Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Een half gevecht, maar een hele overval

Een half gevecht, maar een hele overval

Veröffentlicht am: 22. Mai 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Dagmar Henn.

Duitsland heeft het in de strijd tegen de pandemie tot nu toe vrij goed gedaan, aldus de algemeen verspreide mening. Men zou zich weer eens durven te ontspannen, en de hele wereld kijkt al eerder naar deze successen.

Toch is de Duitse strategie zeer gebrekkig. Een lockdown is immers slechts een tijdswinst, die moet worden gevolgd door maatregelen die niet alleen de verspreiding van het virus beperken, maar het ook daadwerkelijk uitbannen.

Dit zou hebben betekend dat de lockdown periode zou worden gebruikt om de bestaande clusters te identificeren door middel van massale testen en vervolgens te verlaten. Enorme tests? In het meest gunstige verslag wordt gesproken over de mogelijkheid van 800 000 tests per week. Het zou nog steeds honderd weken of twee jaar duren om de bevolking te testen, als je het feit negeert dat de tests steeds opnieuw moeten worden herhaald op bijzonder gevoelige punten, zoals ziekenhuizen en verpleeghuizen.

Zou dat zelfs mogelijk zijn? Als deze vraag door iemand in het politieke landschap zou worden opgepakt (wat helaas niet het geval is), zou het antwoord waarschijnlijk zijn dat het niet mogelijk is om zo snel zoveel tests te geven.

Net zoals het mogelijk was om een verplichting in te voeren om een mondbeschermer te gebruiken, maar niet om voor iedereen passende hoeveelheden beschikbaar te stellen tegen een realistische prijs voor een geïndustrialiseerde samenleving (d.w.z. de prijs die vóór de pandemie gebruikelijk was). Ja, er zijn pogingen gedaan om bestaande industrie te laten produceren. En hoe zag dat eruit? Adidas blijft sneakers en kleding produceren in zijn volledig geautomatiseerde fabrieken; de maskers, die op grote schaal te koop zijn, worden gemaakt door naaisters die vanuit huis werken (1), net als in de 19e eeuw…

Het resultaat van deze echte heldhaftige inspanning: 12.000 maskers… Overigens had Adidas eerder al een hulpkrediet van een bescheiden 2,4 miljard (2 ) gekregen. Het saldo voor de Duitse bevolking, die de leningen moet financieren, is één masker per twee miljoen. Dit is wat er gebeurt als je geen beslissingsrecht krijgt in ruil voor staatssteun.

Het Chinese voorbeeld laat zien hoe het anders werkt. In Wuhan is in de afgelopen dagen een nieuwe focus van infecties (op een totaal van zes gevallen!) ontdekt. Aangezien het Chinese doel is om het virus uit te roeien, is de reactie om de hele bevolking (3) van de megastad te testen. “PCR-

We zullen het kunnen observeren – uiterlijk over drie weken hebben ze hun tests afgerond.

In Duitsland wordt het gezien als een genade als het eindelijk niet meer nodig is om te bewijzen dat men contact heeft gehad met een bewezen besmette persoon om zich te laten testen. De reden hiervoor? Hoewel de werkelijke kosten van de test al aan het begin van de pandemie bekend waren (10 euro), rekenen ziektekostenverzekeraars veel meer (4): “Een geschatte 20 miljoen coronatests dit jaar zou ongeveer 1,6 miljard euro aan extra uitgaven betekenen.

Dat wil zeggen, luister en wees verbaasd, een hele 80 euro per test. Het is duidelijk dat massa-tests niet tegen die prijs beschikbaar zijn. We moeten de bijdragen verhogen, dat is al gezegd. De geprivatiseerde klinieken moesten ook worden gespaard door 500 euro per dag te betalen voor het ter beschikking stellen van bedden op de intensive care, die gelukkig niet werden gebruikt. In plaats van alleen maar uit te leggen wie gelooft dat gezondheid een bedrijfsmodel is, moeten we leven met de bijbehorende risico’s, waaronder pandemieën.

Iedereen die dat niet kan, heeft geen plaats in deze markt… een echt volksgezondheidsstelsel zou deze problemen niet hebben.

Maar is het echt alleen het vaste geloof in de markt dat redelijke maatregelen en redelijke prijzen in de weg staat? Zou Duitsland echt niet meer kunnen testen? Een strategie uitvoeren om het virus uit te roeien? Hoe is zelfs het arme Vietnam (5) gelukt? Het zou goed kunnen. De Duitse regering rekent echter blijkbaar op een weinig geobserveerd neveneerd neveneffect: rustig en onopvallend wordt op de achtergrond een volledige herstructurering van de administratie doorgevoerd. Massa’s activiteiten in zowel de publieke als de private sector worden verplaatst naar het thuiskantoor, en deze verandering is bedoeld om permanent te zijn.

De vakbonden begeleiden deze stap met de vertrouwde mix van naïviteit en slaperigheid. Want ook al lijkt het wegvallen van de noodzaak om van en naar het werk te reizen op het eerste gezicht een winst te zijn, er worden enorme kosten doorberekend aan de medewerkers. Ook al worden de computers ter beschikking gesteld – ze moeten immers de tafel, de datalijn, in sommige gevallen zelfs een aparte ruimte, waarvoor ze zelf de huur betalen, voorzien van elektriciteit en verwarming op hun werkplek.

De grens tussen privéleven en werkuren verdwijnt volledig, overwerk wordt niet meer gecompenseerd omdat het niet meer gedocumenteerd kan worden en de bijbehorende stukloontarieven, zoals in de schoonmaakbranche vandaag de dag, zullen niet lang meer op zich laten wachten. Er zullen geen kantines meer zijn en geen sociale contacten meer tussen werknemers, wat (als de vakbonden op een gegeven moment uit hun slaap ontwaken) het organiseren en behartigen van hun eigen belangen veel moeilijker zal maken.

De andere partij zal op haar beurt bezuinigen op gebouwen, verwarming, datalijnen, en zal dit dankbaar in de zak steken en erop vertrouwen dat de dreigende werkloosheid ervoor zal zorgen dat al deze kosten niet als declaraties voor het loonstrookje verschijnen.

Vergis je niet – de recessie die in het kielzog van Corona zichtbaar was, was al voor Corona aan de horizon, en slechts enkele van de effecten zijn eigenlijk een gevolg van de lockdown. Het is eerder andersom. De lockdown was een goede gelegenheid om de tweede ronde van de reddingsoperaties voor banken heel rustig te beginnen en een verdere impuls te geven aan de bottom-up distributie, ook van kleine bedrijven naar grote bedrijven. Net als op Europees niveau scherpt de Duitse regering nu de wurggreep aan die tijdens de eurocrisis op haar buren werd gelegd (6).
De bezuinigingskoers wordt alleen maar verder aangescherpt. Er zijn de eerste verslagen van de lokale autoriteiten (7) waarin banenreducties en bezuinigingsmaatregelen worden aangekondigd.

In de verklaring van de federale regering staat ook dat wat nu wordt uitgegeven vanwege Corona, daarna weer zal moeten worden geknipt. Immers, de belastinginkomsten daalden massaal (8), en er was de schuldrem…

Dus meer bruggen die gerepareerd moeten worden, schoolgebouwen die gerenoveerd moeten worden, rottende infrastructuur; en dit alles, zoals gebruikelijk, zodat het welzijn van de Duitse bedrijven gewaarborgd blijft. U kunt er zeker van zijn dat wat er over het economische stimuleringspakket wordt gemompeld, net als in de ‘financiële marktcrisis’ ook naar de gebruikelijke bedrijven zal gaan en niet eens de echte problemen zal raken.

Niemand heeft tot nu toe de balans opgemaakt van de zogenaamde Corona-hulp, maar als we alleen al naar de miljarden voor Adidas kijken, wordt het duidelijk dat het grootste deel van de taart geen hulp voor de bevolking was. Ze zullen hun leeuwendeel krijgen. Het leeuwendeel van de komende bezuinigingen. De prijsstijgingen (9) die aan alle kanten zichtbaar worden, hebben ook gevolgen voor iedereen die toch al moet bezuinigen – wat interesseert een Susanne Klatten of een Friede Springer als groenten duurder worden? Samen met de komende CO2-belasting betekent dit enorme prijsstijgingen, die wederom niet worden gecompenseerd door loonsverhogingen en dus ook niet door verhogingen van de sociale uitkeringen.

Zolang de dreiging van een hernieuwde opflakkering van de pandemie bestaat, kunnen al deze economische kwesties heel goed worden verhuld. Er is dus interesse om het virus niet uit te roeien. Een beetje epidemie is goed voor het netwerk van superrijke mensen en bedrijven, dat in dit land ten onrechte ‘de economie’ wordt genoemd en waarvan het bedrijfsmodel eigenlijk alleen nog maar met Lehmann in leven kan worden gehouden door geld te drukken en te plunderen.

Wie heeft alle kleine hotels, slagers of bakkers nodig, wie heeft er behoefte aan een vakantie voor de massa’s… het is sowieso ecologischer, als ze uiteindelijk bescheidener leven, wordt dat verpletterd (of vergroend?).

Het politieke debat over wie er gesteund had moeten worden en hoe, laat staan of het zelfs maar legitiem is om bedrijven en niet mensen te steunen, wordt niet gevoerd, want alles is druk in discussie over de vraag of de lockdown nodig was of niet. Er was en is geen enkele zichtbare politieke groepering die, in het belang van de bevolking, pleit voor een strategie van snelle uitroeiing van het virus om daarna daadwerkelijk het normale leven te herstellen. Niemand vraagt om een snelle, brede test.

Niemand vraagt om een antwoord op de crisis in de vorm van echte overheidsinvesteringen. Ja, het kan zijn dat er ook van de gelegenheid gebruik wordt gemaakt om te bezuinigen op een of twee burgerrechten. Maar de echte klap wordt, met behulp van een half veroverde epidemie, opgevangen als een overval in euro’s en centen.

Bronnen: