De opkomst van het Russisch-Chinese partnerschap kan niet langer worden tegengehouden.
Een commentaar van Rainer Rupp.
Er zijn nog meer dan vier weken te gaan tot 14 december 2020, de dag waarop de electoraten van de Amerikaanse staten bijeenkomen voor het kiescollege en de Amerikaanse president voor de komende vier jaar zullen kiezen. Tot die tijd is Joe Biden nog geen president, hoewel de Duitse media en politici al doen alsof dit het geval is. Maar noch de Duitse, noch de Amerikaanse media bepalen wie de Amerikaanse president is.
In het geval dat Biden president zou worden, ontstaat er al een factie onder de adviseurs van Biden op het gebied van het buitenlands beleid die een hardere koers tegen Rusland volgt dan onder Trump, in combinatie met betere betrekkingen met de NAVO en Europa, om de Europeanen te betrekken bij de geïntensiveerde confrontatiepolitiek tegen Moskou.
Ondertussen pleit een andere groep, om redenen van economisch en financieel beleid, voor détente met Beijing, om terug te keren naar het lucratieve bedrijfsmodel van Amerikaanse bedrijven tijdens Biden’s ambtstermijn, namelijk het gebruik van China als een verlengde werkbank van de Amerikaanse economie. Want de Amerikaanse economie heeft sindsdien genoeg tijd gehad om te beseffen dat er voor de honderden miljoenen gedisciplineerde, gretige en nu goed opgeleide Chinese arbeiders in India, Indonesië of Vietnam geen alternatief is voor China. Hetzelfde geldt voor de perfect functionerende infrastructuur van het Rijk in het Midden.
Deze Amerikaanse economische factie, die weer goede zaken wil doen met China, wordt tegengewerkt door de niet minder machtige en politiek invloedrijke factie van het Militair Industrieel Complex (MIK), die de Amerikaanse veiligheid en het buitenlands beleid domineert. Biden was daar in de verkiezingscampagne mee opgescheept, niet alleen met zijn harde opstelling ten opzichte van het Kremlin, maar ook ten opzichte van China. Tijdens het tweede en laatste presidentiële debat op 23 oktober pochte Biden dat Obama en hij al een agressiever standpunt hadden ingenomen over de aanspraken van China op grote delen van de Zuid-Chinese Zee in 2015, vóór Tromp, in verband met de nieuwe “spil naar Azië”-strategie.
Biden zei letterlijk: “Toen ik Xi (de Chinese president) ontmoette en hij nog steeds vicepresident was, zei hij: “We zijn bezig met het opzetten van luchtidentificatiezones in de Zuid-Chinese Zee, daar kun je niet doorheen vliegen”. Ik zei: ‘We zijn er net doorheen gevlogen met B-52/B-1 bommenwerpers. We zullen het verbod negeren’.
De ‘Pivot to Asia’ was het besluit om de geostrategische militaire structuur van de Amerikaanse strijdkrachten radicaal te veranderen, met een nieuwe focus op Azië. Tot dan toe had de Amerikaanse strategische planning het grootste deel van de Amerikaanse militaire capaciteit gereserveerd voor mogelijke oorlogen in Europa en het Nabije en Midden-Oosten. Als onderdeel van de “spil” werd een begin gemaakt met het hergroeperen van 60 procent van het Amerikaanse militaire potentieel voor conflicten in Azië, dat wil zeggen tegen China. Er kan dus worden aangenomen dat er de komende vier jaar niets zal veranderen, zelfs niet onder een president Biden.
In juli van dit jaar heeft de Trump-administratie de meeste claims van China in de wateren van de Zuid-Chinese Zee categorisch afgewezen. Tegelijkertijd hebben de oorlogsstokers van Washington samenwerking gezocht met Aziatische landen om hen te weerhouden van de karren van hun confrontatie- en insluitingskoers tegen China. Deze cursus zal waarschijnlijk ook worden voortgezet onder Biden.
Het mag dan ook niemand verbazen dat het openlijk agressieve beleid van de VS tegen Rusland sinds 2014 en het onlangs geïntensiveerde confronterende beleid tegen China ertoe heeft geleid dat Moskou en Peking zich eindelijk verenigd hebben aan dezelfde kant van de “barricades” tegen de grote hegemon in Washington.
Intussen proberen de buitenlandse beleidsmakers in Berlijn alleen al om economische redenen zoiets als een evenwicht tussen de twee polen te bereiken – China is belangrijker geworden voor de Duitse export dan de VS. Maar dit zal niet werken zolang Duitsland zich niet bevrijdt van zijn Amerikaanse vazalisme. Maar de Duitse elites in de financiële wereld, de politiek, de media en de betaalde wetenschap, die allemaal nauw verweven zijn met het Amerikaanse financiële systeem, hebben hier geen enkel belang bij.
Tijdens de eerste ambtstermijn van Trump waren er slechts enkele oproepen voor de EU – met Duitsland en Frankrijk als leidende machten – om zich los te maken van de VS en een onafhankelijk beleid te voeren. Met de hoop op vier jaar Biden in het Witte Huis in Washington, waarin het lucratieve maar zwaar gehavende neoliberale bedrijfsmodel van de westerse elites moet worden gerepareerd, zijn deze stemmen voor een EU die onafhankelijk is van de VS weer verdwenen.
