Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Is Idlib gevestigd in Syrië of Turkije?

Is Idlib gevestigd in Syrië of Turkije?

Veröffentlicht am: 6. März 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

De absurditeit van de Duitse en geopolitieke politiek aan de hand van het voorbeeld van Idlib

Een commentaar van Jochen Mitschka.

De vraag of Idlib in Syrië is of niet in Turkije werd door de lezer van een bericht van minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas in de nieuwsdienst Twitter op 28 februari aan de orde gesteld. Daar schreef hij: “Wij veroordelen de voortdurende aanvallen van het Syrische regime en zijn Russische bondgenoten in het noorden van Syrië. Ons medeleven gaat uit naar onze Turkse partners. We hebben een humanitair staakt-het-vuren nodig voor #Idlib dat de weg vrijmaakt voor politieke gesprekken.”

Men kan zich afvragen hoe de Syrische regering en haar bondgenoten “voortdurende aanvallen” kunnen plegen in hun eigen land. Misschien was Idlib toch niet Syrisch grondgebied? Honderden Likes bevestigden dat veel mensen het eens waren met de Duitse minister van Buitenlandse Zaken. De bijna 200 reacties op de tweet waren echter het tegenovergestelde van het begrip. Wat was er eigenlijk gebeurd?

In september 2018 was Ankara met Moskou overeengekomen om in Idlib een deëscalatiezone (2) in te stellen en had zij het bijbehorende Sotsji-memorandum van overeenstemming ondertekend (3). Dit verplichtte Ankara ertoe om terroristische groeperingen uit Idlib te verdrijven en een veilige doorgang op de snelwegen M4 en M5 mogelijk te maken. In punt 5 staat uitdrukkelijk: “5. alle radicale terroristische groeperingen zullen vóór 15 oktober uit de gedemilitariseerde zone worden verwijderd”. Dat was het jaar 2018! In ruil daarvoor zou de Syrische regering zich moeten onthouden van aanvallen op de “gematigde oppositie”. Uitgesloten waren de terroristische groeperingen die door de Veiligheidsraad als terroristische organisaties werden geclassificeerd.

Dit was praktisch onmogelijk vanaf het begin, omdat er geen duidelijk onderscheid was tussen terroristen en de “rebellen”. De strijders veranderden voortdurend en er verschenen steeds weer video’s waarin vermeende door Turkije gesteunde rebellen wapenschilden van terroristische groeperingen droegen. Vervolgens verklaarde de Turkse regering dat Syrië zich niet aan de afspraken zou houden omdat het ook gematigde “rebellen” zou aanvallen.

Na bijna twee jaar van besprekingen, voortdurende aanvallen van terroristische groeperingen op Aleppo en gezamenlijke inspanningen om druk uit te oefenen op de Verenigde Staten om zich terug te trekken uit Syrië, zijn de betrekkingen van Ankara met Rusland afgekoeld. Het Russische leger heeft ten minste tijdelijk een de facto no-fly zone boven Idlib afgedwongen, waar het Syrische leger, gesteund door Russische, Iraanse en Hezbollah-eenheden, in de afgelopen weken de snelweg M5 heeft ontruimd en klaar lijkt te zijn om een offensief voort te zetten om de M4 in te nemen. Uit angst om tussen de fronten te komen zijn tienduizenden, volgens sommigen honderdduizenden mensen die nog niet uit de terroristische gebieden waren gevlucht, vanaf het front op weg gegaan. De kortste en minst gevaarlijke route leidt naar de Turkse grens.

Menselijke explosieven

Poetin, zo leek het, was aan het einde van zijn geduld. Aangezien Turkije niet bereid of in staat leek om de terroristen te ontwapenen, duidde alles erop dat hij bereid was om actie te ondernemen tegen Idlib. Idlib was een centrum van gewapende terreur in de wereld geworden. Het gebied wordt duidelijk gedomineerd door uitlopers van Al-Qaeda (27). Sinds 2012 heeft de Syrische regering regelmatig verslagen terroristische groeperingen de mogelijkheid van amnestie aangeboden, maar dit gold alleen voor Syrische burgers. Als alternatief konden ze zich met hun familie in Idlib hervestigen met behulp van “groene bussen” zonder zware wapens. Meer dan tienduizend van de ergste terroristen, beschuldigd van de grootste misdaden, kozen de bussen naar Idlib.

Turkije bevond zich in een lastig parket. De gevaarlijkste terroristen ter wereld kampeerden nu buiten de grenzen, klaar om op elk moment vanuit Syrië naar Turkije te sijpelen als ze in Idlib onder druk komen te staan. Dus werden de eerste vechters naar Libië verscheept, waar ze de komende maanden tegen generaal Chalifa Haftar en zijn Libische nationale leger zullen vechten.

Maar er zijn nog steeds tienduizenden islamitische strijders en hun families, en dus waarschijnlijk meer dan honderdduizend radicale elementen, die in Idlib zijn overgebleven, en ze vormen een enorm potentieel gevaar. Helaas heeft de retoriek van de Turkse regering geleid tot een toenemende identificatie van Turkse soldaten met de terroristische groeperingen, een verbroedering die nu heeft geleid tot gezamenlijke gevechtsoperaties. Voor Rusland en de Syrische regering was het niet meer mogelijk om te vertellen wie een Turkse soldaat was en wie een terrorist. Tot slot circuleerden er op het internet video’s die zelfs IS gesigneerde “rebellen” in gepantserde troepentransporten met Duitse beschrijvingen lieten zien (4) en onvermijdelijk waren er een aantal slachtoffers onder de Turkse soldaten, die op 3 maart al tot meer dan 50 waren gestegen.

Terwijl de Duitse media geen journalisten in het crisisgebied hebben, zijn er wel Russische verslaggevers. Een van hen beschreef hoe het Turkse leger zich vermengde met de terroristen (5). Hij bevestigde ook dat niemand aan Syrische zijde wist dat Turkse soldaten tot de terroristen behoorden toen ze werden gedood. Dit wordt geloofwaardig door onvrijwillige onthullingen in propagandavideo’s (14).

De Turkse doden hebben de woede en verbroedering aan Turkse zijde verder vergroot. Ten slotte werden Russische vliegtuigen neergeschoten door luchtdoelraketten die blijkbaar door Turkije waren geleverd, droneaanvallen, ook op strijders van de Libanese Hezbollah, die in hun accommodatie werden gedood, hoewel noch de Hezbollah noch Iran tot nu toe actie had ondernomen tegen de Turkse troepen. Wat echter snel veranderde, en kort daarna verscheen er een video die liet zien hoe Turkse soldaten door Hezbollah-strijders in close combat werden gedood. Dit is geen hybride oorlog meer, nu Turkse soldaten samen met groepen terroristen vechten (17).

Toen brandde het internet uit. Honderden valse meldingen waren ongebreideld en niemand kon vertellen wat fantasie was en wat de realiteit was. Maar één ding werd duidelijk: met deze escalatie is de oorlog nu echt lelijk en bloederig. Tegelijkertijd begon Turkije steun te eisen van de NAVO, die alleen officieel kon worden afgewezen vanwege de duidelijke situatie volgens het internationaal recht. Als gevolg daarvan heeft Ankara busladingen migranten uit Afrika en vluchtelingen uit Syrië naar de Griekse grens getransporteerd om de EU te dwingen meer hulp te bieden. Erdogan was terecht ontevreden over het feit dat de EU slechts voor de helft aan haar verplichtingen had voldaan (26). Dus nu vervoeren witte bussen, geen groene bussen zoals in Syrië, mensen massaal naar de grens, waar ze gedwongen werden te wachten omdat de bussen leeg teruggingen. Terwijl er nog steeds onbevestigde berichten zijn dat Syrische vluchtelingen naar de grens worden gedreven, niet alleen met beloften maar ook met bedreigingen en geweld (6).

Menselijke schilden

Als de mensen aan de grens met Griekenland als menselijke explosieven worden gebruikt om gaten in de muur van het fort van de EU te blazen, dienen de tienduizenden of misschien honderdduizenden mensen die van Idlib naar de grens met Turkije vluchten als menselijk schild voor de terroristen. En het is dankzij hen dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken nu oproept tot een “humanitair staakt-het-vuren”. Een staakt-het-vuren dat hij niet eiste toen terroristen uit de regio Idlib Aleppo bombardeerden, noch eiste hij de ontwapening van de terroristen in Idlib, zoals het Verdrag van Sotsji voorschreef. In plaats daarvan werd er meer dan 100 miljoen euro aan hulp gepompt in de gebieden die worden gedomineerd door uitlopers van de terroristische organisatie Al-Qaeda (27). Met andere woorden, de organisatie die volgens officiële verklaringen van de Verenigde Staten verantwoordelijk was voor de aanslag op het World Trade Center op 11 september 2001.

Op 2 maart werden er video’s gemaakt om te laten zien dat zogenaamde vluchtelingen aan de Griekse grens kinderen als stukken hout behandelden, hen boven vuurrook hielden en vervolgens met hen naar het front renden, met de bewering dat de kinderen door traangas waren gestikt (12). Anderen zeggen dat de rook werd gebruikt als tegengif voor het traangas (21). Ten minste één website heeft zijn interpretaties ingetrokken (22). Wat er echt is gebeurd en of en waarom de kinderen überhaupt in de frontlinie stonden, waar traangas werd gebruikt, staat niet in de video’s. Foto’s die helaas dodelijk doen denken aan het misbruik van kinderen door de “Witte Helmen”.

Van Griekse zijde zag men ook dat er traangasgranaten op Grieks grondgebied werden gegooid toen men Griekenland probeerde binnen te vallen. Deze zouden kunnen zijn teruggegooid met granaten, of, zoals wordt beweerd in Twitterrapporten, Turkse granaten, die door Turkse veiligheidstroepen aan de migranten zouden zijn overhandigd (13). In deze verhitte sfeer vol met cyberstrijders van verschillende overheden en zelfbenoemde “toetsenbordvechters” is het moeilijk om op korte termijn te bevestigen wat vals nieuws is en wat de werkelijkheid is (19). Vaak worden opzettelijk overdreven valse meldingen verspreid om andere ware meldingen die in dezelfde richting wijzen, in diskrediet te brengen. Zeker is dat foto’s en video’s bewust worden geplaatst om de migratie als wapen te gebruiken (20). Wat ook zeker is, is dat migranten uit allerlei landen hier vanuit Ankara naar het hek zijn gebracht, en niet alleen vluchtelingen uit Idlib.

Dit maakt duidelijk dat Ankara op cynische wijze mensen als wapen gebruikt om politieke doelen te bereiken. Helaas zijn het vooral rechtse websites die dit benadrukken (18), maar die niet de wortel van het kwaad willen benoemen, maar alleen het symptoom willen bestrijden, namelijk de zwaksten, die nu tussen de fronten staan. En zo blijven de misdaden van de NAVO en ook van de Duitse “Geo-strategie”, die in de eerste plaats tot deze situatie hebben geleid, onvermeld. En ook links richt zich op de migranten, die zij eensgezind vluchtelingen noemen, en richt zich volledig op hun bescherming, zonder echt serieus te strijden tegen de redenen (23).

De Media Response

Het is interessant om de reactie van de media op deze gebeurtenis, dat wil zeggen de bestorming van een grens door migranten, te vergelijken met de verslaggeving over de demonstraties bij het grenshek van Gaza, waar mensen al een jaar lang elke vrijdag demonstreren om naar hun huizen terug te mogen keren. In beide gevallen wordt een grenshek met geweld verdedigd. In Griekenland gebruiken grenswachters traangas, waterkanonnen en rubberen kogels om pogingen tot gewelddadige binnenkomst tegen te gaan. Op de eerste dag werd een demonstrant die over het grenshek probeerde te komen, waarschijnlijk met een traangasgranaat of een rubberen kogel, ernstig gewond in het gezicht en stierf. In het geval van Gaza werden de eerste dag tientallen mensen doodgeschoten met oorlogsmunitie, waarbij honderden gewonden vielen. Zelfs Wikipedia, waarvan bekend is dat het zeker niet bevriend is met de demonstranten (24), meldt op zijn zachtst gezegd 189 doden, waaronder 35 kinderen, 2 journalisten, 3 eerste responders en 122 gevallen van amputaties (25) tijdens de demonstraties.

Dus terwijl de Griekse regering en de EU nu door veel politici “onmenselijk” worden genoemd, en het ergste soort misbruik wordt uitgesproken, hadden dezelfde mensen Israël zelden op een vergelijkbare manier bekritiseerd tijdens zijn dodelijke acties bij het grenshek.

De oorlogsprofiteurs

De belangrijkste begunstigden van dit conflict zijn de VS en Israël. Terwijl de VS officieel bommen en wapens verkoopt aan Turkije, maakt ook een wederzijds winstgevende onderneming deel uit van de link. De VS levert gestolen Syrische olie aan Turkije (7). Bovendien kan de Amerikaanse regering met belangstelling toekijken hoe de Syrische strijdkrachten verzwakt zijn, hoe Rusland het druk heeft en hoe niemand zich bekommert om het door de VS bezette oostelijke deel van het land.

“Zeven jaar geleden was Turkije het speerpunt van een coalitie van 65 landen. Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar steunden Erdogan in zijn politieke en militaire interventie in Syrië”, citeert Deutsche Welle een Turkse analist zoals hij zegt (7). Dit toont de enorme prestatie van het Syrische volk, hun leiderschap en bondgenoten, sinds 2011 in het verzet tegen deze coalitie.

De Arabische Liga had in 2013 de politieke oppositiecoalitie van Syrië erkend. Maar nu lijkt Qatar de enige overgebleven bondgenoot van Turkije te zijn in de strijd tegen de Syrische regering, terwijl andere Arabische staten de betrekkingen met Assad heropbouwen of willen heropbouwen. En Qatar is ook geen “veilige kandidaat”. Hoewel de absolutistische monarchie Turkije heeft geholpen de Amerikaanse sancties met miljarden kredieten tegen te gaan en Turkije het land heeft verzekerd van zijn steun in de vete met Saoedi-Arabië, Qatar en Iran (naast Syrië) aan de andere kant op te komen voor de rechten van de Palestijnen (die ook herhaaldelijk door Turkije worden ingeroepen). En Iran was het eerste land dat Qatar van voedsel voorzag toen Saoedi-Arabië plotseling zijn grenzen sloot (9).

Jordanië – dat eerder gewapende rebellen en missies naar Syrië vloog – kondigde in augustus 2017 aan dat zijn bilaterale betrekkingen met Damascus weer “in de goede richting” zouden gaan. Een week later liet Saoedi-Arabië de Syrische politieke oppositieleiders weten dat het land zich zou terugtrekken uit de steun aan de Syrische oppositie. Vervolgens hebben de VAE en Bahrein in december 2018 aangekondigd dat zij hun ambassades in Damascus zouden heropenen en hebben de VAE in maart 2019 hun steun toegezegd aan Assad in de oorlog tegen het terrorisme.

Er bestaat echter een nauwe relatie tussen Israël en Saoedi-Arabië en Israël heeft er geen belang bij dat Saoedi-Arabië zijn betrekkingen met Syrië normaliseert. Ondertussen heeft Saoedi-Arabië ook de berichten over de geplande opening van een ambassade in Damascus tijdens een bijeenkomst met Amerikaanse diplomaten ontkend en heeft het beloofd de oppositie in Idlib te blijven steunen, althans volgens de Amerikaanse ambassade in Saoedi-Arabië (10).

De Turks-Saoedische relaties waren lange tijd gespannen, maar in 2018, toen Turkije de Saoedische de facto heerser Mohammed bin Salman verantwoordelijk wilde stellen voor de dood van Jamal Kashoggi, werd de relatie een openlijke vete.

Op 2 maart berichtte het Duitse nieuws dat de EU-landen maatregelen zouden bespreken om Turkije te helpen het vluchtelingenvraagstuk financieel en op andere manieren op te lossen. Het volgende nieuwsbericht was verrassend: “Omdat Turkije zelf de laatste vluchtelingenstromen heeft veroorzaakt”. Dit was echter maar kort in het gesproken nieuws en slechts één keer om 08:30 uur. Op de website van SWR3 staat nog steeds: “Het Turkse leger wordt eigenlijk geacht een wapenstilstand in de Syrische provincie Idlib te bewaken, maar niemand houdt zich daaraan. In plaats daarvan duwen de Syrische en Russische legers de laatste rebellen steeds verder terug, waardoor nieuwe vluchtelingenstromen naar Turkije op gang komen”. (11) Geen woord over het feit dat zij “rebellen” waren die door de Veiligheidsraad als terroristen werden bestempeld en die zich zodanig met de Turkse strijdkrachten mengden dat een scheiding onmogelijk is.

Het vaderlandslievende hellevuur

Aan alle kanten wordt momenteel het patriottische hellevuur aangestoken tegen de “vijand”. Het is moeilijk om een duidelijke beschrijving van de situatie te vinden. Maar kijk eens naar de gezichten van de soldaten die op 2 maart de belangrijke stad Saraqib voor de tweede keer hebben bevrijd van terroristen die door Turkse soldaten werden gesteund. Van daaruit hadden de “rebellen” herhaaldelijk op de belangrijke M5-autosnelweg tussen Aleppo en Damascus gevuurd. Ze zien geen triomf, alleen blijdschap over het feit dat ze het hebben overleefd (15).

President Assad wordt door sommige van zijn burgers belachelijk genoeg Mr. Softheart genoemd omdat hij zelfs in de grootste nood weigerde toestemming te geven voor gebiedsbombardementen tegen aanvallende terroristen. En omdat hij erop staat dat Syrische burgers die lid zijn geworden van een terroristische organisatie amnestie kunnen claimen, tenzij ze de meest gruwelijke massamoorden hebben gepleegd. Hij weigert ook om religie of etniciteit als wapen te gebruiken en lijkt te hebben begrepen dat een moderne natiestaat alleen kan overleven op de lange termijn als er een wederzijds ondersteunende gemeenschap is. Hij beschouwt ook de Koerdische groepen die een gemeenschappelijke zaak met de bezettingsmacht VS hebben, niet als een vijand en heeft herhaaldelijk ingestemd met gesprekken. Verzoeningsgesprekken met andere Arabische staten lopen al lang op de achtergrond. Deze weigering om deel te nemen aan het “verdeel en heers”-spel van de grote mogendheden maakt het zo gevaarlijk voor hun geopolitieke plannen op de lange termijn. Onthoud dit als je weer de gebruikelijke oorlog hoort over “het laatste ziekenhuis” of “gifgas” of “vatbommen tegen burgers”. Onthoud dat en kijk naar Joegoslavië, Irak, Libië (16) om te begrijpen waartoe deze oorlogsleugens in staat zijn.

Vooruitzichten

Hoewel op 3 maart een ander Syrisch vliegtuig boven Idlib werd neergeschoten door Turkse troepen, ging de bevrijding van de gebieden ten westen van de M5 snel verder. Turkije moet besluiten om ofwel het hele militaire apparaat in te zetten om de opmars te stoppen, ofwel te onderhandelen over een gezichtsbesparende terugtrekking in de gesprekken tussen Erdogan en Poetin in de komende dagen. Het is waar dat Rusland veel apparatuur en schepen naar Syrië heeft gebracht. Maar Poetin is zeker niet geïnteresseerd in een escalatie.

Intussen zijn er berichten in de media dat een VN-commissie Rusland zou beschuldigen van oorlogsmisdaden in Idlib. Feit is dat een commissie de oorlogsmisdaden van de terroristen in Idlib zou benoemen en vervolgens, zoals nu waarschijnlijk gebruikelijk is om politiek correct te zijn, ook vermeende oorlogsmisdaden van Rusland en Syrië zou opsommen. En niemand neemt natuurlijk de moeite om de details te controleren. Wie kan niet denken aan het OPCW-schandaal over het vermeende gebruik van gifgas door de Syrische regering? Maar eerst zijn de krantenkoppen eruit, en ze zijn in de hoofden van de mensen aan het settelen. Uiteraard waren de beschuldigingen weer gebaseerd op de getuigenis van de ene oorlogspartij die tegen de andere getuigde zonder enige neutrale verificatie (28).

De oplossing

De oplossing zou zo eenvoudig zijn: Turkije beëindigt zijn steun aan de “rebellen”, trekt zich terug achter de grenzen en beschermt hen tegen terroristische invallen. Syrië en zijn bondgenoten brengen het gebied binnen enkele weken onder hun controle. Terroristen worden in Syrië voor het gerecht gebracht. Eenmaal veroordeeld, worden ze gedeporteerd naar hun thuisland om hun straf uit te zitten. De sancties tegen de bevolking worden onmiddellijk opgeheven, de terugkeer van de vluchtelingen wordt ondersteund. Duitsland helpt ook met de wederopbouw voordat het door een rechtbank wordt gedwongen om schadevergoeding te betalen, zoals de Verenigde Staten hebben gedaan in het geval van de Contra’s in Nicaragua. En dat alles natuurlijk zonder de belachelijke eis dat Assad eerst afstand moet doen en niet meer aan de verkiezingen mag deelnemen. Immers, Syriërs worden verondersteld hun regering te beslissen, niet de koloniale machten. Iedereen zou worden geholpen, behalve de geopolitieke bedoelingen van de heersende klasse.

Bronnen: