dat ik, toen eenentwintig jaar oud, heb besloten om te verwerken en nog steeds met veel plezier aan mezelf te werken. Vrienden, we dragen allemaal een grote verantwoordelijkheid voor wat we doen en voor wat we niet doen. En geloof me, we laten veel te veel weg en geven zo onze mogelijkheden op om meer van onszelf en de wereld te maken. Ik bedoel dat in positieve zin. Ons leven is wat we ervan maken en waarvoor we bereid zijn de realiteit te creëren. Maar wie heeft aan zoveel mensen uitgelegd dat ze niet kunnen doen wat anderen gewoon doen? De mens is geen passief wezen. De mens is de schepper van zijn wereld – maar dan wel in goed en kwaad. Kwaad doen lukt met onzorgvuldigheid, wat altijd lukt met zo weinig mogelijk aandacht. Goed, aan de andere kant lukt het met mindfulness, wat veel aandacht vraagt.

Bronnen:

Quellen:

(1) https://www.youtube.com/watch?v=HSA9AHt16yg&feature=youtu.be

(2) https://www.booklooker.de/Bücher/Angebote/isbn=9783958902343

(3) https://www.youtube.com/watch?v=KQEp2e5vXrU&list=PLlY1qXIUmjwk2jWpMde1tP_o7zx0F9Hub&index=26&t=0s

(4) https://www.youtube.com/watch?v=cmcSDrSMSoY&feature=youtu.be

(5) https://www.youtube.com/watch?v=rEbcZpF0J-Q

(6) https://www.youtube.com/watch?v=CSDN5-Sntd4

(7) https://www.youtube.com/watch?v=oBIqxSpUN_U&t=3007s

Boek aanbevelingen voor het artikel:

Hans Joachim Maaz, Das falsche Leben, Ursachen und Folgen unserer normopathischen Gesellschaft, München 2020, tweede editie.

Hans-Joachim Maaz, Das gespaltene Land, een psychogram, München 2020, eerste editie.

Rüdiger Lenz, Die Fratze der Gewalt, Versuch einer Aufklärung, 2012, eerste editie.

John Taylor Gatto, verdomme! Dumbing us down, The4 invisible learning plan, of, Was Kin der in der Schule wirklich lernen, Bremen 2009, eerste editie

+++

Foto bron: agsandroest / Shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK