Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Duitse oorlogspropaganda en Syrië | Door Jochen Mitschka

Duitse oorlogspropaganda en Syrië | Door Jochen Mitschka

Veröffentlicht am: 20. Juli 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Weglaten, verdraaien, verdraaien – Duits buitenlands beleid

Een standpunt van Jochen Mitschka.

Of het nu gaat om een democratie of een dictatuur. De heersers hebben altijd een minimum aan goedkeuring van de bevolking nodig om oorlogen te kunnen voeren. En in Duitsland zorgen de media, die enerzijds worden gedomineerd door de politieke partijen (zoals in de publieke sector) en anderzijds door de belangen van de ondernemingen (zoals in de “particuliere” sector), voor een uitstekende echokamer. Daarin wordt de propaganda tegen landen waarin of waartegen men oorlog voert of wil voeren, zonder problemen herhaald of zelfs geëist en versterkt.

Dat Duitsland een aanvalsoorlog tegen Syrië voert, omdat het actief deelneemt aan de “coalitie” onder leiding van de VS, wordt door de Bondsregering waarschijnlijk alleen maar ontkend. Het is echter al lang duidelijk dat niet de IS, maar de regering in Damascus omvergeworpen moet worden. Verschillende deskundige adviezen van de wetenschappelijke dienst van de Bondsdag zijn duidelijker (1). Waarbij overheid en media uiteraard een verschil zien in de evaluatie onder internationaal recht enerzijds en de “politieke” evaluatie anderzijds, zoals de FAZ vakkundig schrijft in de inleiding van een artikel:

“Politiek gezien is de deelname van de Bundeswehr aan mogelijke militaire vergeldingsacties in Syrië nog steeds omstreden. Juridisch gezien lijkt de situatie daarentegen vrij duidelijk te zijn volgens een recent deskundig advies”. (3)

Na ten minste één bloedbad van Syrische soldaten die een stad verdedigen tegen het aanvallen van IS-terroristen in de buurt van Djabal al-Tharda (4 ) en verschillende luchtaanvallen, meldde de BBC op 30 december 2019 ook dat de VS door Iran gesteunde milities in Irak en Syrië aanvallen uitvoert. Zoals we weten uit de ervaringen van eerdere oorlogen (2), maar ook met betrekking tot een bloedbad onder burgers in Syrië (21), waren er hoogstwaarschijnlijk Duitse verkenningsgegevens bij betrokken. Het is dan ook duidelijk dat dergelijke gegevens ook betrokken waren bij de meest recente luchtaanval van de VS op de Iraanse strijdkrachten in Syrië (5). En dus is Duitsland nu ook in oorlog met Iran.

Als men dus begrijpt dat Duitsland ongetwijfeld in oorlog is met de regering en, door de dodelijke sancties, ook met de bevolking (6) van Syrië, dan opent zich begrip voor het propagandistische werk van de Duitse regering in de VN-Veiligheidsraad.

De klucht van de VN-Veiligheidsraad

Op 8 juli was het een kwestie van verlenging van Resolutie 2165 van de VN-Veiligheidsraad vanaf 2014 (7 ). Als het niet wordt verlengd, vervalt het. In dat jaar hadden terroristische groeperingen, die voornamelijk door de aan het Westen geallieerde Golfdictaturen en natuurlijk ook rechtstreeks, met name door de Verenigde Staten, met wapens en training werden gefinancierd, een groot deel van het Syrische grondgebied veroverd en hun bloedbaden aangericht. Om humanitaire hulp mogelijk te maken voor de gebieden die onder de controle van de terroristen stonden, moesten de grensovergangen op dat moment worden geopend voor de levering van de hulp, die niet door de soevereine staat Syrië werd gecontroleerd. Helaas heeft dit geleid tot nog meer heimelijke wapenleveringen, maar daar gaan we hier niet verder op in.

Alleen dit kan gezegd worden: de VS heeft de oorlog mogelijk gemaakt met de CIA-operatie “Timber Sycamore”, hoewel men deze informatie in de westerse media moet zoeken als een naald in een hooiberg. Maar zelfs Wikipedia kon er niet omheen om de operatie te vermelden (16). En zelfs de New York Times berichtte over de oorlog tegen Syrië en de samenwerking met Saoedi-Arabië (17), alleen in de Duitse media is er veel stilte.

De Süddeutsche gaf echter inzicht in hoe Duitsland bij deze oorlog betrokken was: “Het Amerikaanse leger leverde blijkbaar soms wapens en munitie uit Oost-Europa aan Syrische rebellen via zijn basis in Ramstein in Rijnland-Palts. Bij gebrek aan overeenkomstige vergunningen van de Duitse regering hebben de Amerikanen mogelijk de Duitse wet overtreden. (…) De Duitse regering beweert niets te weten over wapenleveringen via Duits grondgebied aan Syrië – hoewel er al enige tijd aanwijzingen zijn voor twijfelachtige activiteiten van de Amerikanen. (18)

Intussen is de situatie fundamenteel veranderd. De terroristische groeperingen werden verslagen door de Syrische strijdkrachten, met de hulp van de Russische luchtmacht, door Hezbollah-strijders uit Libanon en Iraanse strijders van de Revolutionaire Garde, ze kregen een gratis escorte aangeboden aan Idlib en de Syrische leden kregen amnestie, mits ze geen wreedheden hadden begaan. Nu begrijpen we ook waarom Hezbollah en de Revolutionaire Garde tot terroristische organisatie zijn uitgeroepen. Ze durfden de seculiere en onafhankelijke staat Syrië te verdedigen tegen de door het Westen gesteunde “rebellen”.

Om deze reden hebben Rusland en China geweigerd om hulp toe te staan via door terroristen gecontroleerde grensovergangen. Zij drongen erop aan dat deze voorraden alleen via door Syrië gecontroleerde overtochten het land zouden binnenkomen. De mediaconsument in Duitsland kreeg echter de indruk dat China en Rusland een veto hadden uitgesproken over elke vorm van humanitaire hulpverlening. Het tegenovergestelde was het geval.

De VN-resolutie ging nu over het helpen van de mensen die onder de controle van Turkije en de VS stonden. Tijdens een internationale donorconferentie werd duidelijk dat alleen en uitsluitend de mensen in Syrië die onder de controle van Al-Qa’ida of Koerdische extremisten staan, geholpen moeten worden. De miljarden euro’s aan belastinggeld, die in Duitsland als “humanitaire hulp voor het Syrische volk” zijn gedeclareerd, gaan naar Syrische vluchtelingen in de buurlanden van Syrië en naar de terroristen van de verschillende Al-Quaida-groepen die Idlib in hun macht hebben. De mensen in de ontheemdenkampen, voor zover ze onder de bescherming van het reguliere leger en de regering waren gevlucht, krijgen OPMERKING (10).

Intussen zou heel Syrië al lang geleden zijn bevrijd als de NAVO-staat Turkije het noordwesten rond Idlib niet had beschermd terwijl Al-Qaeda daar regeert (8), en de terroristen van het zwaarste soort zijn tot niets in staat terwijl de VS de meeste oliebronnen in het oosten bezet houden en de opbrengst van de illegale olieverkoop aan PKK-gerelateerde structuren van de Koerdische rebellen en de VS geven (9).

“Humanitaire hulp voor Syrië”

Echte humanitaire hulp aan Syrië zou betekenen dat men toestaat wat Rusland en China eisen: hulp aan alle mensen in Syrië, ongeacht onder welke regering of welk regime ze moeten leven. In plaats daarvan stemt Duitsland in met de aanscherping van de sancties (11). We herinneren ons wat een VN-onderzoek in 2016 al zei over de sancties:

“In het veertig pagina’s tellende VN-document, dat is opgesteld om het effect van de sancties op de humanitaire hulp te bepalen, wordt beschreven dat de maatregelen van de VS en de EU “het meest verstrekkende sanctieregime zijn dat ooit is opgelegd”. Het document beschrijft in detail een complex systeem van ‘onvoorspelbare en tijdrovende’ financiële beperkingen en vergunningsvereisten. In het verslag staat dat de sancties van de VS “uitzonderlijk streng zijn in termen van humanitaire hulpverlening”.

De Amerikaanse sancties tegen Syrische banken hebben het vrijwel onmogelijk gemaakt om geld naar het land over te maken. Zelfs als een overboeking legaal is, zijn banken buiten Syrië zeer terughoudend om de overboeking uit te voeren uit angst voor miljoenen dollars aan boetes voor het overtreden van sancties. Dit heeft geleid tot het ontstaan van een onofficieel en ongereguleerd netwerk van geldwisseloperaties die het voor extremistische groeperingen als ISIS en Al-Qaeda gemakkelijk maken om hun geld te verbergen tussen de broodnodige betalingen van mensen. De moeilijkheid om geld over te maken verhindert ook dat de hulporganisaties hun lokale personeel betalen, wat heeft geleid tot “vertraagde of niet-levering van humanitaire hulp in zowel de regering als de bezette gebieden”, zo staat in het verslag.

Het feit dat het rapport nooit officieel is gepubliceerd, is een verdere aanwijzing voor de invloed van de westerse oorlogspartijen, hier in verband met de dictaturen in de Golfstaten, op het VN-bestuur.

Hoewel de media tegenwoordig spreken over ‘sancties tegen de familie Assad’, hebben in werkelijkheid ALLE sancties betrekking op de normale bevolking. Daarnaast is de president gekozen en geniet hij een dusdanig hoge reputatie onder de bevolking dat hij zelf naar het front rijdt, zonder lijfwachten en chauffeur, met een eenvoudige middenklasse auto, om informatie te krijgen.

“Een groot probleem is de grote populariteit van de president in zijn eigen land. Het feit dat er ontevredenheid was onder het publiek vanwege corruptie en vriendjespolitiek, een angst voor de geheime politie, en dat de autoritaire staat een soort persoonlijkheidscultus promoot, sluit niet uit dat de man een echte populariteit geniet. Zelfs zijn ergste vijanden geven dit toe. We moeten dit iets nauwkeuriger analyseren.

Een zachtaardige oogarts, die een deel van zijn opleiding in Groot-Brittannië heeft voltooid, werd na de dood van zijn vader Hafiz in 2000 met succes door de Ba’ath-partij in dienst genomen. Enerzijds werd van hem verwacht dat hij de pluralistische en nationalistische erfenis van zijn vader zou voortzetten, maar anderzijds werd van hem ook verwacht dat hij belangrijke elementen van de politieke en economische hervormingen zou stimuleren. (…)” (12)

Het is de moeite waard om een blik te werpen op Tim Anderson’s “Vuile Oorlog tegen Syrië” om de waarheid over het verleden van president Assad te leren kennen. Feit is dat zijn terughoudendheid om de terroristische gebieden te bevrijden met gebiedsbombardementen, vergelijkbaar met wat de VS in Rakka deed, hem de bijnaam “President Softheart” onder de bevolking opleverde.

De belangrijkste propagandistische drijfveer in de oorlog tegen Syrië was de in Qatar gevestigde tv-zender Al-Jazeera, die leidde tot het ontslag van verschillende journalisten die de zender verlieten, die ooit werd gewaardeerd om zijn neutrale berichtgeving in de Irak-oorlog. Maar zelfs dit kanaal moest de populariteit van president Assad erkennen. In januari 2011 concludeerde hij dat een revolutie in Syrië “onwaarschijnlijk” was vanwege de populariteit van Assad (13).

In het eerdergenoemde boek van Tim Anderson analyseert hij 8 peilingen en verkiezingen van februari 2011 tot juni 2014, en uit alle gegevens blijkt dat president Assad populairder is dan bijna al zijn vijanden in de westerse landen in zijn eigen bevolking (14).

En dit is precies wat de donoren op de donorconferentie in de weg staat. Assad zal nooit een volgzame marionet van westerse belangen worden. En dus verklaarde de buitenlandse vertegenwoordiger van de EU, Josep Borell…

“Wij als Europese Unie zullen druk blijven uitoefenen op het regime in Damascus. Onze sancties zijn van kracht zodat het regime volledig en ondubbelzinnig begrijpt dat er geen sprake kan zijn van normalisering en wederopbouw totdat het zijn aanpak verandert, een einde maakt aan de onderdrukking van het Syrische volk en deelneemt aan de [politieke] onderhandelingen. (15)

Ook dit bevat natuurlijk een typische propaganda-vervalsing van de werkelijkheid, aangezien Syrië deelneemt aan de onderhandelingen. En was in een discussie over een constitutionele hervorming waaraan de rebellen en de regering werken. Het Westen is echter niet gevraagd om mee te doen.

Feit is dat het Westen nu massaal werkt aan de vernietiging van de staat Syrië, aangezien het duidelijk is geworden dat het niet mogelijk is om de populaire president en zijn vrouw omver te werpen. De Verenigde Staten proberen dus de olierijke gebieden tussen Irak en het Syrische kustgebied door de Koerden te laten beheren. Wat is bedoeld als een barrière tegen Iran, zodat het geen vrije doorgang over land heeft van Iran via Irak naar de Middellandse-Zeekust.

De “compromisbeslissing”

Enkele dagen na de leugen “Rusland en China verhinderen humanitaire hulp” werd een vermeend compromisvoorstel gevierd als een succes van het Duitse buitenlandse beleid. Maar zelfs dit is natuurlijk niet mogelijk zonder harde oorlogspropaganda, zoals op de staatsomroep Deutschlandfunk:
“Na een zware strijd is de VN-Veiligheidsraad overeengekomen dat een grensovergang naar het noorden van Syrië nog een jaar lang open mag blijven voor hulpgoederen. Het gedrag van Rusland suggereert slecht nieuws voor de volgende onderhandelingen, zegt Peter Mücke: Moskou wil de VN volledig uit Syrië verdrijven.” (19) Opmerking: Rusland en China hadden vanaf het begin gestemd om deze grensovergang open te houden.

Het is ook de meest natuurlijke zaak van de wereld dat de hulp aan een land wordt geleverd via een door dat land gecontroleerde grensovergang. En waarom hebben we de VN nodig als de gesprekken tussen de partijen in het conflict al lang aan de gang zijn?

De laatste zin over Deutschlandfunk is ook interessant:

“In de geest van Assad, die dan vrij zou zijn om de resterende rebellengebieden letterlijk uit te hongeren.”

Deze bewering is niet alleen cynisch, maar zet de wereld op zijn kop. Want het is niet de Syrische regering die de afgelopen maanden graanvelden heeft verbrand en de sancties heeft aangescherpt om de Syrische bevolking op de knieën te dwingen door honger te lijden, maar in het gebied onder de beschermende macht van Turkije, waar de Al-Qaeda-groepen regeren, en in de regio’s waar de VS de leiding hebben, zijn de velden verbrand en is de verkoop van tarwe aan de regering in Damascus verboden. En ik zou graag zien dat de schrijver van deze zin, als Al-Qaeda in Duitsland een deel van het land zou bezetten en terroriseren. Als hij zich dan ook zou uitspreken tegen een bevrijding. Maar misschien zien we wel.

Een open brief

Op 15 juli publiceerde de Vrijdenkersvereniging een openbare brief aan het ministerie van Buitenlandse Zaken, de bondskanselier, de vertegenwoordiger van Duitsland bij de VN en de hoofdredacteur van ARD-Aktuell ( 20 ). Daar kan men het alleen maar mee eens zijn:

“VN-ambassadeur Dr. Heusgen gaf de Russische en Chinese vertegenwoordigers de boodschap aan hun regeringen. Vraag degenen die deze opdracht hebben gegeven om de hulp van 500.000 kinderen in te trekken, of ze morgen nog in de spiegel kunnen kijken. (zie Tagesschau van 12.07.2020 9.09 uur) Hun plotselinge bezorgdheid lijkt verbazingwekkend. Je geeft niet om de kinderen in de Griekse vluchtelingenkampen – ondanks de rampzalige omstandigheden daar – net zo min als om degenen die in de Middellandse Zee verdrinken bij gebrek aan noodhulp van de staat, om maar twee voorbeelden te noemen”. (20) Om nog maar te zwijgen van de hongerende, pestende en gebombardeerde kinderen in Jemen.

In de brief wordt er vervolgens terecht op gewezen dat de actieve interventie van het Westen, in overeenstemming met artikel 2 van het VN-Handvest, van meet af aan in strijd was met het internationaal recht en slechts één doel diende, namelijk de omverwerping van de legitieme regering van het land.

Ook wordt vermeld dat het ministerie van Defensie in augustus 2012 de inzet van het marineschip Oker in het oostelijke deel van de Middellandse Zee officieel heeft bevestigd en dat het doel is om samen te werken met buitenlandse partnerdiensten en de gewapende oppositie te steunen. Wat uiteindelijk opnieuw bevestigde dat Duitsland in oorlog is met Syrië.

Bovendien werd bewezen dat in een bloedbad van burgers in al-Mansura bij Rakka, waarbij ten minste 33 burgers werden gedood door een bomaanslag van de “Coalitie”, verkenningen waren uitgevoerd door de Duitse strijdkrachten.

Lees meer in de oorspronkelijke tekst van de brief als u nog steeds gelooft in de “humanitaire hulp voor Syrië” van de Duitse regering (21).

Conclusie

Als Duitsland een monarchie of een andere vorm van dictatuur zou zijn, zou men deze hypocriete en cynische buitenlandse politiek met de schouders moeten opnemen. Politici zouden immers de verantwoordelijkheid dragen. Maar om het cynisme nog verder op te drijven, noemen deze politici zichzelf “volksvertegenwoordigers” en schuiven ze de verantwoordelijkheid af op de kiezers. Omdat ze hen de macht gaven om dit beleid uit te voeren, waardoor alle kiezers medeplichtig zijn, ook al weten ze het op dit moment het minst.

Maar als Syrië na de oorlog bij het Wereldgerechtshof, dat ook ooit de VS in het geval van Nicaragua had veroordeeld, een schadeclaim zou indienen voor de miljarden, dan zal er sprake zijn van een onbeschofte ontluiking. Want Duitsland is niet het rijk dat de uitspraak van een wereldgerecht kan negeren en het land van de eiser kan chanteren door middel van een economische oorlog. En zelfs dan zullen het niet de politici zijn die moeten betalen, maar opnieuw de belastingbetaler die door de media grotendeels argeloos wordt gehouden.

Bronnen: