Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Duits Buitenlands Beleid: Gedoteerd door Ecstasy of Chrystal Meth? | Door Hermann Ploppa

Duits Buitenlands Beleid: Gedoteerd door Ecstasy of Chrystal Meth? | Door Hermann Ploppa

Veröffentlicht am: 14. Oktober 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Hermann Ploppa.

Onze minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas doet aan triatlon in zijn vrije tijd. Steeds weer wordt in de technische literatuur vermeld dat in de duursport extreme sporten, veranderingen in het zuurstofgehalte in het bloed van de atleet kunnen leiden tot bewustzijnsveranderingen die vergelijkbaar zijn met die van psychedelische drugs. Euforische toestanden en geïntensiveerde perceptie kunnen voorkomen. Analoog aan het gebruik van LSD of Ecstasy. We weten natuurlijk niet of dit ook het geval is met onze minister van Buitenlandse Zaken. Als men echter kijkt naar een aantal uitspraken van Maas of zijn adviserende omgeving, moet men zich afvragen of de leiders van het Duitse buitenlandse beleid nog wel in staat zijn om de realiteit op de juiste manier te begrijpen en er net zo goed op te reageren.

Laten we beginnen met de reactie van de Duitse regering op de vermeende vergiftiging van de naar verhouding onbeduidende oppositiepoliticus Nawalny. Nawalny werd uit Rusland gevlogen en kreeg een medische behandeling in de Charité in Berlijn, die wereldwijd bekend werd dankzij de toparts Christian Drosten. Net als het vermeende Novichok-slachtoffer Skripal ontwaakte ook Nawalny op miraculeuze wijze uit zijn coma – hoewel Novichok naar verluidt letterlijk de dood zou hebben gegarandeerd. Welnu, we weten dat de Charité een aantal genezingskunstenaars binnen haar muren herbergt. Vanwege de medische kunst is Nawalny op heroïsche wijze van de Grim Reaper weggerukt en nu in de Bild-Zeitung (…) op de voorpagina snijdt hij ons met een stalen blik. BILD-handtekening: Schröder is een boodschappenjongen van Poetin <1>.

Want de voormalige Duitse bondskanselier Gerhard Schröder, ongetwijfeld een vriend van de mannen van de Russische president Vladimir Poetin, had het aangedurfd het verhaal van de Novichok-vergiftiging van Nawalny <2> in twijfel te trekken. Waarom zou Poetin eigenlijk van Mr. Nawalny af moeten? De demoscopische waarden van Nawalny in Rusland blijven binnen beheersbare grenzen. Waarom zou Poetin, die in Duitsland voortdurend sympathie betuigt, een vlieg als een olifant, bij wijze van spreken, met een luide knauw vertrappen?

Maar als het cui-bono argument (wie heeft er baat bij?) niet toegankelijk kan worden gemaakt voor onze minister van Buitenlandse Zaken, dan verdienen zijn publieke verklaringen over het Nawalny revolverververververhaal het om met een frons te worden genoteerd. Heiko Maas heeft namelijk een ontmoeting gehad met de Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian om samen met hem druk uit te oefenen op de lidstaten van de EU. Verdere sancties moeten worden onderzocht. Niet tegen Rusland als geheel, maar tegen die vermeende Russische slechte mannen die zouden hebben deelgenomen aan de vermeende vergiftiging van Nawalny <3>.

Zonder dat de Russische regering juridisch relevante bewijzen kan overleggen van haar betrokkenheid bij een gifaanval op Nawalny, wordt de Russische regering als de schuldige aangewezen. Aan het verzoek van de Russische regering om de beschuldigingen adequaat te onderzoeken door alle betrokken partijen te ondervragen, werd alleen voldaan door de ongemotiveerde afwijzing van dit verzoek <4>.

Het ruige gedrag van de Duitse Bondsregering tegen de Russische regering houdt verband met een ommekeer in het Duitse beleid ten aanzien van Rusland die al geruime tijd zichtbaar is. Maas en Co verbranden momenteel alle boten waarmee men zou kunnen terugkeren naar de veilige kust van een verstandhouding met Rusland.

Dit houdt verband met een geopolitieke vastberadenheid in een komende Amerikaanse Koude Oorlog tegen China en Rusland op hetzelfde moment. De Amerikaanse verkiezingen gaan ook over een strategische keuze van de richting.

Zittende Donald Trump (die nog lang niet klaar is) ziet China als de grootste bedreiging voor de Amerikaanse hegemonie. Daarom is hij waarschijnlijk ook bereid om Rusland aan boord te brengen als Rusland afscheid neemt van de alliantie met China. Deze verkering zou echter weinig kans van slagen hebben. Aan de andere kant zien de zogenaamde democraten, op dit moment nog vertegenwoordigd door de bejaarde en demente voormalige vicepresident Joe Biden, liever de mogelijkheid om eerst Iran en daarna Rusland binnenstebuiten te keren nadat het Midden-Oosten is opgerold, om China uit te dagen in de laatste strijd. Beide strategieën zijn pure waanzin en zijn gebaseerd op een volledig misverstand over de feiten van het leven.

De onhandige poging om China’s telefoonfabrikant en 5G-kampioen Huawei te vernietigen door Huawei’s toegang tot halfgeleider- en chipfabrikanten alleen af te snijden, is het bewijs van een verlies van de werkelijkheid in een eigen klasse.

Zo’n goed gepositioneerde supermacht als China zal er niet lang over doen om de ontbrekende componenten zelf te ontwikkelen. Trump’s minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo probeert China met zijn zogenaamde Clean Network programma <5> uit de wereldwijde internetstructuren te schoppen. Een schoon netwerk is een netwerk dat China isoleert, volgens de Wild West logica van Wa(r)shington. Terwijl de samenleving van de VS door de vijandige elites met behulp van gedwongen polarisatie tot puin en as wordt gereduceerd, droomt men nog steeds van de jeugddroom van een definitieve overwinning op de perfect opgezette en absoluut homogene Chinese machtsmachine.

Dit elite-infantilisme is ook van toepassing op de Duitse geostrategie. De Duitse regering fantaseert opnieuw over een Duitse grootmachtenpolitiek. Duitsland gebruikt de Europese Unie als een voertuig om eindelijk weer eens te kunnen rammelen met de ultramoderne hightech sabels. De EU gaat in de pas lopen met Duitsland en Frankrijk.

En degenen die dat niet willen, goed dan. Dan zullen de militaristen in de Unie, die het lef hebben om te marcheren. Hannemann, jij gaat eerst, jij draagt salamanders. Een lezenswaardig artikel in het portaal Duits Buitenlands Beleid <6>, dat ik alleen maar kan aanbevelen, vat het echte bestaande verlies van de realiteit van de toonaangevende Duitse deskundigen op het gebied van buitenlands beleid samen:

Wolfgang Ischinger, de organisator van de veiligheidsconferentie in München, eist dat “Berlijn ervoor zorgt dat Europa in staat is om te handelen” en “zich met behulp van de machtsmiddelen tegen de grote mogendheden laat gelden”. In een nieuw strategiedocument van de veiligheidsconferentie wordt gepleit voor een duidelijke “Duitse leidersrol” in de EU. Als het veto van individuele leden in het buitenlands en militair beleid van de EU, dat tot nu toe mogelijk was, niet kan worden voorkomen door meerderheidsbesluiten, moet een ‘coalitie van de vastberadenen’ vooruitgang boeken op het gebied van wereldwijde politieke kwesties, eist de voorzitter van het Federale College voor Veiligheidsbeleid (BAKS) [Wolfgang Ischinger]. Bovendien ontbreekt het de Bondsrepubliek Duitsland aan “sociale onpartijdigheid in de omgang met de strijdkrachten”. Dit moet veranderen.” <7>

Hoe komt zo’n vreemd buitenlands beleidsscenario eigenlijk tot stand? Welnu, sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog hebben Amerikaanse strategen een fijnmazig web van denktanks over Duitsland gelegd, die de Duitse regering rechtstreeks adviseren en er steeds weer op hameren: er is geen alternatief voor nauwe banden met de Verenigde Staten van Amerika! Er is de directe uitloper van het brein van het Amerikaanse buitenlands beleid, de Raad voor Buitenlandse Betrekkingen in New York, voor Duitsland: de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen. Zodat de Duitse Michel deze afleiding niet meteen herkent, wordt deze CFR-tak in het Duits genoemd: Deutsche Gesellschaft für Auswärtige Politik. Daarnaast werkt de Duitse regering in Amerikaanse zin samen met de Stiftung Wissenschaft und Politik, het Duitse Marshall Fonds van de VS, de Körber Foundation, om maar een paar organisaties uit dit metastasenetwerk te noemen. Toen de buitenstaander Donald Trump tot president van de VS werd gekozen, voelden deze netwerken zich als Hans en Grietje: links om te verhongeren in het bos. Sindsdien werken deze groepen aan de terugkeer van een president die ze graag in het Witte Huis willen hebben.

Desalniettemin gaat het de Duitse trompettisten en bidenisten in Duitsland alleen maar om de vraag hoe de hegemonie van de Verenigde Staten aan Duitse zijde het beste voor altijd kan worden voortgezet. Ongeacht het feit dat de VS op dit moment in elkaar storten en nog steeds in staat zijn om Europa naar zijn graf te slepen. Trouw aan de Nibelung aan het graf. En zo propageert Stefan Meister voor de Duitse tak van de Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, de DGAP, het “einde van Ostpolitik” <8>:

“De gifgasaanval op de Russische oppositiepoliticus Alexei Nawalny en de steun van het Kremlin voor Alexander Loekasjenko na de massale vervalsing van de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland tonen aan hoe dringend het is om binnen de EU een andere aanpak voor Rusland te vinden. De Duitse veiligheidsautoriteiten hebben bevestigd dat een Russische geheime dienst achter de hackersaanval op de Bondsdag in 2015 en de waarschijnlijke contractmoord op een Georgiër in Berlijn in augustus 2019 door de Russische regering zit. Daarnaast is er sprake van toenemende repressie tegen oppositieleden, vertegenwoordigers van de media, kunstenaars en vertegenwoordigers van het maatschappelijk middenveld in Rusland in het kader van een referendum dat president Vladimir Poetin na 2024 nog twee ambtstermijnen zal toestaan”.

Al deze “wreedheden” van de hier genoemde regering van Poetin worden zonder enig hard bewijs in het gebied geworpen. De vraag is ook hoe men de “groeiende repressie” tegen het maatschappelijk middenveld in Rusland kan veroordelen, terwijl in eigen land zo’n beetje alle grondwettelijk gegarandeerde vrijheidsgaranties per decreet nietig zijn verklaard en miljoenen mensen ooggetuigen zijn geworden van een niet bepaald pietluttige repressie tegen het maatschappelijk middenveld in Duitsland. Met zulke vervormingen van de werkelijkheid kan men misschien nog verder sussen met lethargische slapende schapen. De meer alerte Duitse burgers kunnen met deze “argumenten” nauwelijks worden overgehaald om weer naar het oosten te marcheren.

Het is zeer verontrustend om het gigantische bolletje watten te zien waarin onze leiders zich bewegen. Onze elites van het buitenlands beleid dromen van een hernieuwde wereldheerschappij als junior partner van Washington. Zij erkennen niet dat het corona-regime, dat onlangs weer is aangescherpt, de ruggengraat van de Duitse economie zal breken. De verlamming van het sociale leven in Duitsland, terwijl tegelijkertijd het normale leven in andere landen zoals China en Scandinavië zal worden hervat.

Als we binnenkort op de knieën gaan vanwege het volslagen krankzinnige corona-regime, zijn we misschien wel afhankelijk van een begripvolle samenwerking met onze buren, laten we zeggen Rusland. Dan beseffen we op zijn laatst dat de onverdraagzaamheid van onze regering ons enorme schade heeft toegebracht.

We kunnen het tij nog steeds keren…

Bronnen en aantekeningen: