…met de intuïtie van een kunstenaar.
Een commentaar van Kai Stuth.
Het zou mijn jaar worden, 10 jaar hard werken aan een project, aan een wereldwijde campagne en aan een totaalkunstwerk. Mijn “Ignorance pulls the Trigger” campagne, met bijna 30.000 portretten van mensen en de gezichten van talloze wereldsterren, was als het kijken naar een toekomst die voor mij altijd aanwezig was.
Dit resulteerde in het leven van een Van Lifer, meer bepaald het leven in een 30-jarige Hymer camper, het vluchtinstinct werd ondersteund door een 40-jarige dubbeldekker-bus, Creative Caravan genaamd. De Creative Caravan werd ingeruild voor de Berlijnse fotostudio, wereldwijde fotocampagnes bezweken aan de concentratie van een steeds meer aanwezige visie, het was het ticket naar het leven van een alternatieve kunstenaar.
In de loop der jaren is de Creative Caravan steeds weer uitgebreid, het oorspronkelijke concept van een mobiele fotostudio werd aangevuld met een DJ-preekstoel, een XXL-printer die de onbewerkte originele portretretgigant voor iedereen liet afdrukken.
Het Coronavirus elimineerde meer dan 30 beloofde gebeurtenissen en de sluiting van de grenzen, toonde het ontsnappingsinstinct zijn ware grenzen. Zo gezuiverd en met een maximum van geld voor twee maanden groeide de visie om een film te maken, de naam is programma “EMTY” en beschrijft in beeld wat de situatie betekent, wat we verliezen, maar ook wat we kunnen winnen van de Corona-crisis.
Als kunstenaar leef je van en met je intuïtie, je bent een waarnemer van de maatschappij en luistert er niet echt naar. Toch kan een samenzweringstheorie ook het leven van een kunstenaar verwoesten, laten we ons ontdoen van het valse nieuws en met de vinger wijzen naar de samenzweringstheoretici. Het is een mening, een ander perspectief dat wij als democratische samenleving moeten toestaan en accepteren, zoals de AFD en ook extreem links. Over de vrijheid van meningsuiting kan niet worden onderhandeld en de tolerantie van een samenleving zou dit moeten zien als een maatstaf voor een gezonde uitwisseling van meningen. We leven nog steeds in het dogma van de 68 generatie, de meningen moesten worden afgedwongen, met stenen, RAF-geweld en demonstraties. Nu lijkt het erop dat de enige mogelijkheid een generatiewisseling is, de volgorde van het uur is diversiteit van meningen zoals onze grondwet die voorschrijft.
Maar laten we beginnen op een veel vroeger punt in de geschiedenis, bij mijn persoonlijke levensverhaal.
Ik ben in 1964 in Hamburg geboren, na de verhuizing naar Braunschweig werd midden in mijn derde levensjaar een kwaadaardige tumor gediagnosticeerd, de kleine nier werd verwijderd, uitzaaiingen in bijna alle organen hadden zich verspreid. Dodelijk? Ja, de overlevingskans was slechts een paar procent of, zoals alle artsen die ik in latere jaren vroeg, het was alleen mogelijk door een wonder. Want eigenlijk stierf het kind uiterlijk na het eerste levensjaar, ik was drie en een half. Het kinderziekenhuis in Braunschweig was de wereldleider op het gebied van chemotherapie en in 1967 werden de eerste experimenten met het giftige middel uitgevoerd. Als je het de artsen van vandaag vraagt, zijn ze het er allemaal over eens dat het een wonder is dat ik deze behandeling heb overleefd, naast de radioactieve straling met bruut geweld, die het patroon in mijn jonge huid heeft gebrand. Als je het aan ervaren artsen vraagt, was elk van hen een wonder om te overleven. Ik heb 40 jaar lang gezwegen over dit onderwerp en daarna heb ik leren praten over mijn verleden, vooral over een moment dat mijn leven veranderde, het ligt aan het begin van het dramatische verhaal. Ik zat op de arm van mijn vader, een duidelijk beeld in elk detail, een non-verbale waarneming die mijn leven vorm gaf, ik voelde de angst voor de dood van mijn ouders en de hopeloosheid van de dokter, het was voor de operatie.
Vandaag kon ik elk klein detail van dit moment beschrijven, de beglaasde ramen waardoor men in de andere kamers en de wieg met de tralies kon kijken en ook de hele indruk van de koude ruimtelijke sfeer, bijna alsof het gisteren was.
Het wonder dat zich voor mij opende en dat ik jarenlang niet begreep, was een venster op de intuïtieve gave van de mens. Ik had het gevoel dat dit alles absoluut niets met mij te maken had, het was een totaal gevoel van veiligheid. De gedachten, gevoelens van mijn ouders en ook van de dokter hadden absoluut niets te maken met mijn waarheidsgetrouwheid van het moment en dit werd in mijn latere leven steeds meer bevestigd, want dat ik het overleefd heb was een wonder en of of door de medicatie die het wonder alleen maar meer aanwezig is. Het was niet de blik in de toekomst, nee het was het huidige moment van basisvertrouwen, in leven en dood en dat alles een vooraf bepaald moment heeft, dat we vanaf de eerste seconde van het leven met onze intuïtie aanwezig kunnen voelen. Het maakt niet uit of en wanneer we sterven, want alles is leven, toch voelen we onze taak in het leven en weten we wanneer het moment van de dood daar is. Dit oervertrouwen was op dit moment zo aanwezig dat het nooit meer in mijn leven aanwezig is geweest, en toch was ik zelfs in latere tijden nooit meer bang voor het einde dan wanneer ik gezond geboren zou zijn. Later vergeten en leren we steeds meer wat onze ware aard is, het basisvertrouwen van het zijn, wordt vervangen door rationaliteit, en het topzware en angstige.
Ik zou een heel boek kunnen schrijven over vijf jaar behandelingen, chemie, bestraling en de meest giftige medicijnen. Ik overleefde met vreugde in mijn hart en doorstond alles, zelfs de ergste secundaire ziekten, tot ik 11 jaar oud was, toen ik bijna weer stierf aan een ernstige hersenvliesontsteking. Een worsteling van een klein kind dat geen tweede hopeloos of bang was, een kind dat in fantasie leerde te leven bij onmenselijke pijn. Het infuus van de overdosis chemo liep jarenlang in mijn aderen, de doorboorde kinderarmen leken op die van een junkie, met het verschil dat de zeer giftige vloeistof mijn huid verbrandde. Je kent dit verhaal als je mijn lezingen bij TED en andere lezingen hebt gehoord. Waar ik nooit over gesproken heb, is de mentale en fysieke mishandeling die ik na de scheiding van mijn ouders heb ondergaan. Mijn stiefmoeder voelde deze onverwoestbare energie van intuïtie en vernietigde al mijn gaven met een mengeling van aanranding, gestructureerde marteling en onberekenbare mishandeling. Toen ik of mijn broertje als 6-jarige kinderen aan de keukentafel lachte, hadden we een vuist in onze rug of een bloedrode handafdruk op ons gezicht.
Steeds weer moest ik mijn vrije tijd besteden aan kalligrafie en het herhalen van woorden. Vaak tot laat in de avond, gekastijd tot elke poging tot mooi schrijven of artistieke aanpak verloren ging. Elk talent werd geëlimineerd, elke dag was de kwelling aanwezig, en in onze latere jaren werd bijna dagelijks voorspeld dat we bij de vuilnisbak of in de goot zouden belanden. Elk talent werd in de kiem gesmoord, het zingen van de kleine broertjes, evenals elk artistiek talent, werd neergezet, geëvalueerd of belachelijk gemaakt. De redding van de aanranding door de stiefmoeder, die permanent naakt was, was alleen de kinderkamer. De lichaamsgeur van de permanent rokende stiefmoeder ligt nog steeds in mijn neus, een bijtende geurmengeling.
Massale, brute slagen bekroond met de ramp van de opvoeding die blijkbaar door een sekte werd veroorzaakt. Mijn vader was een deel van het systeem, niet de baas, maar brutaalweg opvallend als het om zijn ego ging.
Ik overleefde deze kwelling tot mijn elfde levensjaar alleen door de kinderlijke dromen, visioenen en de kleurrijke plaatjes in mijn hoofd. Als je het mij vandaag vraagt, ik had een gelukkige jeugd, ik kon me concentreren op wat het leven zo ongelooflijk waardevol maakt, de intuïtieve momenten van het leven, ondanks de constante pijn en misselijkheid van de ziekte en de kwelling door de jaren heen. Op 11-jarige leeftijd, na een overlevende meningitis, regelde een psychiater dat ik bij mijn biologische moeder introk. Verdwenen van al mijn rationele geschenken, alleen uitgerust met een vaste
visie en vele kleurrijke fantasieën, doe ik me gelden als een fragiel wezen om mijn onwankelbare droom te beleven. Ik wilde net als mijn succesvolle oom een wielerwedstrijd rijden, het was een stevige, onwrikbare wil. Mijn biologische moeder had grote zorgen, want ik was fragiel, ik woog slechts 25 kilo en deze sport was uiterst gevaarlijk. Tussen hoop en frustratie leefde ik mijn droom, ik versterkte en reinigde mijn verzwakte lichaam en leefde urenlang, tussen de landschappen die voorbijgingen, in mijn meditatieve en kleurrijke wereld.
Ik werd gepest, geplaagd, door de ouders van de fietsgemeenschap, door leraren van leerlingen vanwege mijn andere aard en mijn gebrek aan rationele gaven. Ik was de leider en de buitenstaander, het exotische en het chaotische met een zuiver hart, want ik kon me altijd terugtrekken in mijn wereld van de Intuïtieve Fantasieën. In deze wereld was er geen pijn, geen kwelling en geen ego, alleen de oneindige mogelijkheden van de Intuïtieve Fantasie.
Dit is mijn verhaal en het eindigde met de vervulling van een jeugddroom – om op een dag de Tour de France te rijden. Ik nam je niet mee als beroepsrenner, maar als de privé-fotograaf van Jan Ullrich.
Wat heeft dit alles te maken met deze Corona-crisis? Niets echt en toch zo oneindig veel. Zijn wij geen kunstenaars die onder de rand van ons theekopje kunnen kijken, nee, dat hoeft toch niet?
Vele jaren gingen voorbij totdat ik midden 40 was, nooit meer echt ziek, altijd sterk en altijd vol energie en creativiteit. Ik heb zoveel dromen vervuld, bijna alles wat ik heb aangeraakt werd een succes. Ik ben als hoofdredacteur van tijdschrift gewisseld en omdat niemand mij met mijn bijzondere en deels atypische ideeën wilde hebben, heb ik 10 jaar lang mijn eigen tijdschrift gerealiseerd. Maar precies de utopie was het recept voor succes. Ik maakte dit onmogelijk, dompelde de wereldelite van het voetbal in een verfbad voor Stern Magazine, vloog met Philipp Lahm naar de townships in Zuid-Afrika en realiseerde met hem een ongelooflijk liefdadigheidsproject. Ik fotografeerde Lady Gaga, Prins Charles, Paris Hilton en Xzibit en was op tournee met Chester Bennington van de band Linkin Park voor vele jaren. Ik realiseerde wereldwijde modecampagnes voor Marco Polo, Dr. Dre, New Yorker en JAB Anstoetz. Ik had ook een bureau dat werkte met klanten uit de sport- en mode-industrie wereldwijd, van Mini tot T-Mobile, merken kwamen en gingen. Ik leerde alle vaardigheden autodidactisch door moed, fantasie en een ongelooflijke wil om speciale projecten te creëren en met geduld en het besef dat je moet vechten voor je visioenen, die ik als kleine fietsster heb gewonnen. In 2008 was het allemaal voorbij, een wereldwijde economische crisis bevroor beloofde campagnes en het was nooit meer hetzelfde! Mijn onervarenheid in crisissituaties gaf de rest aan het wereldwijd succesvolle bedrijf en ik verloor alles, absoluut alles en ook mijn reputatie en mijn magische formule dat ik in alles slaag.
