Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Duitsland moet weer meer verantwoordelijkheid nemen!

Duitsland moet weer meer verantwoordelijkheid nemen!

Veröffentlicht am: 15. November 2019 | Anzahl Kommentare: noch keine

Wat is er gebeurd met “de Duitse bodem mag niet langer de bron van de oorlog zijn”?

Een standpunt van Jochen Mitschka.

Het begon allemaal met de herbewapening van de Bundeswehr. Mijn vader, die tijdens de oorlog zeven keer gewond was geraakt, had me gewaarschuwd: “Dit is een nieuw begin. Je zult je afvragen wat er van zal worden. Het is altijd hetzelfde”. Wat is er van geworden?

Annegret Kramp-Karrenbauer, het is geschreven in de media (1) wil de Bundeswehr meer in het buitenland inzetten. Duitsland moet ook “zelf het initiatief nemen”. En dus moeten we natuurlijk onze belangen verdedigen met militairen over de hele wereld en de handelsroutes openhouden. Met andere woorden: Mocht een staat ooit een handelsroute die zijn grondgebied doorkruist sluiten, dan zal Duitsland helaas opnieuw een agressieoorlog moeten voeren, zoals sommigen sinds de hereniging en het uiteenvallen van Joegoslavië hebben gedaan (3). Of wil een land als Syrië gewoon niet zien dat een pijpleiding ook een handelsroute kan zijn, je hoeft het land alleen maar te “overtuigen”. En hoe komt het dat vrijwel niemand zich daar serieus tegen verzet, wat is er met de vredesbeweging gebeurd?

Het politieke trans-Atlantische establishment erkende decennia geleden dat het expansieve agressiebeleid waaraan ook Duitsland deelneemt, bijvoorbeeld door de Amerikaanse aanvalsoorlogen over Ramstein, de grootste militaire basis van de VS in het buitenland, systematisch moet worden voortgezet om oppositie in de vorm van een sociale vredesbeweging te voorkomen. Want volgens de strategen is het probleem niet de meestal veel zwakkere militaire tegenstander, maar de “vijfde kolom” van de vredesbeweging in het eigen achterland.

En zo was de samenleving systematisch bereid om weer “meer verantwoordelijkheid” in de wereld te nemen. In gecoördineerde toespraken van de secretaris-generaal van de NAVO, onze toenmalige bondspresident, de bondskanselier en de ministers, werd de bevolking er herhaaldelijk op gewezen dat Duitsland opnieuw moest leren offers te brengen. En als het ooit Afghanistan was, de Hindu Kush, waar Duitsland verdedigd moest worden, dan is het nu Afrika, de Sahel-zone, of beter gezegd Mali, in de tijd van AKK. Waar een crisis ontstond die nooit een “gevaar voor Duitsland” zou zijn geworden zonder de bombardementen en de vernietiging van de Libische staatseenheid door de NAVO (2). Het vroegere gejuich over de vernietiging van het rijkste Arabische land neemt deze daad nu als een reden om nog meer bombardementen te plegen, om nog meer militaire interventies te bevorderen.

Maar terug naar het begin van het einde van de vredesbeweging. Doorslaggevend voor het begin van de moord op de vredesbeweging was de steun van de voormalige anti-oorlogsbewegingen van de Bündnis90/Die Grünen-partij. Hun beslissing had miljoenen mensen in twijfel getrokken en velen hebben nog niet zelf ontdekt wat er toen was gebeurd (4). De partij was eindelijk van front veranderd en de Groenen eisten deel te nemen aan de oorlog in Afghanistan. Deze deelname was niet gevraagd door de VS, maar uitdrukkelijk gevraagd door de Groenen (5). En nog steeds hebben velen niet begrepen dat de voormalige anti-oorlogssluipende partij allang gemuteerd is tot een transatlantische strijdende partij, wat nog steeds bijdraagt tot een verlamming van de vredesbeweging.

Verdeel en heers om de vredesbeweging te verdelen

Een belangrijk instrument voor de vernietiging van een ontluikende vredesbeweging, nadat het effect van de Groenen als kalmeringsmiddel tegen vredesactiviteiten was afgenomen, was de verdeling ervan. Daar was het goed, dan de esotherapeuten, de crackpots, de dictatorvrienden, met wie “echte linksen” niets samen mochten organiseren. En aan de rechterkant werd een afkeer aangewakkerd van een vredesbeweging die “communistische dictaturen” zoals Venezuela of Cuba voorstond en tegen sancties en oorlog tegen hen. En zo stierf deze beweging bijna sneller dan ze zich had gevormd, en zakte ze in het niet bij de publieke perceptie.

Een drastisch voorbeeld is de tweet van een gevestigde Duitse journalist en filmmaker die de media van het etablissement levert. Mario Sixtus schrijft op 6 november 2019:

“Daarom: Blok @_donalphonso! Blokkeer al zijn claquere en fanboys! Blokkeer iedereen die een tweet van hem leuk vindt en nog meer voor een retweet! Ontvouw zijn volgelingen! Dit alles ontneemt hem zijn bereik. Omdat Twitter hier niets doet, moeten we onszelf beschermen.””

Het is gewoon toeval dat het in strijd is met een zogenaamd “recht”, dat eigenlijk slechts een conservatief en dankzij de erfenis van welgestelde burgers met bijbehorende opvattingen is. Dat is precies de manier waarop het linkse partijen raakt die zich verzetten tegen het creëren van geld door banken of mensen die opkomen voor de mensenrechten in Israël. Scheiding, blokkering, het voorkomen van andere mensen om hun gedachten te verspreiden, zijn de typische “verdeel- en heers”-instrumenten die vrijwillig worden gebruikt door de geïndoctrineerde nietsvermoedende mensen op alle niveaus van de samenleving.

Het hoogtepunt van dit beleid werd zeker bereikt op 17 mei 2019, toen de leden van het Europees Parlement de mensenrechtenbeweging BDS (Boycot, Desinvestering, Sancties), die zich inzet voor de rechten van de Palestijnen in Israël en de bezette gebieden, als antisemitisch hebben belasterd. Met het uitdrukkelijke doel Palestijnse activisten in Duitsland de toegang te ontzeggen tot openbare optredens waarin de door Israël gepleegde misdaden worden gepresenteerd (11).

De rol van de digitale revolutie

Niet te onderschatten is ook de rol van de digitale media, die door het establishment slim worden gebruikt om het publiek uit een beweging te halen. Zo is er bijvoorbeeld de infiltratie van de zogenaamd volledig neutrale kennisdatabase “Wikipedia”. Tot op de dag van vandaag weten de meeste mensen niet dat Wikipedia lang heeft gediend als lasterplatform voor politieke kwesties. Niet zo uitgesproken als soortgelijke platforms, zoals Wikimannia.org, maar voldoende effectief om mensen die betrokken zijn bij de vredesbeweging en een bepaald bereik hebben verdiend, zoals Daniele Ganser of Willy Wimmer, zo af te beelden dat mensen die niet weten dat de twee zich afwenden en weigeren naar hen te luisteren.

Een andere manier om de vredesbeweging via digitale media te verzwakken, is het “toegestane verschil van mening” via fora en sociale netwerken. Aangezien deze meestal nauwelijks een niveau bereiken dat de publieke opinie verandert, zijn de activiteiten daar beperkt. Wie hier opgewonden raakt en zich uitspreekt, wie hier veel tijd doorbrengt met onderzoek en bewijzen, gaat niet de straat op en de maatschappij ziet niet eens dat er een verschil van mening bestaat in de maatschappij. En Asch’s principe van conformiteit werkt al. Niemand op straat is in tegenspraak met de druk van leeftijdgenoten en daarom durft niemand zich te verzetten tegen de druk van leeftijdgenoten. En zo blijven de dissidenten, ook al worden ze langzaamaan steeds meer en meer, in hun luchtbel, en de groei is veel te traag om echt verandering teweeg te brengen.

Natuurlijk spelen ook de algoritmes van de dominante zoekmachines, met name Google, een belangrijke rol. Het is al lang bekend dat ze geprogrammeerd zijn volgens politieke criteria. En hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de vreemde algoritmes van Twitter en Facebook, die laten zien dat er intensief gewerkt wordt aan “kunstmatige intelligentie”, die de samenleving zou moeten beïnvloeden (6). En natuurlijk klagen “rechtse” rechtsen over de linkse invloed (7), terwijl de mainstream herhaaldelijk spreekt over de vermeende “Russische electorale invloed” (8).

En natuurlijk zijn er ook manuele interventies die vaak censuur worden genoemd. Bijvoorbeeld het blokkeren van Palestijnse media in sociale netwerken in november. Het is duidelijk dat te veel berichten over Israëlische schendingen van de mensenrechten te veel zijn verspreid (9). Maar 59 nieuwssites en social media sites, waaronder populaire sites zoals Wattan TV, Shehab News Agency, Quds News Network, Arab48 (10), zijn ook geblokkeerd door de Palestijnse Autoriteit, die door critici wordt beschouwd als de verlengde arm van de bezettingsmacht Israël.

Ondertussen probeert Twitter zijn gebruikers te informeren door in de eerste stap (vanwege de afwijzing van LGBTQ-propaganda) waarschuwingen te geven, in de tweede stap de gele kaart uit te geven (vanwege aanwijzingen van nazi-aandrijvingen in Oekraïne), en met een derde en laatste stap, de laatste blokkering van de Twitter-account. In dit geval, dat van Ollie Richardson (12).

Het is de hoogste tijd

Het is de hoogste tijd om eindelijk een nieuwe vredesbeweging van de grond te krijgen. Terwijl de minister van Defensie pleit voor meer operaties in Afrika en de nooit gekozen EU-leider, von der Leyen, iets van militaire kracht laat zien, moet Europa de taal van de macht leren” (13). En ze probeert ook opnieuw de EU als Europa te presenteren, hoewel het het kleinere deel van het continent Europa is. Wanneer de voorzitter van de Veiligheidsconferentie van München verklaart dat de 2% van het BBP (gelijk aan ongeveer 20-25% van de overheidsuitgaven) nog maar het begin is. En als er al sprake is van 4% van het BBP (dat wil zeggen tot 50% van de overheidsuitgaven), omdat dit onder Willy Brand legitiem zou zijn geweest, dan zouden de alarmbellen eindelijk luid genoeg moeten gaan rinkelen voor alle Duitsers (14).

De vredesbeweging is bezig zich te splitsen en zich zo van elkaar te onderscheiden, en het protest vindt voornamelijk plaats op het internet, waar het protest plaatsvindt in een luchtbel die nauwelijks extern effect heeft door het slimme beleid van de vredesbeweging zelf en het gedrag van de vredesbeweging zelf. De beslissingen van de federale regering, zoals de ondersteuning van de militarisering van de ruimte, negeren ondertussen grotendeels de gewone burgers.

Een verandering kan worden bereikt als de vredesbeweging één wordt:

a) ideologische kluisters te doorbreken en zich in te zetten voor het fundamentele doel om oorlog te voorkomen. Eindelijk moeten we ons realiseren dat sancties ook oorlog betekenen. Sancties doden stiller, zonder bommen, maar ze doden en ze gaan vooral de burgerbevolking aan. En in deze strijd tegen de oorlog mag dit of dat land niet selectief worden uitgesloten. Dus als de “rechtse” denkt dat geweld tegen Venezuela in de vorm van dodelijke sancties oké zou zijn, maar tegen Israël mogen er geen sancties zijn, omdat het land alleen maar oorlog voert uit zelfverdediging, dan moet dit net als het andere geval worden verworpen. Als “linkse” beweren dat geweld in de vorm van sancties of zelfs oorlog tegen Bolsonaro, die door de media als fascistisch wordt bestempeld, OK zou zijn, maar niet tegen de president van Cuba, Miguel Diaz-Canel. Alleen wanneer de vredesbeweging in staat is om ideologieën af te zweren, zal zij invloed kunnen uitoefenen.

b) Beperking van de extreme pacifisten is noodzakelijk om het “pragmatische centrum” van de bevolking niet te irriteren met maximale eisen, zoals de volledige afschaffing van de Bundeswehr, de volledige ontwapening van Duitsland. Zulke maximale eisen leiden tot een schudden van het hoofd en ga zo maar door. Maar als men de misdaden van de NAVO opsomt en een aftreden eist, is de mogelijkheid om door middel van indoctrinatie door te dringen veel groter. De totale pacifisten moeten er rekening mee houden dat zij hun ideeën alleen vooruit kunnen helpen als er een eerste stap is gezet.

c) Hetzelfde geldt voor christelijke vredesbewegingen. Helaas is er nooit voor vrede gebeden, maar er is altijd met grote offers voor gevochten. Zij moeten daarom ook hun profiel verminderen en rustig bidden voor vrede, zonder anderen te vragen met hen te bidden. Het is niet alleen een kwestie van het niet afschrikken van atheïsten. Maar uiteindelijk zijn er steeds meer niet-christelijke gelovigen die betrokken willen worden bij vredesbewegingen, maar die niet in een door het christendom gedomineerde beweging willen vervallen.

d) De alternatieve media, welke ideologie ze ook aanhangen, zouden moeten coördineren om bepaalde dingen die laten zien dat we op de weg zijn die we niet willen, maar die voortkomen uit het imperialistische idee dat we indien nodig een aspirant-concurrent militair moeten “insluiten”, serieus en synchroon te thematiseren. Pas wanneer de alternatieve media gecoördineerd beginnen te handelen, krijgen ze de kans om te worden waargenomen in het licht van het lawaai van de massamedia.

e) Wanneer vredesbewegingen de militaire basisdienstplicht afwijzen, is dit begrijpelijk, maar onredelijk in het licht van de huidige wereldsituatie. Alleen een samenleving die voldoende afschrikkingspotentieel kan opbouwen tegen militaire chantage is in staat een vreedzaam beleid te voeren. Bovendien wordt voorkomen dat er een staat wordt gevormd in de staat en dat beroepsmilitairen, die promoties, orders en geld verdienen door oorlogen, geen doorslaggevende invloed krijgen. Natuurlijk moet de opleiding in de elementaire militaire dienstplicht fundamenteel worden veranderd. De strijd met een wapen zal in een puur defensiegericht concept slechts een ondergeschikte rol spelen.

f) We moeten ons verzetten tegen de “vrije handelsroutes” met een concept dat niet gebaseerd is op militaire kracht en oorlogsvoering, maar op het aanvaarden van belangen, ook al zijn die duurder, op het tolereren van andere sociale modellen, op partnerschap en het afwegen van belangen.

Vooruitzichten

Toen de consensus tussen de partijen verhinderde dat de belofte in de Basiswet dat het Duitse volk na de hereniging een eigen grondwet zou mogen hebben, was dit grotendeels te wijten aan het feit dat het partijkartel veel tijd en moeite had gestoken in het ondermijnen van de Basiswet en het onderwerpen van de staat. Boeken en series artikelen werden erover geschreven zonder dat het iets veranderde. Daarom moet gevreesd worden dat een vredesbeweging ook in de geest van het McCarthyisme zal worden belasterd en vernietigd als het niet langer mogelijk is deze te negeren. Omdat de massamedia, de politiek, de economie en het zogenaamde gevestigde maatschappelijk middenveld al lang deel uitmaken van een nieuwe aristocratie.

Het establishment toont nu een adembenemende snelheid in het faciliteren van oorlogsvoering. Elke dag is men opnieuw geschokt. Op 7 november sprak de nieuwe oorlogsminister AKK opnieuw:

“Ik zie echter ook dat de Commissie voor de herziening van de medezeggenschapsrechten van het Parlement in de afgelopen zittingsperiode een aantal ideeën heeft ontwikkeld die nog niet voldoende effect hebben gehad. Ik denk hierbij aan de vereenvoudiging en versnelling van de procedure voor de vorming van een advies van het Parlement. (15)

Ik zal dat vertalen: Laten we fluiten over de basiswet, over de geest die de oorlog niet langer uit Duitsland mag voortkomen. Laten we fluiten over het ondervragen van de mensen van het land die de prijs betalen met geld en leven voor onze oorlogen. Laten we het Parlement een kwartier de tijd geven om honderden bladzijden te lezen voordat ze instemmen met de oorlog (16). Laten we het nog sneller maken om ten strijde te trekken. …

Jongens, we hebben geen tijd meer voor politieke correctheid of ideologische grenzen. Terwijl wij in onze rechtse luchtbellen blijven uitschelden en jammeren, bereidt het establishment zich voor om de opkomende machten zoals China en Rusland “in te dammen”. En wat inperking betekent, is te zien in Irak, Libië, Syrië, Jemen en Afghanistan. Wij, de mensen, wij zijn weer degenen die ons hoofd moeten omdraaien voor de machtsfantasieën van de machtigen, voor hun hebzucht. In plaats van zich aan te passen aan een multipolaire wereld waarin de grote mogendheden elkaar respecteren en zich aan overeengekomen regels houden, zouden mogendheden die zich niet aan het rijk willen onderwerpen, “ingeperkt” moeten worden. In plaats van een wereld waarin de economische betrekkingen gebaseerd zijn op een win-winsituatie, zouden de economische belangen van de machtige westerse bedrijven de economie moeten bepalen.

Als dat is wat je wilt, blijf dan stemmen voor de “staatssteun” partijen, maar wees niet verbaasd als je de prijs betaalt, niet degenen die ons daarheen gedreven hebben, en wanneer we voor de derde keer aan de verliezende kant zullen staan.

Bronnen:
(1) https://www.sueddeutsche.de/politik/bundeswehr-kramp-karrenbauer-auslandseinsaetze-1.4670696

(2) https://jomenschenfreund.blogspot.com/2015/11/bundeswehr-in-mali-resultat-des-nato.html

(3) https://www.rubikon.news/artikel/die-kriegsmacht

(4) Ausführlich beschrieben in https://www.kopp-verlag.de/a/deutschlands-angriffskriege-3

(5) http://www.uweness.eu/oef-als-persilschein.html#_ftnref3

(6) https://www.politik-kommunikation.de/ressorts/artikel/wie-algorithmen-die-politik-veraendern-1247577150

(7) https://www.deutschland-kurier.org/linkslastige-suchmaschine-wie-google-die-waehler-beeinflusst/

(8) https://www.zeit.de/digital/2017-10/us-wahlkampf-russland-google-beeinflussung-fake-news

(9) https://imemc.org/article/gaza-leadership-slams-twitter-and-facebook-for-yielding-to-israels-dictates/

(10) https://twitter.com/MinHijara/status/1190639704506601472

(11) https://www.alitheia-verlag.de/Politik/Die-vergessenen-Lehren-von-Auschwitz-Jochen-Mitschka::18.html

(12) https://twitter.com/O_Rich_/status/1192782688777842693