Een standpunt van Thomas Röper.
De Duits-Russische betrekkingen zijn vernietigd, de vertrouwensband is verbroken, Duitsland heeft zich losgemaakt van Willy Brandt’s Ostpolitik. Zo heeft het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken commentaar geleverd op de stand van zaken in de betrekkingen tussen Rusland en Duitsland. Lees hier de volledige officiële verklaring van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken.
Al op 1 oktober interpreteerde ik de toenmalige reacties van Moskou zo dat de federale regering vanuit Russisch oogpunt de betrekkingen met Rusland moedwillig vernietigde, en ik heb dit uitvoerig toegelicht. Helaas werd dinsdag duidelijk dat ik gelijk had. Tijdens een paneldiscussie op het Valdai-forum heeft de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov aangekondigd dat Rusland in het licht van de recente gebeurtenissen niet langer met de EU (en dus ook niet met Duitsland) zou moeten praten.
Vijf jaar lang heeft Rusland geduldig sancties en anti-Russische aanvallen van westerse politici doorstaan zonder serieuze tegenmaatregelen te nemen. Vooral met de EU is Rusland toegeeflijk geweest in de wetenschap dat veel van wat daar vandaan kwam onder druk van de VS tot stand is gekomen. Een belangrijk anker voor de Russisch-Europese betrekkingen was de – ondanks alles – goede relatie tussen Poetin en Merkel. Ik heb vaak gezegd dat Poetin nooit negatief spreekt over andere politici en dat hij zelden positief spreekt over andere politici zonder dat hem dat gevraagd wordt. Merkel was de grote uitzondering, hij noemde haar vaak positief.
De reden zou kunnen zijn – zo vermoed ik – dat het achter gesloten deuren anders is gegaan dan voor de pers. Hoe verschillend Poetin en Merkel ook mogen zijn en hoe groot de politieke verschillen ook waren, de twee vertrouwden elkaar duidelijk. En vooral voor Poetin, waarvoor hij bekend is onder vrienden en vijanden, is persoonlijk vertrouwen belangrijker dan wat dan ook. En wie ooit zijn vertrouwen heeft beschaamd, zoals vele voorbeelden uit het verleden laten zien, is voor Poetin “gestorven” met alle gevolgen van dien.
Merkel heeft dit vertrouwen in de Navalny-zaak verraden en daarom was het voor mij, die zich zeer intensief met Poetin heeft beziggehouden, te voorzien dat Merkel hier vanuit Poetin een rode lijn heeft overschreden, die niet zonder gevolgen kon blijven.
De uitspraken van Lawrow op dinsdag werden vervolgens ook bevestigd door de woordvoerder van het Kremlin, en terwijl de politieke baanbrekende verandering die nu plaatsvindt door de Duitse media volledig wordt genegeerd, wordt er in de Russische media gespeculeerd over hoe de nieuwe niet-relatie tussen Moskou en Brussel, of Moskou en Berlijn, nu zou kunnen worden beïnvloed. Rusland heeft inmiddels aangekondigd dat het zich terugtrekt uit de samenwerking bij het onderzoek naar MH-17, omdat daar toch alleen Rusland wordt beschuldigd en elke aanwijzing die niet op Rusland wijst, wordt genegeerd. Dit is echter waarschijnlijk slechts het begin van de heroriëntatie van het Russische buitenlands beleid.
Op donderdag vond de wekelijkse persconferentie van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken plaats en sprak woordvoerster Maria Sacharova uitvoerig over de nieuwe realiteit en de redenen daarvoor. Dit werd het onderwerp van drie opeenvolgende thematische blokken (nieuwe EU-sancties, interview met minister van Buitenlandse Zaken Maas en hoe de OPCW met de zaak van de marine omgaat) en ik heb het hier in één stuk vertaald.
Aangezien de tekst dus erg lang is geworden, heb ik overwogen hem op te splitsen in verschillende artikelen. Maar ik heb ertegen besloten, omdat de verbanden zouden vertroebelen als de verklaringen werden opgesplitst. Omdat het een zeer lange tekst is geworden, heb ik de vetgedrukte uitspraken, die in mijn ogen doorslaggevend zijn, bij wijze van uitzondering gemarkeerd. Maar bovenal zijn dit formuleringen zoals die sinds de tijd van Adenauer niet meer zijn gehoord vanuit Moskou in de richting van de EU en vooral in de richting van Berlijn.
