Een commentaar van Mathias Bröckers.
Aangezien het aantal corona-experts (CE) nu groter is dan het aantal coronageïnfecteerde (CI), kan het losser maken van de lockdown worden aangepakt. Met de wilde confetti van getallen die al maandenlang wordt gebruikt om wereldwijd pandemiebeleid te maken, zou een curve met extrapolaties van de CE-CI-parameter in relatie tot het aantal doden (CT) wel eens furore kunnen maken, omdat zelfs de officiële, “serieuze” cijfers nog geen representatieve inschatting geven van de verspreiding en het gevaar van het virus. En dus ook geen geldige verklaring over de vraag of de lockdown maatregelen noodzakelijk en effectief zijn. Het feit dat het besmettingspercentage al voor de inwerkingtreding van de maatregelen tot ongeveer 1 was gedaald en sindsdien op dit niveau is gebleven – zoals de officiële cijfers in Duitsland (RKI) en Zwitserland (BAG) laten zien – zou eigenlijk ernstige twijfels moeten doen rijzen over het nut van afsluitingen en contactsluitingen. Maar dat doen ze niet. Regeringen blijven hun maatregelen doorzetten als de “juiste weg voorwaarts” en bieden het vooruitzicht op een volledige ommezwaai voor de eeuwigheid – “wanneer er een vaccin is gevonden”. Dit alles is gebaseerd op, zoals gezegd, zeer onzekere gegevens, omdat er al maandenlang geen representatieve monsters meer zijn genomen. Terwijl TV-waarderingen, zondagsvragen of politieke barometers in real time kunnen worden opgevraagd – wat statistisch gezien (met een zekere foutmarge) heel zinvol is – is de statistische informatie over het virus dat de hele planeet in toom houdt, gewoon confetti-aantallen.
Is het echt zo moeilijk om in 5.000 huishoudens, een representatieve dwarsdoorsnede van de bevolking, elke drie dagen een uitstrijkje en een druppel bloed te verzamelen en te testen? De gegevens van deze controlegroep – aantal geïnfecteerde, gehospitaliseerde, gezonde, dode – en hun ontwikkelingscurves zouden nog steeds informatie geven over de verspreiding, de snelheid van de infectie en het gevaar, met een zekere foutmarge, maar nog steeds redelijk betrouwbaar. In plaats daarvan wordt dagelijks een aantal geïnfecteerde mensen gerapporteerd zonder dat het aantal tests wordt vergeleken, er wordt verwacht dat de niet-gerapporteerde aantallen tussen de drie en honderd keer zo groot zijn als de gemeten gegevens, er wordt nauwelijks onderscheid gemaakt tussen de doden, of ze nu aan of met het virus zijn gestorven, etc., etc. Samenvattend: de gegevensbasis is desolaat, de onzekerheid is groot. En uit de halfbakken statistieken kunnen beide worden uitgelezen: bewijs van zowel de ontkenning van een pandemie als van gerechtvaardigde bezorgdheid.
“De barokke dichter Friedrich von Logau schreef ooit over het onvoorwaardelijke karakter van uitzonderlijke situaties – en daarom wil men op dit moment niet in de schoenen van besluitvormers of machthebbers staan: hun gebruikelijke “ideale oplossing” – de haalbare middenweg, het aanvaardbare compromis, het “wegzitten” van problemen – is geblokkeerd. En de titel van een veelgelezen essay – De Hamer en de Dans – noemt opties die elk op zich onacceptabel zijn. Want je kunt burgers niet maandenlang opsluiten met de quarantainehamer, en je kunt ook niet zomaar het risico op besmetting en de gevolgen negeren. Het feit dat China onmiddellijk de hamer uitpakte en het grotere Wuhan-gebied met zijn bijna 10 miljoen inwoners onder strikte quarantaine plaatste na de eerste Covid 19 gevallen werd in het Westen meestal met een klap op het hoofd opgemerkt, het carnaval in Duitsland ging door en in New York – kondigde de grote viroloog Trump aan – hoefde niemand bang te zijn voor het “Chinese virus”. Op dit moment is de “overmatige mortaliteit” in het gebied van New York 300 procent hoger dan normaal, terwijl in Wuhan en in heel China de dagelijkse nieuwe infecties en sterftecijfers zijn gedaald tot dubbelcijferige cijfers.
Helpt de hamer dan toch? En zouden de besmettingspercentages in Duitsland en Zwitserland, die voor de afsluiting al tot een laag niveau waren gedaald, zonder deze maatregelen weer zijn gestegen? Daar kan niemand op antwoorden.
