Gehoorzaamheid, Fase II: Niet ziek, maar tot zwijgen gebracht door Tom Wellbrock.

Een opmerking van Tom Wellbrock

Nadat de demonstratie op 1 augustus 2020 in Berlijn eerder door de modder in de media was gesleept als een gebeurtenis van de “Corona ontkenners”, “vaccinatie tegenstanders”, “nazi’s” en “samenzweringstheoretici”, werd het al snel duidelijk dat de poging om af te schrikken door middel van laster was mislukt. Het is waar dat de gegevens over het aantal aanwezige demonstranten – afhankelijk van het gezichtspunt – zijn ingekleurd. Maar er waren veel mensen op de weg, daar kan geen twijfel over bestaan.

Ook het feit dat er onder de vele mensen die op 1 augustus in Berlijn de straat op gingen, slechts een zeer hanteerbaar aantal mensen was die pasten bij het eerder veronderstelde profiel, dat de media hadden getekend, kan nauwelijks worden ontkend op basis van de talloze foto’s en live-streams. Toch wordt de demo geïnstrumenteerd door de media en de politiek verantwoordelijken. Maar dit is hoe het zou zijn gebeurd als de demo niet had plaatsgevonden. Omdat we ons in een nieuwe fase van een manipulatiegebeurtenis bevinden die zijn weerga niet kent.

De eerste lockdown was de fout van het virus’…

Naar mijn persoonlijke mening is er niet veel te verwijten aan de politieke leiders voor de periode waarin de crisis begon. Ze wisten niet waar ze mee te maken hadden en dat de aanvankelijke bagatellisering kort daarna werd omgezet in de grootste epidemie van de mensheid – Shit Happens!

Ook de lockdown was – hoewel de timing ongunstig was, maar hé, achteraf ben je altijd slimmer! – was in sommige opzichten begrijpelijk. Misschien had het zelfs het gewenste effect kunnen hebben als de federale overheid niet zo’n hopeloos verwarde aanpak had gevolgd.

Maar op één punt was iedereen het er wel over eens: het virus was verantwoordelijk voor de lockdown. Zijn agressiviteit en zijn hebzucht om leven te blazen waren de reden dat niet alleen het gezondheidssysteem (mogelijk) zijn grenzen heeft bereikt. Het heeft ook grote delen van de economie verlamd. Het menselijk leven komt op de eerste plaats, dat is de teneur.

In de tussentijd zijn we echter verder gegaan. We weten dat mensenlevens zeker niet bovenaan de lijst van prioriteiten voor politieke leiders stonden en staan. Het artikel “Het grootste risico van ‘risicogroepen'”, dat in het artikel wordt gekoppeld, geeft een indrukwekkend en beangstigend beeld van hoe het met name de ouderen na het begin van de lockdown is vergaan. Het benoemt ook de gevolgen voor de zogenaamde “Derde Wereld” en schetst een sober en droog beeld van de gruwel. Als men deze tekst leest, kan men niet anders dan zich de vraag stellen die vanaf het begin in de zaal zweefde maar nauwelijks een rol speelde: proportionaliteit.

Ik wil de discussie over hoeveel mensen er op, met of door Corona zijn gestorven hier zeker niet heropenen. Het heeft geen zin. Want op zijn laatst met deze kwestie van de proportionaliteit tussen de overledenen in dit land en de sociale, psychologische, educatieve, sociologische en economische gevolgen, komt de criticus van mijn woorden om de hoek kijken en klopt hij de cijfers in Brazilië, Italië of New York om de oren. Ik probeer al maanden te beargumenteren dat de kale cijfers van andere landen niet op zichzelf moeten worden bekeken, maar dat er rekening moet worden gehouden met factoren als leeftijdsopbouw, gezondheidsstelsels, armoede, ziekteverloop en de politieke structuren van de genoemde landen.

Tevergeefs. Dus laat ik het hierbij. In de tussentijd. Tevergeefs.

En in dit land? Zijn de psychologische, sociale, sociologische, pedagogische en economische gevolgen steeds duidelijker. Geen wonder dat de politiek de tijd had om het verloop van de crisis onder de loep te nemen. En had tijd om de situatie opnieuw te beoordelen. Maar het heeft het niet gebruikt.

Integendeel, het heeft een kans herkend: gehoorzaamheid.

…de tweede lockdown is de schuld van de critici…

Wat ik ook niet wil openen is een debat over de verplichting om maskers te dragen. Theoretisch zou men de voor- en nadelen van maskers in bepaalde situaties kunnen bespreken. Maar de fronten zijn allang zo gehard dat er niets constructiefs (meer) uitkomt.

Zin of onzin van gezichtsmaskers zijn daarom niet mijn onderwerp hier, maar de effecten van de plicht om ze te dragen. Je moet je voorstellen: zo’n 80 miljoen mensen waren veroordeeld tot het dragen van maskers. En een groot deel van hen houdt zich eraan. Ondertussen blijven controverses opduiken, die goede argumenten voor en tegen het dragen van maskers opleveren. Maar de plicht blijft, en (bijna) iedereen houdt zich eraan. Dat is begrijpelijk, want de sociale druk is enorm. Zelfs een Wolfgang Wodarg, die zeker geen maskerventilator in de supermarkt zou moeten zijn, zei in een interview dat hij de situatie had geaccepteerd. Omdat het voor hem ook onaangenaam was (en waarom niet?) om op een vijandige of verwijtende manier te worden bekeken of aangesproken.

En dat brengt ons bij de critici van deze maskers. De maskers en de talrijke andere maatregelen die de grondrechten inperken, beperken of ondermijnen, het toezicht vergemakkelijken en het vrije verkeer en de vrijheid van beroep belemmeren of volledig onmogelijk maken. Wij zijn het eens met de critici die beweren dat er, in vergelijking met Corona, andere ziekten en problemen zijn die niet minder ernstige gevolgen hebben gehad en nog steeds hebben en die desalniettemin algemeen geaccepteerd worden door de samenleving.

Ze worden “Corona-deniers” genoemd, vaak ook – om het punt te onderbouwen, zij het zonder enige feitelijke basis – nazi’s, antisemieten of samenzweringstheoretici. Dat weten we al. Degenen die niet 100 procent op de overheidslijn staan, krijgen dergelijke titels. Maar dat is water onder de brug. Nu is het “tweede golf”, de volgende lockdown. En natuurlijk de vraag wie er verantwoordelijk is.

En dit is niet langer Corona. Het virus heeft in principe zijn werk gedaan. Was het Covid-19 aan het begin van de eerste lockdown, die als reden werd genoemd, nu zijn het de critici, de maskerontkenners of maskercritici, die de maatregelen in twijfel trekken en wijzen op de effecten die hier al zijn gesignaleerd.

Zij zijn degenen die onverantwoordelijk handelen, die daarom geen rekening houden met hun medemensen, die de economie vernietigen en door hun denken (!) en handelen nog meer doden veroorzaken. Zolang men het virus de schuld kan geven, kan het ook goed leven met de zogenaamde “solidariteit”. “Gezond blijven” was het motto. En er werd geklapt tot de dokter kwam. Voor de vele systeemrelevante mensen die zich niet alleen sinds Corona, maar ook al tientallen jaren daarvoor hebben afgekickt. Altijd onderbetaald, altijd sociaal ongewaardeerd, altijd met de geprivatiseerde economie in de nek, wat hun harde werk nog moeilijker maakte. Je kunt in tijden van crisis in je handen klappen, zeker als je niet van plan bent om er iets aan te veranderen. Of moet een eenmalige bonusuitkering voor geselecteerde systeemrelevante beroepen een blijvend teken van waardering zijn? Als dat zo is, heb ik gewoon een andere definitie van waardering.

Kritiek wordt onmogelijk gemaakt

Het werkt. Kritiek kan niet meer worden geuit zonder schuldig te zijn aan mogelijke moord. Elk nieuw zaaknummer (waarbij dit woord alleen al hol en betekenisloos is) wordt gebruikt als reden voor nieuwe maatregelen, strengere straffen en hardere beschuldigingen tegen kritische geesten.

Het is niet langer het virus dat schuldig is, maar de critici. En het zijn niet langer de politieke randvoorwaarden die verantwoordelijk zijn voor omstandigheden zoals die in slagerijen; het zijn niet langer de starre maatregelen die verantwoordelijk zijn voor gevangengenomen of depressieve en eenzame (oude) mensen; het zijn niet langer de starre maatregelen die verantwoordelijk zijn voor bedrijven die failliet gaan; het is niet langer het lijden van kunstenaars die Hartz IV moeten aanvragen; ja, zelfs Hartz IV zelf is niet langer de schuld van degenen die politiek verantwoordelijk zijn. Ze wijzen alle verantwoordelijkheid af! Zij zijn dus niet langer verantwoordelijk voor de geprivatiseerde arbeidsmarkt en alle andere privatiseringen die zulke verwoestende gevolgen hebben, niet voor de armoede, niet voor de uitgaven voor wapens en oorlogsvoering, niet voor corruptie, omkoping en belastingontduiking door mondiale bedrijven. De “Corona ontkenners” zijn alleen maar schuldig. En dat is een verdomd goede verkoop.

Klinkt dit allemaal overdreven?

Ik ben bang van niet. We leven al maanden in een republiek met één thema, waar de gevolgen van de crisis in de publieke sfeer zo goed als onbestaande zijn. Dat nu – na de demonstratie – ook het recht van vergadering ter discussie staat, past in de algemene sfeer, maar zou waarschijnlijk zijn gebeurd als de demonstratie niet had plaatsgevonden. Dat bij een mogelijke lockdown alleen de “onverantwoordelijke” mensen en niet langer het virus en de voorheen zo rampzalige politiek verantwoordelijk zijn, is al enige tijd duidelijk. Waarbij de demo in Berlijn natuurlijk een welkome gelegenheid was om de verplichting tot het dragen van maskers verder te beperken, lastig te vallen en uit te breiden.

Het is dan ook niet meer dan logisch dat er nu zwaardere straffen worden geëist voor al die “zondaars” die zich niet 100 procent aan de overheid houden. De maskers zelf worden naar mijn mening sowieso overschat in termen van hun effect. Veel belangrijker is het symbolische karakter, dat, zoals we weten sinds de demonstratie op 1 augustus, het “goede” van het “slechte” onderscheidt. Alleen al om die reden zullen we ze nog een tijdje houden.

Het deprimerende is onder andere dat een vergelijkbare demo tegen racisme (dus een “goede” demo) heel anders werd behandeld, maar dat talloze mensen dit niet opmerken of er een oogje op dichtknijpen. De strategie zou dus in principe vrij gemakkelijk te doorzien zijn, maar we zijn waarschijnlijk het punt gepasseerd waarop de perceptie tot dergelijke differentiaties in staat is.

Wat overblijft aan het einde zijn de “goede” en de “slechte”. Dit laatste is te herkennen aan het feit dat ze weigeren het masker te dragen als dat mogelijk is, dat ze de maatregelen in twijfel trekken, dat ze wijzen op gevolgen die ook een gevolg zijn van de crisis. Met name dit laatste punt zou allang tot een brede, open en controversiële discussie in de samenleving moeten hebben geleid – voor de bescherming van iedereen, om dit vocabulaire te gebruiken. Maar het gaat niet meer om iedereen, het gaat om obediëntie en om het herkennen van wie er hinderlijk is.

Deze gedocumenteerde tweet van 01.08 is een van de vele die de laatste tijd door de sociale media zijn gegaan. Maar het drukt de algemene stemming uit:

Vermoedelijk zal de demo van 1 augustus in de toekomst enorm populair worden. Het was het verzamelen van een kritische massa die – ondanks alle verschillen en gezien het feit dat er veel mensen bij betrokken zijn die totaal andere doelen nastreven dan de verdediging van de democratie – in de toekomst nog kritischer zal worden bekeken. Die zal worden gestraft met het belonen van de betogers van de “juiste” kwesties. Die zal worden belasterd en onverantwoordelijk worden genoemd. Zij zullen verantwoordelijk worden gehouden voor de “tweede golf” waarin we zogenaamd al zitten, evenals voor de daaropvolgende lockdown.

De critici zullen ook moeten betalen voor de kinderen en jongeren die voortaan gedwongen worden om de maskers op school te dragen. Voor de trauma’s die dat met zich meebrengt, voor de schade aan het onderwijs en aan het sociale weefsel van de jongeren. En dit ondanks het feit dat deze volgende draconische maatregel gemakkelijk vermeden had kunnen worden. Maar dit is onbedoeld, omdat het dient om de gehoorzame mens te construeren.

Als de volgende ziekenhuizen worden gesloten omdat dit efficiënter zou zijn voor de gezondheid en de “markt”, zullen ook zij, die de kritische massa vormen, hiervoor verantwoordelijk worden gehouden. Het leven van deze kritische mensen zal binnen afzienbare tijd niet gemakkelijker worden, maar aanzienlijk moeilijker.

Dit is ook het resultaat van het “one-issue beleid”. De kwestie van de schuld wordt opnieuw verdeeld. En de schuldigen ontslaan zich van de verantwoordelijkheid die ze ongetwijfeld hebben voor de omstandigheden voor en tijdens Corona.
Met volledige betaling.

+++

Met dank aan de auteurs voor het recht om het artikel te publiceren.

+++

Dit bericht verscheen voor het eerst op 04.augustus 2020 op de blog neulandrebellen

+++

Foto bron: Daniele COSSU/ shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK