Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
De wereld zal zich niet herstellen van de Duitse klimaatverandering

De wereld zal zich niet herstellen van de Duitse klimaatverandering

Veröffentlicht am: 25. November 2019 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een opmerking van Rainer Rupp.

Wat er ook gebeurt in Duitsland of de EU om het klimaat te redden, ten minste twee derde van de toekomstige CO2-uitstoot is afhankelijk van landen die de westerse “CO2-klimaatwetenschap” als hocus pocus-pocus beschouwen. De Duitse regering en op één uitzondering na alle partijen zijn echter vastbesloten om onze CO-2-afhankelijke industrie in het vuil te duwen en zo miljoenen banen te vernietigen.

Gezien het feit dat in de afgelopen jaren geen van de grote financiële groepen is gesprongen op de tientallen triljoen euro CO2 -trein, is het niet verwonderlijk dat de Duitse regering, als EU-vlaggendrager van het neoliberalisme, zich ook met grote kracht heeft ingezet om “het klimaat te redden” door kolen, olie en aardgas uit de Duitse energiebalans te halen. Het doel is om de beproefde, zeer energieke, betrouwbare energiebronnen die naar believen kunnen worden opgeslagen, te vervangen door alternatieve energiebronnen zoals windmolens en zonnecellen, die berucht onbetrouwbaar zijn, bijvoorbeeld met weinig wind en zon, en waarvan de energieopwekking zeer inefficiënt is in vergelijking met steenkool, olie en gas, niet kan worden opgeslagen, maar veel duurder is.

De gevolgen van dit klimaatbeleid voor onze industrie en werkgelegenheid, die sterk afhankelijk zijn van goedkope en betrouwbare energie, zijn niet te overzien. Het feit dat de massa’s van de zogenaamde “kleine mensen” zichzelf moeten betalen voor de vernietiging van hun industriële banen, namelijk door hogere energieprijzen en CO2-belastingen, voegt de kroon op de hele waanzin. Maar waarschijnlijk zou dit beleid van extra herverdeling van onder naar boven de verwachtingen van de lagere klassen ten aanzien van nieuwe banen in het neofeodalisme moeten verminderen.

Met de willekeurige vernietiging van zijn traditionele industriële structuur neemt Duitsland natuurlijk een enorme sprong terug in het CO2-vrije verleden. Maar flexibele werknemers zullen moderne, nieuwe banen vinden, bijvoorbeeld in de grootse landgoederen van de geldaristocratie als tuinman, kok, koetsier of kamermeisje. Zonder ondernemingsraad natuurlijk.

Het is verbazingwekkend dat van alle partijen grote delen van de partij “Die Linke” het extreem asociale klimaatbeleid van de federale regering nog niet radicaal genoeg vinden. Dit is echter alleen maar logisch als men de ontwikkeling van de linkse jeugd in ogenschouw neemt, die nu stevig in het postindustriële Wolkenkuckucksheim is aangekomen. Ze hijgen na elke heup, nieuwe beweging en zijn de sociale kern van de sociale zorg van links volledig uit het oog verloren.

Na de genderbeweging en de ontdekking van 49 andere seksen naast mannen en vrouwen en homo’s en lesbiennes, besteedde de linkse jeugd al haar kracht en welwillende aandacht aan de ongecontroleerde komst van een miljoen migranten. Hun propagandistische strijdkreet “Geen grenzen! No Nations” is tot op heden niet stilgevallen. Niemand denkt na over de sociale en maatschappelijke gevolgen van hun vraag voor ons land. Maar het klimaatdebat zou nog erger moeten worden.

Gefascineerd volgden de linkse jongeren hoe de kinderlijke klimaatprofetes uit Zweden met haar doemscenario’s de verwende jongeren van de hogere middenklasse in het Westen de straat op gingen om de wereld te redden in FfF-demo’s. De linkse jongeren volgden hoe de kinderachtige klimaatprofetes uit Zweden met haar doemdenken de verwende jongeren in het Westen de straat op gingen om de wereld te redden. De linkse jongeren sprongen onmiddellijk in deze bandwagon zonder na te denken over bijvoorbeeld de potentieel rampzalige gevolgen van deze ontwikkeling voor de werkgelegenheid en het welzijn van de massa’s werkende mensen.

Hoe bijvoorbeeld de CO-2-belasting vooral de armere delen van de bevolking treft, is te lezen in het voorbeeld van Nederland afgelopen juli op de website “Makroskop” van Prof. Flassbeck en Dr. Steinhardt. Onder de titel: In de valkuilen van het klimaatdiscours (1) werd daar een prognose gepresenteerd door het Nederlandse adviesbureau CE Delft (2), volgens welke in het kader van de zogenaamde klimaatredding het aandeel van de energiekosten in het besteedbaar huishoudinkomen van rijkere huishoudens in Nederland zal stijgen tot gemiddeld 5,7 procent in 2050, maar voor de armste huishoudens tot 17 procent. Het is gemakkelijk te berekenen dat als huur en bijkomende kosten al 50 procent van de inkomsten uitmaken, er niet veel overblijft voor voedsel en andere zaken.

Hoewel rijke gezinnen niet eens een CO²-prijs betalen (hoewel hun CO²-voetafdruk van SUV’s, langeafstandsreizen en grote huizen bijzonder groot is), kan het dus een kwestie van overleven zijn voor arme gezinnen. Terwijl grote delen van de minder bevoorrechte bevolkingsgroepen zich zorgen maken over hun extra belasting door de intensivering van de CO2-reductie-inspanningen, wordt links geconfronteerd met steeds radicalere klimaateisen.

Tadzio Müller, spreker voor klimaatrechtvaardigheid en internationale politiek bij de Rosa Luxemburgse stichting van de linkse partij, roept bijvoorbeeld op tot “klimaatbescherming – ook al wordt het moeilijk” voor werknemers (3). Ulrich Brand, hoogleraar internationale politiek aan de Universiteit van Wenen met een focus op het milieu- en hulpbronnenbeleid, verwijt onlangs zelfs de sociaal en ecologisch gevoelige vakbondsafdelingen in de “Bättern für Internationale Politik” dat hun vraag naar duurzame groei verkeerd is ingegeven omdat ze zich nog steeds zorgen maken over groei (4). Nog in april 2011 had professor Brand in de Bundestag aan de Linkerzijde van de Bundestag de eis gesteld dat “het kapitalisme nooit groen zal worden”.

In een artikel in de eigen krant “Neues Deutschland” kan de vrije journalist Hanno Böck de linkse partij er zelfs van beschuldigen dat zij “zichzelf in de eerste plaats ziet als een vertegenwoordiger van de sociaal zwakkeren hier en nu” in plaats van internationaal aan toekomstige generaties te denken (5). De LEFT moet nu toegeven dat het recht op leven van mensen die (internationaal) het sterkst betrokken zijn bij de klimaatverandering, belangrijker is voor de mens in de twijfel dan het werk in eigen huis. En een Andreas Novy klaagt zelfs bij het linkse “transformatienetwerk” (6): “Als de sociale kwestie over het algemeen als centraal wordt gezien, dan valt de ecologie aan de kant van de weg”.

Maar wat deze linkse of andere fanatieke CO2-klimaatactivisten in gedachten hebben, zijn krankzinnige plannen. Ze hebben een gevaarlijke illusie als ze geloven dat alleen in Duitsland de schroef voor CO2-uitstoot kan worden vastgedraaid om het wereldklimaat en dus de wereld te redden. Dat is gekkenwerk. Het zou zinloos zijn, zelfs als de door de mens veroorzaakte CO2 de temperatuur wereldwijd daadwerkelijk zou doen stijgen.

Het zou ook een hopeloze onderneming zijn als de sluiting van kolengestookte elektriciteitscentrales en olie- en gasverwarmingssystemen en de overschakeling op elektrische auto’s en de installatie van talloze windturbines en zonnecentrales een volledig succes zouden worden. Dit komt omdat het aandeel van Duitsland in de wereldwijde CO2-uitstoot van de mens slechts 2 procent bedraagt.

Wat er ook gebeurt in Duitsland of de EU om het klimaat te redden, de toekomstige CO2-uitstoot is afhankelijk van India, Rusland, Brazilië, Zuid-Afrika en vooral van China en de VS. Wat al deze landen gemeen hebben is dat hun regeringen glimlachen naar de westerse CO2-klimaatwetenschap als een hocus-pocus.

Zij zien CO2, dat geen gif is, als een vitaal gas voor onze planten en bomen. Zelfs in het klimaatverdrag van Parijs hebben deze landen zich er niet toe verbonden hun CO2-uitstoot te beperken tot 2030, wanneer er opnieuw over hen onderhandeld zal worden. Tot die tijd zullen deze landen hun economische groei blijven voeden met de goedkoopste en veiligste energie en elk jaar meer kolencentrales bouwen, die natuurlijk veel CO2 produceren. De Verenigde Staten, die zich onder president Obama in Parijs hadden verbonden tot een sterke vermindering van de CO2 -uitstoot, hebben al aangekondigd dat ze zich onder president Trump uit het Akkoord van Parijs hebben teruggetrokken.

China is verantwoordelijk voor 29% van de door de mens veroorzaakte CO2 wereldwijd, de VS voor 16%, India voor 7%, Rusland voor 5%, Zuid-Afrika voor 1% en Brazilië voor 1%. Als Iran en Saoedi-Arabië elk met 2 procent worden toegevoegd, is dat bijna twee derde van de wereldwijde CO2-uitstoot. (Bron: Unie van betrokken wetenschappers)(7)

Het is voldoende als China niet in de boot van de CO2-klimaatspaarders zit en alle redding van Greta, Groenen en links is tevergeefs. Met hun doemscenario’s dragen ze in plaats daarvan meer water naar de molens van de klimaatfinancieringsjongleurs, die niet bang zijn om grote delen van onze industrie en maatschappij in de modder te drijven voor nieuwe winstbronnen.

Voor de Chinezen daarentegen gaat het om economische groei en de noodzakelijke zekerheid van de energievoorziening. De Chinese leiders worden niet midden in de nacht wakker en maken zich zorgen over het klimaat. Eind oktober 2019 heeft de Russische regering ook verklaard dat zij geen CO2 -belasting zou invoeren, in tegenstelling tot wat het Westen had verwacht, omdat er nog steeds twijfels bestaan over de vermeende door de mens veroorzaakte oorzaken van de klimaatverandering.

Het zijn niet alleen de Chinezen die hun hoofd schudden als ze de Western Climate Express over gewaagde bruggen naar het onbekende zien reizen. Dit omvat ook het voornemen van de Duitse regering om alle kolengestookte elektriciteitscentrales tegen 2038 te sluiten. Wat kan er gebeuren met de Duitsers op weg naar de mooie nieuwe wereld zonder fossiele brandstoffen en met “nul CO2-uitstoot” is deze week verspreid als een krantenbericht uit de niet zo verre toekomst:

Sneeuwchaos in heel Duitsland, 12 december 2030 (8)

Zware sneeuwval en kou hebben heel Duitsland getroffen. Er zijn geen kolengestookte centrales en de verminderde gastoevoer wordt zwakker. Verbrandingsmotoren, kachels, open haarden, motorzagen, sneeuwblazers etc. werden jaren geleden verboden.

Op de autosnelwegen zijn elektrische voertuigen kilometers lang vastgelopen, waardoor de elektriciteit ‘s nachts bijna opraakt. Ook de geëlektrificeerde reddingsdiensten worden getroffen. Ook bij beter weer kunnen de voertuigen niet meer alleen rijden, maar moeten ze individueel worden weggesleept, wat zelfs de Bundeswehr niet aankan door een gebrek aan operationele voertuigen. Elektrische graafmachines en wielladers kunnen niet meer worden aangesloten op het net of zijn slechts enkele uren in bedrijf. Door een gebrek aan vraag produceren raffinaderijen noch benzine noch dieselolie, die slechts in kleine hoeveelheden bij enkele distributiepunten voor gevaarlijke goederen kunnen worden gekocht.

Bronnen: