Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Irak: Déjà-Vû von 2003

Irak: Déjà-Vû von 2003

Veröffentlicht am: 16. Januar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

De Verenigde Staten en hun bondgenoten zullen als bezettingsmacht worden bestreden.

Een standpunt van Jochen Mitschka.

In mijn laatste podcast op 3 januari over de moord op Soleimani en een aantal andere mensen door de VS had ik al gezegd dat deze aanval het begin van het einde van de Amerikaanse invloed in Irak en andere landen in het Midden-Oosten zou betekenen. Soleimani’s wens om een martelaarsdood te sterven is in vervulling gegaan, en daarmee is zijn doel om de Verenigde Staten ervan te overtuigen de bezetting van Syrië en Irak op te geven sneller bereikt dan hij ooit levend had kunnen bereiken. Maar er is nog een ander punt dat in de toekomst belangrijk zal worden. Nadat duidelijk was geworden dat Soleimani geenszins op weg was naar het organiseren van “terroristische aanslagen” die voorkomen moesten worden (1), gaf zelfs de Amerikaanse president Trump toe dat het geen verschil zou hebben gemaakt (2). Soleimani zou zoveel “misdaden” hebben begaan dat hij het toch verdiende om te sterven. Met andere woorden, de VS heeft het precedent geschapen door toe te staan dat andere militaire leiders uit wraak worden vermoord. Iets wat zelfs Israël niet officieel heeft toegegeven, in de ruim 3.000 moorden die de Mossad heeft gepleegd. De verklaring van Trump is dus een bekentenis van moord. Nogmaals: de Verenigde Staten hebben officieel toegegeven dat zij naar eigen goeddunken wereldwijd moorden hebben gepleegd.

Door de staat gesanctioneerde moord

Om over moord te spreken, heb je de basismotieven nodig. Wraak is zo’n motief. Waarom het doden van ten minste 8 mensen voldoet aan de misdaad van meervoudige moord, die in een wereld zonder vuistwet zou worden bestraft met levenslange gevangenisstraf en vervolgens met preventieve hechtenis.

James Risen vat het samen in The Intercept:

“De Verenigde Staten hebben een verbod op moord” (3). Het verbod werd opgelegd na onthullingen van de kerkelijke commissie in de jaren zeventig van de vorige eeuw, waarin werd onthuld dat de CIA in het geheim had geprobeerd een aantal buitenlandse leiders te vermoorden, met name Fidel Castro op Cuba. Ten tijde van het onderzoek van de Senaatscommissie heeft niemand in de Amerikaanse regering of de media de moord als instrument van een moderne natiestaat publiekelijk verdedigd. Het was gewoon niet de geaccepteerde praktijk van een democratie die als model voor de wereld wilde dienen.” (4)

De tijd is duidelijk voorbij. Nogmaals, de Amerikaanse regering behoudt zich het recht voor om iedereen die zij de moeite waard acht te doden.

De herinvoering van het door de staat gesanctioneerde doden is echter geenszins een troefkaart. Integendeel, de administratie van Clinton is in 1998 opnieuw begonnen met de moorden. Risen schrijft ook in zijn artikel dat in de afgelopen twee decennia zowel Republikeinse als Democratische Partijpresidenten rustig hebben gewerkt om de nieuwe technologieën van NSA’s en drones en raketten te gebruiken om “vijanden” over de hele wereld te zoeken en te doden. Maar om bovengenoemd verbod uit de jaren zeventig te omzeilen, hadden de presidenten kunnen vertrouwen op rechters die de moorden in het geheim hebben gelegaliseerd (5). Voor meer details verwijzen wij u naar het uitstekende artikel in de Intercept.

In het kort: Trump verwijst naar een wet die, na de aanslagen van 11 september 2001, de president het recht gaf om militair geweld te gebruiken tegen “terroristen”. En aangezien de VS de Revolutionaire Garde van Iran tot een terroristische organisatie had verklaard, vond hij een juridisch vacuüm (6) dat hem beschermt tegen vervolging, althans in de VS. Maar zoals de auteur correct stelt in de Intercept… Als reactie daarop werden de Amerikaanse strijdkrachten ook door Iran tot terroristische organisatie uitgeroepen. Dat maakt het doden van Amerikaanse soldaten, ook buiten een conflict om en zonder onmiddellijke dreiging, ook in Iran straffeloos. Terwijl de eerste in de westerse media als “legitiem doden” wordt beschouwd, zouden dergelijke moorden dan “terroristische daden” worden genoemd. Dat maakt duidelijk hoe belangrijk het is om te begrijpen vanuit welk perspectief de dingen worden beschreven.

Internationaal recht

Alsof het voor Tromp niet genoeg is om openlijk en duidelijk te verklaren dat hij vrij is om overal ter wereld naar believen opdracht te geven tot moorden, hebben regeringsfunctionarissen (en Tromp) officieel geweigerd om te voldoen aan het verzoek van de Iraakse regering en het Iraakse parlement om Irak te verlaten. Ze weigeren niet alleen, maar dreigen nu ook met strenge sancties, zoals het blokkeren van de rekeningen voor de olieverkoop van het land, wat van vitaal belang is voor Irak. Bovendien dreigde Trump dat hij de rekening van de Iraakse centrale bank bij de Federal Bank of New York met een saldo van 35 miljard dollar zou kunnen gebruiken voor “compensatie” (7) als de VS gedwongen zouden worden het land te verlaten. Wie onder deze voorwaarden nog een rekening heeft bij een Amerikaanse bank of zelfs in de VS, kan niet meer geholpen worden.

Maar ook de Iraakse regering lijkt niet geïntimideerd te worden door dergelijke bedreigingen. Elijah J. Magnier, een journalist met zeer goede connecties in de hoogste kringen van Libanon, Syrië en Iran, die duidelijk sympathiseert met het verzet, legt op 13 januari in zijn blog uit wat hij hoorde van “goed geïnformeerde kringen” rond de Iraakse president.

“[Als] de VS niet bereid is te luisteren naar de rede, naar de Iraakse regering of het Iraakse parlement. Vervolgens zijn ze van plan een oorlog tegen zichzelf te voeren en Irak in een slagveld te veranderen door te weigeren de wet te respecteren en hun troepen terug te trekken. De VS zullen te maken krijgen met een sterk en legitiem gewapend verzet van het volk, ook al zullen sommige Irakezen (in Koerdistan) de wet overtreden en de aanwezigheid van de VS in hun regio aanvaarden (…)” (8).

Ondertussen had de Amerikaanse ambassadeur in Irak, Mathew Tueller, aan de Iraakse functionarissen en premier Abdel Mahdi, die formeel de terugtrekking van de Amerikaanse troepen eiste, uitgelegd welke sancties dan aan het land zouden worden opgelegd, zoals Magnier meldt. Wat op zijn beurt de woede opwekte van groepen die vastbesloten waren om de bezetting te bestrijden. Onder meer Muqtada al-Sadr, wiens vrijheidsstrijders voor de Irakezen, maar terroristen voor de VS, al eens zoveel slachtoffers hadden gemaakt onder de Amerikaanse troepen dat ze gedwongen werden het land te verlaten. In een brief aan Trump, schreef hij:

“Bedreigt u een natie met hongersancties, jij zoon van gokcasino’s? Bedreigt u een natie met een blokkade, jij zoon van gokhuizen? Bedreig je een natie met straf, jij zoon van nachtclubs? Denk je echt dat Saoedisch geld je zal helpen? Denk je echt dat de verraders je zullen helpen? Denk je dat je arsenaal nuttig zal zijn? Denkt u dat uw spionnen u op de hoogte zullen houden? Nee, ik zweer bij de God van de dansende vrouwen dat je huis zwakker is dan een spinnenweb, je wapens zwakker dan een muggenbeet. Je stem en tweets klinken erger dan de schreeuw van een ezel…” (9)

En daarom is het geloofwaardig als Magnier in zijn artikel stelt dat Irakese groepen die vechten tegen Al-Qaeda en ISIS in Syrië en Irak de nieuw benoemde Iraanse hoofdman van de IRGC-Quds-Brigade Ismail Qaani hebben bezocht, die Sardar Qassem Soleimani vervangt. Magnier schrijft dat deze groepen om militaire en financiële steun hebben gevraagd in de strijd tegen de nieuwe “bezettingsmacht”. De Iraanse generaal had geantwoord dat hij het besluit van het parlement, de regering en het volk wilde helpen uitvoeren in de strijd tegen de Amerikaanse bezetter. Magnier zei dat van Qaani kan worden verwacht dat hij binnenkort een bezoek brengt aan Irak, aangezien meer dan 100 Iraanse adviseurs in het Bagdad Security and Command Centre samenwerken met Syrische en Russische collega’s om ISIS te bestrijden. Hieraan moet worden toegevoegd dat dit inlichtingencentrum wordt geëxploiteerd met uitsluiting van de VS. Naar verluidt op uitdrukkelijk verzoek van de Irakezen. Steeds weer hadden Iraakse politici uit de provincie beweerd dat de VS in het geheim hulp zou bieden aan ISIS. (10)

Laten we de belangrijkste punten samenvatten waarmee Trump Irak chanteert: Er is de rekening in de VS die Irak gebruikt om zijn olie-inkomsten te beheren. Als dit zou worden geblokkeerd, zou dit zeker het begin zijn van de ineenstorting van de Iraakse munt en het Iraakse financiële systeem. Dan is er nog de impliciete dreiging om de nationale goudreserves van Irak, die bij de Federal Reserve in New York zijn opgeslagen, in beslag te nemen. Beide samen zouden het land zeker tot een totale financiële en economische ineenstorting brengen.

Het is overduidelijk dat de Verenigde Staten de geest en de tekst van de overeenkomst waaronder zij in Irak zijn gestationeerd, schenden. Zoals premier Abdel Mahdi heeft uitgelegd, gebruiken ze het land en het luchtruim van Irak zonder toestemming te vragen aan Bagdad, in tegenstelling tot de schriftelijke overeenkomst. De Amerikaanse troepen hebben Israël toestemming gegeven om Iraakse commandanten te vermoorden en Iraakse pakhuizen aan te vallen – zoals de Amerikaanse ambassadeur in Irak de heer Abdel Mahdi heeft meegedeeld.

“Door het doden van Iraakse en Iraanse bevelhebbers op de luchthaven van Bagdad hebben de Amerikaanse strijdkrachten de overeenkomst beëindigd door de niet-naleving ervan, overeenkomstig de artikelen 2 en 3 van de overeenkomst. De Amerikaanse regering blijft de soevereiniteit van Irak schenden door de resolutie van het Iraakse parlement te negeren en te weigeren de terugtrekking van alle troepen te plannen. Niet alleen dat, president Trump heeft openlijk gedreigd de Iraakse economie te vernietigen door de VN en het internationale recht te negeren en zo zijn “wet van de jungle” af te dwingen. (11)

President Trump riep Irak op om hem “miljarden dollars” te betalen voor de uitbreiding van de militaire bases. Nogmaals, volgens Magnier hebben de VS bewust artikel 5 van de overeenkomst genegeerd, waarin staat dat “Irak eigenaar is van alle gebouwen, niet-plaatsbare structuren …”. met inbegrip van die welke door de VS worden gebruikt, gebouwd, aangepast of verbeterd”. Na de terugtrekking zullen de VS alle faciliteiten aan de Iraakse regering teruggeven, vrij van alle schulden en financiële lasten, zoals overeengekomen zou zijn … Bovendien zouden de VS zich ertoe verbonden hebben de kosten te dragen van de bouw, de wijzigingen of de verbeteringen van de overeengekomen faciliteiten en de gebieden die voor het exclusieve gebruik ervan bestemd zijn.

In artikel 24 van de stationeringsovereenkomst staat ook dat “de Verenigde Staten het soevereine recht van de Iraakse regering erkennen om te allen tijde de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Irak te eisen”. Trump schendt deze verdragsverplichting en zegt in plaats daarvan: “De Irakezen zullen boeten als ze ons eruit willen hebben.”

Dit brengt Irak terug naar de situatie van 2003, toen George W. Bush het land bezet verklaarde. Het verzet is toen begonnen, het gaat nu weer beginnen. Ook al zouden de parlementsleden zich onder de massale chantage moeten scharen en de eis tot terugtrekking van de troepen moeten intrekken. En het feit dat buitenlandse troepen, die in het land onder chantage staan, vervolgens door veel mensen als bezettingsmacht worden beschouwd, lijkt begrijpelijk, hun aanvallen op deze troepen zijn dan niet legaal, maar legitiem.

Duitsland

Ik werd gesocialiseerd op de middelbare school in de jaren zestig door het schrijven van essays over de basiswet en het afzweren van geweld door de VN. En toen legde een verdediger van het Amerikaanse beleid uit dat het internationale recht een gewoonterecht was dat zich zou ontwikkelen. Volgens dit zou alles wat de VS zou doen onder het “recht op zelfverdediging” vallen.

De verwijzing naar “gewoonterecht” is in principe correct, maar dit “gewoonterecht” zou door de Algemene Vergadering van de VN moeten worden aanvaard. Wat bijvoorbeeld is geprobeerd in het geval van “R2P”, d.w.z. “Responsibility to Protect” of in het Duitse “Schutzverantwortung”. Deze term zou moeten dienen als reden om oorlog te voeren tegen staten om hun inwoners te beschermen. Maar hoe hard de NAVO ook haar best doet, de verwijzing naar R2P kan niet als reden voor oorlog worden gebruikt zonder de uitdrukkelijke toestemming van de VN-Veiligheidsraad. Het feit dat de agressieoorlog van de NAVO tegen Joegoslavië zonder besluit van de VN-Veiligheidsraad nog niet is bekrachtigd onder dit voorwendsel, betekent niet dat elke macht er automatisch naar kan verwijzen. Het betekent ook niet dat de betrokken politici en militairen niet op een later tijdstip ter verantwoording kunnen worden geroepen. Dit geldt ook voor de willekeurige daden van de VS in Irak en Syrië, de vernietiging van Libië en Afghanistan en de steun voor deze daden door Duitse politici en soldaten.

Net zoals negentig jaar oude nazi-criminelen vandaag de dag nog steeds voor de rechter worden gesleept, is het heel goed mogelijk dat er over 40 of 50 jaar nog steeds een procedure wordt aangespannen tegen de hoofdrolspelers van dit huidige beleid van “robuuste interventies” of “preventieve moorden”. Want zoals het machtsevenwicht in de komende decennia zal veranderen, zo zullen ook de immuniteiten die uitsluitend gebaseerd zijn op militaire en economische macht, veranderen. Iedere politicus, soldaat maar ook propagandist van de Amerikaanse politiek van de vuistuistuistuist moet zich hiervan bewust zijn.