Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Het land heeft moedige vrouwen nodig

Het land heeft moedige vrouwen nodig

Veröffentlicht am: 11. März 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

De Internationale Vrouwendag op 8 maart van elk jaar is een poging om de onderdrukkingsmechanismen tegen vrouwen te verbergen en zo te bestendigen.

Een commentaar van Christiane Borowy.

De langste oorlog is die tussen de seksen. Misschien is dat de reden waarom de Internationale Vrouwendag door de Verenigde Naties is aangewezen als dag voor de rechten van de vrouw en de wereldvrede. De Taz schrijft op 4 maart 2020 in een artikel op de Internationale Vrouwendag van dit jaar: “Geld heeft één geslacht” (1). De Amerikaanse schrijver en historicus Rebecca Solnit stelt het preciezer: “Violence has a gender” (2). De scheiding van de geslachten is, zoals elke scheiding, een illusie, een mentale constructie. We zijn allemaal mensen die een menselijke familie vormen. Maar aan de illusie van een scheiding wordt hard gewerkt, ook door vrouwen – en dit is een probleem waarmee vooral op Internationale Vrouwendag rekening kan worden gehouden.

Het beeld van de vrouw

In de tijd van Simone de Beauvoir, die vast en zeker in haar graf draait, leek alles heel duidelijk. Er was de scheiding tussen man en vrouw. De man mocht studeren, maar de vrouw niet. De man kon kiezen, maar de vrouw niet. In het onderwijs had de man het laatste woord. Toen wist een vrouw wat het waard was om voor te vechten. In vergelijking daarmee is er veel veranderd. Dus alles is tutto bene, is het niet? Waarom hebben we nog een vrouwendag nodig?
Dat is precies de vraag die de wereld zich in een recent artikel lijkt te stellen.

In het artikel: “Waarom 8 maart als vrouwendag een slechte keuze is” (3), vindt de auteur het centraal om een andere datum te kiezen, vooral vanwege de voormalige DDR, waarin 8 maart volgens hem een “even spannend ritueel was als het werd nagestreefd”, en bovendien geïnitieerd door de communistische en “zuilenheilige van de SED” Clara Zetkin. Maar verder zijn er geen problemen? Naar verluidt niet. In 100 jaar vrouwendag is er veel bereikt. Als voorbeeld noemen ze: “Vrijdagen voor de toekomst is 100% vrouwelijk in haar publieke imago. De boodschap: macht heeft geen mannen nodig. wat vrouwelijke klimaatactivisten erg modieus maakt.”

Interessant. Welke trend?

Welke macht hebben klimaatactivisten? Het zijn meisjes, geen vrouwen. Het gezond verstand van de wereldredacteur wordt nobel tot zwijgen gebracht. Vervolgens leidt hij ook de kanselier, Annegret Kramp-Karrenbauer en Ursula von der Leyen, die hij als representatief beschouwt voor de opmars van vrouwen in politieke functies. Het aantal vrouwen in hoge politieke functies is echter eerder gedaald. Dat weet de Tagesspiegel tenminste en de krantenkoppen “Waarom zijn vrouwen in de parlementen in de minderheid” (4).

De redenen die worden genoemd voor het lage aantal vrouwen in de politiek zijn dat gezins- en zorgwerk moeilijk te combineren is met politiek werk, bovendien zouden “loopgravenoorlog” en “profileringsverslaving” afschrikwekkend werken, en dat vrouwen ook meer devaluatie ervaren, vaker onderbroken worden en beoordeeld worden op hun uiterlijk, hun persoonlijke levensstijl en hun verschijning. Bovendien hadden vrouwen vaak het gevoel dat ze harder moesten zijn en meer moeite moesten doen dan hun mannelijke collega’s om überhaupt iets te bereiken.

Denk je dat het allemaal een beetje vergezocht is? Dan herinnert iemand zich misschien Wolfgang Gupp, het hoofd van Trigema, die zojuist geringschattend opmerkte over de vrouwen Merkel, Kramp-Karrenbauer en von der Leyen, die elders als rolmodellen van het feminisme werden benadrukt, na de verkiezingen in Thüringen, dat Friedrich Merz nu de CDU moest leiden, omdat hij, Gupp, nu duidelijk meerdere malen had gezegd dat hij de koers van het “vrouwenteam” niet meer kon ondersteunen (5).

Maar hoe diep de minachting voor vrouwen in de machts- en geldelite lijkt te zijn verankerd, werd afgelopen maandag duidelijk gemaakt door minister van Volksgezondheid Jens Spahn, precies op tijd voor de Internationale Vrouwendag. Hij wil een positie creëren voor een soldaat, een medische generaal, om een nieuwe afdeling te creëren vanwege de angst voor het coronavirus, namelijk “gezondheidsbescherming, gezondheidsbescherming, duurzaamheid”, zoals de krant “Die junge Welt” meldt (6). Laten we nu de waanzin met de militairen in een burgerkantoor terzijde schuiven en direct overgaan tot zijn enthousiast geuite uitspraak “Ik heb veel vertrouwen in onze deskundigen, artsen en verpleegkundigen” (7).

Klinkt eigenlijk best goed, toch? Heeft dit iets te maken met minachting voor vrouwen of juist met minachting voor vrouwen? Ja, dat klopt. Om te overdrijven zou men kunnen zeggen dat Spahn er de voorkeur aan geeft een positie te geven aan een militaire arts voordat hij personeel geeft aan de groep die het bijzonder moeilijk heeft in het gezondheidssysteem: Het verplegend personeel. Spahn zou beter kunnen weten, want volgens het Bondsministerie van Volksgezondheid wordt meer dan 85 procent van de verpleegkundige beroepen uitgeoefend door vrouwen, krijgen verpleegkundigen een relatief laag salaris voor hun werk en is er een tekort aan geschoolde arbeidskrachten in de verplegingssector (8).

De belangen van een groep die het grootste aandeel heeft in een gebied worden dus volledig genegeerd. Dit kan al dan niet toevallig zijn. De politica Katharina Schwabedissen, voormalig staatswoordvoerster van Die Linke Nordrhein-Westfalen, is in een Facebook-post verontwaardigd over Spahn:

“Voor zijn toespraak had Spahn al op Twitter aangekondigd dat de regelgeving over het minimum aantal verpleegkundigen in ziekenhuizen voorlopig zou worden afgezwakt. Om de ziekenhuizen te ontlasten, zouden de vaste personeelsbeperkingen voor bepaalde afdelingen tot nader order worden opgeschort. Dit is een onbeschaamdheid tegenover het verplegend personeel en tegenover de patiënten* en hun familieleden! De ondergrenzen worden ondergrenzen genoemd, omdat er niets onder gaat. Het vertrappen van hygiëne en gezondheidsbescherming in naam van een mogelijke epidemie toont eens te meer aan hoe ziek dit systeem is. Op dit moment zou het belangrijk zijn om te vechten voor meer personeel en veel betere werkomstandigheden. Spahn doet precies het tegenovergestelde.”

Kortom: de slechte arbeidsomstandigheden van meer dan 85 procent van het verplegend personeel zijn voor niemand interessant. Zij worden gezien als de zwakste leden van de samenleving, van wie verwacht mag worden dat ze steeds meer gaan werken. Het werkt.

Maar: Waar hoor je over een protest van de vrouwen zelf? Waar is de verontwaardiging van de vrouwen in de verpleegkundige beroepen? De discriminatie van vrouwen lijkt zo normaal dat bijna niemand het merkt, zeker niet de vrouwen zelf. Bourdieu noemde het “geïncorporeerde overheersing”.

Het is waar dat veel media het thema van de rechtvaardigheid tussen de seksen één keer per jaar oppakken en proberen het nieuw leven in te blazen. Maar dit is meestal gewoon oud papier. Dit geeft eerder aanleiding tot het vermoeden dat een dag als Internationale Vrouwendag vrouwen een voorgerecht geeft om sociale explosieven te kalmeren. Want wee vrouwen als ze niet langer zouden accepteren dat ze gedomineerd worden door een machtselite die manipulatietechnieken gebruikt om het geweld tussen de seksen aan te wakkeren in plaats van de illusie van de vermeende scheiding van de seksen te verdrijven.

Er worden veel scheidslijnen getrokken door de samenleving. “Divide et impera” is een strategie van overheersing die dateert uit de oudheid en nog steeds effectief wordt toegepast. Het dient om eenheden te breken die zich zouden kunnen vormen om de machtselites te krijgen om zowel de macht als het eigendom eerlijk te verdelen.
Dader-slachtoffer dynamiek

“Elke onderdrukking die niet werkt met externe dwang moet werken met toestemming van de betrokkenen”, formuleerde Frigga Haug, socioloog en redacteur van de uitgeverij “Argument”, bijna 30 jaar geleden. Vele internationale vrouwendagen zijn sindsdien voorbijgegaan, maar sindsdien is er nauwelijks iets veranderd.

De lakmoesproef voor genderrechtvaardigheid is de statistiek van geweld in partnerschappen: meer dan 80 procent van de meest getroffenen zijn vrouwen. Dit omvat moord en doodslag, aanranding, seksuele dwang, vrijheidsberoving, pooierij en gedwongen prostitutie. De cijfers zijn van 2018 en dit is een enorm resultaat (9).

Volgens deze statistieken zou je als vrouw wel eens op het idee kunnen komen dat het een geweldig idee zou kunnen zijn om gewoon vrijgezel te blijven, maar laat ik meteen zeggen: zelfs als de meeste misdaden door mannen worden gepleegd, betekent dit niet dat alle mannen daders van vrouwen worden. De meeste mannen niet. De stelling dat vrouwen bijna nooit protesteren omdat ze af en toe een voorgerecht krijgen aangeboden om de indruk te wekken dat er grote vooruitgang is geboekt, kan worden geïllustreerd met een ander voorbeeld, dat op dit moment wordt verondersteld te dienen als een groot voorbeeld van genderrechtvaardigheid en dat in feite niets anders is dan een strategie van overheersing.

We hebben het over gender mainstreaming. Het betekent dat mannen en vrouwen een gelijk recht op een zelfbeschikkingsrecht moeten hebben. Het is een instrument van het genderbeleid dat ervoor moet zorgen dat de gelijkheid van mannen en vrouwen institutioneel kan worden verankerd.  Jarenlang is de kwestie van de gelijkheid echter gebruikt om te proberen echte verandering te belemmeren.

Gendermainstreaming is vooral één ding: mainstream

Het explosieve karakter van de resultaten, in het boek “Blockierte Karrieren – Frauen an der Hochschule” (10), waarin de Kielse socioloog Elke Geenen de structurele discriminatie van vrouwen op universiteiten in een vroeg stadium onderzocht, is niet veranderd.

Vrouwen worden aantoonbaar gediscrimineerd op universiteiten en hun carrière wordt geblokkeerd op Duitse universiteiten. Slechts enkele vrouwen komen uit de zogenaamde “Mittelbau” en slagen erin een hoogleraarschap te krijgen. Het gaat echter niet om een verschil tussen de geslachten, maar om bestendiging van de machtsstructuren en de vorming van de elite.

Aangezien zij geen academische loopbaan hebben, kiezen sommige vrouwelijke wetenschappers voor het niet-wetenschappelijke pad via de hogere administratieve niveaus van de universiteit. In deze context is het bureau van de functionaris voor gelijke kansen bijzonder interessant geworden in de loop van de gendermainstreaming. Dit betekent niet alleen dat er meer uitzicht is op vaste contracten, zoals gebruikelijk is in de administratie, maar ook dat er macht is door de aanwezigheid in alle universitaire organen. Bovendien is het kantoor een opstapje naar een hogere ambtenarencarrière, bijvoorbeeld wanneer men een aanstellingsfunctionaris van een universiteit wordt. Dus in plaats van te vragen en te protesteren over macht en dominantie, concurreren vrouwen met elkaar in de strijd om het ambt, in plaats van met elkaar samen te werken. Zo maken ze zich uiteindelijk “agenten van de legitimiteit” (11) van het wetenschappelijk elite-onderwijs en zijn ze meer scheidingscommissarissen dan gelijkekansencommissarissen. Ze hebben dus de neiging om de voorwaarden te bevestigen die hen in werkelijkheid klein houden. Een rotte vrede.

Misschien is het tijd voor vrouwen om zich weer uit deze parochiale relatie met macht te bevrijden. Daarvoor moeten ze zichzelf niet louter als slachtoffer zien, of zelf (mede)dader worden. Misschien kan Vrouwendag worden gebruikt om vrouwen moediger te maken om de confrontatie aan te gaan met het feit dat ze zich hebben gevestigd in een systeem dat hen onderdrukt. Ik wens alle vrouwen toe dat ze de moed hebben om de waarheid onder ogen te zien en uit te spreken.

Ik wens alle vrouwen ook de empathie en de liefde voor zichzelf toe die deze moed vereist.

Bronnen: