Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Nationalisme of nazisme?

Nationalisme of nazisme?

Veröffentlicht am: 4. Februar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Ongemakkelijke gedachten over de vijandige overname van onze taal. Steinmeier en het holocaustherdenkingsmonument.

Een commentaar van Hermann Ploppa.

Op 27 januari 1945 werden de gevangenen van het concentratiekamp Auschwitz bevrijd door soldaten van het Rode Sovjetleger. Desondanks beweerde een Hamburgse nieuwsmagazine dat soldaten van het Amerikaanse leger de gevangenen van Auschwitz-Birkenau hadden bevrijd (1). Kwaadaardige geschiedenis vervalsing? Of mogen we ons hier verwonderen over onze onderwijscatastrofe? Het vak geschiedenis wordt immers al veertig jaar lang niet meer aangeboden in het gymnasium, maar slechts een interdisciplinaire mix die “maatschappijleer” wordt genoemd.

Of is het een transatlantische onzin die toch methode heeft? Men zou zoiets kunnen vermoeden, want de Amerikaanse diplomatieke vertegenwoordiging in Denemarken twitterde ook over de bevrijding van Auschwitz door Amerikaanse soldaten (2). Natuurlijk zijn we nog lang niet in staat om de onderwijstekorten van de Amerikaanse bevolking te verhelpen. Opzet of domheid? Feit is echter dat de advocaat van Wall Street, John McCloy, in zijn hoedanigheid van minister van Buitenlandse Zaken van de Amerikaanse regering die verantwoordelijk is voor de bombardementen, de bombardementen op de ovens van Auschwitz door Amerikaanse bommenwerpers met al hun bedrieglijke energie heeft voorkomen (a). En niet alleen dat: na de overgave van de Duitse Wehrmacht heeft het Amerikaanse leger de Joodse concentratiekampgevangenen in de bezettingszone geenszins bevrijd. De GI’s vernieuwden eerder de gedeeltelijk verroeste prikkeldraadversperringen en verhinderden dat de gevangenen de kampen met geweld verlieten. De levering van voedsel en medicijnen aan de Joodse gevangenen die nog steeds vastzaten, werd verhinderd. Deze schandalige omstandigheden duurden voort tot het einde van de herfst van 1945, toen moedige geografische aanduidingen eindelijk het Amerikaanse publiek konden alarmeren. De Amerikaanse president Truman instrueerde de aarzelende opperbevelhebber Eisenhower om de joodse gevangenen van het concentratiekamp eindelijk vrij te laten en hen adequate medische zorg te verlenen (3). Zoals we kunnen zien, woedt de strijd voor het correct schrijven van de geschiedenis voortdurend en wordt deze uitgevochten met harde verbanden. Het gaat erom wie er moreel superieur is. Degenen die moreel superieur zijn, kunnen ook ongestraft oorlogen voeren tegen andere landen en “humanitaire interventies” uitvoeren. Alleen een waakzaam publiek kan zulke tektonische verschuivingen in de interpretatie van de geschiedenis, zoals we die nu zien in het geval van de bevrijding van Auschwitz, tegenhouden.

Dit geldt ook en des te meer voor herinterpretaties in onze taal, uitgevoerd door geïnteresseerde kringen. Ook hier is het thema de vijfenzeventigste verjaardag van de bevrijding van de gevangenen in het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau. Wij zien onze bondspresident, Frank-Walter Steinmeier, als spreker bij een ceremonie ter gelegenheid van deze gedenkwaardige gebeurtenis in de plenaire zaal van de Duitse Bondsdag. De eregast is zijn Israëlische tegenhanger, president Reuven Rivlin (4). Onze federale president richt zijn toespraak tot de Israëlische eregast, en we horen Steinmeier zeggen…

“Ik wou dat ik vandaag, vooral in het bijzijn van onze gast uit Israël, met overtuiging kon zeggen: Wij Duitsers hebben het begrepen. Maar hoe kan ik dit zeggen als haat en onrust zich verspreiden, als het gif van het nationalisme weer in de debatten sijpelt”?

Let op: we zijn getuige van een gigantische manipulatie. Ten eerste: er is geen sprake van, er zijn weer een heleboel gevaarlijke onzinkoppen die zwerven over een joodse samenzwering, omdat de sprookjesachtige patronen van een wereld van goed en kwaad voor hen verteerbaar lijken te zijn dan de moeite te nemen om zeer complexe, tegenstrijdige en abstracte verbanden in de politiek uit te werken. In zijn toespraak lijkt bondspresident Steinmeier echter zelf te vertrouwen op de intellectuele tekorten van zijn publiek. Natuurlijk, mijnheer Steinmeier, willen we ook geen haat en onrust. Maar wat heeft dat te maken met de term nationalisme? Nog maar een paar jaar geleden werd het nationalisme zeer gewaardeerd door de machthebbers en lag het op de lippen van de mensen die bij feestelijke gelegenheden spraken.

De toenmalige bondskanselier Helmut Schmidt won in de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn parlementsverkiezingen door Duitse vlaggen voor de bossen te laten schieten en door het “Model Germany” te prijzen, wat vooral zijn eigen uitmuntendheid betekent. En Helmut Kohl was een overtuigd internationalist – dat is wat de positieve visie van de natie inhoudt. En nu spreekt Steinmeier echter over het “vergif van het nationalisme”. En kanselier Angela Merkel laat zeker geen potje achter om te waarschuwen voor de gevaren van nationalisme (5). Wanneer mevrouw Merkel tijdens de verkiezingscampagne voor het Europees Parlement in Zagreb met nationalistische Kroaten spreekt, waarschuwt ze voor nationalisme en biedt ze haar toehoorders een positief geladen “patriottisme” aan als vervangingspil (6). Dus, beste kanselier Merkel, als vrouw zou je eigenlijk “matriottisme” moeten eisen! Serieus: wat zijn deze dislocaties? Nogmaals, volgens Shakespeare: ook al is het onzin, er is een methode voor. Want, zoals gezegd, zijn we getuige van een brutale herinterpretatie van onze taal, zonder enige publieke discussie of stemming. Het nationalisme is plotseling gedegradeerd tot een pornografisch taboewoord in een koude taalkundige-semantische staatsgreep.

Laten we proberen de knoop door te hakken. Een nationalist is in eerste instantie niets meer dan een persoon die een positieve houding heeft ten opzichte van zijn natie. Maar wat Steinmeier, Merkel en haar wapenkameraden bedoelen is een persoon die zich als een arme worm iets beters voorstelt met zijn Duitse paspoort en die individuen vernedert met een ander paspoort of helemaal geen paspoort of hen zelfs het recht ontzegt om te leven. Zo’n persoon oefent een perversie van het nationalisme uit. Wat Steinmeier en co. hier demonstreren is zelf een perversie van de logica. Het is net als zeggen “autoverkeer”, en daarmee bedoelen we alleen maar verkeersongevallen. Men kan ervan uitgaan dat Steinmeier, die een doctoraat in de rechten heeft, de nodige intellectuele discriminerende kracht heeft om een nationalist van een nazi te kunnen onderscheiden.

Nationalisme en natie zijn waardevrije concepten. Het is geen toeval dat ze nu in de groezelige hoek worden geduwd. Het heeft te maken met de liquidatie van natiestaten en hun transformatie tot ondergeschikte leden van een door de mondiale ondernemingen opgelegde Supranationale Wereldorde. De term ‘natie’ is een product van de burgerlijke revolutie die begon met de bestorming van de Bastille in 1789 en zijn equivalent vond in Duitsland in 1848. Tot dan toe hadden alleen adel en geestelijkheid het lot van de staat bepaald. De mensen hadden niets te zeggen. Nu waren de lagere klassen echter zo sterk geworden dat ze ook hun zegje wilden doen. Toen Duitsland werd opgesplitst in kleine vorstendommen en gemakkelijk ten prooi viel aan de wens van Napoleon om zich te annexeren, was de adel zwak en corrupt. In deze situatie begon de Duitse bevolking zich te organiseren in milities om zich te ontdoen van de buitenlandse overheersing. De adel was daar helemaal niet blij mee, maar in Pruisen werd de Landwehr een permanente instelling en een machtsfactor. In de legerhervorming van 1862 probeerde Bismarck de Landwehr te verzwakken ten gunste van een groter beroepsleger, maar dat lukte hem niet echt. De natie als een feit van een burgerlijk-democratische beweging kon niet langer worden weggevaagd. Zelfs niet door Bismarck. Eind jaren twintig van de vorige eeuw vochten rechtse meesterbreinen als Möller van den Bruck en Edgar Jung nog steeds tegen het concept van de natie als een duidelijk links project. Zoals je in “Mein Kampf” expressis verbis kunt lezen, gebruikte Hitler bewust links, quasi als homeopathisch tegengif. Het hakenkruis rust op een dieprode vlag. Nationalisme en socialisme staan in de naam. Liederen van de arbeidersbeweging werden door de nazi’s gestolen en bedekt met haatdragende teksten. Dit was het eerste fundament van een bewuste taalverwarring. Want in de Koude Oorlog van de jaren vijftig was het afgeleid van Hitlers pseudo-linkschilderkwaad dat links en rechts hetzelfde was (7). In die tijd was het egalitarisme echter alleen gericht op “socialisme”, nog niet op “nationalisme”.

En dus is nu de tweede linkse term, namelijk natie, vrijgegeven voor het vuren. Dit heeft te maken met het feit dat internationale kartels en banken nu veel machtiger zijn geworden dan nationale staten. Dit is het resultaat van een ontwikkeling die begon in de jaren dertig van de vorige eeuw. In de Verenigde Staten was er op dat moment een strijd van twee linies (b). Enerzijds wilde president Franklin Delano Roosevelt, die met enorme steun van de bevolking werd gekozen, de macht van de oligarchen in de VS terugbrengen en zijn land een beetje democratischer en socialer maken. In zijn geest hebben minister van Financiën Henry Morgenthau en zijn staatssecretaris Harry Dexter White de Bretton Woods Order ontwikkeld, uitdrukkelijk om de staatsautoriteiten te versterken tegen de macht van banken en bedrijven (c). Na de dood van president Roosevelt namen de oligarchen in een koude coup de controle over het Witte Huis terug en gebruikten ze de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldhandelsorganisatie juist om de weg te effenen voor een steeds ongecontroleerde opmars van de multinationale ondernemingen onder Amerikaans bestuur. De Amerikaanse oligarchen hadden hun eigen meesterbreinen aangesteld om de lof van de ontketende markt te zingen en voor wie de vrije natiestaat het ultieme kwaad is. Sir Karl Raimund Popper, Friedrich von Hayek of Milton Friedman bereidden het ideologische terrein voor waarop de Amerikaanse president Ronald Reagan en vele andere radicale marktleiders over de hele wereld de nationale rijkdom uit het raam gooiden met als enig doel de staat, de natie, zo snel mogelijk in een hoop schroot te veranderen. Dat is nu grotendeels voltooid. De Amerikaanse president Donald Trump kan beweren dat hij de geschiedenisboeken ingaat als curator van de Verenigde Staten van Amerika (8).

Onze bondspresident Steinmeier, onze bondskanselier Merkel en hun hele transatlantische en marktradicalistische touwteam kennen het verschil tussen nationalisme en nazisme heel goed. Als ze nu moedwillig en kwaadwillig deze twee termen met elkaar verbinden, is het een soort hersenspoeling. Dit heeft niet alleen betrekking op de begrippen natie en nationalisme. Op dit moment wordt ook het conceptuele aankloppen van legitieme kritiek op de Israëlische regering met het boosaardige antisemitisme met vreugde tegemoet gezien. Zelfs protesterende Arabieren, die zelf Semieten zijn, worden niet uitgesloten van deze al even zwakzinnige en verraderlijke vergelijking. Steinmeier gebruikt deze retorische knuffel ook in zijn Auschwitz herdenkingstoespraak. In deze context is het heel geruststellend dat de eregast, de Israëlische president Reuven Rivlin, van alle mensen, de zaken recht zet door te zeggen

“…we kunnen niet voorbijgaan aan het nieuwe, oude antisemitisme, het racisme en de haat van buitenlanders, die vooral gericht is tegen joden, moslims en buitenlanders.”(9)

We zouden nog veel meer gevallen van een koude taalcoupé kunnen opnoemen. Het vergt grote waakzaamheid en voortdurend logisch denken om de vijandige overname van onze hersenen door de taaltrucjes in het establishment op te vangen in de handeling.

Bronnen: