India wordt een toezichtsstaat en de BIS beveelt dit aan als model.

Een standpunt van Norbert Häring.

De Bank voor Internationale Betalingen (BIS), de machtige centrale bank van de centrale banken in Bazel, heeft in opdracht van de baas zelf een document gepubliceerd dat in meer dan één opzicht schandalig is. Het pleit voor een wereldwijde overname van de aanpak van de Indiase regering op het gebied van gegevensuitwisseling. Dit is bedoeld om een miljard mensen hun privacy te ontnemen.

De Indiase regering onder Narendra Modi is niet zomaar een regering. Het is een hondsdolle Hindoe-nationalistische regering die momenteel de moslimminderheid lastigvalt en, net als China, intensief toezicht en politiegeweld gebruikt om hun protesten tegen te gaan. Maar de BIS en haar Secretaris-Generaal dagen dit niet uit.

De paper, geschreven door vier BIS-economen, is getiteld “The design of digital financial infrastructure: lessons from India” “(The design of digital financial infrastructure: learning from India). De kleine lettertjes onthullen de achtergrond. De auteurs willen BIS-directeur-generaal Augustin Carstens bedanken voor zijn inbreng in het onderwerp. Ik lees dit als volgt: “We wilden dit gênante stukje bewakingspropaganda niet schrijven, dat hebben we van onze baas gevraagd”.

We leren ook in de kleine lettertjes dat “de kern van het papier is ontwikkeld uit een gesprek in het kantoor van Nandan Nilekani in Bangalore”. Dus stuurde Carstens een aantal van zijn medewerkers naar India om Nandan Nilekani te laten vertellen wat ze moesten schrijven over de schandalige gecentraliseerde biometrische database Aadhaar en de Indiase aanpak van gegevensuitwisseling. Geen wonder dat het volledig verre stuk vol staat met marketingtermen die de Indiase regering gebruikt om haar project te promoten.

BIS-hoofd Augustin Carstens is een voormalige Mexicaanse centrale bankier en senior manager van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Hij is een Chicago Boy, een van de vele in Chicago opgeleide Latijns-Amerikaanse economen die diep zijn ondergedompeld in het radicale marktdenken van Chicago. Hij is lid van de Group of Thirty (G30), opgericht door Rockefeller, waarin centrale bankiers achter gesloten deuren vergaderen met hooggeplaatste vertegenwoordigers van particuliere financiële instellingen. Terwijl de Europese Centrale Bank zich uit deze groep heeft teruggetrokken, blijkbaar onder druk van de EU-ombudsman, lijkt het hoofd van de BIS zijn lidmaatschap onproblematisch te vinden. Net als veel andere prominente G30-vertegenwoordigers is hij een voorstander van “financiële inclusie” en maatregelen tegen het gebruik van contant geld.

Nandan Nilekani is een Indiase IT miljardair. Sinds 2009 leidt hij het Aadhaar-project van de overheid, een systeem dat aan alle burgers een uniek, biometrisch ondersteund identificatienummer toekent, dat voor alle doeleinden kan worden gebruikt, zowel door overheidsinstellingen als door banken, verzekeraars, artsen, enz. Bijna alle indianen zijn nu in dit systeem gedwongen. Voordat hij de digitalisering en het in kaart brengen van burgers voor de staat mocht uitvoeren, heeft Nilekani niet alleen een groot IT-bedrijf (Infosys) opgericht en geleid, maar ook de Indiase IT-lobby, en was hij lid van het stichtingsbestuur van de lobby van de grootste multinationale ondernemingen, het World Economic Forum. Aadhaar is dus het intellectuele kind van een pleitbezorger van de Indiase en internationale IT-bedrijven die het meest profiteren van de gegenereerde gegevens.

Een algemene identificatiecode om gegevens te kunnen aggregeren
Aangezien Nilekani de schepper is en een fervent verdediger van Aadhaar blijft, is het geen wonder dat het BIS-papier Aadhaar afbeeldt alsof het het grootste brood is dat sinds zijn uitvinding is gesneden, in plaats van de grote aanval op de privacy van de burgers die de critici erin zien. De krant gaat volledig voorbij aan de vele en grote schandalen rond het systeem en noemt slechts terloops de kritiek, gecombineerd met de grove valse bewering dat de critici Aadhaar niet fundamenteel in twijfel trekken, maar slechts pleiten voor betere wetten op het gebied van gegevensbescherming.

Schandalen zijn onder meer het uitlekken van gegevens die miljoenen mensen treffen en onthullingen dat de toegang tot de hele database voor een paar dollar beschikbaar was op de zwarte markt. In tegenstelling tot een wachtwoord kunt u uw vingerafdrukken of irispatroon niet wijzigen als uw gegevens zijn gehackt. Miljoenen mensen hebben geen voedselhulp van de overheid gekregen of loon van regelingen voor het scheppen van werkgelegenheid, omdat hun vingerafdrukken bijvoorbeeld onleesbaar waren als gevolg van zwaar handwerk, fraude of slecht functionerende biometrische lezers.

In Europese landen hebben regeringen gefaald in hun pogingen om vergelijkbare gecentraliseerde bestanden met unieke identificatiemiddelen voor alle doeleinden te creëren, omdat grondwettelijke hoven hebben geoordeeld dat ze de bescherming van de privacy van burgers schenden. In de VS hebben mensen om dergelijke redenen niet eens een door de overheid verstrekte identiteitskaart. Het Indiase Constitutionele Hof heeft herhaaldelijk geoordeeld dat het ongrondwettelijk is om Aadhaar als voorwaarde te stellen voor het ontvangen van betalingen of diensten van de overheid. De regering negeerde dit gewoon en ging door.

Data-eigendom is geweldig voor de consument!
Aadhaar is een van de pijlers van Digitaal India die door BIS-economen wordt geprezen als model. Een andere is het delen van gegevens met toestemming. In Duitsland wordt dit perfide concept gepropageerd onder de term “data-eigendom”. Terwijl de “Financial Times” zorgen en krantenkoppen… “India: introduceert Modi’s BJP Big Brother?” (India: introduceert Modis BJP Big Brother?), de BIS presenteert de Indiase plannen exclusief en volledig kritiekloos als iets dat goed is voor de consument:

Empowerment van het individu door middel van een kader voor het delen van gegevens onder voorbehoud van toestemming: India biedt belangrijke lessen die relevant zijn voor zowel ontwikkelde als opkomende en zich ontwikkelende economieën. Het “spoor” van de gegevensuitwisseling is bedoeld om te voorkomen dat de staat of de particuliere sector zich gegevens toe-eigenen en in plaats daarvan consumenten en bedrijven te laten profiteren van hun eigen gegevens. In deze digitale financiële infrastructuur kunnen consumenten – door de toegang tot en het beheer van hun eigen gegevens te controleren – zaken doen op de markt zonder hun privacy in gevaar te brengen. Tegelijkertijd biedt de infrastructuur handige middelen om gegevens uit te wisselen waar nodig … De uitdaging is om een structuur te creëren die klanten in staat stelt om gemakkelijk toegang te krijgen tot hun persoonlijke gegevens en deze te delen om zo informatieasymmetrieën en gebrek aan vertrouwen te overwinnen… Digitale datapaden kunnen consumenten helpen om het inkomen aan te tonen, bedrijven te voorzien van bewijzen van inkomsten en verdienmogelijkheden, en zo de toegang tot krediet en andere financiële diensten te verbeteren.

Dit is bedoeld om de huidige, zogezegd problematische situatie te verbeteren waarin gegevens over burgers door de overheid en particuliere partijen worden verzameld in afzonderlijke, niet-netwerkgebonden databanken, die elk onvolledig zijn. Dit alles is alleen maar in het belang van de consumenten, die fundamenteel onbetrouwbaar en wantrouwend zijn en die daarom dringend de kans moeten krijgen om hun privacy volledig op te geven. Zij krijgen de kans om zich in een transactie volledig transparant te maken voor de andere partij. De ruggengraat van de infrastructuur, zodat iedereen zich vrijwillig aan dit systeem van volledig toezicht kan onderwerpen, zijn zogenaamde account aggregators, die tegelijkertijd toegang hebben tot alle informatie die in alle deelnemende instellingen is opgeslagen over alle personen die een Aadhairnummer hebben:

Voor dit doel heeft de (Reserve Bank of India) RBI in 2016 het wettelijke kader gecreëerd voor een klasse van gereguleerde data trust instellingen, de zogenaamde account aggregators, die de uitwisseling van klantgegevens binnen het gereguleerde financiële systeem mogelijk maken met medeweten en toestemming van de klant. … Dit helpt een kredietverstrekker, financieel adviseur of verkoper van andere financiële diensten die gegevens over een potentiële klant nodig heeft om te beslissen of hij een transactie met die klant aangaat. In plaats van de klant te vragen om informatie op bilaterale basis of via gespecialiseerde instellingen zoals kredietbureaus, dienen zij de informatieaanvraag in bij de aggregator van de rekening, samen met de virtuele ID van de klant. Voordat het verzoek wordt doorgestuurd naar de financiële instellingen die over de gevraagde gegevens beschikken, informeert de samensteller van de rekening de klant via de app over het verzoek van de onderneming en vraagt hij de klant om in te stemmen met de openbaarmaking van de gegevens.

Aangezien gecentraliseerde databanken, met name die welke onder staatscontrole staan, door een aantal grondwettelijke hoven als onverenigbaar met de bescherming van de persoonlijke levenssfeer worden beschouwd, wordt hier geopteerd voor het nabootsen van een centrale databank door middel van een systeem van genetwerkte databanken, die alle werken met hetzelfde unieke identificatienummer voor particulieren. Dit is zo goed als een centrale databank, maar moeilijker te verbieden voor de rechtbanken.

Het vermeende doel is om mensen met minder papierwerk in staat te stellen een krediet of verzekering te krijgen, of – om het minder beleefd te zeggen – om banken en verzekeringsmaatschappijen in staat te stellen om onaantrekkelijke klanten gemakkelijker uit te schakelen. Is het werkelijk gerechtvaardigd om alle burgers te dwingen deel te nemen aan het proces van het verzamelen van alles wat over hen bekend is in een systeem dat gelijkwaardig is aan een centrale database – een database die door iedereen die iets krachtiger is dan zijzelf kan worden geraadpleegd?

De regering van India (en de BIS) stellen dat de voorwaarde voor toestemming voor gegevensoverdracht een betrouwbare bescherming van de privacy van het individu is. Dit is duidelijk onzin, zoals iedereen die heeft geprobeerd om te surfen op het World Wide Web en geen cookies accepteert, weet. De keuze is meestal om de gegevensoverdracht te accepteren en een dienst of informatie te ontvangen, of om de eigen privacy te bewaren en met lege handen weg te gaan.

Toestemming als Trojaans paard
De vereiste van toestemming om gegevens te delen is niets meer dan een Trojaans paard om de privacy af te schaffen met de schijn van vrijwilligheid. Zodra deze infrastructuur van eenvoudige en “vrijwillige” uitwisseling van geaggregeerde gegevens tot stand is gebracht, moet iedereen die enige vorm van krediet wil, instemmen met het delen van zijn of haar gegevens. Hetzelfde geldt voor iedereen die zich wil verzekeren. Geen enkele verzekeringsmaatschappij heeft een stimulans om deze informatie niet op te vragen als iedereen dat wil. Degenen die afzien zouden de slechte risico’s voor zichzelf aantrekken, die anderen niet zouden willen verzekeren, terwijl anderen de goede risico’s zouden verzekeren.

Zoals de auteurs van de BIS hebben aangegeven, gaan de potentiële toepassingen veel verder dan de financiële sector. Wanneer u solliciteert naar een baan, zullen uw potentiële werkgevers uw toestemming vragen om toegang te krijgen tot alle informatie die over u is verzameld en opgeslagen, uiteraard op vrijwillige basis. U bent vrij om te beslissen of u wilt worden aangenomen en uw werkgever alles over u te vertellen of dat u uw privacy wilt behouden en werkloos wilt zijn.

Verhuurders hebben er ook een begrijpelijk belang bij om te weten wat voor soort persoon hun appartement wil huren. Huurkandidaten zijn vrij om te kiezen of ze hun privacy willen behouden en op straat willen wonen of dat ze hun privacy willen opgeven en een plekje willen hebben om te slapen.

Ook de gezondheidszorg wordt als toepassingsgebied genoemd. Klanten willen misschien hun volledige gezondheidsinformatie delen met iemand met wie ze in contact staan, zeggen ze. Wie zou dat kunnen zijn? Opnieuw komen verzekeraars en potentiële werkgevers als eerste in beeld. Zou het niet geweldig zijn als consumenten hun volledige medische geschiedenis gemakkelijk en betrouwbaar konden delen met een verzekeraar of werkgever om een ziektekostenverzekering of een baan te krijgen die ze anders niet zouden krijgen? Misschien niet. Er zijn immers al die mensen die verzekeraars en werkgevers maar al te graag zouden discrimineren als ze alles over hen wisten. En er zijn mensen die gewoonweg niet gedwongen willen worden om volledig naakt te zijn voor elkaar om een dienst, een baan of een appartement te krijgen.

Het World Economic Forum doet de groeten aan
Misschien niet toevallig, gezien de nauwe banden van Nilekani met het World Economic Forum, lijkt het Indiase gegevensuitwisselingsproject sterk op het “The Known Traveller” programma dat het World Economic Forum heeft ontwikkeld voor de grensautoriteiten om reizigers beter te kunnen volgen. Ik had hierover gerapporteerd in het artikel “Het World Economic Forum maakt een totalitaire horrorvisie waar” in 2018.

Het doel was om reizigers te stimuleren een database te vullen met informatie over zichzelf die interessant zou kunnen zijn voor grenswachters, zoals reisgeschiedenis, bankgegevens, hotelaccommodatie, huurauto’s, documenten van universiteiten, overheidskantoren, enz. Als we een grens willen overschrijden, geven we de autoriteiten “vrijwillig” vooraf toegang tot deze gegevens, zodat ze zichzelf ervan kunnen overtuigen dat we onschadelijk zijn. Als we ijverig genoeg zijn geweest in het verzamelen van digitale bonnen, mogen we de wachtrijen van andere reizigers passeren.

In het door Accenture opgestelde uitvoeringsplan, dat vergelijkbaar is met het huidige Indiase concept, wordt gesteld dat het concept een groot potentieel heeft dat verder gaat dan reizen. Als de zelfcontrole aan de grens eenmaal is ingesteld, kunnen burgers de gegevens die zij verzamelen “voor dagelijks gebruik” ook vrijwillig weggeven in interactie met bedrijven en overheidsinstellingen. Voorbeelden hiervan zijn gezondheidszorg, onderwijs, bankwezen, humanitaire hulp en verkiezingen.

Onder leiding van Accenture moet het World Economic Forum ook een kader ontwikkelen voor het gebruik van het concept beyond travel. Het doel is om bekende apparaten te koppelen aan bekende mensen op een volledig betrouwbare manier. Het is de bedoeling dat de gebruikers zich gedragen als één enkele, consistente identiteit waaraan al hun activiteiten worden geïndexeerd. Aadhaar doet de groeten.