Ik werd langzaam ziek, geestelijk, lichamelijk en het was een bijtend sluipend proces. Ik was verkrampt en de dokters zeiden dat ik een operatie moest ondergaan, ik probeerde homeopathie en het hielp 5 jaar lang. Plotseling merkte ik dat mijn lichaam ontstekingen kreeg in alle gewrichten, ik kon niet meer goed naar het toilet gaan – waarschijnlijk door een fietsongeluk – en mijn blaas werd steeds weer ontstoken. Ik moest mijn leven op zijn kop zetten, ik moest ongelooflijk veel stress doorstaan tijdens de vluchten, alles moest tot op de minuut worden gepland en toch veranderde ik mijn leven niet, alleen de dingen die me konden helpen. Ik heb alles geprobeerd, leverreiniging, darmreiniging, wekenlang vasten en nog veel meer. Toen in 2017 mijn leven abrupt veranderde, moest ik na een pauze van een aantal jaren, steeds opnieuw veroorzaakt door een blaasontsteking, aan een ongelofelijke pijn lijden. Ik heb artsen bezocht en altijd nieuwe artsen, alternatieve artsen en diverse alternatieve mogelijkheden. Eind 2017 had ik een aantal slechte ontstekingen achter de rug, het water verzamelde zich in mijn hele lichaam. Het recept van de klassieke artsen was altijd hetzelfde, chirurgie – zonder alternatief. Maar mijn intuïtie vertelde me dat dit niet de oplossing was, de gevolgen van de operatie zouden voor mij fataal zijn geweest, een zeer grote kans op impotentie, incontinentie en andere horrorscenario’s waren het gevolg.
Begin 2008 bezocht ik een Ayurveda-kliniek in India. Het was zowel een zegen als een griezeltocht om gemasseerd te worden, met het gevoel de hele tijd naar het toilet te moeten gaan. De behandeling hielp me enorm, het reinigde mijn vergiftigde lichaam van de herhaaldelijk gebruikte antibiotica.
Dus ging ik op een drie maanden durende motortournee door India en het Himalaya gebergte met het bewustzijn en het feit dat ik elk moment kon sterven. Tachycardie en ontstekingen in bijna alle gewrichten waren slechts enkele van de problemen, maar ik wilde toch van deze droom genieten en mijn tijd gebruiken zolang het mogelijk was. Een avontuur dat al tot het uiterste ging voor een gezond persoon. Toen kreeg ik eerst een sterke, typische diarree ziekte, gevolgd door malaria-aanvallen en moest ik twee of drie dagen pauze nemen. De malaria-aanvallen werden steeds massaler, ik wist toen nog niet dat het malaria was, maar dacht dat het een gevolg was van de diarree. Na de vierde malariabestrijding aan het einde van de drie maanden durende tournee was ik extreem verzwakt. Ik kroop elke ochtend stijf van de pijn uit mijn bed, vaak liet mijn energie me volledig in de steek, de dagen van toeren maakte dat ik veel gewicht verloor en de constante diarree gaf me de rest. Maar het grootste avontuur van mijn leven liet me niet met rust en gaf me de kracht om elke dag de beproeving te doorstaan. Toen voelde ik weer een slechte blaasontsteking tijdens de motortour. Ik wist dat het mijn einde kon zijn zonder antibiotica, zonder ziekenhuis in het midden van de bergen in the middle of nowhere. Na het bezoek in een Indiase bergkliniek ben ik twee weken later aan het einde van de tour begonnen met de terugweg. Zonder angst ging ik op een zeer vermoeiende reis naar Delhi en vandaar naar Thailand, hier hoopte ik dat door rust mijn gezondheid zou verbeteren. Maar mijn gezondheid werd extreem slecht, verzwakt door malaria, door constant antibiotica te nemen, kroop ik in een Thais ziekenhuis. Een competente arts liet me de mogelijkheden zien om zelf een operatie te ondergaan, te sterven of een katheter in te brengen. Ik was klaar om te sterven, met 30% nierfunctie van mijn ene nier en de nu bewezen ernstige malaria en de mogelijkheid om zelf een katheter te plaatsen, was er alleen de beslissing om te sterven. Ik keek urenlang naar de katheter en dacht er twee dagen over na, het was de absolute griezeltocht om dit ding in mijn blaas te stoppen, maar toen raakte ik het ding. De slechte ontstekingen werden wat beter, de malaria bleef. Ik vloog naar Duitsland en ging door met werken, tussen het ademen door en de terugkerende ontstekingen die ik wanhoopte. Toch bleef ik kalm en vol vertrouwen om het juiste te doen. Maar ik maakte me vooral zorgen over de malaria, ik wist dat als ik naast de antibiotica ook de chemische foelie van de malariamedicatie zou nemen, ik het waarschijnlijk niet zou overleven. Geen enkele dokter had een oplossing, behalve de chemische bom voor malaria. Behalve de wijsheid van het moment, de intuïtieve gave en mijn moeder, die uit India kwam met een remedie die kon helpen, Artemesia. In Azië ook een gemeenschappelijk middel van de klassieke geneeskunde tegen malaria. Dit middel doodde de sterkste virussen van zelfs een ernstige malaria-infectie en inderdaad: mijn koortsaanvallen stopten na enkele weken en kwamen nooit meer terug. Het enige wat overbleef was de constante ontsteking die steeds weer uitbrak onder stress als gevolg van het verzwakte immuunsysteem. Het duurde bijna een half jaar voordat ik weer een baan in India realiseerde, door veel stress kreeg ik de ene ontsteking na de andere. Maar ik wist instinctief dat ik een oplossing zou vinden, ik loste de grootste problemen op na het zoeken naar genezing, dit gaf me een diepgaand vertrouwen in mijn intuïtieve gave om de weg van de genezing te voelen. Ik durfde niet meer naar mijn uroloog te gaan, omdat hij me liever aan de operatietafel had geboeid. Vanuit het oogpunt van vandaag was het voor mij duidelijk dat het lichaam al zijn zelfgenezende krachten had verloren door de constante behandeling met antibiotica. Dat was de reden waarom ik op het punt stond om naar Georgië te vliegen, er waren alternatieve oplossingen voor conventionele antibiotica, omdat de antibiotica niet meer voor mij werkten en dat zou mijn zekere doodvonnis zijn geweest. Maar tussen hopeloosheid en vertrouwen in mijn intuïtie, heb ik toch alle alternatieve mogelijkheden geprobeerd. Dus ik kwam met de oplossing, ik kocht een waterkoker en veel broccoli.
Ik dronk dagelijks een liter broccoliwater gedurende 7 dagen. Gedurende 90 dagen en nooit meer antibiotica nodig, verdween alle ontsteking uit mijn lichaam en bleef alleen de extreme rug- en nekpijn over. Ik ben begonnen met mijn speciale yogaprogramma, dat ik combineerde met een half uurtje meditatie per dag. Na een paar maanden en ongelooflijke rugpijn ben ik eind 2019 weer naar India vertrokken voor een Panchakarma-kuur in India. Met een vastenkuur van een maand, intensieve yoga en meditatie. Alle mentale en fysieke pijn is verdwenen, ik ben net zo fit als toen ik 30 was en mijn lichaam ziet eruit als een 30-jarige.
