Een commentaar van Franz Ruppert.
Hanau – weer een rooftocht met aansluitend zelfmoord van de dader, waaruit allereerst blijkt dat niet alleen in de VS maar ook in Duitsland de wapenlobby machtig is. Iedereen die behoefte heeft aan een pistool en wil schieten, krijgt eindelijk een wapenvergunning. Zonder een pistool zou Tobias R. zijn daden niet zo gemakkelijk hebben kunnen uitvoeren.
Wat betreft de motieven van de dader is het nu een raadsel of hij geestesziek of rechtsradicaal is. Naar mijn mening zijn de vertegenwoordigers van beide kampen echter mijlenver verwijderd van een echt begrip van de menselijke psyche.
Wie denkt dat Tobias R. een geesteszieke is, wijst op symptomen als “paranoia”, “stemmen horen” en “verlies van de werkelijkheid” en de diagnose “paranoïde schizofrenie” wordt gesteld. Waar deze symptomen vandaan komen, wat hun oorsprong is in de biografie van deze persoon, wordt niet verder opgehelderd. Er zijn mensen die in principe geestesziek zijn en anderen die van nature psychisch gezond zijn. Deze opvatting is niet zo wijdverbreid omdat ze wetenschappelijk gefundeerd is. Stefan Weinmann heeft pas recentelijk een fundamentele kritiek op het psychiatrisch denken gepresenteerd die het idee dat de psychiatrie een wetenschappelijk gefundeerde zaak is, grondig opheldert. Naar mijn mening is de populariteit van psychiatrische diagnoses dan ook meer te danken aan het feit dat de meerderheid van de mensen zichzelf als psychologisch gezond kan omschrijven, aangezien slechts zeer weinig psychiaters een “geestelijke stoornis” hebben.
Ook het argument ‘rechtsradicaal’ is eerder te wijten aan zwart-witdenken dan aan een grondige analyse van de psyche van dergelijke mensen. “Rechtsradicaal” = slecht, want daarmee hebben de Duitsers al een oorlog verloren, en “democratisch” = goed, want daarmee doen wij Duitsers in de meerderheid het op dit moment niet slecht. Waarom iemand zulke gekke samenzweringstheorieën oppakt en klaar is voor radicale gewelddadige oplossingen, wat dit met zijn psyche en zijn levensverhaal te maken heeft, zal niet verder worden opgehelderd.
Aangezien Adolf Hitler, waarschijnlijk de beroemdste amokloper en zelfmoordenaar van de moderne tijd, niet gecertificeerd was als geestesziek, was hij een slecht en kwaadaardig persoon in het algemene bewustzijn. De biografie van Adolf Hitler kon echter zeker informatie verschaffen over de reden waarom hij betrokken racistische en Joodse haat kreeg en zichzelf als de “grootste leider aller tijden” bestempelde. Enerzijds is er zijn getraumatiseerde moeder, die voor hem drie van haar kleine kinderen van 3 dagen, 1,4 en 2,7 jaar binnen 14 dagen verloor aan de gevolgen van een difterie-infectie. Als een moeder die getuige is geweest van het stikken van haar kinderen in de doodsstrijd niet psychisch getraumatiseerd is, wie is dat dan wel? 14 maanden na deze gruweldaad bevalt ze van een ander kind – Adolf. Wat gebeurt er in zo’n moeder als ze weer zwanger is en dan een nieuwe baby in haar armen houdt? Welke angsten en griezelbeelden moeten er voor haar innerlijk oog lopen als ze naar haar pasgeboren kind kijkt? En wat betekent het voor dit kind als het in de buik van zijn sterk getraumatiseerde moeder opgroeit en na de geboorte in haar geschrokken ogen kijkt? Als Adolf hun angst voelt dat hij ook zou kunnen sterven? Als hij aan zijn moeder moet bewijzen dat hij fit en in staat is om te overleven? Tot overmaat van ramp stierf Adolf’s broer Edmund, die later werd geboren, op 6-jarige leeftijd aan de mazelen. De gruwel van de kindersterfte was thuis in de Hitler-familie. Bovendien was er een opvliegende vader die Adolf bij elke gelegenheid versloeg. Pensioneringsschool, de vroege dood van de vader op 11-jarige leeftijd en vervolgens de dood van de moeder toen Adolf nog maar 17 jaar oud was – een complexe traumabiografie, die later wordt aangevuld met zijn soldaatschap in de Eerste Wereldoorlog (Ruppert 2002, pp. 388-416).
De traumabiografie is nog duidelijker in het geval van Anders B. Breivik, de persoon die amok liep in Oslo en Utoya, die vaak wordt genoemd in verband met de dader van Hanau. In mijn boek “Wie ben ik in een getraumatiseerde samenleving?” (Ruppert 2019), ik heb zijn dossier gebruikt om te illustreren hoe een kindertrauma-slachtoffer die niet gewenst of geliefd is door zijn getraumatiseerde moeder en die niet door zijn vader wordt beschermd tegen geweld en aanranding door zijn moeder, een traumadader wordt. Hier en in de geschiedenis van velen die later hun toevlucht nemen tot “waanideeën” en “narcistische grootse fantasieën”, zijn er duidelijke regels:
- Hoe eerder iemand psychisch getraumatiseerd is, hoe minder hij zich ervan bewust is. Alles wat voor de leeftijd van 3 jaar gebeurt, borrelt over in de psychische ondergrondse van een persoon.
- Hoe eerder een menselijke psyche getraumatiseerd is, hoe gemakkelijker het zijn ego-referentie verliest en vervolgens zijn toevlucht neemt tot identificaties als vervangend ego.
- De concrete bedreigingen die uitgaan van getraumatiseerde moeders en vaders of van traumatiserende geboorteprocessen die de eigen psyche verduisteren, worden niet begrepen en worden
- daarom geprojecteerd in duistere krachten (“wereldjodendom”, “geheime diensten”) of gebonden aan schijnbaar concrete fenomenen zoals “vreemdelingen” of “migranten”.
- Hoe massaler de ervaringen van zijn slachtoffers zijn, hoe sterker de overlevingsstrategieën van een persoon om zijn eigen trauma te ontkennen en te herinterpreteren in zijn tegendeel door middel van mentale constructies en ze vast te houden.
Hoe massaler iemand een traumaslachtoffer wordt, hoe groter de neiging om anderen de sterfelijke angsten en pijn toe te brengen die zich afsplitsen in het onbewuste, maar nooit tot rust komen.
Om echt te begrijpen waarom Tobias R. op deze manier heeft gehandeld, zou zijn levensverhaal dus moeten worden opgehelderd, vanaf het moment van zijn conceptie. Ook zou moeten worden opgehelderd in welke traumabiografieën zijn moeder en vader zich bevonden of bevinden. Dan zou het misschien ook verklaarbaar zijn waarom hij zijn moeder neerschoot.
Betrokken raken bij dit verdiepte begrip van de ontwikkeling van een menselijke psyche zou ons allen helpen om onze primitieve zwart-witte, goede en slechte, gezonde en zieke patronen te doorbreken. We zouden ons realiseren hoe kwetsbaar we allemaal zijn en hoe gemakkelijk onze psyche ernstig kan worden beschadigd. Dan zou het ook duidelijk zijn wat echt helpt tegen waanideeën en haat:
- Niet traumatiserend voor kinderen zo vroeg in het leven dat ze het contact met zichzelf verliezen en vervolgens zichzelf verliezen in de buitenwereld,
- om te leren leven met iemands gevoelens in plaats van er tegenin te gaan en te ontsnappen aan het abstracte denken en handelen,
- om onze overlevingsstrategieën voor trauma’s te doorzien en ze ter zake te brengen…
- om te erkennen dat in een maatschappij die concurrentie boven mededogen stelt, er noodzakelijkerwijs altijd verliezers zullen zijn die zich met geweld zullen verzetten tegen het zijn van de verliezers.
- In plaats van te leiden tot een verdere opdeling van onze samenleving en dit soort nieuwe waanzin aan te moedigen, zou dit diepgaand begrip van onze menselijke psyche een stimulans zijn voor constructieve solidariteit en echte integratie.
- Referenties:
Ruppert, F. (2002). Verwarrende zielen. De verborgen betekenis van psychosen. München: Kösel Verlag.
Ruppert, Fr. (2019). Wie ben ik in een getraumatiseerde samenleving? Stuttgart: Klett-Cotta Verlag.
Weinmann, S. (2019). Het overzicht van de psychiatrie. Misleiding en zelfbedrog van een speciaal gebied. Bonn: Psychiatrie Verlag.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Beeldbron: Heiko Kueverling / Shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)