Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Israël, Palestina en de eenstaatsoplossing | Door Jochen Mitschka

Israël, Palestina en de eenstaatsoplossing | Door Jochen Mitschka

Veröffentlicht am: 24. Juli 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Als het twee-staten-verhaal door middel van annexatieplannen absurd blijkt te zijn.

Een standpunt van Jochen Mitschka.

Deze PodCast is langer dan normaal, omdat het de absurditeit en illegaliteit van een Duitse “reden van de staat” laat zien. Dit principe, dat vooral door Machiavelli tijdens de Italiaanse Renaissance werd verkondigd, stelt dat een actie tot behoud van de staat gerechtvaardigd zou zijn door het negeren van elk ander adagium, dat wil zeggen ook in strijd met het internationaal recht en de mensenrechten.

Op 17 mei 2019 besloot de meerderheid van de Duitse parlementsleden de enige internationale mensenrechtenbeweging tegen de illegale bezetting van Palestina door Israël te belasteren als “antisemitisch”. En de parlementsleden beweerden dat een twee-staten-oplossing hun doel was. Dit was niet alleen onrealistisch, maar ook hypocriet en leugenachtig, want zelfs toen al wezen voormalige joodse aanhangers van de tweestatenoplossing erop dat bijna 700.000 joodse kolonisten een dergelijke oplossing onmogelijk hadden gemaakt (1). Nu de extreemrechtse Israëlische regering, tussen de gebruikelijke bombardementen op de buurlanden door, aankondigde dat zij ook een ander deel van Palestina de jure zou annexeren, was politiek Duitsland “verrast” en natuurlijk officieel tegen het plan. Hoewel hun eigen besluit en het beleid van Duitsland en de belangrijkste EU-landen nog maar net de weg hebben vrijgemaakt. In mijn boek (20), waarin ik de toespraken en argumenten van de leden van de Bondsdag heb weerlegd, heb ik aan het eind ook verklaard dat een eenstaatsoplossing het enige haalbare vooruitzicht op vrede zou zijn. En nu gaat er iets in die richting, zelfs onder liberale zionisten.

Nasim Ahmed schreef in de Middle East Monitor over de “liberale zionisten”, wat men ook zou kunnen zeggen over Duitse parlementsleden:

“Zij [de liberale zionisten] houden vast aan de mogelijkheid van een mogelijke twee-staten-oplossing. Gezien de voortdurende en geplande Israëlische landgreep is het echter onwaarschijnlijk dat een dergelijk vooruitzicht ooit zal worden gerealiseerd. (2)

En een van de leidende zionistische intellectuelen van de VS bevestigt nu dat de twee-staten-oplossing van tafel is. Peter Beinart (21) staat bekend om boeken en artikelen die herhaaldelijk de hoop van liberale joden bevestigden dat een joodse staat naast een Palestijnse staat mogelijk zou zijn. Maar Beinart had nu in een artikel in de New York Times (3) verklaard: “Ik geloof niet meer in een Joodse staat”. Vervolgens zei hij dat hij al tientallen jaren campagne voerde voor een scheiding van Israëli’s en Palestijnen, maar dat hij dit geloof nu was kwijtgeraakt. “Nu kan ik me een Joods huis in een gelijke staat voorstellen.” Daarmee zou hij in Duitsland tot zwijgen zijn veroordeeld met het moordargument “U ontkent het bestaansrecht van Israël”.

Nasim Ahmed legt uit dat Beinart, zoals veel liberale Joden, bereid was om Israël het “voordeel van de twijfel” te geven; begrijpelijk, gelooft hij, gezien de tragische geschiedenis van de Joden in Europa. Beinart had uitgelegd dat zijn wereldbeeld gebaseerd was op zijn eigen ervaringen. Zijn familie had van continent naar continent “gehopt” en Israël zou altijd een “bron van troost” voor zijn familie zijn geweest.

Beinart had uitgebreid geschreven over “de crises van het zionisme” (4) en beschreef de spanning tussen zijn steun aan Israël en de tragische gevolgen die het fundament ervan had voor de Palestijnen. En nu komt de beslissende verklaring, die de Duitse leden van de Bondsdag eindelijk ook zouden moeten aannemen: “Ik wist dat het verkeerd was om de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever het staatsburgerschap, een eerlijke rechtsgang, bewegingsvrijheid en stemrecht te ontzeggen in het land waar ze woonden, maar de droom van een tweestatenoplossing die de Palestijnen hun eigen land zou geven, gaf mij de hoop dat ik tegelijkertijd een liberaal en een aanhanger van de joodse staat zou kunnen blijven. (3)

Beinart legde uit dat “de gebeurtenissen” deze hoop hadden gedoofd. Wat moet worden opgevat als een toespeling op de door Benjamin Netanyahu geplande annexatie van de bezette Westelijke Jordaanoever. Hij gaat niet in op het feit dat het permanente nederzettingenbeleid ons niet toestond iets anders te verwachten. Maar hij roept nu de liberale zionisten op om eerlijk te zijn tegen Israël. “Israël heeft praktisch zijn besluit genomen: een land waar miljoenen Palestijnen wonen die geen basisrechten hebben. Nu moeten de liberale zionisten ook hun keuze maken.” (3)

Diezelfde week had Beinart ook een belangrijk essay gepubliceerd in Jewish Currents (5) waarin hij de tweestatenoplossing dood verklaarde. “De harde waarheid is dat het project van liberale zionisten zoals ikzelf al decennia lang – een staat voor Palestijnen gescheiden van een staat voor joden – heeft gefaald.” En wat betreft deze verklaring, revolutionair voor zionisten, verklaarde hij dat “in de meeste joodse gemeenschappen op aarde de verwerping van Israël een grotere ketterij is dan de verwerping van God”. (5)

Beinart stelt dus één staat voor die Israël, de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem omvat. Een andere mogelijkheid is een confederatie die het vrije verkeer tussen twee sterk geïntegreerde landen mogelijk maakt.

Ahmed wijst dan op een antwoord van Jonathan Freeland, een zelfverklaarde liberale zionist: “Wat gebeurt er als de droom van twee staten dood is?” Met betrekking tot Beinart concludeerde de columnist van de Guardian dat de hoop op een tweestatenoplossing veel Joden zou hebben toegestaan zich te “verbergen” voor de realiteit dat “de Israëlische Joden en Palestijnen nu één enkele politieke ruimte bewonen”. Nu deze hoop “vervaagt”, drong Freedland erop aan, “we kunnen ons niet langer verstoppen”.

Dit was om het laatste lid van de Bondsdag eindelijk duidelijk te maken dat het verzet tegen het Israëlische kolonialisme, uitgedrukt in het moordargument “bestaansrecht”, niets te maken had met een antipathie jegens een Joodse staat. De motivatie was veeleer wat Ahmed zo treffend verwoordde in zijn artikel in de Middle East Monitor:
“Het [de kritiek] komt eerder voort uit de overtuiging dat de uitzetting van honderdduizenden mensen en de voorkeursbehandeling van een joodse meerderheid om de fantasieën van de Europese zionisten tegemoet te komen, van meet af aan moreel en juridisch niet te rechtvaardigen was. (3)

Beinart, nog steeds een zionist, dacht dat het probleem niet het zionisme zelf was, maar Israël vanwege zijn toe-eigening van een soort zionisme dat streeft naar etnische overheersing. “Een Joodse staat is de dominante vorm van het zionisme geworden”, terwijl “de essentie van het zionisme een Joods thuis is in het land Israël, een bloeiende Joodse samenleving die Joden over de hele wereld een toevluchtsoord en verjonging kan bieden”. (3)

Nasim Ahmed legt vervolgens uit dat men kan stellen dat de aspiraties van de Palestijnse nationalisten rond de eeuwwisseling niet ver verwijderd waren van wat Beinart nu voor ogen staat: een egalitair nationalisme dat alle religies en gemeenschappen omarmt om zelfbeschikking te bereiken voor iedereen die in het gebied leeft. De bron van burgerlijke onrust tijdens het Britse Mandaat voor Palestina (1923-48) zou de ongereguleerde immigratie zijn geweest van Europese en Amerikaanse joden die de politieke aspiraties van de inheemse gemeenschap probeerden te ondermijnen door zich met geweld af te scheiden van de meerderheidsbevolking die vocht voor een onafhankelijke staat Palestina als een thuis voor joden, christenen en moslims.

Peter Beinart gaat niet ver genoeg

Jeff Halper gaat dan in een Haaretz-artikel in op wat er zal gebeuren als de Israëlische joden de one-state oplossing niet accepteren, als ze hun privileges niet willen opgeven?

Halper legt in het artikel (6) uit dat het idee van ‘overdracht’, zoals etnische zuivering werd genoemd bij de oprichting van de staat Israël, al lang voor de extreemrechtse zionist Meir Kahane regeringsbeleid zou zijn geweest. En dat de zogenaamde twee-staten-oplossing sinds 1967 een sleutelrol zou hebben gespeeld in het verhullen van de ware politiek.

Iedereen zou hebben geweten, zei Halper, dat de twee-staten-oplossing nooit de beoogde oplossing was, maar dat het gemakkelijk zou zijn geweest om achter de claim van “bezetting” te gaan zitten. Daarmee bedoelde hij vooral westerse politici. Want Israël had zelf altijd ontkend dat het Palestina had bezet om de vierde Conventie van Genève niet te schenden, bijvoorbeeld door middel van nederzettingen, onteigeningen, enz. Israël sprak daarom altijd over “betwiste gebieden”. Vervolgens legde Halper uit dat er nu ook geen sprake is van een “annexatie”, maar eerder, zoals de Duitse inlichtingendienst het ook ziet, van een “uitbreiding van de soevereiniteit van Israël”.

Dit alles zou nu ineengestort zijn, zoals blijkt uit het annexatieplan van president Trump en het zogenaamde vredesplan.

Dan legt Halper uit wat deze one-state oplossing betekent voor de zionisten: “Een enkele staat is het enige alternatief voor wat er nu bestaat en wat annexatie duidelijk biedt voor de toekomst: de apartheid. Sommigen hebben een confederatie voorgesteld, maar die mislukt om dezelfde reden dat de twee-staten-oplossing mislukt: Israël is eenvoudigweg niet bereid om de Palestijnen een zinvolle politieke of economische ruimte te bieden.
(…) De campagne “Eén Democratische Staat” heeft een politiek programma geformuleerd dat oproept tot een verenigde, gelijke democratie, de terugkeer van vluchtelingen naar hun huizen en de opkomst van een gemeenschappelijke burgermaatschappij. Het gaat zelfs nog verder en erkent dat zionisme en Palestijns nationalisme naast elkaar kunnen bestaan in een pluralistische democratie – en beide kunnen uiteindelijk veranderen in iets nieuws, gemeenschappelijks en levends. (6)

Vervolgens legt Halper uit dat de meeste blanken in Zuid-Afrika niet bereid waren de apartheid vrijwillig op te geven, en de joodse Israëli’s ook niet. Daarom moeten de verantwoordelijken volgens de auteur een voorbeeld nemen aan het beleid van het ANC (African National Congress). Hij hoopt op volksbewegingen en jonge Joden. “Op deze manier maken we de Israëlische apartheid onhoudbaar, zoals het ANC in Zuid-Afrika heeft gedaan, en brengen we de Israëli’s eindelijk in het overgangsproces als ze geen andere keuze hebben dan samen te werken.”

Halper schrijft dat Zuid-Afrikanen, Noord-Ieren, zwart-witte Amerikanen in Mississippi en vele andere volkeren die ooit gevangen zaten in schijnbaar eindeloze conflicten, hebben ontdekt dat hun “onoplosbare” verschillen hanteerbaar worden wanneer kwesties van ongelijkheid en rechtvaardigheid eindelijk worden aangepakt.

Peter Beinart mist het basisprobleem

Lana Tatour schreef op 15 juli waarom Peter Beinart het basisprobleem miste met zijn oproep tot een one-state oplossing. Ze denkt dat het zionisme het probleem op zich is, waarmee een éénstaatsoplossing altijd een apartheidsoplossing zou blijven. Ze schrijft: “Beinart’s prognose erkent niet wat het echte probleem is: niet 1967, maar 1948 en het zionisme zelf als een koloniaal raciaal project”. (9)

Zij wijst erop dat Beinart slechts herhaalt wat tientallen intellectuele Palestijnen al tientallen jaren lang zeggen. De auteur legt vervolgens uit dat Beinart aan geheugenverlies moet lijden omdat hij is vergeten dat het precies zijn eis was die de Palestijnse nationale beweging in 1974 in een toespraak voor de VN had gesteld. Zij citeert de toenmalige president Arafat uit de toespraak met de woorden: “Wij strijden ervoor dat joden, christenen en moslims in gelijkheid leven, dezelfde rechten hebben en dezelfde verplichtingen op ons nemen, vrij van discriminatie op grond van ras of godsdienst.

Dan stelt ze de motivatie van Beinart ter discussie, waarom hij ineens de one-state oplossing propageert zonder het zionisme als zodanig af te zweren. Dan gaat ze verder met schrijven:

“Hij probeert een progressief standpunt in te nemen ten gunste van de gelijkheid, terwijl hij de Nakba uitwist en de legitimiteit van het zionisme handhaaft. Beinart blijft trouw aan het klassieke liberale zionistische standpunt, dat de kolonisatie van Palestina in 1948 en de Nakba als legitiem beschouwt”. (9)

Beinart voelt zich duidelijk meer op zijn gemak met de taal van de liberale gelijkheid dan met de anti-koloniale woordenschat. Dat hij de one-state solution zou formuleren als een kwestie van gelijkheid zou niet alleen een kwestie van pragmatisme zijn of een poging om een groot internationaal publiek in het Westen aan te spreken. Volgens hen is het een diepe ideologische weigering om te breken met het zionisme als een raciale en koloniale ideologie.

Racisme blootgesteld

Miko Peled schreef vervolgens in Mintpressnews (11) hoe twee schijnbaar ongerelateerde gebeurtenissen het Israëlische racismeprobleem aan het licht hadden gebracht. Een virale video (12) met een Israëlische familie die de spot drijft met verarmde Palestijnse kinderen en het hoofdartikel in de New York Times van de beroemde zionistische commentator Peter Beinart zou de racistische onderbouwing van de zogenaamde joodse staat hebben blootgelegd. Hij interpreteert Beinart’s artikel anders dan goedbedoelde andere commentatoren.

“Beinart vertelt de lezers: ‘Ik wist dat Israël een bron van troost en trots was voor miljoenen andere Joden. Hij legt uit dat dit de reden is waarom hij in de Joodse staat gelooft. Men zou kunnen stellen dat slavernij een bron van troost en trots was voor miljoenen blanke Amerikanen, hoewel het ondersteunen van slavernij nog steeds afschuwelijk zou zijn.

Hij gaat verder met het beschrijven van een gevoel dat door veel liberale zionisten werd gehoord. Op een dag in de vroege volwassenheid liep ik door Jeruzalem, las ik straatnamen die de Joodse geschiedenis catalogiseren en ik voelde die troost en trots. Jeruzalem was meer dan duizend jaar lang een Arabische stad. In 1948 ondergingen de Palestijnen in Jeruzalem een totale en volledige etnische zuivering en mocht geen enkele Palestijn in de stad blijven. Jeruzalem werd toen de hoofdstad van de staat Israël en de straatnamen die de lange en grote Arabische geschiedenis van de stad catalogiseerden, werden veranderd. (11)

De auteur gaat vervolgens in op verdere verklaringen in het artikel en beschrijft wat ze betekenen vanuit een Palestijns perspectief. En zo concludeert hij: “De erkenning van de Palestijnse rechten binnen een zionistische constructie is een symptoom van de zionistische racistische overheersing. Het is dit racisme dat een gezin in staat stelt om Palestijnse kinderen voorbij te rijden en hen te behandelen als dieren op een safari. Op deze manier is de staat Israël in staat om de Nakba, de systemische, catastrofale vernietiging van Palestina en zijn volk, bijna honderd jaar lang voort te zetten”.

Zionisme’s reactie op beentype

Wanneer zionisten zich realiseren dat ze op een valse ideologie zitten en van gedachten beginnen te veranderen, blijven ze in eerste instantie de tegenstanders van de vertegenwoordigers van de Palestijnse rechten, maar ze worden bovendien vervloekt door de politieke mainstream in Israël en Duitsland als “zelf hatende joden”. Zelfs Beinart, wordt nu als zodanig behandeld. Zo beschuldigde de Israëlische consul-generaal in New York Beinart ervan dat hij Israël “dood wil laten vallen” (13).

Aaron David Miller, een voormalige Amerikaanse gezant voor het Midden-Oosten, waarschuwde dat het recept van Beinart “een illusie was die verbonden was met een fantasie die in een onmogelijkheid was gewikkeld” (14). Beinart’s vriend, Jeremy Ben Ami, hoofd van de twee-staten lobbygroep J Street, probeerde het handige verhaal van de “bezetting” te redden of wat er nog van over was, met het argument dat de vredesbesprekingen uiteindelijk zouden worden hervat.

De liberale en vaak zeer kritische krant Haaretz heeft natuurlijk ook een sterke vertegenwoordiger van het zionisme in zijn gelederen, Anshel Pfeffer. Hij beweert hetzelfde als de Duitse politici altijd zeggen, namelijk dat er geen goedkeuring is voor de één-staat-oplossing, noch van de Israëli’s, noch van de Palestijnen. Daarbij gaat hij, net als de Duitse politici, voorbij aan het feit dat de one-state solution al bestaat. De wetten die in de Knesset zijn aangenomen, worden al lang toegepast op de bezette gebieden. En Palestina is allang bestuurd alsof het Israël is, en volgens willekeurige beslissingen van het burgerlijk bestuur, dat geacht wordt alleen verantwoordelijk te zijn voor bepaalde gebieden, is het ondermijnd of vernietigd door de Israëlische wetten. Zoals bijvoorbeeld in het geval van bouwvergunningen.

Toch zijn de beweringen van Pfeffer en het MdB volkomen onjuist wanneer zij beweren dat de publieke opinie de one-state oplossing fundamenteel zou verhinderen. Natuurlijk zou er weerstand zijn van de extremistische kolonisten. Maar de Palestijnen zouden graag gelijke rechten en plichten hebben als de Israëlische joden. De steun voor de twee-staten-oplossing, die de Duitse politici nog steeds… moet men zeggen, is allang verdwenen.

Natuurlijk verklaarde de meerderheid van de Palestijnen in een enquête dat zij de voorkeur gaven aan heel het historische Palestina. (16) Maar wie met hen praat zal zien dat dit een daad van verzet is, en dat ze in werkelijkheid elke oplossing zouden aanvaarden die hen dezelfde rechten zou geven als de Israëlische joodse burgers van een staat.
Pfeffer bespot Beinart, die erop wees dat een “Joods huis” geworteld zou zijn in de moraal, wat precies is wat veel Orthodoxe Joden eisen. Pfeffer lacht hier om en noemt het utopie. Het bestaan van Israël zou altijd afhankelijk zijn geweest van wat hij “pragmatisme” noemde. Israël moet vertrouwen op zijn macht.

Hij vergeet te vermelden dat Israël in zijn huidige vorm alleen bestaat dankzij de steun van de koloniale staten en de VS. Zonder de afscherming, zowel militair als diplomatiek in de VN-Veiligheidsraad, zou er geen sprake meer zijn van een apartheidsstaat Israël. Maar deze steun was gebaseerd op het valse beeld dat Israël een morele actor was. En dit verhaal valt steeds meer uiteen.

Jonathan Tobin, redacteur van het Jewish News Syndicate, betoogde (17) dat de opvattingen van Beinart “indicatief waren voor de geloofscrisis binnen een groot deel van het Amerikaanse Jodendom”. Weinberg beschreef de twee essays als “beangstigend” omdat ze de “intellectuele reis van liberale Joden naar antizionisme en zelfverbranding” representeerden (18). Beiden hebben het gevoel dat de steun voor een apartheidsstaat in de VS afneemt.

Wat dit betekent voor Duitsland

Jonathan Cook schreef op 17 juli in het Midden-Oosten-oog: “Het beeld van de Israëlische joden zal veranderen, net als dat van de blanke Zuid-Afrikanen, als ze te lijden hebben onder een hardere internationale omgeving en de daaruit voortvloeiende kosten-batenberekening moet worden aangepast. (19)

Ten eerste moeten de Duitse parlementsleden eindelijk ophouden te beweren dat praten over kolonialisme antisemitisme is. Want zelfs een van de zionistische oprichters, Theodor Herzl, had verklaard dat Israël een koloniaal project was.

“Herzl wendde zich tot Groot-Brittannië omdat het, zoals hij zei, “het eerste land was dat de noodzaak van koloniale expansie erkende”. Naar zijn mening ‘moet het idee van het zionisme, dat een koloniaal idee is, in Engeland gemakkelijk en snel worden begrepen’. (10)

Aangezien het niet te verwachten is dat de Duitse politiek zich zal distantiëren van de lijn van de rechtse regering van Israël, wil ik verwijzen naar de uitspraak in een eerder artikel: “Net zoals de BDS-beweging als ‘antisemitisch’ werd belasterd door leden van de Bondsdag, werden de belangrijkste hoofdrolspelers van de Zuid-Afrikaanse vrijheidsbeweging, het ANC, destijds in westerse landen als terroristen aangemerkt, waaronder Nelson Mandela (…) Het verzet moet van onderaf komen tot de gevestigde orde niet meer anders kan. (7)

Duitsland heeft in dit opzicht inderdaad een bijzondere verantwoordelijkheid vanwege zijn geschiedenis. De verantwoordelijkheid om geen voorspelbare oorlogen te ondersteunen en de vervolging van mensen die, net als de minderheden in nazi-Duitsland, ooit als ongewenste delen van de samenleving werden beschouwd, te voorkomen. Duitsland zou daarom het voortouw moeten nemen in een proces dat het joodse volk steunt dat kritisch staat tegenover het zionistische, agressieve beleid van het huidige apartheidssysteem en dat streeft naar een Israël dat in vrede leeft met zijn buren als een seculier, liberaal en democratisch lid van de wereldgemeenschap. Zulke mensen bestaan, zoals de toespraak van Gideon Levy over de one-state solution bewijst (8).

Bronnen: