Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Ondanks Corona Pandemie: De zaken met de oorlog in Libië gaan door…

Ondanks Corona Pandemie: De zaken met de oorlog in Libië gaan door…

Veröffentlicht am: 5. Mai 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

De Duitse marine gaat terug naar Libië om daar de “War Lords” te controleren. Maar de echte oorlogsprofiteurs komen niet uit Libië en worden gesteund door Duitsland.

Een commentaar van Christiane Borowy.

Libië is de derde grootste leverancier van ruwe olie in Duitsland (1). Terwijl in Duitsland, zelfs vanuit de politiek en de massamedia, elke dag de aandacht wordt gevestigd op de vraag of en hoe kinderen vanaf mei weer naar school mogen, besteedt bijna niemand aandacht aan het feit dat ondanks de Corona-pandemie de militaire zaken wereldwijd nog steeds doorgaan.  Een paar dagen geleden, op 27 april 2020, zei RP online: “Zelfs de pandemie kan de strijdende partijen niet tegenhouden”, maar dit betekent niet de grote trans-Atlantische oorlogsindustrie. Het zijn eerder de Libische “war lords” die voor onrust zorgen en het land destabiliseren. De toonaangevende media, waaronder het dagelijkse nieuws, doen elke dag hetzelfde en schetsen een somber beeld van Libië.

De Verenigde Staten hebben echter, ook met de steun van Duitsland, het land eerst gedestabiliseerd door het in 2011 te bombarderen om geld te verdienen aan de oliehandel. Historici maken zelfs ruzie over de vraag of er al op voorhand geheime operaties zijn geweest om de regio te verzwakken. Maar in de Duitse media worden de rollen omgedraaid en wordt beweerd dat er terreur uitgaat van Libië en dat een gigantische golf van vluchtelingen Europa overspoelt boven de Middellandse Zee.

Geheel onopgemerkt door het grote publiek, dat zich bezighoudt met Corona, worden de details van een Bundeswehr-missie naar Libië, binnen een zogenaamde marinemissie waartoe de EU heeft besloten, momenteel in de Bondsdag besproken.

Nog niet zo lang geleden, toen het nog vrij eenvoudig was, zat ik in een café te genieten van mijn middag met een goed boek en koffie. De zon scheen en er was een levendige drukte in de stad. De mensen waren in een goed humeur en een kleine opmerking over dit prachtige weer deed me aan tafel een gesprek met mijn buurman beginnen. Hij vertelde me dat hij uit Libië kwam. “Oh, je moet daar veel oorlogsleed hebben gezien,” zei ik. Hij bevestigde dit en vertelde me dat hij al 15 jaar in Duitsland was en dat het nu goed gaat met zijn familie. Zijn zoon stond op het punt zijn opleiding in het Duitse leger af te ronden! Het koffiekopje viel bijna uit mijn hand.

Ik was toevallig een boek aan het lezen over vredesbesprekingen. Ik hield dit omhoog en zei: “Kijk eens wat ik lees.” We hebben gelachen. Nou, de juiste mensen hadden elkaar ontmoet. Er ontstond een spannend gesprek, waarin ik hem in het begin natuurlijk vroeg waarom hij als oorlogszuchtig persoon zijn zoon naar de Bundeswehr stuurde in plaats van met buikpijn. Dat vond ik interessant. “Oh, weet je, oorlog gaat altijd over geld. Degenen die geen geld hebben zijn de grootste verliezers in de oorlog. “Ik ben nu hier in Duitsland, en het gaat heel goed met me. Ik ben daar dankbaar voor en ik wil iets teruggeven aan dit land dat mij heeft geholpen en de Bundeswehr is een goede werkgever. Mijn zoon wordt goed betaald en kan daar carrière maken”. “Ja, maar de Bundeswehr is een werkgever waar het heel goed mogelijk is dat uw zoon op een buitenlandse missie moet gaan, omdat de Bundeswehr in verschillende oorlogen verwikkeld is. Hij glimlachte naar me en nam een foto van zijn zoon uit zijn portemonnee. “Kijk, dat is hem. Hij is gelukkig. Hij zal zeker niet naar het buitenland worden gestuurd, er zullen voorlopig nog wel anderen zijn”. Het was een interessant gesprek, hij was een zeer goed opgeleide man en we spraken ook over de rijke cultuur in Noord-Afrika en Libië en over muziek en boeken. In dit gesprek werd duidelijk dat we een heel ander wereldbeeld hebben, maar we hebben rustig in een café gezeten en genoten van de dag en het leven.

Dat kan tegenwoordig heel anders zijn, en niet alleen omdat je niet ongecompliceerd en comfortabel in een café kunt zitten. Tegenwoordig moet ik denken aan dat gesprek en aan die mooie persoon, want het kan zijn dat vooral zijn zoon naar het buitenland wordt gestuurd – in de strijd tegen zijn eigen vaderland.

Onder de dekmantel van Corona berichten de krant Bild, Die Zeit, Der Spiegel en andere vooraanstaande media bijna dagelijks over de burgeroorlog in Libië en over het feit dat Libië naar verluidt een VN-overeenkomst heeft opgezegd. De Duitse strijdkrachten willen nu vrede sluiten en de situatie stabiliseren, zoals ze zeggen.

In het begin van het jaar had Heiko Maas zich, zoals Rubikon meldt, al opgeworpen als de “Vredesvorst” en het artikel benadrukt dat het geenszins om humanitaire belangen gaat (4). Een tijd lang was er stilte, maar nu zijn er lugubere berichten over Libische “krijgsheren”, die eenvoudigweg geen vrede in de regio brengen.

De huidige reden voor de massamedia-aandacht voor dit onderwerp is dat de details van de Duitse deelname aan het zogenaamde IRINI-mandaat nu in de Bondsdag worden besproken. Dit betekent dat een zogenaamde marinemissie in Libië het wapenembargo van de VN moet controleren en oliesmokkel moet voorkomen. De EU had tot deze missie besloten als opvolger van de aflopende operatie “Sophia”. Welt rapporteert op 26 april 2020 onder meer over het Duitse persbureau en diplomatieke kringen. Sommige andere landen die bij de missie betrokken zijn, zoals Oostenrijk en Hongarije, maken zich minder zorgen over het feit dat ze betrokken zijn bij een oorlog die mogelijk in strijd is met het internationaal recht. Ze maken zich meer zorgen over oorlogsvluchtelingen, die dan naar hun land zouden kunnen worden gebracht door bendes smokkelaars aan de overkant van de Middellandse Zee (…)

Achtergrond: Wat heeft Libië te maken met Duitsland?

Waar gaat het om en wat heeft het met Duitsland te maken, kan men zich afvragen, want de vroegere eis dat de oorlog nooit meer op Duitse bodem mag worden begonnen, is op zijn laatst sinds 1999, toen Libië deelnam aan de oorlog tegen het voormalige Joegoslavië, achterhaald.

Libië is een Noord-Afrikaanse staat die in het noorden aan de Middellandse Zee grenst en daarom niet zo ver van Italië verwijderd is. Als je ooit op Malta was geweest, zou het een steenworp naar Libië zijn geweest. Volgens Google Maps, als je met de auto van Berlijn naar Tripoli, een stad aan de kust, kon reizen, zou het slechts één dag en 19 uur hebben geduurd – als je kon reizen – en zou je de 2826 km via Oostenrijk, Italië en Tunesië hebben afgelegd.

Tot zover het idee dat Libië ver weg is van Duitsland. Dit is niet het geval, je kunt het zelfs goed bereiken met de auto en zou je vakantie kunnen doorbrengen aan de kust van Libië, omdat het daar ook warm is.

Is de politieke situatie in Libië gecompliceerd? Niet noodzakelijkerwijs, want Libië heeft iets wat ook voor Duitsland interessant is: olie. Volgens het Bundesamt für Statistik is Libië met 7,26 miljoen ton de derde grootste leverancier van ruwe olie in Duitsland. Dat kunt u dus overwegen als u in uw auto stapt en Tripoli wilt bezoeken.  Het land is ook dichtbij, omdat het in 1955 tot de UNO is toegetreden. In de VN is er een verbod op geweld, wat betekent dat geen enkel land een ander land mag aanvallen. Olie is echter een steeds schaarser wordende grondstof en wordt daarom hevig betwist. De Zwitserse historicus Daniele Ganser beschrijft het als volgt: “Maar net als in Irak werd olie geen zegen maar een vloek voor Libië en zijn volk”. (7).

Het werd een vloek op het moment dat Muammar Kadhafi, die in 1969 aan de macht kwam, de invloed van buitenlandse oliemaatschappijen, vooral Britse en Amerikaanse bedrijven, wilde terugdringen. 15 april was de 34e verjaardag van de Amerikaanse aanval onder Ronald Reagan. Hier komt Europa in beeld, want op het moment dat Amerika een land in Afrika wil aanvallen, is het een kwestie van Europese goedkeuring van bijvoorbeeld overvluchtrechten. In 1986 waren Frankrijk, Italië en Spanje het nog niet eens, maar de Britten wel. Ook hier had Duitsland een band, want een aanval op de discotheek La Belle in Berlijn had drie levens geëist, waarvan twee Amerikaanse soldaten die in Duitsland waren gestationeerd, en dit werd gebruikt om de toenmalige aanvalsoorlog te rechtvaardigen, die overigens zonder VN-mandaat werd uitgevoerd. De toenmalige kanselier had al betoogd dat Libië een gevaar en een bron van internationaal terrorisme was.

De woordvoerder voor het buitenlands beleid van de CDU/CSU, Jürgen Hardt, spreekt momenteel en zo’n drie decennia later in een persbericht van 26 april 2020 zeer vergelijkbare standpunten uit en baseert zijn argument, net als Reagan destijds, op het internationaal recht, met name op een resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, waarvan Duitsland geen lid is, en benadrukt de instabiliteit van de regio:

“Bovendien wordt de voortdurende instabiliteit in Libië door netwerken van smokkelaars en handelaren uitgebuit om te profiteren van illegale migratie. De parlementaire fractie van de CDU/CSU steunt daarom het IRINI-mandaat als een bouwsteen voor een vreedzame toekomst voor Libië, zodat daar doeltreffende humanitaire hulp, economische wederopbouw en de achterstallige hervorming van de veiligheidssector kunnen worden verleend”. (8)

Dus als Duitsland enkele honderden soldaten per oorlogsschip naar de regio stuurt, wordt dit eigenlijk “humanitaire hulp” genoemd. Dat er iets mis is, is niet zo moeilijk vast te stellen, want een humanitaire oorlog bestaat net zo min als een protestantse paus.

Libië verwerpt de Amerikaanse overheersing. Dit heeft weer iets te maken met Duitsland, want toen de VS een militair regionaal commando voor het Afrikaanse continent (AFRICOM) wilde oprichten, gebeurde dit in Stuttgart. In oktober 2009, twee jaar voor zijn moord, sprak Khadafi voor de VN en bekritiseerde hij de dominantie van de NAVO daar en het gebrek aan respect voor het Internationaal Strafhof.

Jürgen Hardt wijst er momenteel terecht op dat er al bijna tien jaar een burgeroorlog woedt in Libië. Maar het feit dat sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw de trans-Atlantische en Duitse belangen in olie de hoofdoorzaak zijn van de onstabiele situatie tot op de dag van vandaag wordt verdoezeld.

In maart 2011 gaf president Obama, die de Nobelprijs voor de Vrede kreeg toegekend en deze nooit heeft teruggegeven, opdracht tot de oorlog tegen Libië. Eerder hadden tegenstanders van de regering politieagenten en soldaten aangevallen en een burgeroorlog ontketend, terwijl de Libische veiligheidstroepen met geweld tegen de rebellen reageerden. Deze reactie op de gerichte lynchpartij en de moord op politieagenten en soldaten werd vervolgens zo in beeld gebracht dat Kadhafi een militaire actie tegen het Libische volk zou hebben geleid.

De Duitse politiek had dit verhaal van Khadafi als de “Nieuwe Hitler” overgenomen en steunde de oorlog. Met de moord op Khadafi eindigde de oorlog in Libië al in oktober 2011.

Sindsdien is er internationaal aandacht besteed aan het waarborgen van een staakt-het-vuren in de regio. De resolutie van de Veiligheidsraad uit 1973, die diende als legitimatie voor de oorlog en oproept tot een onmiddellijk staakt-het-vuren, en die de VN-lidstaten toestond maatregelen te nemen om de burgerbevolking te beschermen, voorzag echter alleen in de instelling van een no-fly zone, niet in de omverwerping van de regering of zelfs in de moord op Kadhafi.  Dit is belangrijk om in gedachten te houden, want het principe van “Responsibility to Protect (R2P)” wordt vandaag de dag nog steeds gebruikt. Echter, historicus Daniele Ganser legt uit: “Het R2P principe is goed bedoeld maar gevaarlijk omdat het de soevereiniteit van alle staten ondermijnt en helpt om militaire aanvallen op landen die andere landen niet hebben aangevallen te legitimeren. R2P is een uitdrukking van de hoop dat een betere wereld kan worden gecreëerd door middel van militair geweld.” (7)

Omdat buitenlandse oliemaatschappijen niet wilden dat de rijkdom naar het land stroomde dat de olie daadwerkelijk in handen had door de nationalisatie van de olie, werd een rijk land volledig verpletterd. Het was niet de democratie die in Libië werd opgebouwd, maar eerder een voedingsbodem voor fundamentalisme, en de vluchtelingenstromen die nu de Europese landen hoofdpijn bezorgen, waren oorspronkelijk de verantwoordelijkheid van degenen die rijk wilden worden van de Libische olie.

Dus als de toonaangevende media tegenwoordig over Libische “krijgsheren” schrijven en melden dat Duitsland wil helpen bij de wederopbouw van Libië, kan men zich afvragen of dit niet veel meer een gigantische hypocrisie is, om het met de woorden van journalist Jürgen Todenhöfers (9) te zeggen. Zelfs als er – oppervlakkig gezien – sprake is van internationaal recht, moet men kijken naar wat er precies is toegestaan in het internationaal recht. Misschien moeten we ook kijken naar de manier waarop de VN-Veiligheidsraad is gestructureerd, en die oorlog is een vuile zaak, waarbij degenen die de olievoorraden in Libië hebben veiliggesteld de belangrijkste verdieners zijn. “De meesters van het geld reiken naar de wereldmacht”, zegt de historicus Wolfgang Effenberger treffend in 2018 in zijn boek “Europas Verhängnis” (10).

Maar de meesters van dit geld zitten niet meer in Libië. Dat zou het geval zijn geweest voor de Amerikaanse oorlogszuchtige interventie. De huidige grootste wereldmacht is de VS, die in het nieuwe boek van historicus Daniele Ganser “Imperium USA” (2020) kan worden gekarakteriseerd als een oligarchie die wordt geregeerd door superrijke mensen. Vooral in Duitsland moeten we er dus voor zorgen dat er geen oorlog wordt gevoerd op Duitse bodem en dat Duitsland de rijkdom aan “krijgsheren” in daden en niet alleen in woorden verhindert.

Om dit te doen, is het echter noodzakelijk om niet uitsluitend door een coronaglas naar de wereldgebeurtenissen te kijken. Een blik op het IPPNW-rapport (11) “Body Count”, waarin het aantal slachtoffers van de zogenaamde “war on terror” wordt gedocumenteerd, laat duidelijk zien

Oorlogen in de wereld vormen een aanzienlijk groter gevaar voor het leven en de ledematen dan een coronavirus.

Bronnen: