NAVO-jubileumtop: geen reden om het te vieren!

Een opmerking van Wolfgang Effenberger.

De NAVO-top begon op 3 december 2019 in Londen met een bijeenkomst ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van de “sterkste en meest succesvolle alliantie uit de geschiedenis”. De Süddeutsche Zeitung verzwakte de titel “Knatsch zum Jubiläum: Nato-Gipfel in Londen begint” en beschrijft de huidige staat van de alliantie als een “delicate fase”: voor de NAVO kwamen de staatshoofden en regeringsleiders van de militaire alliantie gisteren in Londen bijeen voor een jubileumtop. De gelegenheid is de 70e verjaardag van de Alliantie”(1).

Het Noord-Atlantisch Verdrag werd ondertekend door België, Denemarken (met Groenland), Frankrijk (met de Franse gebieden in Algerije), Groot-Brittannië (met Malta), IJsland, Italië, Canada, Luxemburg, Nederland, Noorwegen, Portugal en de VS op 4 april 1949 en trad op 24 augustus 1949 in werking.

Deze twee dagen zijn nauwelijks de gelegenheid voor de jubileumtop, die eerder had moeten plaatsvinden. Het is dus waarschijnlijker dat de top kan worden geassocieerd met de strategische plannen, die in december 1949 hun tijdelijke hoogtepunt bereikten, maar niet openbaar zouden worden.

Lord Hastings Lionel Ismay, de eerste secretaris-generaal van de NAVO, beschreef de taken van de NAVO als “de Sovjet-Unie buiten de deur houden, de Amerikanen binnen en de Duitsers naar beneden”. (2)

Daar is tot op de dag van vandaag niets aan veranderd.

De NAVO begon al in oktober 1949 met het opstellen van strategische documenten. Het eerste algemene strategische concept voor de alliantie “Het strategisch concept voor de verdediging van het Noord-Atlantische gebied” (DC 6/1) werd vervolgens op 6 januari 1950 door de Noord-Atlantische Raad goedgekeurd. DC 6/1 verklaarde dat het bondgenootschap “het vermogen moet waarborgen om onmiddellijk en met alle mogelijke middelen strategische bombardementen uit te voeren met alle soorten wapens, zonder uitzondering” (3).

Volgens deze richtsnoeren heeft de Amerikaanse generale staf op 19 december 1949 het DROPSHOT-oorlogsplan aangenomen om “de oorlogsdoelstellingen van de Verenigde Staten ten aanzien van de USSR en haar satellieten te bereiken”. Daar staat: “Op of rond 1 januari 1957 werden de Verenigde Staten door een daad van agressie van de USSR en/of haar satellieten in de oorlog gedwongen”. (4) De oorlogsplannen van het Pentagon hadden ook een directe invloed op de eerste strategische plannen van de NAVO.

De oorlogsplannen tegen de geallieerde Sovjet-Unie – hij moest meer dan 26 miljoen mensenlevens betreuren in de Tweede Wereldoorlog (de VS, daarentegen, 292.000 man) begonnen al in het voorjaar van 1945.

Hoewel veel documenten in Londen, Washington en Moskou nog steeds achter slot en grendel worden bewaard voor toekomstige generaties, zijn Engelse en Amerikaanse archieven geleidelijk vrijgegeven voor gebruik. In 1998 werd het gerucht bevestigd dat Churchill op 1 juli 1945 de Sovjet-Unie met 113 divisies wilde aanvallen als onderdeel van Lord Ismay’s geplande operatie “ondenkbaar”. (5)

Om het fenomeen van de “Koude Oorlog” te begrijpen, moeten traditionele en vaak ingesleten denkpatronen worden overwonnen met de polen “goed en kwaad” en moeten de structuren van de “grijze zone” worden uitgewerkt. In 1974 probeerde Ernst Nolte een alomvattende algemene interpretatie te geven met een historisch verantwoorde bijdrage aan de classificatie van de ideologische dimensie van de Koude Oorlog (6).

De strategische visies van de VS hadden geleid tot de ontwikkeling van dertien verdere plannen in oktober 1949 met het oorlogsplan JIC 329/1 van december 1945 – een nucleaire verrassingsaanval op 20 steden van de USSR. (7)
Ter gelegenheid van de ratificatie van het Noord-Atlantisch Verdrag in juli 1949 formuleerde de Amerikaanse senator Vandenberg een wereldwijde claim op basis van de NAVO, waarvan de contouren vandaag de dag pas echt zichtbaar zijn: “Nu zijn we onvermijdelijk de leider en steun van vrije mensen in de hele vrije wereld”. (8)

Op 20 juli 1949 presenteerde stafchef generaal Omar N. Bradley, met het oog op de nieuw opgerichte NAVO, in alle openheid de noodzakelijke militaire taakverdeling aan het Congres: “Ten eerste is de Verenigde Staten belast met de strategische bomaanslagen …” omdat de eerste prioriteit in de gemeenschappelijke defensie ons vermogen is om atoombommen te vervoeren. Ten tweede zullen de Verenigde Staten en de Western Naval Navy de belangrijkste marine-operaties uitvoeren, met inbegrip van de bescherming van de scheepvaartroutes. De West-Europese Unie en de andere staten zullen hun eigen havens en kusten verdedigen. Ten derde zijn wij van mening dat het grootste deel van de landmacht uit Europa moet komen…”. (9)

Reeds tijdens zijn eerste vergadering in Washington medio september 1949 heeft de NAVO-Raad een Defensiecomité opgericht, bestaande uit de ministers van Defensie, een Militair Comité bestaande uit de Chefs of General Staff van de deelnemende landen om de Raad te adviseren over militaire aangelegenheden, een Permanente Groep bestaande uit drie hoge officieren uit Frankrijk, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk als uitvoerende organen van het Militair Comité en vijf groepen voor de ruimtelijke ordening (10).

De tweede bijeenkomst volgde medio november 1949. Hier werden het Financieel en Economisch Comité voor de Defensie en het Militair Productie- en Bevoorradingscomité opgericht (11). Dit is in overeenstemming met de eis: het Alliantieverdrag vereist het inzicht dat economische ontwikkeling en stabiliteit belangrijke elementen van veiligheid zijn. Vandaar het Marshallplan!

Tot 1949 was er geen enkele verwijzing naar soortgelijke Sovjet oorlogsplannen – het Warschaupact als reactie op de NAVO werd pas in 1955 opgericht. De VS daarentegen ontwikkelden samen met de Britse elite monsterlijke nucleaire eerste-aanvalsplannen. Bovendien gingen de neokoloniale invallen van westerse landen over de hele wereld onverminderd door (12). In het licht van deze feiten is de aanwijzing van de NAVO als defensieve alliantie niet meer dan een leugen.

50ste verjaardag van de NAVO: oorlog tegen Joegoslavië, uitbreiding van de NAVO en strategische verandering van de NAVO

De eerste steen voor deze militaire aanval op Joegoslavië was blijkbaar al lang geleden gelegd en moest de macht van de NAVO op tijd voor haar vijftigste verjaardag aan de hele wereld demonstreren. Zo zag Peter Scholl-Latour ook de enige overgebleven supermacht in de VS, die in dronkenschap “de demonstratie van een ongebreidelde keizerlijke machtswil” (13) uitvoerde.

Voor Michael Klare, professor aan het internationaal gerenommeerde Hampshire College in Massachusetts en een van de toonaangevende deskundigen op het gebied van het Amerikaanse militaire beleid, was president Clinton vastbesloten de Kosovo-oorlog onder Amerikaanse en NAVO-leiding te voeren. “Voor de 50e verjaardag van de NAVO wilde hij de macht en het militaire succes demonstreren. Hij wilde laten zien dat de NAVO nu de leidende rol speelt in het internationale veiligheidsbeleid – en niet de Verenigde Naties. En zo duwde hij, de Verenigde Naties omzeilend, het besluit om de NAVO in te zetten erdoor.” (14)

Volgens de Amerikaanse president Clinton zou de door de VS gedomineerde NAVO voortaan de “besluitvormingscriteria voor de VN moeten definiëren en niet meer omgekeerd” (15). Clinton voldeed daarmee aan de strategische doelstellingen die in het verslag over de nationale veiligheidsstrategie van de Amerikaanse regering van 30 oktober 1998 zijn uiteengezet:

“De kern van de Amerikaanse strategie is het vergroten van onze veiligheid, het vergroten van onze welvaart en het bevorderen van democratie en vrede in de hele wereld. Essentieel voor het bereiken van deze doelstellingen is de Amerikaanse inzet en dominantie in de wereldpolitiek.”. (16) En de toenmalige Amerikaanse senator Richard Lugar wees op een ander motief: “De NAVO heeft taken nodig buiten haar voorouderlijke sfeer, anders is het overbodig: Buiten het gebied of buiten het bedrijf.” (17)

De NAVO verdedigt nu vaag gedefinieerde veiligheidsbelangen van allerlei aard, behalve de territoriale grenzen van de lidstaten, die echter ook expliciet “toegang tot grondstoffen” omvatten. Deze “belangen” worden in het Euro-Atlantische gebied buiten het traditionele verantwoordelijkheidsgebied van de NAVO op beledigende wijze verdedigd. Dit gebied strekt zich uit van de Kaspische Zee tot de Perzische Golf, Noord-Afrika en de Atlantische Oceaan. Daarbij behoudt de NAVO zich het recht voor, zoals in het geval van Kosovo, zich het mandaat voor militaire interventies toe te kennen om zich onder het mom van “humanitaire interventies” de niet-zo-humanitaire “toegang tot grondstoffen” veilig te stellen, zoals kan worden gelezen in artikel 24 van het “Nieuwe Strategische Concept” (18).

Tegen deze achtergrond heeft Jonathan Eyal, wetenschappelijk directeur van het Institute for Defence Affairs van de Britse Armed Forces Association Royal United Services in Londen, de humanitaire zorg van de NAVO als volgt beoordeeld: “In werkelijkheid was humanitaire rechtvaardiging nooit serieus bedoeld, maar was het een vervanging voor internationale rechtvaardiging. De NAVO moest uitleggen waarom ze zonder VN-mandaat aanviel.” (19)

Voormalig plaatsvervangend NAVO-commandant Gerd Schmückle vatte de nieuwe interventiedoelstellingen van de NAVO als volgt samen: “Uiteindelijk bepalen de belangen van de Verenigde Staten waar de interventie plaatsvindt. Alles draait om de economie. Waar is olie, waar zijn de toekomstige oliebronnen? (20)

De oorlog in Joegoslavië als patroon voor toekomstige oorlogen, als generale repetitie of testrit voor de nieuwe NAVO-strategie?

In de marge van de vijftigste verjaardag van de NAVO-top werd de alliantie van Georgië, Oekraïne, Azerbeidzjan en Moldavië (GUAM) met Oezbekistan uitgebreid tot GUUUAM. Tegelijkertijd kondigden Georgië, Oezbekistan en Azerbeidzjan hun lidmaatschap van het GOS-verdrag inzake collectieve veiligheid aan. Hun veiligheidsbelangen moeten nu door de NAVO worden beschermd.

Op dat moment was de rest van Joegoslavië volgens het Frankfurter Rundschau-rapport van 30 april 1999 al teruggebombardeerd tot het niveau van 1945. Het hele gezondheidssysteem was ingestort, er was geen water, geen elektriciteit, geen medicijnen. Duizenden mensen kwamen om het leven als gevolg van deze oorlog, velen van hen leden aan kanker door het gebruik van uraniummunitie (DPU). Op de 20e verjaardag van 2019 wachtte men in Servië tevergeefs op een verontschuldiging van de westerse waardengemeenschap.

Toen de Sovjet-Unie in 1990/91 uiteenviel, lag de focus van de SAC (Strategic Air Command) op 12.500 doelwitten in de staten van het Verdrag van Warschau die door 10.000 kernwapens zouden worden aangevallen. En Lee Butler voegde daaraan toe: “in het ergste geval – en wij gingen er altijd vanuit dat dit allemaal tegelijk gebeurde” (21). 1991-1992 was generaal George Lee Butler opperbevelhebber van de SAC en hoofdadviseur voor kernwapens van de Amerikaanse president. Terugkijkend, zei de generaal:

“Het kostte me dertig jaar om de carrièreladder zo ver te beklimmen dat ik de verantwoordelijkheid en vooral de toegang tot informatie had en werd geconfronteerd met acties en operaties die mijn begrip van wat nucleaire oorlogsvoering inhoudt, hebben bepaald. Ik ben tot de overtuiging gekomen dat veel van wat ik geloofde, ofwel onjuist, sterk vereenvoudigd, buitengewoon kwetsbaar of gewoonweg moreel onaanvaardbaar was. en dat de accumulatie van het nucleaire arsenaal op een bijna groteske schaal, zoals we hebben meegemaakt in de vijftig jaar van de Koude Oorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, evenzeer het resultaat was van angst, onwetendheid en hebzucht, van egoïsme en machtsstreven, van gokken en woekerwinsten, als van de schijnbaar zo elegante theorieën over afschrikking”. (22)

De hebzucht naar macht van de mensen achter deze plannen zou dus effectief in bedwang kunnen worden gehouden zonder de vele mensen die, uit troost, opportunisme en lafheid, liever niet achter de gevel kijken en de machines draaiende houden.

De herinnering van Thomas Mann aan de Europeanen uit 1953 is helaas actueler dan wenselijk:

“Aan de andere kant heb ik een hekel aan en schaam ik me voor de zwakke en zelfvergeten decadentie van Europa ten opzichte van Amerika, zoals daar een diep respect voor de oudere historische waardigheid en de beproeving van ons continent, die keer op keer kan worden waargenomen, met de neiging om Europa te behandelen als een economische kolonie, een militaire basis, glacis in de toekomstige kernkruistocht tegen Rusland, als een stuk aarde dat inderdaad interessant is als antiek en de moeite waard om te bezoeken, maar de duivel zal zich niet bekommeren om zijn volledige ruïne in zijn strijd voor de wereldheerschappij […..]…In deze criminele neiging, denk ik, worden degenen die daar rauw genoeg zijn om het te koesteren gesterkt door een waardige onderdanigheid van Europa aan geld en macht, door de uitgestrekte bedelaarshand, door de nabootsing van Amerikaanse gewoonten, waardoor de bewuste, nog steeds zelfverzekerde Europeaan bijna vraagt om parlementaire commissies om onderzoek te doen naar “niet-Europese activiteiten”, door de knielende bewondering voor een zeker indrukwekkend succesverhaal genaamd “Amerikaanse geschiedenis”, door de slavernij van de souternisten, een slavernij die zelfs de eerlijkste vriend van Amerika een gevoel van vreugde en voldoening inboezemt over het geringste teken van trots, stijfheid en verzet tegen het zelfvertrouwen dat Europa nog steeds oproept in zijn gedrag aan de gezaghebbende donerende reus op zee. Thomas Mann keerde nooit meer terug naar de Verenigde Staten” (23).

Ter gelegenheid van de jubileumtop heeft de Russische president Vladimir Poetin de NAVO-samenwerking aangeboden. “Wij hebben herhaaldelijk onze bereidheid te kennen gegeven om met de NAVO samen te werken en samen te werken om reële gevaren af te wenden” (24), waarbij wij verwijzen naar het internationale terrorisme, lokale conflicten en het risico van een ongecontroleerde verspreiding van massavernietigingswapens. In dit verband stelde Poetin dat de oude denkwijze “geen goed instrument kan zijn om in de huidige snel veranderende omstandigheden doeltreffende oplossingen te zoeken en in te zetten” (25). In het verleden had de alliantie “niet de juiste, zo niet ruwe” maatregelen tegen Rusland genomen zonder rekening te houden met de belangen van Moskou.

De NAVO daarentegen is een mantra, een soort mantra van gemeenschappelijke waarden, zoals democratie, mensenrechten en de rechtsstaat. De illegale oorlogen in de VS, de voortdurende schendingen van het internationaal recht – zoals regimewisseling, heimelijke operaties en marteling – en het plunderen van hulpbronnen wereldwijd spreken een andere taal. Deze dubbele normen van de westerse waardengemeenschap maken de waardengemeenschap niet alleen onbetrouwbaar voor de meerderheid van de wereldbevolking, maar bereiden ook de weg voor verdere terreur.

In de slotverklaring van de jubileumtop wordt de opkomende militaire macht China voor het eerst expliciet als een bedreiging genoemd in een topverklaring van de defensieve alliantie.

Dit maakt de situatie steeds gevaarlijker. De Turkse invasie in Syrië lijkt tot doel te hebben Rusland en Iran te provoceren. De Franse president heeft dit erkend en veroordeelt de Turkse activiteiten. In de geplande Amerikaanse oorlog tegen Rusland en China hebben de VS Polen een soortgelijke rol gegeven als Turkije. Men kan alleen maar speculeren welke oorlogsbuit aan Warschau is beloofd.

Sinds het monopolie van de VN op het gebruik van geweld sinds de oorlog tegen Joegoslavië in 1999 is ondermijnd en een nieuwe NAVO-doctrine MC 400/2 – die de rol van crisisinterventie permanent verankert – oorlogen zonder VN-mandaat mogelijk maakt, hebben oorlogen met NAVO-participatie een dimensie gekregen die twintig jaar geleden ondenkbaar was. Het onvoorstelbare lijden en de miljoenen vluchtelingenstromen worden in Londen eenvoudigweg ontkend.

Wat moet er nog meer gebeuren om deze rampzalige ontwikkeling eindelijk een halt toe te roepen?

Volgens de filosoof Karl Jasper is vrede alleen mogelijk in vrijheid, en vrijheid alleen op grond van de waarheid. Maar zolang winstzucht en megalomanie de politieke realiteit bepalen, blijven de veel aangehaalde westerse waarden pure hypocrisie en dienen ze slechts als cynisch voorwendsel voor oorlog en uitbuiting. Het resultaat is niet alleen toenemende ellende in de wereld, maar ook verdeeldheid en slavernij in de westerse samenlevingen zelf.

Bronnen:

1. https://www.sueddeutsche.de/politik/international-knatsch-zum-jubilaeum-nato-gipfel-in-london-beginnt-dpa.urn-newsml-dpa-com-20090101-191203-99-980943
2. https://www.nato.int/cps/en/natohq/declassified_137930.htm
3. NATO STRATEGY DOCUMENTS 11949-1969 Edited by Dr. Gregory W. Pedlow. Chief, Historical OfficeSupreme Headquarters Allied Powers Europe https://www.nato.int/docu/stratdoc/eng/intro.pdf
4. Joint Chiefs of Staff: J.C.S. 1920/5 (Volume II) »LONG-RANGE PLANS FOR WAR WITH THE USSR –DEVELOPMENT OF A JOINT OUTLINE PLAN FOR USE IN THE EVENT OF A WAR IN 1957 (Short Title –”DROPSHOT”) vom 19. December 1949. Der Zeitpunkt für Dropshot war zweifellos auf den ursprünglich für diesen Zeitpunkt geplanten Abschluß der Remilitarisierung Westdeutschlands abgestimmt. Aufgrund der Ablehnung der Verträge über die sogenannte »Europäische Verteidigungsgemeinschaft« durch die französische Nationalversammlung 1954, aber auch wegen der Gegner einer Wiederbewaffnung der Bundesrepublik, verzögerte sich der Aufbau der Bundeswehr um einige Jahre. Als dann 1957 der fiepsende Sputnik seine Kreise um die Erde zog, musste der Zeitpunkt für Dropshot vertagt werden.
5. Wolfgang Effenberger: Das amerikanische Jahrhundert – Teil 1 Die verborgenen Seiten des Kalten Krieges, Norderstedt 2011, S. 6
6. Vgl. Nolte 1974. Da Nolte den Konflikt und die Art seines Ablaufs insgesamt als geschichtsnotwendig erscheinen lässt, hält ihn der Historiker Wilfried Loth ungerechtfertigterweise an vielen Stellen in einer Wiedergabe des traditionellen Selbstverständnisses befangen. Vgl. als Diskussion des Nolteschen Entwurfs Loth, Wilfried: Der ‘Kalte Kriege in deutscher Sicht. In: Deutschland-Archiv 9/1976), S.204-213.
7. Juni 1946 PINCHER; März 1948 BROILER /BUSHWACKER; Mai 1948 FROLIC; Dezember 1948 SIZZLE/FLEETWOOD/HALFMOON/DOUBLESTAR, Januar 1949 TROJAN, Oktober 1949 SHAKEDOWN/ OFFTACKLE/CROSSPIERCE; Dezember 1949 DROPSHOT. Nachdem das sowjetische Atombomben-Projekt am 29. August 1949 zur erfolgreichen Zündung der ersten eigenen Atombombe geführt hatte, wurden die Angriffspläne vorerst auf Eis gelegt
8. The Private Papers of Senator Vandenherg, Boston 1952, S.494
9. Zitiert nach House Commitee of Foreign Affairs, HearIngs, Mutual Defense Assistance Act of 1949 81 Congress, 1 session, S.71.
10. Nordeuropa (Dänemark, Norwegen, U.K.); Westeuropa (Belgien, Frankreich, Luxemburg, Niederlande, U.K.); Südeuropa (Westliches Mittelmeer– Frankreich, Italien, U.K.); Kanada/USA; Nordatlantik (alle Länder außer Italien und Luxemburg); Militärausschusses, NATO Facts and Figures, S. 26/27
11. NATO Facts and Figures, S. 27
12. Peter Frey: Paranoia, Wahn und der Dritte Weltkrieg vom 29. September 2017 unter https://www.rubikon.news/artikel/paranoia-wahn-und-der-dritte-weltkrieg
13. Wolfgang Effenberger: Das amerikanische Jahrhundert – Teil 2 Wiederkehr des Geo-Imperialismus? Norderstedt 2011, S. 68
14. Ebenda
15. Geheimes US-Regierungsdokument aus 1993 mit dem Titel „With the UN Whenever Possible, Without When Necessary“, Monitor , WDR , 22.4.1999
16. Monitorsendung , WDR , 22.4.1999
17. Spiegel Nr. 17/26.04.1999, S. 170
18. Wolfgang Effenberger: Das amerikanische Jahrhundert – Teil 2 Wiederkehr des Geo-Imperialismus? Norderstedt 2011, S. 69
19. Spiegel Nr. 17/26.04.1999, S. 178
20. Wolfgang Effenberger: Das amerikanische Jahrhundert – Teil 2 Wiederkehr des Geo-Imperialismus? Norderstedt 2011, S. 69
21. Das amerikanische Jahrhundert – Teil 1; Wolfgang Effenberger; 2011; Leseprobe; http://www.grin.com/de/e-book/170290/das-amerikanische-jahrhundert-teil-1; Originalquelle: Lee Butler, Zwölf Minuten, um über das Schicksal der Menschheit zu entscheiden, in: Frankfurter Rundschau vom 01.09.1999.
22. Sind Atomwaffen notwendig?, Vortrag von Lee Butler; 11.3.1999; Rund-Tisch-Gespräch für das Canadian Network to Abolish Nuclear Weapon; Wolfgang Effenberger: Das amerikanische Jahrhundert Teil 1 Die verborgenen Seiten des Kalten Kriegs, Norderstedt 2011, S. 140/1421
23. Thomas Mann: „Deutsche Hörer!“ „Europäische Hörer“!, Darmstadt 1986, Rückseite, hrsg. Europäische Kulturgesellschaft Venedig,
24. https://www.focus.de/politik/ausland/erstmals-wird-china-explizit-als-moegliche-bedrohung-erwaehnt-nato-staaten-einigen-sich-auf-text-fuer-gipfelerklaerung_id_11418832.html
25. Ebenda

+++
Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

Afbeeldingsverwijzing: Alexandros Michailidis/Luikermateriaal

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven het redactionele standpunt niet weer te geven.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsopties vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin Adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1z1PZgZgZK