Overheid en NSA lees met
Natuurlijk wil de Indiase regering niet dat alleen particuliere instellingen gebruik maken van de ingenieuze bewakingsinfrastructuur die zij heeft gecreëerd. De BIS-auteurs schrijven, in schaamteloze naïviteit, dat de overheid zeer terughoudend moet zijn om te kijken naar de gegevens van haar burgers, die nu zo gemakkelijk toegankelijk worden. Zij voelen zich echter verplicht om in ieder geval kort te vermelden dat de overheid niet te veel aandacht besteedt aan dergelijke aanbevelingen:

Meer recentelijk heeft de Indiase wet op de bescherming van persoonsgegevens (Republiek India (2018)) aanleiding gegeven tot veel debat en discussie.

Een van de bepalingen van de wet is dat de centrale overheid elke overheidsinstantie kan vrijstellen van de beperkingen van de wet om redenen van nationale veiligheid, openbare orde of vriendschappelijke betrekkingen met het buitenland (lees: NSA-verzoeken). Daarom is het wetsontwerp, zoals herzien in 2019, aangenomen door rechter B. N. Srikrishna, de auteur van de oorspronkelijke wet, bekritiseerde het voor het veranderen van India in een “Orwelliaanse staat”.

Het wetsvoorstel wordt momenteel bestudeerd door het Indiase parlement.

Aangezien China zich in hoog tempo transformeert in een hightech surveillancestaat en India dezelfde weg volgt, zal bijna de helft van de wereldbevolking binnenkort onder dergelijke omstandigheden leven. Wat de helft ontbreekt is waarschijnlijk wat Europa wil bijdragen.

Europa gaat dezelfde weg…
In Europa vereist de privacywetgeving een meer voorzichtige en indirecte aanpak. Maar de elementen van de Indiase aanpak zijn al zichtbaar in de EU-richtlijn PSD2, de richtlijn betalingsdiensten. Dit vereist dat banken uw rekeninginformatie delen met andere financiële dienstverleners (van Silicon Valley) als klanten akkoord gaan met dit delen van gegevens. Door authenticatie op basis van twee factoren verplicht te stellen, maakt de richtlijn het gebruik van biometrische identificatie bijna verplicht voor banken. Dit schept de voorwaarden voor het opbouwen van een systeem van onderling verbonden biometrische databanken van bijna alle burgers met een naadloze gegevensuitwisseling voor financiële gegevens. De toegang van de overheid tot al deze gegevens is ook gegarandeerd, aangezien het bankgeheim al grotendeels is afgeschaft.

… en Washington is gelukkig
Net als in India gebeurt dit alles met de sterke betrokkenheid van Amerikaanse IT- en financiële dienstverleners, die wettelijk verplicht zijn hun gegevens op verzoek te delen met de CIA en de NSA, waar zij deze ook opslaan.

Omdat het zo mooi is, wil ik graag nog een keer citeren uit Bill Gates, oprichter en ex-hoofd van Microsoft, uit mijn boek “Beautiful New Money” uit 2015:

Het is prachtig om een land binnen te gaan en een breed identificatiesysteem op te bouwen. India is een interessant voorbeeld. Daar wordt het Aadhaar-systeem, een twaalfcijferig identificatienummer met biometrische kenmerken, alomtegenwoordig, vooral in het hele land. We zijn van plan om dit ID zo te gebruiken dat als u bijvoorbeeld een openbare dienst wilt hebben, u naar een dokterspraktijk gaat, we dit ID kunnen gebruiken om zeer snel toegang te krijgen tot uw gezondheidsgegevens. Wanneer u van het ene naar het andere deel van het land verhuist, wordt u gevolgd en bediend. )

Dit bericht verscheen voor het eerst op de blog op 18.02.2020:  Geld und mehr

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

fotoreferentie: photocosmos1 / shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK