Een commentaar van Rüdiger Lenz.
Het gebruik van de rede is nog te onvolmaakt voor de mensheid om de wetten van het onbewuste te kunnen onthullen en vooral om deze te vervangen. Het aandeel van het onbewuste in ons handelen is immens en het aandeel van de rede zeer klein. Gustave Le Bon
Klassenstrijd in plaats van transversaal front
Er werd een groot vel opengevouwen, waarop groot en vet stond te lezen: Klassenstrijd in plaats van een lateraal front, kort nadat een aanval werd gepleegd op uitgever en vredesactivist Ken Jebsen. Waarschijnlijk waren de vrouw en de man die de aanval samen uitvoerden leden van Antifa of een andere extreem linkse groep, zoals de inscriptie op hun blad liet zien. Ja, Querfront, dit zijn de anderen, de vijand, en de klassenstrijd, die ons, de onderdrukte loontrekkers, zorgen baart, denken ze misschien. Maar de meeste mensen weten niet wat strijd is, wat het betekent, als de mens van vandaag het gebruikt in de context van eender welke partij, eender welk idee, of gewoon voor zijn goede doelen. Hier zal ik de stelling naar voren brengen dat de strijd, in de vorm van een intentie om geweld te gebruiken en/of mensen te verplaatsen naar een tegenhanger, vaak ook tegen zichzelf – wat het in principe altijd is – eerder innerlijke motieven van de strijders onthult dan dat zo’n strijd iets te maken heeft met een goede daad door middel van een strijd. Vechten is altijd een drager, een bemiddelaar van intenties van geweld en onderdrukking. Ik zal hier ook laten zien dat de stichter van het klassikale proefschrift, Karl Marx, zich diep heeft vergist in zijn oproep om door middel van een klassenstrijd van de eenvoudige arbeider naar de top van de regering te verhuizen, zonder een massamoordenaar te worden. Natuurlijk kan men zich in zo’n strijd voorstellen dat men over lijken kan lopen zonder ze op te merken of ze af te doen als een noodzakelijk kwaad voor het goede doel. Lenin en Trotski waren in die zin massamoordenaars in volgorde van hun definities van de overwinning van het proletariaat. Maar als men dieper en nauwkeuriger kijkt naar hun gedrag, blijken beide gebruikers van de revolutie van die tijd te zijn, om hun respectievelijke innerlijke verstoringen in de wereld te projecteren. Maar ik wil dit hier slechts kort vermelden en niet verder uitleggen.
Waarom de regering boven de waarheid staat
Strijd is het eindresultaat van gedrag dat we kennen als de handhaving van belangen. Je moet je een weg vechten naar succes, is een motto in onze maatschappij, dat aan bijna iedereen wordt gecommuniceerd om hun eigen belangen te laten gelden in de concurrentiestrijd van belangen en dus om succes te krijgen, dat wil zeggen carrière en geld. Iedereen zou immers deel moeten uitmaken van de welvaartsgemeenschap. Het is voor de mensen in onze samenleving een onzin om succes te hebben zonder een gevecht. Strijd is de essentie van ons systeem en ten laatste vanaf het begin van de school is ieder van ons veroordeeld via cijfers om de strijd een belangrijke plaats in ons eigen leven te geven. Wie dat niet doet, niet wil of niet kan, zal later tot de grote berg van verliezers behoren. Wie zich laat gelden, zal winnen.
Maar wat bijna volledig vergeten is in dit alles is de vraag wat dit gedrag in ons heeft geconditioneerd en met welke waarheid we de strijd hebben gestoomd. Als men deze vragen beantwoordt, komt men tot de conclusie dat de strijd van ons allen al onze problemen heeft veroorzaakt die we vandaag de dag hebben. Een professor Drosten zit gevangen in zijn strijd, zo fundamenteel met zijn wereld dat hij moet doen wat hij doet. Hij is voor mij een goed voorbeeld van hoe de strijd tegen de waanzinnige waarheid kan zegevieren. Dat geldt ook voor mevrouw Merkel of de heer Spahn. Maar het geldt zeker voor miljoenen van zulke mensen die zichzelf als elitair beschouwen of die de top hebben bereikt en die het lot van deze wereld kunnen sturen. Er zullen uitzonderingen zijn, maar die bevestigen hooguit de regel. De regel is: Mijn handhaving staat boven de waarheid. Wie dit niet gelooft, kijkt expliciet naar de twee kanten van de huidige microbiële dictatuur. De regering staat boven de waarheid. Dit is geenszins een op zichzelf staand geval, dit proces is eerder de regel, omdat zieke, gedesoriënteerde innerlijke toestanden sterker zijn dan de inzichten die zouden leiden tot een totaal andere kijk op dezelfde situatie en de leugen van de macht zouden blootleggen.
Het gevaarlijkste levende wezen is het specifieke
Als we aan vechten denken, denken veel mensen aan een bokswedstrijd, een verkiezingscampagne of de Bundesliga voetbalwedstrijden. Vrijwel alle soorten gevechten die we in de beschaving hebben ontwikkeld zijn volstrekt kunstmatige varianten van de strijd die de evolutie ons in de wieg heeft gelegd. Deze volledig natuurlijke strijd werd gevoerd aan de beschikbare hulpbronnen en toen ze schaars werden, en toen ze schaars werden uit natuurlijke noodzaak, vochten ze voor diezelfde hulpbron, die zeldzaam was en de soort nooit te groot heeft laten worden. Een roofdier dat op zijn prooi jaagt, vecht niet voor de prooi, maar doodt hem zo snel en effectief mogelijk, en daarom laat de natuur deze jagers speciale gedragsorganen ontwikkelen (1). De meest voorkomende vorm van gevechten die in de natuur voorkomt is die van schijnvertoningen, de zogenaamde gevechtsgevechten. Deze gevechten gaan over het territoriaal gedrag of het krijgen van zoveel mogelijk vrouwtjes. Evolutionaire onderzoekers zeggen: Het gevaarlijkste wezen voor een levend wezen is altijd de soortgenoot, niet de jager die je misschien wil opeten. Daarom heeft de natuur het zo gerangschikt dat de baltsgevechten en andere vormen van natuurlijke gevechten zich in elk geval anders kunnen ontwikkelen en vestigen om de aantrekkelijkere of sterkere te bepalen zonder elkaar te doden; wat het best het behoud van de soort garandeert. Het zou zeer inefficiënt zijn voor de soorten om elkaar daarbij te doden, omdat dit de soort zou kunnen doen uitsterven. Ik ben me ervan bewust dat veel lezers hier geen onderscheid maken en het begrip ‘vechten’ beschrijven op de manier die ik, de auteur, soms gewend ben.
De Slag om de Werelden
Maar de mens heeft deze versie van het natuurlijke gevecht tot op de dag van vandaag volledig geperverteerd. Hij heeft misschien al vele jaren geleden geprobeerd door middel van competitie (populaire sport) zijn capaciteiten te optimaliseren om de best mogelijke voordelen te krijgen. De strijd om het mondiale financiële economische systeem is vandaag de dag dus een concurrentiestrijd om de terugbetaling van schulden geworden, waarbij iedereen die geboren is in dit schuldgeldsysteem wordt gegooid. De druk om iets te worden en te krijgen is enorm toegenomen en deze druk neemt van generatie op generatie toe. De mens van vandaag is zo intensief van zichzelf en zijn ware aard vervreemd dat hij meerdere malen getraumatiseerd is en vol conflicten zit met de kunstmatige wereld, de culturele wereld, omdat hij niet op een soort-passende manier kan opgroeien. Enerzijds wordt hij zo opgevoed dat hij zijn empathie voor zichzelf en voor anderen verliest en alleen nog maar hoeft te functioneren, en anderzijds leidt dit tot een verkeerde interpretatie van zichzelf, zijn eigen innerlijke wereld en zijn relatie tot de natuurlijke, de uiterlijke wereld, in het algemeen. Dat beide kanten, de innerlijke wereld en de uiterlijke wereld, een realiteit betekenen die hem maakt, is iets wat de persoon die moet functioneren al heel lang geleden heeft verloren en de strijd van deze twee werelden tegen zichzelf is aangegaan. De winnaar werd de buitenwereld, gedegradeerd tot materialisme, dat nu alles in automaten van zijn behoeften veranderde. Rene Descartes, de grondlegger van deze filosofie, scheidde de geest van de materie, omdat hij de dood als ketter vreesde, en sloot toen een compromis met de kerk, waarmee hij het archetype van de menselijke strijd tegen zichzelf tot op de dag van vandaag vastlegde. Hier werd voor het eerst een stevige theorie over de mens als machine om te functioneren ontwikkeld. De hele wereld werd beschouwd als één machine en de afzonderlijke onderdelen, dieren, mensen en planten werden onderdelen die gerepareerd konden worden. Dit denken leidde tot de microbioloog Louis Pasteur, die de onzin van de dodelijke kiemen in de lucht stichtte en zo ook de theorie van de te bestrijden virussen uitvond. Pasteur was een vooraanstaand arts, maar ook een oplichter, net als zijn tegenstander in Duitsland, Robert Koch. Beiden vonden serums uit, die ze prezen als veelbelovend om staatsgeld te krijgen, maar hun medicijn was charlatanry (2).
De eenheid van geest en materie herontdekken is wat de mens religie of spiritualiteit noemt. De mens heeft dus al eeuwenlang een dubbele vervreemding ervaren. Dit is belangrijk als men wil begrijpen hoe de strijd de moderne mens volledig overheerst en waarom de mens van dit jaar er vast van overtuigd is dat deze levensstrijd volkomen normaal is. Het maakt deel uit van zijn normapathische stoornis. Aan de ene kant vecht de man van vandaag voortdurend tegen zijn eigen innerlijke natuur en aan de andere kant beschouwt hij de strijd voor carrière, geld en overleven in de buitenwereld als volkomen normaal gedrag. Dat hij geconditioneerd is om een eenzame vechter te zijn, en dat hij voor de rest van zijn leven geoptimaliseerd zal blijven, wordt hem meestal nooit duidelijk. Hij is gedenatureerd door zichzelf en zijn horde. Bovendien is hij als een eenzame vechter in een overlevingsstrijd met zichzelf, wat hem heeft geconditioneerd om een narcist te zijn en een vechter tegen al diegenen die hetzelfde willen doen. De interessante vraag in dit verband is of deze verdeeldheid hem in de huidige onenigheid heeft gebracht, of dat hij door middel van zijn vrije wil in deze onenigheid terecht is gekomen? Met andere woorden: Heeft zijn zelfgeconstrueerde milieu de mens gevormd of geeft de mens zijn omgeving / cultuur vorm – tot op de dag van vandaag? Vandaag weten we bijvoorbeeld dat het niet de mens was die zijn landbouw en veeteelt gedomesticeerd heeft, maar omgekeerd, die planten en vlees gedomesticeerde mens (3).
Ik heb geluk gehad
Het maakt niet uit hoe je het opneemt: In dit systeem is iedereen een wolf voor iedereen, zoals Francis Bacon het ooit zei. In de literatuur van de sociologie en psychologie zijn deze voorbeelden vaak te vinden. De arts en psychiater Hans-Joachim Maaz heeft dit probleem tot het hoofdthema van zijn boek “Das gespaltene Land” gemaakt. Waarbij hij op een themaspecifieke manier schrijft over interne en externe democratie. Zijn treffende term normopathie (4) laat zien hoe we de externe normaliteit omzetten in een interne individuele overlevingsstrategie, d.w.z. hoe we ons daaraan aanpassen en waarom we blind zijn geworden voor onze onmenselijkheid, terwijl we die nog steeds herkennen. Om de strijd te begrijpen, is natuurgebonden, d.w.z. als secundaire strategie, niets ziek. Toegepast op deze manier zou het gevecht volledig normaal zijn. Maar de mens heeft door zijn dubbele scheiding, naar binnen toe naar zichzelf en naar buiten toe naar de wereld, de strijd tot een primaire, d.w.z. de allesoverheersende blauwdruk voor zijn overlevingsstrategieën gemaakt. De mens overleeft, maar hij leeft zijn leven niet – in de overgrote meerderheid van de gevallen is dat wel het geval. En zo zijn alle zogenaamde milieuproblemen, waarin zijn voortbestaan overduidelijk is weergegeven, ontstaan. De mens wordt hierdoor gedreven om voortdurend nieuwe werelden te creëren, wat hem bindt aan zijn sterkste motor, de corporatie, die zijn grootste bestemming is, het fascisme in zijn vele kleuren. Ik noem dit het Noah Syndroom. Net als Noach uit de Bijbel moet de mens voortdurend nieuwe horizonten creëren om zijn voortbestaan te garanderen. De NAVO is vandaag de dag uit de ark gegroeid.
De mens vecht vandaag de dag heel anders dan de natuur hem heeft gegeven. Vandaag de dag projecteert de mens zijn tweeledige divisie in een vijand, waardoor hij zijn vijand wordt en gelooft dat hij nu het recht heeft om tegen deze vijand te vechten. Als we daar de problemen van het milieu aan toevoegen, dan vecht de mens tegen het milieu, tegen zijn medemens, tegen de kosmische wetten van zijn eigen natuur. De beschaafde mens noemt al deze gevechten een goede daad en hij plaatst deze vijand in een kader, een kader met bepaalde woorden. De term moet zo duivels mogelijk zijn en zoveel mogelijk onmenselijkheid moet door deze term worden overgebracht en gesuggereerd. In de groep, geritualiseerde zweepslagen en dan het bestrijden van de vijand. “Klassenstrijd in plaats van dwarse front” en de Poolse vuurwerker wordt gegooid, de versneller ook nog eens gegooid. Alleen het geluk, waarvan bekend is dat het bij de capabele is, heeft Ken Jebsen kunnen redden van het mogelijk aan flarden scheuren van zijn enkel, dat de helper op het podium zijn twee handen niet heeft laten afsnijden door de explosieve kracht. De projecties komen en gaan omdat ze allemaal gewonde kinderen zijn geworden van hun dubbele vervreemding. En de projectievlakken zijn zo divers dat ze zich bijna bestendigen.
Strijdmodus Dubbele vervreemding
Vandaag de dag wordt deze dubbele vervreemding veroorzaakt door opvoeding en onderwijs, en wordt ze op verraderlijke wijze uitgebuit en, indien mogelijk, in stand gehouden door dominante structuren. Een psychologische en medische genezing van de natuurlijke oorsprong van alle inherente krachten en energieën wordt zoveel mogelijk vermeden en de dubbele vervreemding van mensen wordt zoveel mogelijk verhard. Op bijna alle gebieden van het beschaafde menselijk leven wordt deze aandoening nauwkeurig in kaart gebracht en worden problemen non-stop geproduceerd en door het grote publiek als normaal beschouwd. Waar de nog jonge persoon in opgroeit, noemt hij deze realiteit voortaan en zal hij deze slechts zelden volledig in vraag stellen. De aanpassing, zijn biologische erfenis, zal nu zijn ondergang zijn in de beschaving zelf. Oorlogen en/of crises worden als een normale gang van zaken ervaren en worden ook als zodanig beschouwd. De individuele mens is veel te gevaarlijk voor zichzelf, daarom heeft iedereen begeleiding nodig, van A tot Z, en hij zal er aan worden geconditioneerd, wat in zijn taal onderwijs betekent. Wat onopgemerkt blijft, is dat elk individu dat zo vegged is in overlevingsmodus niet langer het gevoel heeft dat hij zich in een constante gevechtsmodus bevindt voor deze zeer dubbele vervreemding. De ziel, zijn spirituele wereld en zijn lichaam, zijn ware thuis, zijn hem vreemd geworden. Zijn ziel is geestelijk ontworteld geraakt, zijn natuurlijke gevoel voor de wereld is verloren gegaan, zijn natuurlijke behendigheid vindt alleen in topsport en acrobatiek verbazingwekkend. De aangepaste persoon wordt nu gebruikt om al diegenen die dit gevoel voor de natuur terugkrijgen te beschouwen als ware en grote spinners. Hij heeft geen behoefte meer aan acrobatiek van de ziel, van het gevoel en van de geest, omdat, zoals hem is geleerd, de vele deskundigen die volgens de instructies van de onderwijsinstellingen alles voor zijn eigen bestwil doen, het voor hem kunnen doen. Dat zegt hij ook bij mensen die zich heel anders voeden dan hij, die hij daarom ook als ziek herkent. Zelfs degenen die anders kunnen denken of denken, voelen en herkennen de wereld in een andere context dan de gebruikelijke normopathische waan, worden zo herkend als lepralijders, als gekken en zieke geesten, die nu mogen dienen als vogelvrijverkopers voor hun projecties. Wat vandaag de dag naar zijn bestemming wordt gebracht met Nazi, Nieuw Rechts, Querfront, antisemiet of Holocaustontkenner. Alleen degenen die leven, eten, denken en liefhebben op een normopathische manier zullen als juist worden herkend en als hun eigen worden ervaren. Deze norm (opathie) is voor alle normopaten het hemelse koninkrijk van de respectievelijke peergroup, partij en ideeënverbintenis. Dat zij zich in de gedenatureerde dubbel-vervreemding modus bevinden en daarom alles wat natuurlijk is moeten verwerpen, in het bijzonder de werkelijk natuurlijke mens, de, de zelfgewijde mens, is nog steeds onmogelijk voor hen om zichzelf te herkennen.
Strijd tegen de lichtdragers
De aangeklaagde persoon is vaak wat ik noem een spiegeldrager, een persoon waarin een normopaat op de een of andere manier rudimentair zijn ware aard en doel herkent, maar zo bang is dat hij zijn schrik terug werpt op de aan te klagen persoon. In veel gevallen wordt een soort permanente lus van aanklacht in gang gezet, omdat zulke mensen hun eigen middelmatigheid op de lange termijn herkennen, hoewel ze zichzelf altijd proberen te zien als de hogere klasse van denken en begrijpen. En dan komt er iemand als Ken Jebsen langs, die dit veel te veel opheldert en ineens vernielt. Veel vijand, veel eer. Minderwaardigheidscomplexen kunnen doden als ze dat mogen. Vroeger mochten ze dat wel, nu probeert men de Ken Jebsens van deze wereld sociaal-economisch volledig te vernietigen door middel van een haatdragende strijd van velen tegen één – wat in werkelijkheid zeer immoreel en onrechtvaardig is. Maar wanneer deze zelfde mensen hun emotioneel geladen toespraken op zondag houden, houden ze de capaciteiten en manieren van leven van de Ken Jebsens van deze wereld hoog in het vaandel. Dat doen ze altijd pas nadat een Ken Jebsen is overleden. Ik wed dat ze het weer doen als Julian Assange sterft. Ze houden het zo hoog als hun mond kan schreeuwen en hun armen kunnen het omhoog houden. De middelmatige hebben zich duizenden jaren lang aan elkaar vastgeklampt en vechten tegen de lichtdragers van deze wereld.
De misbruikte man
De klassenstrijd is de gouden regel van het marxistische hemelse koninkrijk en de socialisten en links in het algemeen. Zij geloven, omdat Marx het voor hen heeft uitgedacht en voor hen heeft opgeschreven, dat zij tegen alle strijd moeten vechten om een einde te maken aan de dictaten van het kapitaal. Dat wie het kapitaal wil vernietigen, dat wil zeggen de hele financiële geldcirculatie, niet alleen een vervanger moet heruitvinden, maar veel meer een betekenis moet krijgen voor succesvol gemotiveerd gedrag, die, excuseer me dat ik dit schrijf, geen enkel idee heeft over tooting en blazen. Dat geeft weer aan dat de klassenkrijger niet eens geïnteresseerd is in het opbouwen van een genezende samenleving, maar slechts in het binnenste van de mens. En dus komen deze gezworen gelovigen niet meer met andere ideeën, hoewel het er veel zijn. Maar, zoals ze in zijn geschriften hebben geboord, elk ander idee is een broedplaats van gedachten die alleen maar het kapitaal kan dienen, dus het moet een kwaadaardig transversaal front worden genoemd. En zo komen deze mensen niet tot de fout die Marx zelf niet kon zien, want in zijn tijd was de kennis van het onderzoek naar de ziel niet zo vergevorderd in het begin als nu. Degenen die slechts hun gedrag besmeuren met hun dubbele vervreemding en een tegenstander of vijand projecteren, maar die in werkelijkheid haatdragend in zichzelf woeden. Dus als het volk van de Antifa bijvoorbeeld zo haatdragend optreedt tegen allerlei demonstranten zonder te weten en te begrijpen wat ze werkelijk willen, dan moet het ook hier duidelijk zijn tegen wie ze werkelijk schreeuwen: tegen degenen die hen deze pijn van het leven hebben bezorgd, wat de ouders, de school en de algemene dubbele vervreemding hen hebben aangedaan. Het misbruik van mensen door de gedwongen aanpassing aan het systeem dat hen domineert, wordt van generatie op generatie steeds gewelddadiger, zodat ook de individuele onderdrukking van dit zeer pijnlijke proces eerder en heviger moet worden aangepakt. De vijandelijke beeldprojecties van wat we allemaal hebben gezien in de Black Lives Matter beweging worden steeds talrijker en kortzichtig, zelfs irrationeel, wat een groot gevaar vormt voor de gemeenschap. Vooral als de overheid niet wil begrijpen wat er werkelijk gebeurt. Dit is het dilemma dat ze zelf niet herkennen en moeten iedereen die hen vertelt dat ze zich verkeerd gedragen, maar niet in hun gevoelens van afwijzing van deze samenleving, beschouwen als lid van een lateraal front.
We worden allemaal diepgaand misbruikt op bijna alle niveaus in onze samenleving. En dit voor een leven lang. We worden allemaal in een permanente lus van ons eigen overleven gehouden, zodat de overheersing voortduurt, de elites ons kunnen leiden en richtlijnen kunnen geven, een kleine kaste enorme winst en rijkdom kan maken van het misbruik van de mensheid, en sommige zeer zieke mensen ons er ook van kunnen overtuigen dat we niet alleen kunnen overleven zonder hun vaardigheden. De meerderheid weet niets van deze werkelijke verbanden, wil het niet weten en blijft liever gevangen in de irrationele houding van de normopathie. De daders zitten in de banken, het leger, de diensten, de politieke bureaus, in de rechterlijke macht en bijna overal gebruiken we de term elite.
Hoe willen we in de toekomst samenleven?
Als Karl Marx vandaag zijn geschriften zou schrijven, weet ik zeker dat hij de term worsteling niet meer zou gebruiken! Hij zou over strategieën schrijven, misschien zelfs wel over list list voor hen, en hij zou antwoorden noemen die zouden adviseren tegen mieren die in staat zijn om een draak met een zwaard te slaan. Hij sloeg de draak met zijn eigen wapens en riep op tot de studie van de draak, in plaats van te zeggen dat je moet leren om op de draak te rijden en dan het zadel uit te vinden, zodat je niet naar beneden valt tijdens het rijden op de draak. Burgerrechtenactivist Martin Luther King zei ooit iets dergelijks toen hij adviseerde om de onderdrukkers te bestuderen en ze te verslaan met dezelfde intelligente wapens. Als slimme geesten vandaag de dag zouden omgaan met hoe we samen uit de huidige benarde situatie kunnen komen, zou geen van hen waarschijnlijk met een gevecht tegen de klassen komen. Ik ben daar heel zeker van, want ik heb al verschillende van dit soort groepen geholpen en ze waren er altijd unaniem van overtuigd dat ze niet tegen de klassen wilden vechten, omdat ze wisten dat ze hun energie aan zo’n superioriteit zouden geven en dat die energie dan tegen hen gericht zou zijn. In politiek linkse kringen is niet vechten een absurditeit. Velen hier, zoals ik, antwoorden op hen: Wees nooit tegen iets, want dan wordt het gevecht jouw recept. Wees voor iets en alle cognitieve oplossingen zullen zich voor je verspreiden. Dus als je tegen de oorlog bent, wees dan voor de vrede. Als je tegen kernenergie bent, wees dan voor zonne-energie en andere hernieuwbare en regeneratieve energieën. Als je tegen de regel van het kapitaal bent, wees dan voor een sociaal salutogeen concept. De sociale tripartiete structuur van Rudolf Steiner’s maatschappij zou, met enige aanpassingen, zo’n concept zijn en bijna na de eerste wereldoorlog werd zo’n concept, bedacht door Rudolf Steiner, bijna in Duitsland gevestigd.
Hoe willen we in de toekomst samenleven en hoe behouden we het leven zonder onszelf daarbij te vernietigen. Men zou tot de conclusie komen dat we niet langer het principe van de vernietiging, dat wil zeggen ons huidige financiële economische systeem, moeten overnemen, maar het beschermprincipe. De mens als hoeder van de natuur, als hoeder van de schepping en van het respect voor alle levende wezens. Wij dienen de natuur en niet, de natuur dient onze uitbuitingsmanie, die ik de ergste vorm van de perverse vechtkracht van ons mensen noem.
Democratie in plaats van klassenstrijd of transversaal front
Als we aan het begin van het artikel komen, kunnen we de twee moordenaars de vraag stellen, welke vijand moet je echt bestrijden? Je eigen innerlijke vijand of de geprojecteerde buitenste vijand Ken Jebsen? Ik zal het jullie beiden vertellen: …moet je leren hoe je je innerlijke vijand te pacificeren. Als je dat kunt, dan zul je nooit meer iets bestrijden. Klassenoorlog in plaats van een lateraal front of democratie in plaats van klassenoorlog? In mijn artikel is de klassenstrijd zelf het kruispunt dat tegen onze innerlijke natuur is opgezet, in dubbele zin, zoals nu duidelijk is. Aan de ene kant kunnen de meeste mensen zich niet meer verbinden met hun innerlijke natuur en zich vervolgens verenigen met de uiterlijke natuur om weer één te worden met de krachten van de kosmos.
Voor degenen die begrijpen wat er tot nu toe is beschreven en niet meteen in een defensieve houding of know-it-all houding vervallen, zijn beide termen synoniemen van een diep zieke samenleving. In de onderlinge strijd en klassenstrijd, zowel het scheiden als het bestrijden van mensen, verenigen ze zich niet en kunnen ze zich niet meer liefdevol tot elkaar wenden en met elkaar omgaan, omdat de eigen omgang met zichzelf niet in liefde en als een krachtige eenheid doorgaat, maar men (nog steeds) in een dubbele scheiding ervaart, maar het niet voelt. Het inlevingsvermogen in zichzelf en de anderen wordt opgesloten in een kluisje en de sleutel ervan is misplaatst en de combinatie van getallen wordt volledig vergeten. Daar wordt het ene trauma bestreden met een ander trauma in plaats van zichzelf eerst te naturaliseren, wat zeer vermoeiend en ook pijnlijk is in het begin. Maar als het je eenmaal gelukt is, zul je zeggen: ik wil nooit meer terug naar die zieke persoon die ik ooit was, nooit meer terug naar die zieke wereld, waar vernietiging de enige waarde is die betekenis geeft aan je eigen leven. Dat is diep ziek. Vanaf nu is dat echt hoe de meeste mensen die zichzelf opnieuw hebben geïntroduceerd denken, ik help andere mensen om zichzelf weer te vinden. Sommigen noemen dit verlichting, anderen een dienst om lief te hebben.
Bronnen:
(1) Rupert Riedl: Die Ordnung des Lebendigen, Systembedingungen der Evolution, Paul Parey-Verlag 1975
(2) Torsten Engelbracht, Dr. med. Claus Köhnlein: Virus-Wahn, wie die Medizin-Industrie ständig Seuchen erfindet und auf Kosten der Allgemeinheit Milliarden-Profite macht. 8. erweiterte Auflage, Lahnstein 2020
(3) Yuval Noah Harari, Eine kurze Geschichte der Menschheit, 27. Auflage, Pantheon-Verlag 2013
(4) Hans-Joachim Maaz, Das falsche Leben, Ursachen und Folgen unserer normopathischen Gesellschaft, 2.Auflage, München 2017
(5) Rudolf Steiner: Zur Dreigliederung des sozialen Organismus, Gesammelte Aufsätze 1919 – 1921, Stuttgart 1962
Weitere Buchempfehlungen:
Rüdiger Lenz: Die Fratze der Gewalt, Versuch einer Aufklärung, 2012
Rüdiger lenz: Das Nichtkampf-Prinzip, 3. Auflage, Lengerich 2016
Axel Binhack: Über das Kämpfen, zum Phänomen des Kampfes in Sport und Gesellschaft, Frankfurt am Main 1998
Norbert Bischof, Psychologie, ein Grundkurs für Anspruchsvolle, Verlag W. Kohlhammer, 1. Auflage 2008, Stuttgart
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren
+++
Foto bron: Shutterstock / Fona
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)