De bewering van de Kanselier dat “de maatregelen werken” is net zo weinig bewezen als de bewering van haar critici dat ze ineffectief en volledig onnodig zijn. Hetzelfde geldt voor de verklaringen van de pandemische paniek dat er veel strengere regels nodig zijn, en ook voor de fascistische panieken waarvoor de totalitaire machtsovername al heeft plaatsgevonden met de wetten ter bescherming tegen infecties. In principe geldt echter voor hen allemaal het volgende: we weten niets specifieks! Het virus “Sars-Cov-2” en de ziekte “Covid-19” zijn nog steeds grote onbekenden. Wie beweert ze te kennen en precies te weten wat hij moet doen, houdt zichzelf voor de gek.
Maar beslissingen moeten onmiddellijk genomen worden, ook al blijf je in de mist navigeren en is de prognose onzeker. In zo’n situatie kan de goede kapitein alleen maar uitgaan van het “ergste geval” en proberen het te vermijden. Dat gewoon niets doen en het orkest laten doorgaan met spelen geen oplossing is – zoals de grootse kapiteins Donald en Boris op zijn in eerste instantie bestelde brexietstomer – blijkt uit het aantal slachtoffers in hun land. Ze zijn tien keer zo hoog als in China (VS momenteel 53.000) of vier keer zo hoog als in Duitsland (VK momenteel 20.000). Is het alleen de verschillende kwaliteit van de gezondheidszorg die verantwoordelijk is voor dit grote verschil of niet – misschien – ook de verschillende anticoronamaatregelen van de regeringen?
“Dit is een politiestaat, wat is hier aan de hand”, mopperde een oude anti-autoritaire vriend naar me toen ik hem deze vraag stelde, “Controle en conditionering van de bevolking, Orwell 3.0, met verplichte inenting, verplichte app en koortsmeting door drones en reizen alleen met digitaal inentingsbewijs, uitgegeven door Bill Gates. Het is allemaal zieker dan een verdomd virus kan maken.”
Ik was het op alle punten eens met mijn vriendin. Als je een hamer hebt, zie je overal spijkers, daarom is het nu belangrijk om de hamer die aan de heersers is toevertrouwd voor vermeend “gevaar en extreme ontbering” zo snel mogelijk uit hen te rukken. Anders stevenen we eigenlijk af op een digitale biopolitiek waarin het haar van een Michel Foucault weer in afschuw zou groeien – een kracht die de hartslag, het bloedbeeld en de genen van zijn proefpersonen volledig onder controle heeft.
Maar mijn vriend had mijn vraag niet beantwoord, alsof hij dacht dat de maatregelen die hij tot nu toe had genomen allemaal verkeerd waren en wat hij zou hebben gedaan als een oude anarchist in plaats van de regering. Dus ik vroeg hem wat hij dacht van de nieuwe mondbeschermerregeling en verwachtte weer een uitbarsting van woede. Maar dat is niet gebeurd. Omdat hij me vertelde dat hij de laatste jaren vaak in Azië reisde, waar een masker voor mensen heel natuurlijk is – niet uit angst voor ziektes, maar uit beleefdheid en respect, omdat men anderen niet wil storen. “Nu zei Montgomery ook,” voegde hij eraan toe, “de wereldartsen president, ik ken hem toevallig, hij komt uit Berlijn, goede man. Dus ik heb geen probleem met mondbeschermers in de metro. Maar al de rest hebben ze in de pijplijn, dat is extreem griezelig…”
Daarom kan de eis alleen maar zijn om de pandemiehamer zo snel mogelijk te deponeren met representatieve gegevens die het gebruik ervan rechtvaardigen – of om de hamer onmiddellijk in te pakken. Alles wijst er nu op dat “Sars-Cov2” geen “killer virus” is en dat het risico op overlijden door Covid-19 extreem laag is voor mensen onder de 65 jaar en voor mensen die nog niet eerder ziek zijn geweest. Volgens een nieuwe studie van professor John Ioannidis van Stanford University is de coronacrisis tot nu toe voor U-65-jarigen net zo levensbedreigend geweest als elke dag een rit van 14,5 km met de auto. Het is duidelijk dat een massale beperking van de basisrechten door middel van een lockdown onevenredig is om tegen een dergelijk risico te beschermen. Je hoeft geen grondwettelijke rechter te zijn om dit te beseffen – en regeringen, niet alleen in Duitsland, zouden beter vrijwillig de hamer kunnen inpakken voordat de rechtbanken hem om de oren slaan. De therapie mag niet schadelijker zijn dan de ziekte. Naar het weer-gerelateerde einde van de pandemie, zal er nu een klein gemaskerd bal met een verbod op dansen – maar de hamer kan gaan.
+++
Mathias Bröckers heeft onlangs “Don’t Kill The Messenger – Freedom for Julian Assange” gepubliceerd met Westendverlag. Hij blogt op broeckers.com
+++
Beeldreferentie: kizer13 / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)