Een commentaar van Rainer Rupp.
Zo zou Asterix de huidige situatie in de Verenigde Staten van Amerika hebben beschreven. Waar je ook kijkt, in het voormalige “land van de onbegrensde mogelijkheden” staat vandaag de dag alles op zijn kop. De Amerikaanse droom van de zoektocht naar persoonlijk geluk en de afwasmachine/miljonairscarrière is nu meer dan ooit een droom. Cynici zouden echter beweren dat alles nog steeds mogelijk is in de VS, met name zelfvernietiging en sociale desintegratie.
Veel doet denken aan Lenin’s beschrijving van een pre-revolutionaire situatie die, in een notendop, zegt: “Wie onderin zit wil niet meer en wie bovenin zit kan niet meer”.
Degenen die daarboven zijn kunnen het niet meer doen omdat hun bedrijfsmodel van de neoliberale globalisering, dat tot nu toe zeer winstgevend was, in verval is en er geen genezing in zicht is. Hoewel velen president Trump hier de schuld van geven, begon deze ontwikkeling al lang voor zijn aantreden, namelijk met de grote economische en financiële crisis in het bankwezen die in 2007 / 2008 begon en zich voortzette tijdens de Grote Recessie. Als gevolg daarvan heeft het neoliberalisme zichzelf overbodig gemaakt, op zijn laatst nadat duidelijk was geworden dat de heersende ideologie geen uitweg uit de crisis kon bieden.
Deze ontwikkeling wordt nog verergerd door het feit dat steeds meer landen – onder leiding van Rusland en China – zich verzetten tegen de aanspraak op hegemonie van de Amerikaanse oligarchie in Washington en de westerse, onwaardige samenleving die zij leidt.
De zogenaamde (neo-) “liberale wereldorde”, die al enkele jaren in toenemende mate wanordelijk is, is in de loop van dit jaar met het uitbreken van de Corona-pandemie alleen maar veel erger geworden en heeft de samenleving in alle westerse staten, maar vooral in de Verenigde Staten, zowel horizontaal als verticaal, diep verdeeld.
De horizontale verdeling van de Amerikaanse samenleving loopt langs de steeds breder wordende kloof tussen de groeiende massa van de armen en de enorme concentratie van onmetelijke rijkdom in de handen van een steeds kleiner wordend aantal superrijken, met desastreuze gevolgen voor het kleine beetje democratie en vrijheid van meningsuiting dat in de huidige VS en ook in dit land is blijven bestaan.
De nu extreem diepe, verticale verdeling van de lagere klasse van de Amerikaanse samenleving is een recent fenomeen en een product van de systematische “verdeel en heers”-strategie van de heersende klasse. Om te voorkomen dat de mensen daar beneden het idee krijgen om zich te verenigen en zo nodig de elitaire parasieten met hooivorken en fakkels uit hun paleizen te jagen, kan men zien hoe die daar beneden al jaren voortdurend overspoeld worden met nieuwe golven van zogenaamd levenszin gevende stimuleringsthema’s, zoals het genderprobleem, het vluchtelingenprobleem, het CO2-probleem en de vrijdagen voor Future Farce, het racismedebat en of het structurele racisme in alle blanken is aangeboren, quasi als een nieuwe erfzonde, of dat het metrostation “Mohrenstraße” in Berlijn een andere naam moet krijgen vanwege het racisme. Deze en andere onderwerpen zijn vanwege hun morele inhoud zo gekozen dat ze gegarandeerd de aandacht trekken van de zintuigenzoekende mensen onder hen.
Met de hulp van de particuliere bedrijfs- en overheidsmedia die worden gecontroleerd door elitaire parasieten die aan de touwtjes trekken, worden de mensen daar beneden gebombardeerd met gekleurd nieuws, meningen en speculaties over het huidige irritante onderwerp om ze op te splitsen in verschillende groepen van “voor”, “tegen” en “ik weet het niet”. Dit is een moreel en vaak irrationeel heet hangijzer, overal en altijd. Oude vriendschappen en zelfs familiebanden breken in het proces, en dit alles vanwege nogal marginale of zelfs kunstmatig gecreëerde problemen die op geen enkele manier raken aan de centrale vragen van de huidige sociale crisis.
Dit is niet alleen het geval in de VS, maar ook hier in Duitsland. De werkelijk bestaande, werkelijk brandende vragen van het heden, zoals miljoenen arme kinderen in het zogenaamd rijke Duitsland, armoede op hoge leeftijd na een leven vol werk, wapenexport naar oorlogsgebieden, economisch terrorisme (niets anders is te noemen als sancties tegen de bevolking van andere landen), agressie en heimelijke oorlogen tegen andere landen, die geen bedreiging vormen voor de eigen bevolking, maar in plaats daarvan de plannen van de elitaire parasieten in de weg staan, en nog veel meer.
Al deze reële en dringende problemen worden grotendeels, zo niet volledig, genegeerd in de berichtgeving van de bedrijfs- en overheidsmedia. En de meeste mensen merken er niets van. En als iemand*(in) echt van streek raakt en zich uitspreekt of zelfs een andere kijk op de dingen publiceert tegen de “alternatief correcte waarheid” die door de bedrijfs- en overheidsmedia wordt verspreid, dan noemen veel van degenen die eronder staan hem zelfs een samenzweringstheoreticus, een mafkees of zelfs een rechtervleugel en nazi. Zie je, de manipulatie van de massa werkt.
Maar terug naar de VS. Daar kunnen de parasitaire elites op dit moment worden verdeeld in twee facties. De grotere factie, die door de meerderheid van de corporate media onvoorwaardelijk wordt gesteund, houdt nog steeds vast aan haar oude maar achterhaalde businessmodel van een (neo)liberale wereldorde en probeert die nieuwe geldigheid te geven.
De kleinere groep heeft erkend dat de neergang van het Amerikaanse rijk niet te stoppen is en probeert er het beste van te maken door de dure buitenlandse militaire avonturen achter zich te laten en zich te concentreren op de wederopbouw van de infrastructuur, het onderwijssysteem en de herindustrialisatie van het eigen land. Dat is waar president Trump het motto voor had bedacht: Maak Amerika weer geweldig.
Deze twee groepen zijn vijanden van elkaar. De scheidslijn tussen de twee loopt echter niet langs partijpolitieke lijnen. Onder de democratische elites zijn er de meeste aanhangers van de liberale wereldorde die het Amerikaanse rijk willen helpen zijn vroegere glorie terug te winnen door middel van economisch terrorisme en agressieve militaire actie. Voor deze democratische elites is Troef de belangrijkste vijand. Trump had immers al de vergaande TTIP- en TPP-plannen van de regering-Obama om zeep geholpen om de controle van de nationale economieën door grote bedrijven direct na zijn aantreden verder te ontwikkelen en te perfectioneren. En met zijn invoering van beschermende tarieven, geflankeerd door subsidies, heeft Trump veel gedaan om banen terug te brengen naar de VS.
Maar Trumps heeft ook veel vijanden onder de Republikeinen. Om de herverkiezing van Trump te voorkomen, hebben verschillende van zijn Republikeinse partijgenoten zelfs het LINCOLN PROJECT opgericht. Dit is een goed gefinancierd initiatief dat slechts één doel heeft: het plaatsen van video’s waarin Republikeinen zich verzetten tegen de herverkiezing van Trump op populaire tv-zenders in prime time. Deze Republikeinen maken ook deel uit van de factie die wanhopig het gebroken ei van de liberale globalisering en de Amerikaanse hegemonie wil herstellen.
In hun typische Amerikaanse arrogantie, die gedurende vele decennia is verworven, erkennen de meeste imperialisten in Washington niet de nieuwe realiteit, namelijk dat de VS niet langer de onbeperkte supermacht is. Want de Verenigde Staten zijn vandaag de dag noch economisch, noch politiek, noch militair sterk genoeg om in de hele wereld militair op te treden – als het nodig is, alleen.
Het is waar dat het Amerikaanse leger nog steeds wereldwijd aanwezig is. Maar dankzij nieuwe, innovatieve wapenontwikkelingen en hun operationele gereedheid zou bijvoorbeeld een conflict in de Zuid-Chinese Zee – in tegenstelling tot tien jaar geleden – vandaag de dag alles behalve een zekere overwinning zijn voor de Amerikaanse marine. Met de gevechtsbereidheid van het Chinese ballistische vliegdekschip killer raket met een bereik van 2.000 km kunnen de symbolen van de Amerikaanse militaire krachtprojectie nu worden vergeleken met een eend die op een vijver zwemt, wat zelfs voor een amateurjager een gemakkelijk doelwit zou zijn.
De situatie is vergelijkbaar tijdens een Amerikaanse campagne tegen Rusland. Zonder de militaire mobilisatie van de West-Europese NAVO-landen zou een Amerikaanse militaire operatie tegen Rusland, zelfs met de steun van Polen en Oekraïne, volgens Amerikaanse oorlogssimulaties niet eindigen in een Amerikaanse overwinning, maar “naar alle waarschijnlijkheid” in een verpletterende nederlaag. De logistieke problemen van de Amerikaanse agressor alleen al zouden hiervoor zorgen. De nieuwste Russische wapensystemen zijn niet eens in deze simulaties opgenomen.
Zelfs tegen Iran zouden de Amerikaanse oorlogsstokers grote problemen hebben. Ze zouden kunnen proberen Iran te vernietigen in een lange luchtoorlog, maar de verliezen van de VS zouden aanzienlijk zijn. En zelfs de wildste geesten in het Pentagon denken niet aan een grondoorlog met de daaropvolgende bezetting van Iran. Daarom zijn alle wilde Amerikaanse dreigementen en militaire inzetten aan de grenzen van Iran in de afgelopen decennia niets anders dan dreigende gebaren gebleven. En daar zijn goede redenen voor, want Teheran is niet geïntimideerd en heeft laten zien dat het niet alleen over wapens beschikt die de hele Amerikaanse basis in het Midden-Oosten nauwkeurig kunnen vernietigen, maar ook bereid is om dat in geval van nood te doen. Tegelijkertijd kan Teheran door het afsluiten van de Straat van Hormuz de olietoevoer naar de westerse wereld afsnijden, met verwoestende gevolgen voor de belangen van de Amerikaanse economische elites.
Over het geheel genomen zien de vooruitzichten voor de haviken in Washington er dus niet goed uit. Maar keer op keer, in een daad van totale ontkenning van de werkelijkheid, geloven ze dat ze nog steeds de heersers van het universum zijn en dat ze de zweep en de wortel kunnen gebruiken om andere naties naar believen te ordenen.
Deze ontkenning van de werkelijkheid leidt tot vele vreemde situaties, vooral wanneer leiders van het regime in Washington de wereld willen onderwijzen. De laatste keer dat dit gebeurde was vorige week, toen de realiteitsontkenner bij uitstek, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken en ex-CIA-chef Mike Pompeo, opnieuw een flinke klap uitdeelde. Het wordt duidelijk dat de arrogantie van Washington nu volledig uit de hand is gelopen en leidt tot volkomen absurde beweringen en eisen, wat nog eens een bewijs is van de befaamde “buitengewone” kwaliteit van de Amerikaanse toppolitici.
Mike Pompeo, Secretary of State of the Imperium Americana, spoorde vorige week in een keynote speech zijn Europese vazallen aan om zich aan te sluiten bij de meedogenloze, confronterende houding van Washington ten opzichte van China. Met de retoriek van de Tweede Koude Oorlog beweerde Pompeo dat de “vrije wereld” moet worden verdedigd tegen de “nieuwe tirannie” van de Chinese Communistische Partij.
Dit werd gezegd door Pompeo op een moment dat het Amerikaanse Congres had besloten tot strengere economische sancties tegen Europese bedrijven omdat zij betrokken zijn bij de voltooiing van de Nord Stream 2-gaspijpleiding. Volgens Oliver Hermes, voorzitter van de Federation of Eastern European Business, kunnen deze sancties voor meer dan 100 Europese bedrijven een financieel verlies van 12 miljard euro betekenen. Hoewel de Duitse Bondsdag de economische terreurmaatregelen van het regime in Washington heeft veroordeeld als een aanval op de Europese soevereiniteit en het strategische energiebeleid, stoort dit de narcistische meesters van het universum in het Amerikaanse Congres niet.
De naam van de sanctiewet die door het Amerikaanse Congres is aangenomen tegen Europese bedrijven is een echte satire en heeft als titel “Wet ter bescherming van Europa tegen energieafhankelijkheid van Rusland”. Het geeft je het gevoel van “Alice in Wonderland”, waar boven is en beneden is boven. Een meer absurde rechtvaardiging voor deze economische terreur is niet denkbaar. In feite proberen de Amerikanen de Europeanen te dwingen het duurdere Amerikaanse fracking gas te importeren met behulp van vloeibaargastankers aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Dit is de ware vrijemarkteconomie van het Amerikaanse turbokapitalisme.
Maar de satire is nog niet voorbij. In één adem eist Pompeo van de Europeanen dat ze op de bres springen voor zijn anti-China campagne en de “waarden van de vrije wereld tegen de tirannie” sterker verdedigen tegen Peking. Met andere woorden, Pompeo eist dat de Europeanen zichzelf dubbel schaden uit vazal trouw aan Washington: namelijk om duurder gas te kopen van de VS in plaats van Rusland, en ten tweede dat de EU-landen hun goede en belangrijke economische betrekkingen met China in gevaar brengen, alleen maar omdat de oorlogsstokers in Washington een confronterende koers zijn gaan varen en hun anti-China strafmaatregelen niet het verhoopte effect zullen hebben als de Europeanen hun voorbeeld niet volgen.
Als Pompeios eisen tot nu toe gek genoeg zijn geweest, dan is er nog steeds sprake van een toename. In zijn eerdergenoemde toespraak van vorige week toonde hij bijvoorbeeld zijn krankzinnige vermogen om op vele manieren te denken toen hij zei dat Washington verwachtte dat Rusland zich zou aansluiten bij de Amerikaanse inspanningen om de wapenexport naar China te beperken.
Aan het einde van zijn toespraak werd Pompeo de volgende vraag gesteld: “Biedt de situatie in Rusland de Verenigde Staten nu de kans om Moskou te laten meedoen aan de strijd en meedogenloos eerlijk te zijn tegen de Chinese Communistische Partij?
Waarop Pompeo antwoordde: “Nou, ik denk dat er die kans is. Deze kans is ontstaan door de relatie, de natuurlijke betrekkingen tussen Rusland en China, en we kunnen iets doen. Er zijn dingen waar we met Rusland aan moeten werken. Vandaag – of morgen, denk ik – zullen onze teams (in Wenen) ter plaatse zijn, met de Russen die werken aan een strategische dialoog, hopelijk om de volgende generatie van wapenbeheersingsovereenkomsten tot stand te brengen, zoals (voormalig president van de VS) Reagan heeft gedaan. Dit is in ons belang, het is in het belang van Rusland. We hebben de Chinezen gevraagd om mee te doen. Ze hebben tot vandaag gezeten. We hopen dat ze van gedachten zullen veranderen.
Wat hier echt aan de hand is, heeft niets te maken met Pompeo’s zorg voor “wereldvrede”, die hij in zijn toespraak steeds weer probeerde te bereiken. In plaats daarvan probeert Washington indirect invloed uit te oefenen op de strategische krachten van China door Rusland als gesprekspartner te gebruiken. Dit is waarschijnlijk een van de redenen voor de ambivalentie van de troefkaartadministratie bij de verlenging van de nieuwe START-overeenkomst met Moskou. Washington speelt bewust met de dreiging van een nieuwe wereldwijde wapenwedloop om Moskou en Peking onder druk te zetten.
Het regime in Washington wil dus Moskou uitspelen tegen Peking, terwijl het tegelijkertijd nieuwe economische terreurmaatregelen blijft opleggen aan Rusland en zijn EU-vazallen dwingt hetzelfde te doen. Het valt te betwijfelen of Moskou zich met een dergelijke ruwe Amerikaanse gangsterdiplomatie zal bezighouden. Bovendien is Moskou zeker niet vergeten dat Pompeo, als voormalig directeur van de CIA, nog niet zo lang geleden in een openbare toespraak lachend opschepte dat “liegen, bedriegen en stelen” deel uitmaakte van de taakomschrijving van het Agentschap. Daarom: Wie Pompeo en de Amerikanen vertrouwt, heeft schuld.
+++
Met dank aan de auteurs voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: Brandon Stivers /shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)