Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Het gepolitiseerde virus door Rüdiger Rauls

Het gepolitiseerde virus door Rüdiger Rauls

Veröffentlicht am: 1. September 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een standpunt van Rüdiger Rauls.

Het Covid-virus19 is niet alleen een gevaar voor het leven en de ledematen, het bedreigt ook het weefsel van de mondiale betrekkingen en stelt met name de stabiliteit van de westerse samenlevingen ter discussie.

Gespecificeerde

In 2015 had China het initiatief “Made in China 2025” uitgeroepen. Daarmee had het land het aangedurfd om zijn aanspraak op technologisch leiderschap in de wereld te registreren. Dit plan zag op de troon van de waarde West, die toen nog gevangen zat in het idee dat China de werkbank van de wereld was en dat ook in de nabije toekomst zou blijven.

Opnieuw is het Westen van de waarden over zijn eigen arrogantie gestruikeld. China was niet in staat geweest om te worden ontmanteld zoals de USSR in zijn tijd door de strategie van “verandering door toenadering”, en het Silk Road project, dat de waarde die het Westen in eerste instantie had glimlachte, werd een overweldigend succes. Nu staat hij aan de zijlijn en moet hij toekijken hoe de Zijderoute zich ontwikkelt tot een enorm stimuleringspakket voor de Chinese economie. De economische en financiële macht van China vergroot ook zijn politieke invloed in de wereld.

Voor het Westen van de waarden onbegrijpelijk en onvoorstelbaar, had het land zich onder leiding van een communistische partij zo enorm ontwikkeld dat het niet alleen als een economische, maar in toenemende mate ook als een politieke bedreiging werd gezien. In maart 2019 verklaarde de EU China niet alleen tot economische concurrent, maar ook tot strategische concurrent en tegenstander van het systeem.

Aangezien de EU echter afhankelijk was van China als koper van Europese goederen, met name Duitse goederen, stonden de Europeanen op de drempel van een massale confrontatie in een politiek geschil. Bovendien is Brussel het, gezien de economische betrokkenheid van China in sommige EU-landen, niet altijd eens over de manier waarop met China moet worden omgegaan.

Aan de andere kant proberen de VS, met name onder Trump, de economische opkomst van China te belemmeren om de eigen economie te beschermen tegen de Chinese concurrentie. Technologisch toonaangevende bedrijven als Huawei, ZTE en, meer recentelijk, Tiktok, Tencent en Alibaba worden gehinderd of zelfs helemaal uit de westerse markt geduwd. De VS hebben in de eerste plaats politiek gesproken over de mensenrechtensituatie in Hongkong en de Oeigoeren, of voeden de angst met onbewezen beschuldigingen van spionage en het opleggen van sancties(1).

westerse misvatting

Al deze maatregelen van de waarde West gaan niet alleen over economische maar ook over politieke destabilisatie. Het is niet duidelijk of men werkelijk gelooft wat men aan de westerse bevolking verkoopt als een beeld van China, dat wil zeggen of men op eigen houtje zit te bedriegen. Of is er sprake van opzettelijke manipulatie door het tekenen van een beeld van de Chinese samenleving dat bekend staat als vals?(2)

Werkt zij aan het aan de macht brengen van andere politieke krachten in China door middel van regimewisselingen die gunstiger zijn voor de westerse belangen, of probeert zij alleen maar het land te verzwakken door middel van politieke campagnes en zo de ontwikkeling te vertragen? In ieder geval laat het Westen geen middel onbeproefd om de opkomst van China te belemmeren.

Naast de Oeigoerenkwestie en de pogingen om invloed uit te oefenen op Hongkong, was de corona-epidemie een ander uitgangspunt in de westerse strategie van inmenging en destabilisatie. Het was al vroeg duidelijk geworden dat de epidemie niet alleen een medisch probleem was, maar ook, en in zeer bijzondere mate, een politiek probleem werd. Het was bedoeld om informatie te verschaffen over de kracht van de respectieve sociale stelsels.

Zo zei de Frankfurter Allgemeine Zeitung orakel: “De autoritaire regering van China bestrijdt niet alleen het virus. Het hele systeem staat ter discussie”(3). Een paar dagen later vraagt Reinhard Veser in zijn commentaar: “Zal het coronavirus uiteindelijk de focus van de ontsteking worden voor het politieke systeem van China?(4). Zelfs als dit niet wordt uitgesproken, is de wens dat dit zou kunnen gebeuren onmiskenbaar.

Gezien de voortdurende pogingen tot inmenging vanuit het Westen leek er in Peking geen twijfel over te bestaan dat de corona ook voor politieke doeleinden zou worden gebruikt. Met dit in het achterhoofd verklaarde de Chinese Communistische Partij dat “het virus een test is voor de superioriteit van het Chinese systeem”(5).

Dit was op 1.2.2020, toen de epidemie in Europa en de VS nog niet op volle sterkte was. In dit land voelen de mensen zich nog steeds veilig in de wetenschap dat ze door hun eigen superieure sociale systeem aan geen enkel gevaar worden blootgesteld. Minister van Volksgezondheid Jens Spahn verzekerde de Duitsers op 27.1.2020 dat “het verloop van het coronavirus milder is dan dat van de griep, bijvoorbeeld … En we zullen ook een mazelenuitbraak in Duitsland onder controle kunnen krijgen met veel mildere maatregelen dan die welke we nu in China zien”(6).

Terwijl Spahn sterk overtuigd was van de westerse superioriteit, was Peking bescheidener: zij zagen de uitdaging als een test van hun eigen superioriteit, waarvan het bewijs nog moest worden geleverd.

En volgens deze verschillende houdingen hebben de mensen anders gehandeld. In Peking werden woorden gevolgd door daden. China bereikte het “logistieke meesterwerk … in enkele dagen tijd niet alleen om een ziekenhuis met 1500 bedden te bouwen, maar zelfs een tweede met nog eens 1000 bedden voor de met het virus besmette mensen”(7).

Tegenover deze gecreëerde feiten als bewijs van handelingsbekwaamheid, bleken Spahn’s volle woorden later gebakken lucht te zijn. Met de komst van de epidemie in het Westen heeft het zelfvertrouwen van zijn politici, maar ook hun onwetendheid, zich geopenbaard als onvergeeflijke arrogantie met ernstige gevolgen voor de bevolking.

Vanaf nu moest het Westen worden afgemeten aan het vermogen van China om te handelen. Hoe kan men anders aan de eigen bevolking uitleggen dat een sociaal systeem, dat door westerse opiniemakers altijd als onmenselijk werd afgeschilderd, meer inspanningen leverde voor het welzijn van de eigen burgers en meer succes had dan de veelgeprezen liberale democratieën? Dit is de kern van de inconsistenties die veel burgers niet begrijpen in het gedrag van hun eigen politici en daarom interpreteren als een uiting van hebzucht naar macht of achterbakse plannen van de elites.(8)

ingeweest

Het duurde niet lang voordat de waarde west zijn eigen arrogantie op zijn pootjes kreeg. Al snel drong het tot de opiniemakers in dit land door dat het virus in eigen land alles kon veroorzaken wat in het Chinese systeem een paar dagen stiekem was gewenst: twijfels en onrust onder de eigen bevolking.

Nog op 3.3.2020 had de FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) volmondig de voordelen van de zogenaamde democratische rechtsstaat ten opzichte van de “autoritaire” Chinese staat benadrukt: “Een goed ingeoefend federaal systeem met besluitvormers op alle niveaus is uiteindelijk ook effectiever dan centrale commandostructuren”(9).

Maar al snel ontstonden er aanzienlijke problemen in Duitsland, maar vooral in de landen van de corona ontkenners VS, Brazilië en Groot-Brittannië, om de epidemie het hoofd te bieden. Zelfs landen als Italië en Spanje, die de epidemie vanaf het begin serieus namen en met alle mogelijke middelen probeerden te bestrijden, moesten zich nu realiseren dat ze met conventionele middelen moeilijk te bestrijden waren.

Het was immers meer dan alleen de “mazelenuitbraak” van Spahn. Deze “nieuwe virale ziekte die besmettelijk is voor de mens (…) is nog niet volledig begrepen”(10) Reinhold Veser, die op 8.2.2020 nog steeds corona als de focus van de ontsteking voor het Chinese systeem had gezien, moest dit erkennen: De “crisis is zo diepgaand dat ze een gevaar kan worden voor de legitimiteit van elk politiek en economisch systeem”(11).

Late waardering

Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met de westerse arrogantie. Eerst moest men zich realiseren dat China daardoor veel beter met de situatie in eigen land kon omgaan dan verwacht en in het Westen van de waarden wilde toegeven. Daarnaast kon het land echter door middel van hulpmaatregelen ook politiek gezien tegen het Westen in het offensief gaan.

De profeet van de Chinese ondergang, Reinhard Veser, moest dus in zijn commentaar van 28 maart 2020 verklaren dat “China en Rusland erin geslaagd zijn zich in Italië als grote helpers in nood te stylizeren”(12). Daarbij is de EU er volgens hem niet in geslaagd “politiek en communicatief te reageren op de grootschalige propagandistische uitbuiting van de allesbehalve onbaatzuchtige hulpacties van Peking en Moskou”(13).

Het feit dat het Westen daartoe niet in staat was, was niet te wijten aan een technisch of politiek falen. Het was eerder te wijten aan het feit dat de echte gebeurtenissen geen propagandistisch beeld van de westerse successen opleverden. China was de winnaar in deze strijd van politieke systemen, en er was uiteindelijk maar één ding dat hielp: de mensen in het Westen hielden een dodelijk stilzwijgen, dat niet door de werkelijkheid kon worden weerlegd: China’s successen.(14)

Hoe verder de epidemie in het Westen vorderde, hoe meer de resultaten van de westerse ziektebestrijding achterbleven bij die van de Chinezen. Of men werd gedwongen om dezelfde middelen en methoden te gebruiken die in China slechts enkele weken daarvoor als dictatoriaal of autoritair waren aangeklaagd: verplichte maskers, quarantaine, koortscontrole en tracking app.

“Vanuit een Oost-Aziatisch perspectief heeft Duitsland echter gefaald in de pandemie”(15). Dit was de verwoestende afrekening van de FAZ na een half jaar coronacontrole, waarbij Duitsland zich nog steeds in een zeer goede positie bevindt ten opzichte van de staten van corona-ontkenners. Met deze Oost-Aziatische visie wordt echter niet het Chinese perspectief bedoeld. Japan wordt aan de westerse mediaconsument gepresenteerd als een model in de strijd tegen de pandemie. China wordt helemaal niet meer genoemd.

Maar de realiteit kan niet worden ontkend. In een onopvallend artikel in de FAZ over een zwembadfeest in Wuhan – en niet alleen daar – met duizenden zwemmers, krijgt de westerse mediaconsument immers een glimp van de werkelijkheid te zien: “Vanaf het begin heeft de overheid zich gericht op het uitroeien van het virus en niet alleen op het afvlakken van de besmettingscurve zoals bijvoorbeeld in Duitsland. Het land heeft hiervoor drastische maatregelen genomen, die nu hun vruchten afwerpen”(16).

Dit wordt ook bevestigd door de economische cijfers. “De voorspellingen dat de epidemie de Chinese economie naar de afgrond zou slepen, zijn niet uitgekomen. (…) De Chinese economie groeide in het tweede kwartaal met 3,2 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar”(17). Het was het enige geïndustrialiseerde land dat een groei liet optekenen.

Dit is een late erkenning van de verdiensten van China door FAZ-verslaggevers, die anders niet bekend staan om hun liefde voor China. Maar deze positieve presentatie was niet op de voorpagina’s te vinden, zoals meestal het geval is bij de Chinese berichten in deze krant. Deze frontplaatsen zijn daar gereserveerd voor propaganda tegen China.

Sociale ontwrichting

Terwijl China dus dankzij de successen bij de bestrijding van epidemieën weer kan vieren, neemt het aantal besmettingen in de westerse landen weer toe. Velen zijn nu bang voor een tweede golf. De onrust die de westerse media in China probeerden op te wekken, was niet daar ontstaan, maar in hun eigen samenleving. Vooral in Duitsland hebben de maatregelen van de regering zeer uiteenlopende reacties uitgelokt.

Terwijl de inactiviteit van de machthebbers aan de kaak wordt gesteld, vooral in de staten die door Corona ontkenners worden geregeerd, worden veel beperkingen van het dagelijks leven in dit land als ongepast bekritiseerd. Westerse regeringen hebben grote moeite om hun eigen samenleving bij elkaar te houden onder de druk van de verschillende groepen en hun eisen. De Chinese samenleving was daarentegen grotendeels verenigd achter de maatregelen die door haar leiders werden genomen.

De door het virus veroorzaakte politisering heeft niet alleen op intergouvernementeel niveau plaatsgevonden. Deze rivaliteit tussen de staten wordt nu steeds heviger door de race om de vaccins op de markt te brengen. Naarmate de pandemie langer duurt, verspreidt de politisering zich ook steeds meer binnen de samenlevingen van de waarde West.

Hoewel de Duitse regering voor haar crisisbeheer een hoge waardering krijgt van de meerderheid van de bevolking, is zij ellendig in vergelijking met de Chinezen. Maar er zijn ook steeds meer mensen die deze maatregelen als een bedreiging zien voor hun grondrechten, met name het recht op vrijheid van meningsuiting en vergadering, en die zien dat Duitsland op weg is naar een dictatuur.

Niets illustreert deze maatschappelijke ontwrichting duidelijker dan de zogenaamde grondrechtenbeweging. Het onthult een proces van desintegratie dat zelfs de constitutionele fundamenten van de samenleving aantast. De fundamentele wet waarnaar de beweging verwijst en die zij geacht wordt te beschermen, wordt alleen gerespecteerd op die gebieden die haar specifieke belangen dienen, namelijk de vrijheid van vergadering en de vrijheid van meningsuiting.

Maar de Basiswet is geen menu waaruit iedereen kan kiezen wat hij of zij leuk vindt, omdat het zijn of haar speciale belangen dient. Het vormt veeleer de kern van het burgerlijke waardensysteem, het DNA van de burgerlijke maatschappij. Zo staat in artikel 2, lid 2, expliciet het fundamentele recht op leven en lichamelijke integriteit vermeld.

Dit hoge sociale goed van de burgerlijke verworvenheden, die onder eeuwenlange strijd en hoge opofferingen tegen de feodale heerschappij werden uitgevochten, lijkt onverschillig en betekenisloos te zijn voor de beweging voor de grondrechten. In ieder geval wordt dit artikel niet in aanmerking genomen in de argumenten van zijn volgelingen. Het is echter juist de vervulling van dit artikel dat een essentiële taak van de staat is. Het is op deze taak van de basiswet dat de overheidsmaatregelen ter bestrijding van het virus uiteindelijk gebaseerd zijn.

Zelfs de zogenaamde schurkenstaten, die door de westerse wereld herhaaldelijk het respect voor de waarden van de mensheid en de mensheid worden ontzegd, voelen zich net zo verplicht als westerse staten om het leven en de ledematen van hun eigen burgers te beschermen tegen de gevaren van virussen en epidemieën. Het is niet herkenbaar en zeker niet aantoonbaar dat deze staten zich juist in de kwestie van de bestrijding van pandemieën tegen de eigen bevolking met het Waarde Westen zouden hebben verbonden, terwijl ze anders in bijna alle maatschappelijke vraagstukken met het Waarde Westen worden gekruist.

Politiek gezien onthult het bestaan van de beweging voor de grondrechten het wantrouwen en de afwijzing van een groeiend aantal burgers ten opzichte van de leiders van het maatschappelijk middenveld. Wat de opinieleiders in dit land dachten te zien in de Chinese samenleving beschrijft dus eerder de situatie in hun eigen land en misschien ook in het Westen als geheel.

Wat nu?

Het coronavirus politiseert niet alleen de relatie tussen staten, maar ook de relatie tussen sociale groepen en individuen. Deze politisering maakt geen deel uit van het medische probleem, d.w.z. een infectie die zich heeft verspreid naar een pandemie. Maar het wordt politiek gebruikt voor de respectieve eigen belangen.

Op zijn laatst wanneer er drugs tegen het virus beschikbaar komen, zal de kwestie van het voortbestaan van de grondrechtenbeweging aan de orde komen. Wat blijft er van over? Kan er een doel worden gesteld dat verder gaat dan het protest tegen de huidige beperkingen en waarvan de realisatie door een groot deel van de bevolking wordt gezien als maatschappelijk nuttig en vooral noodzakelijk?

Net als Fridays for Future(FfF) is deze beweging niet gebaseerd op politiek bewustzijn, maar op morele verontwaardiging. Beide sterktes zijn niet gebaseerd op hun eigen kracht, maar op de zwakte van de leiders van het maatschappelijk middenveld. Ze zijn het slachtoffer van hun eigen desoriëntatie en zwakke argumentatie. Hun idealen zijn hol, hun argumenten worden machteloos gemaakt door een waardeoriëntatie die niet langer gebaseerd is op waarden, maar ze alleen maar op de lippen legt(18).

Het is te hopen dat er uiteindelijk meer overblijft dan verbroken of zelfs verbroken vriendschappen, die het gepolitiseerde kooldioxide en het al even gepolitiseerde virus al hebben achtergelaten. Beide zullen niet van de wereld verdwijnen. Wellicht zijn er remedies tegen beide, wat het effect ervan zal verminderen. Maar ze zullen niet verdwijnen.

Het is twijfelachtig of de bewegingen die de twee hun onderwerp hebben gemaakt, langer zullen overleven dan hun triggers. FfF heeft nauwelijks nog een sociale aantrekkingskracht. Maar de mensen die over FfF en Corona heen zijn gevallen, zullen het moeilijk hebben om elkaar weer te vinden. Misschien vermijden ze elkaar voor een lange tijd vanwege een geschil waarvan de oorzaak al lang weg is. Was het het waard?

De vernietiging van de basis voor de maatschappelijke discussie en de tolerantie van de mening kan niet het doel zijn van politieke geschillen. Ondanks alle meningsverschillen is sociale vooruitgang alleen mogelijk als deze verschillen ook worden gezien als verschillende opvattingen over de werkelijkheid in plaats van als loopgraven tussen de kampen van vijandige orthodoxe gelovigen.

“Waar is het debat? Deze vraag moet niet alleen aan de toonaangevende media worden gesteld, maar ook aan degenen die deze in zijn geheel afwijzen. Degenen die een debat willen, kunnen niet discussiëren vanuit hun eigen standpunt als de enige juiste en enige geldige. Kennis moet het doel zijn van de uitwisseling van meningen, niet van dogmatisme.

Bronnen:

(1) siehe dazu Rüdiger Rauls: Die-Sanktionierten-schlagen-zurueck

(2) siehe dazu Rüdiger Rauls: Chinesische Zustände

(3) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 1.2.2020: Angstherrschaft

(4) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 8.2.2020: Politisches Virus

(5) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 1.2.2020: Angstherrschaft

(6) Spahn-sieht-Deutschland-gut-gewappnet

(7) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 1.2.2020: Angstherrschaft

(8) siehe dazu Rüdiger Rauls: Vorteil China

(9) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 3.3.2020: Das Virus im föderalen Rechtsstaat

(10) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 4.2.2020: Kampf gegen das Coronavirus

(11) Frankfurter Allgemeine Zeitung vom 28.3.2020: Propaganda