Laten we het op voorhand nemen, voordat ik verder ga met het onderwerp van het Corona Virus. Voor mij is elke dokter die weigert onder het mes te kijken verdacht. Met een volledige ontdekkingsmentaliteit ging ik naar mijn uroloog, alle bloedwaarden waren uiterst optimaal, de nierfunctie kwam overeen met gezonde waarden en ook alle andere waarden waren op het niveau van een gezonde 30-jarige, ik kon niet wachten om mijn dokter mijn magische formule en de redding van vele 50-jarigen te vertellen en de magische formule voor veel vrouwen die lijden aan een constante pijnlijke blaasontsteking. Mijn dokter keek naar de bloeduitslagen en zijn verbaasde gezicht was bijna onbegrijpelijk. Ik vertelde hem: alles is weg, inclusief malaria met artemesia en broccoliwater en sinds ik de broccolikuur heb gedaan, is alle ontsteking verdwenen. Ik heb hem geopenbaard dat dit voor veel van zijn patiënten de mogelijkheid zou kunnen zijn, het was alsof ik hem elke bevoegdheid had ontzegd, zonder commentaar verdween hij. Ik moet zeggen dat hij een van de open, objectieve artsen voor mij was.
Terug naar Corona. We weten dus dat er misschien ook andere manieren zijn om Corona te genezen. Artemesie wordt bijvoorbeeld door de klassieke geneeskunde in Aziatische landen gebruikt voor AIDS therapie en we kunnen door mijn leven heen leren dat je gezond kunt worden ondanks chemo en de sterkste radioactieve straling.
Als waarnemer van de Corona-crisis heb ik nu besloten de moed te hebben om mijn verhaal openbaar te maken. De reden is duidelijk, we hebben te maken met een hysterisch apocalyps-scenario met brutale gevolgen voor de hele wereld. Met als gevolg dat nieuwe oorlogen niet onwaarschijnlijk zijn, oorlogen om middelen en ideologieën en om de verdeling van de macht. Bovendien zie ik onze democratie massaal in gevaar komen door steeds extremere toezichtmethoden, of het nu gaat om het verbod op contant geld vanwege virussen of om een opsporingsapplicatie die voorlopig vrijwillig is, maar die door de angst voor de samenleving en een contraproductieve verplichte vaccinatie steeds meer verplicht zou kunnen worden gesteld.
Daarom heb ik de video aan de Kanselier opgenomen met Prof. S. Bhakdi een paar weken geleden, 2 miljoen klikken, bijna 65.000 Likes op 4300 Dislikes en ongelofelijk bijna 20.000 commentaren, je kunt niet zeggen dat de maatschappij geen vragen heeft.
Tijdens mijn onderzoek kwam ik Prof. Kekules Podcast No. 15 tegen bij het becommentariëren van zijn collega. Door mijn werk voor de film en de bijbehorende uitspraken van de verschillende artsen ben ik goed in het onderwerp. Prof. Kekule had een zakelijk, respectvol en bijna nederig contact met zijn collega de viroloog Prof. Bhakdi. Toen Prof. Kekule sprak over de beschrijving van de selectie van artsen die politici adviseren, stuitte hij op een zeer belangrijk stuk informatie: hij zei dat slechts enkele artsen zich in de kring van adviseurs bevinden die politici adviseren en een belangrijke functie vervullen. Dit feit heeft tot gevolg dat de ervaringen niet te vergelijken zijn met artsen zoals Prof. Bhakdi, zei Prof. Kekule. Hij voegde eraan toe dat dit normaal gesproken anders is en dat in andere crises en voor de goedkeuring van geneesmiddelen democratischer en meer artsen op grotere schaal worden geraadpleegd.
We moeten ons realiseren dat weinig artsen de grootste crisis in de recente wereldgeschiedenis hebben veroorzaakt zonder alle collega’s te raadplegen?
Tot slot, en het eerste deel van de intuïtieve waarneming van een kunstenaar, wil ik mijn pseudowetenschappelijke feiten presenteren die voortkomen uit de meervoudige bijna-doodervaring.
Ik vraag me af waarom onderwerpen als mobiele telefoon tracking app, mondbeschermers, afstandscontrole en huisarrest en isolatie van zieken en ouderen, een beter recept zouden moeten zijn dan preventieve maatregelen? Een voorbeeld: Iedereen in het onderwerp weet dat de farmaceutische industrie, door de verkoop van zonnemelk, de mogelijkheid wegnam om vitamine D3 te produceren, veel mensen en dit is wat de klassieke geneeskunde zegt, leven in een permanent vitamine D3-deficiëntie. Zelf heb ik veel virusziekten met vitamine D3, K2, natuurlijke vitamine C, zink en OPC geëlimineerd. Koude douches, yoga en meditatie zijn geen wonderbaarlijke kuren, maar helpen het immuunsysteem te versterken. Zelfs als het dodelijke virus toeslaat, is dit zeker nog een bescherming. Met het risico dat mijn artikel en ik als persoon uit elkaar worden gescheurd, wordt een andere vraag: Waarom propageren ze een chemische foelie die helpt tegen malaria en artemesie, die geen 200 euro kost voor een behandeling van een maand, in geen enkele studie genoemd? Het is een feit dat Artemesia dezelfde virussen elimineert als zijn chemische tegenhanger en op grote schaal wordt gebruikt in Azië en ook het immuunsysteem extreem versterkt.
Waarom is er geen dokter die de moed heeft om publiekelijk en controversieel met collega’s om te gaan, waarom is er geen natuurgeneeskunde aan te pas gekomen? In China en India werken de meeste klinieken ook met de millennia oude kennis van alternatieve geneeskunde. Waarom is er voor alles een oplossing, maar helpt het niet met eeuwenoude huisrecepten om het immuunsysteem te versterken?
Geen woord, een stilte zoals de ohmerta van de maffia.
Zijn we afhankelijk van een systeem dat de blik onder de oppervlakte schuwt, zoals de kerk in haar donkerste hoofdstukken. Moeten we ons als maatschappij niet een gezondheidssysteem met een farmaceutische industrie veroorloven dat alleen dient om mensen te genezen en niet om winst te maken?
Maakt het idee dat we een lawine hebben ontketend die al hongerlijdende mensen door kapotte bevoorradingsketens veroorzaakt, ons niet ziek? Zijn de mensen die sterven aan depressie, zelfmoord en misschien oorlogen en honger in de komende jaren veel talrijker dan de mensen die missen om met een open geest door de wereld te lopen en iedereen te vertrouwen in een witte jas zonder enige twijfel over het nut?
Is angst niet een extreme manipulator en is onze samenleving niet bijna hysterisch van angst wanneer, volgens elke nieuwe statistiek die door de media wordt geduwd, wordt geschreeuwd om nog extremere maatregelen?
Voor mij ontstaan de vragen niet, ik verdwaal liever 1000 keer op zoek naar mijn manier van genezen en als het mijn leven kost, was elk moment kostbaar, vol trots en fantasie en vele avonturen. De dood is dan het lot en de huidige situatie is het lot van mensen die hun intuïtie en hart niet meer vertrouwen.
Desalniettemin heb ik goede hoop dat we wakker worden en een gezondheidszorgsysteem afdwingen dat ver verwijderd is van elke vorm van blindheid. Onder de oppervlakte kijken is vol met licht en mogelijkheden en dit is de grote kans die de maatschappij nu heeft door de Corona-crisis en het moment van het uur. Laten we een betere wereld creëren, de kansen zijn nog nooit zo groot geweest als door de Corona-crisis.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.
+++
Foto bron: Zelenov Iurii / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)