De Koude Oorlog die de VS eenzijdig heeft uitgeroepen tegen Rusland en China, en die volgens de aankondiging onder Biden op een intensievere manier zal worden voortgezet, zal ook eisen stellen aan de nog steeds (!) aanwezige supermacht VS die zij alleen niet kan nakomen. Om die reden moet ook Europa worden opgetuigd voor de karren van het anti-Chinese beleid van de VS. Uit de nieuwe, confronterende toon van de zelfverklaarde Duitse kwaliteitsmedia en uit de Berlijnse politieke uitspraken over China blijkt al dat de Duitse schoothondjes weer eens braaf over elk stokje springen dat hun meester in Washington hen voorhoudt. Ze doen dat terwijl ze weten dat ze handelen tegen de gevestigde belangen van de overgrote meerderheid van het Duitse volk, dat niets anders wil dan vrede en uitbreiding van de wederzijds voordelige handel met Rusland en China, in plaats van bewapening en gevaarlijke machtsspelletjes om de wereldheerschappij van de VS veilig te stellen.
Het had de transatlantische vazallen in Berlijn al lang geleden duidelijk moeten worden dat zij de economische toekomst en de welvaart van ons land in gevaar brengen door hun Amerikaanse gehoorzaamheid. Want de sociale en economische achteruitgang van het Westen is nauwelijks te stoppen, terwijl noch Biden, noch de mogelijk nog steeds zegevierende Troef het steeds hechtere Chinees-Russische partnerschap kan tegenhouden. Dit partnerschap biedt niet alleen hun eigen landen, maar de hele wereld staatspaden naar vooruitgang en welvaart voor de hele samenleving, in plaats van het westerse neoliberalisme met zijn ‘winner-take-all’-mentaliteit.
Het volgende voorbeeld benadrukt het cruciale verschil tussen het door de VS geleide Westen enerzijds en China en Rusland anderzijds:
Een van de belangrijkste lessen uit de Chinese geschiedenis is dat het voorzien in de fysieke basisbehoeften van het volk de belangrijkste taak is voor een heerser. Maar de heersers die betrokken zijn bij meedogenloze of eindeloze oorlogen die het volk verarmen, of die op een andere manier de basisbehoeften van de volksmassa’s negeren, worden al snel aan de kant geschoven. Daarom zijn werkgelegenheid en het scheppen van veilige en steeds betere banen, in combinatie met toenemende individuele en sociale welvaart, zo belangrijk in het nieuwe veertiende vijfjarenplan van de Volksrepubliek China.
Het totalitaire systeem van het neoliberalisme daarentegen heeft de lagere klassen van de bevolking decennialang steeds armer gemaakt en de kleine hogere klassen fabelachtig rijk. De instrumenten hiervoor waren vooral a) de privatisering van de tot dan toe publieke taken tot aan de elektriciteits- en watervoorziening, met het oog op particuliere winstmaximalisatie van de aandeelhouders van de grote ondernemingen, en b) de zogenaamde “financialisering” van bijna alle gebieden van het leven, waarbij ondertussen alles een prijs heeft maar niets een waarde heeft.
Bovendien is in het Westen het aandeel van de lonen en salarissen in het bruto binnenlands product de afgelopen decennia systematisch naar beneden gedrukt. Dit betekent dat het kapitaal niet langer toestaat dat de meerderheid van de werknemers en werknemers deelneemt aan de productiviteitsstijgingen die zij zelf hebben bereikt. Tegelijkertijd hebben de neoliberale bazen ook een groot deel van het aandeel van de werknemers in de totale economische koek gestolen. Zo is volgens het door de staat gerunde Amerikaanse Bureau voor Economische Analyse het aandeel van de lonen en salarissen in het bruto binnenlands product van de VS in de afgelopen 50 jaar gedaald van 51,5 procent aan het begin van de jaren zeventig tot 43 procent nu.
Zelfs het Amerikaanse nieuwsmagazine Time was verbaasd dat dit over een periode van 50 jaar neerkomt op een totaal van 50 biljoen dollar; 50 duizend miljard dollar, dat wil zeggen een vijf met 13 nullen: 50.000.000.000.000 die zijn achtergehouden voor Amerikaanse werknemers en bedienden, of gestolen en toegevoegd aan de top 10 procent. Ook in Duitsland gaat de trend in dezelfde richting, hoewel deze pas begin jaren negentig is begonnen en nog niet zo erg is als in de VS.
De conclusie is dat het bedrijfsmodel van de westerse, neoliberale markteconomie in verval is en dat het model van gecontroleerde markteconomieën van het Russisch-Chinese strategische partnerschap in opkomst is. Zo bieden Rusland en China twee ontwikkelingsmodellen aan, vooral aan de landen in het zuiden van de wereld, die radicaal verschillen van het neoliberale dogma van het Westen, dat steeds meer invloed verliest in deze regio’s van de wereld en zijn uitbuitende bedrijfsmodel in gevaar ziet komen. Dit is precies wat de Amerikaanse en EU-elites zien als de vermeende Russische en Chinese dreiging, waartegen ze nu militair mobiliseren.
+++
Met dank aan de auteurs voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: plavevski / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)