Begin van de vertaling van de officiële Russische verklaring:
EU-sancties
In de afgelopen 24 uur heeft de Europese Unie een reeks sancties tegen Russische burgers en rechtspersonen “geboren”. Naast de eerder aangekondigde stappen in verband met de zogenaamde vergiftiging van Alexei Navalny zijn er beperkingen opgelegd aan vermeende betrokkenheid bij de destabilisering van de situatie in Libië, waaronder de schending van het wapenembargo van de VN tegen het land.
De verklaringen van de Europese Unie die als rechtvaardiging voor deze besluiten worden aangehaald, zijn niet alleen niet bestand tegen kritiek, maar staan ook op het randje van de absurditeit. Natuurlijk is er geen bewijs geleverd. Wij vinden de pogingen van de EU om het gezag van de VN te gebruiken om haar schadelijke politieke doelstellingen te verdoezelen, volstrekt onaanvaardbaar.
We hebben onze collega’s in Brussel en andere Europese hoofdsteden herhaaldelijk gewaarschuwd dat de obsessieve wens van de EU om de situatie met Navalny aan Russische zijde aan de kaak te stellen een “lakmoesproef” zal worden voor onze toekomstige betrekkingen met de EU. Tot onze spijt stellen we vast dat er geen rekening is gehouden met onze woorden. Deze stappen blijven niet zonder onze passende reactie.
Wij roepen de Europese Unie nogmaals op om terug te keren naar het internationaal recht en de staten niet op te splitsen in “waardige” en “onwaardige” geopolitieke partners, maar te kiezen voor een stabiele en progressieve samenwerking in plaats van de confrontaties over politieke kortetermijndoelstellingen te verergeren.
Interview met de federale minister van Buitenlandse Zaken Maas
Op 13 oktober 2020 beschreef de federale minister van Buitenlandse Zaken Maas in een interview met het Russische persbureau RIA Novosti de situatie rond de vergiftiging van de marine als “geen voorwerp van Russisch-Duitse betrekkingen”. Wij beschouwen dergelijke verklaringen als een tactische afleidingsmanoeuvre die dient als dekmantel voor de koers van Duitsland om de bilaterale betrekkingen te vernietigen. Wij herinneren eraan dat het Berlijn was dat zich openlijk onttrok aan zijn eigen internationale wettelijke verplichtingen om Rusland praktische hulp te bieden bij het onderzoek naar het incident waarbij de Russische burger betrokken was en dit verhaal gebruikte om de bekende ongegronde beschuldigingen, ultimatums en dreigementen tegen ons land te uiten, en dat Duitsland opnieuw het initiatief heeft genomen als locomotief voor nieuwe anti-Russische sancties binnen de Europese Unie en andere multilaterale structuren.
Wij verwerpen categorisch de verklaringen van de heer Maas, niet voor het eerst in het openbaar, dat vertegenwoordigers van de Russische regering beweren dat Navalny zichzelf heeft vergiftigd. Dat is een pure leugen. Niemand heeft ooit zulke uitspraken gedaan. Wij beschouwen deze woorden van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken als een provocatie die elk kader van de ethiek heeft verlaten.
De verklaringen van de Duitse minister van Buitenlandse Zaken dat Berlijn er belang bij heeft om goede of op zijn minst redelijke betrekkingen tussen Rusland en Duitsland te onderhouden, kunnen wij niet als oprecht beschouwen. Wij willen erop wijzen dat de aard en het belang van de Russisch-Duitse betrekkingen in het publieke bewustzijn niet alleen worden bepaald door de geografie, zoals de heer Maas in het interview zei, maar ook en vooral door onze gemeenschappelijke geschiedenis, waarin alleen al in de twintigste eeuw noodlottige gebeurtenissen als de bevrijding van Duitsland en Europa van het nationaal-socialisme door de Sovjet-Unie, de ongekende verzoening van de volkeren van onze landen in de naoorlogse periode en de doorslaggevende bijdrage van Moskou aan het herstel van de Duitse eenheid zijn vastgelegd. De Duitse regering ondermijnt het vertrouwen dat in decennia is opgebouwd en dat de basis vormde voor de vriendschap tussen de USSR en de DDR en voor de Ostpolitik van Willy Brandt. Berlijn breekt vandaag de dag met de politieke erfenis van zowel de DDR als Willy Brandt.
De band van wederzijds vertrouwen is verscheurd. En dit is niet te wijten aan Russische acties, maar aan het beleid van het Westen van de afgelopen jaren: de uitbreiding van de NAVO ondanks garanties van het tegendeel, de steun van militanten in de Russische Kaukasus, de politieke dekking van de revanchistische, militaire agressie van Georgië onder leiding van Saakasjvili in 2008, de steun van de anti-Russische, door het Westen geleide staatsgreep in Oekraïne in 2014, en nog veel meer.
Wat betreft de opmerkingen van Maas over de huidige situatie in Wit-Rusland roepen wij de Duitse minister van Buitenlandse Zaken op om zich niet te bemoeien met de interne aangelegenheden van de staat waarmee Rusland een vakbondsstaat vormt. We zijn er zeker van dat de Wit-Russen geen instructies nodig hebben van Berlijn of andere buitenlandse hoofdsteden om overeenstemming te bereiken over sociaal belangrijke kwesties die alleen voor hen van belang zijn. Agressieve inmenging van het collectieve Westen in de binnenlandse politieke processen van derde landen leidt onvermijdelijk tot het ontstaan van nieuwe probleemgebieden op de wereldkaart.
De behandeling van de marinezaak door de OPCW…
Tijdens de 95e zitting van de Uitvoerende Raad van de OPCW in Den Haag op 9 oktober is op initiatief van de VS een gepolitiseerde discussie gevoerd over het incident met de Russische blogger Navalny. De Euro-Atlantische “Commonwealth”-groep en zijn satellieten hebben geprobeerd Rusland een grove schending van het Verdrag inzake het verbod op chemische wapens toe te schrijven.
Dit gebeurde tegen de achtergrond van de ondoorzichtige samenwerking van de OPCW met Duitsland bij het nemen en analyseren van monsters van de Russische burger. De informatie over het verzoek van Berlijn aan de OPCW werd pas tien dagen na het schriftelijke verzoek van Duitsland aan de Organisatie openbaar gemaakt, toen duidelijk werd dat de resultaten van de Duitse militaire medische deskundigen door twee soortgelijke militaire laboratoria in Frankrijk en Zweden waren bevestigd.
Ik wil u eraan herinneren dat dit een incident is dat op Russisch grondgebied heeft plaatsgevonden en waarbij een Russisch staatsburger betrokken was. Het vond plaats in Rusland, waar alles in het werk werd gesteld om het leven van Navalny te redden: de noodlanding van het vliegtuig in Omsk, de medische hulp die onmiddellijk en vakkundig door Russische artsen werd verleend, waardoor de toestand van de patiënt binnen twee dagen werd gestabiliseerd, de onbureaucratische en onmiddellijke toestemming om hem voor behandeling naar een Duitse kliniek te vervoeren, ook al mocht hij het land in het kader van een gerechtelijke procedure eigenlijk niet verlaten.
Tegen deze achtergrond is het op zijn zachtst gezegd niet overtuigend om de Russische staat ervan te beschuldigen dat hij er belang bij heeft de blogger Navalny met chemische wapens te vergiftigen. Het is onlogisch dat de Russische regering, die hem zou hebben vergiftigd op een uiterst gevaarlijke en specifieke manier, hem vervolgens overlevert aan de zorg van de chemici in het Duitse leger. Dat is absurd.
Een andere vraag is hoe de Duitse kant in staat was om de zogenaamde “Novichok” te identificeren in de monsters genomen van Navalny. Volgens Duitsland is daar nooit een dergelijke klasse van stoffen gesynthetiseerd, maar het werd “zonder twijfel” gevonden, zo wordt ons verteld. Dezelfde vraag moet worden gesteld aan de OPCW-laboratoria in Frankrijk en Zweden.
Het standpunt van het officiële Berlijn is niet bestand tegen kritiek. Zij hebben de voorkeur gegeven aan een propagandistische campagne met sensationele uitspraken van hooggeplaatste vertegenwoordigers boven een beschaafde dialoog tussen de betrokken autoriteiten. Als ze, zoals ze zeggen, “bewijs van vergiftiging” in handen hebben, wat houdt hen dan tegen om het aan de Russische kant te presenteren? Bovendien stellen ze het niet eens ter beschikking van hun bondgenoten. De bondgenoten van Duitsland zeggen het zelf. Ze geven toe dat ze Berlijn op hun woord geloven. Blijkbaar is dit een soort blokdiscipline: één persoon zegt “geloof me” – en iedereen gelooft hem. Maar er is geen enkel bewijs geleverd, er wordt zelfs niet over gesproken.
Wanneer Russische wetshandhavingsinstanties zich herhaaldelijk tot Duitse partners wenden voor hulp, blijft de Duitse kant in plaats daarvan zwijgen, houdt zich aan zijn lijn en zegt: “Je hebt Navalny vergiftigd, maar we zullen je niets geven en we zullen ook niet met je praten.
Dit gedrag is in strijd met het bestaande wettelijke kader en de praktijk van de Russisch-Duitse samenwerking. De verzoeken om rechtshulp van het Openbaar Ministerie van Rusland – er zijn er al vier naar Duitsland gestuurd en één naar Frankrijk en Zweden – zijn verstuurd op basis van het Europees Verdrag aangaande de wederzijdse rechtshulp in strafzaken van 1959. Maar deze keer is er iets misgegaan.
Rusland heeft nooit een reden gegeven om zijn verplichtingen uit hoofde van het Verdrag inzake chemische wapens in twijfel te trekken. In ons land zijn alle voorraden chemische wapens voor de afgesproken termijn volledig vernietigd, is de relevante technologische apparatuur ontmanteld, functioneert het verificatiesysteem in chemische fabrieken en nemen we deel aan de internationale samenwerking op het gebied van non-proliferatie van chemische wapens.
Overeenkomstig de werkmethoden van de OPCW, waaraan de Duitse partners deze kwestie hebben voorgelegd, zijn zij verplicht met Rusland samen te werken in het kader van het verdrag. We hebben ze zo’n verzoek gestuurd. In plaats van een antwoord kregen ze een excuus.
We wachten op antwoorden op de verzoeken om juridische bijstand van Zweden en Frankrijk, die we naar hen hebben gestuurd omdat ze een textuur zouden hebben gevonden die aangeeft dat de Russische burger vergiftigd is. Wij herinneren eraan dat volgens het nationale strafrecht van veel landen het verzwijgen van bewijsmateriaal voor wetshandhavingsinstanties die een vooronderzoek of een onderzoek naar een misdrijf uitvoeren, wordt gekwalificeerd als medeplichtigheid aan dat misdrijf en dat dit strafbaar is.
Het technisch secretariaat van de OPCW is ook verplicht zijn taken uit te voeren en concrete uitleg te geven aan de staat die partij is, in dit geval Rusland. Rekening houdend met de situatie rond de zogenaamde “vergiftiging” van Navalnys die door een aantal landen is aangekondigd, hebben wij op 1 oktober van dit jaar een voorstel naar de leiding van het technisch secretariaat van de OPCW gestuurd om deskundigen naar Rusland te sturen om samen met Russische deskundigen aan deze zaak te werken. Dit is nodig om bewijs te vinden van mogelijke misdrijven op het grondgebied van de Russische Federatie. Er wordt momenteel gewerkt aan de voorbereiding van het bezoek.
Tot nu toe zien we geen bereidheid in het Westen om samen te werken met de Russische kant, het is beperkt tot de retoriek die we horen. Het is vaak gewoonweg onaanvaardbaar. Het doel is duidelijk: opnieuw proberen, zonder bewijs, Rusland te beschuldigen en een voorwendsel te creëren voor het opleggen van nieuwe sancties aan ons land.
Thomas Röper, geboren in 1971, heeft als expert op het gebied van Oost-Europa in financiële dienstverleners in Oost-Europa en Rusland bestuurs- en toezichthoudende functies bekleed. Vandaag de dag woont hij in zijn geadopteerde land St. Petersburg. Hij woont al meer dan 15 jaar in Rusland en spreekt vloeiend Russisch. De focus van zijn mediakritische werk ligt op het (media)beeld van Rusland in Duitsland, de kritiek op de westerse media-aandacht in het algemeen en de onderwerpen (geo)politiek en economie.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Dit artikel verscheen voor het eerst op 15. 10. 2020 op anti-spiegel.ru
+++
Foto bron: Golden Brown / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)