Een commentaar van Ernst Wolff.
De wereld heeft een historisch keerpunt bereikt met de crash van de financiële markten in maart/april 2020. Na de ineenstorting van de olieprijs als gevolg van de beginnende recessie kon het wereldwijde financiële systeem alleen worden gered door de grootste geldhoeveelheid tot nu toe te creëren en de belangrijkste rentetarieven tot nul of bijna nul te verlagen.
Met andere woorden, voor de volgende crash zouden nog grotere bedragen moeten worden geïnvesteerd en de rentetarieven moeten worden verlaagd tot een negatief niveau om het systeem nieuw leven in te blazen. Maar aangezien we al te maken hebben met de grootste zeepbellen ooit op de aandelen-, obligatie- en vastgoedmarkten, zouden deze zeker barsten en het systeem voorgoed doen instorten. Verlagingen van de rente in het mingebied zouden daarentegen het zekere einde betekenen van de banksector en daarmee van de traditionele kernactiviteiten van de banken.
Beide opties zijn dus geen optie meer. Maar dat is nog niet het hele dilemma waar de verantwoordelijken nu voor staan. Daarnaast zijn er de gevolgen van de lockdown, d.w.z. ontslagen, faillissementen van bedrijven en een exponentiële groei van de toch al ondraaglijke schuldenlast, alsmede de snel voortschrijdende digitalisering, die steeds meer banen in steeds kortere tijd teniet doet.
De op handen zijnde historische ineenstorting van de arbeidsmarkt zal dus leiden tot een ongekende ineenstorting van de vraag en zal de regeringen dwingen ervoor te zorgen dat mensen die hun baan verliezen, toch blijven consumeren. Omdat de overheidskas leeg is, kan dit echter niet meer op de traditionele manier gebeuren, dat wil zeggen door werkloosheidsuitkeringen en sociale voorzieningen uit de nationale begroting te betalen, maar alleen door het creëren van nieuw geld door de centrale banken.
Dit is precies waar het op dit moment belangrijkste project van de financiële sector in het geding is, een project dat in hoog tempo wordt doorgedrukt en dat nauwelijks wordt opgemerkt door het publiek: De creatie van digitaal centralebankgeld.
Het plan is als volgt: Het traditionele banksysteem, dat niet meer kan functioneren onder de veranderende omstandigheden, radicaal transformeren. Depositohandel en kredietverlening door commerciële banken worden volledig afgeschaft en in plaats van de gebruikelijke betaal-, kapitaal- of spaarrekeningen krijgt elke burger slechts één rekening bij de centrale bank.
Lonen en salarissen worden op deze rekening gestort, er worden automatisch belastingen op ingehouden en er worden boetes ingehouden in geval van overtreding van de wet. Rekeninghouders zullen alleen via deze rekening betalingen kunnen doen. Alle transacties zullen dus transparant en begrijpelijk worden, en dit is de meest uitgebreide staatscontrole die de staat ooit op de burgers heeft uitgeoefend.
Natuurlijk zou een dergelijk project op veel weerstand stuiten bij de meerderheid van de bevolking. Om dit te verhelpen hebben de politici de centrale banken echter al een steil ontwerp voorgelegd: De gevolgen van de lockdown en alle maatregelen die zogenaamd zijn genomen om de pandemie in te dammen, maken het mogelijk om de lawine van bedrijfsstoringen en massaontslagen uit te roepen tot een pandemische “corona-crisis”, waaraan niet de politiek, maar een ziekte ten grondslag ligt.
Dit opent de historische kans om de digitale centrale bankvaluta via de achterdeur te introduceren: Politici zouden kunnen doen alsof ze het lijden van de bevolking, veroorzaakt door massale werkloosheid en verarming, willen verlichten met behulp van de centrale banken door middel van het “onvoorwaardelijke basisinkomen” in de vorm van centralebankgeld – en het creëren van een rekening laten lijken op een daad van humanitaire hulp.
Of dit daadwerkelijk zal gebeuren, kan op dit moment niet worden gezegd. Het enige dat zeker is, is dat het huidige monetaire systeem ten einde is en dat er geen realistische mogelijkheid is om het kunstmatig in leven te houden naast het digitale geld van de centrale bank.
Digitaal centralebankgeld zou echter ook geen permanente oplossing zijn, want als het eenmaal in de reële economie is aangekomen, zou het de prijzen opdrijven en direct leiden tot een snel stijgende inflatie. Het is dus eigenlijk gewoon een andere manier om de problemen uit te stellen zonder ze op te lossen.
Het zogenaamd “onvoorwaardelijke” basisinkomen, ook al wordt het door veel goedbedoelende mensen geëist, is zeker geen sociale vooruitgang, maar in feite een gevaarlijke valkuil waaruit het bijna onmogelijk zal zijn te ontsnappen: Als de meerderheid erin valt, zal zij na de drastische democratische beperkingen van de afgelopen maanden ook worden beroofd van haar belangrijkste vrijheid, namelijk haar persoonlijke soevereiniteit over haar eigen financiën.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: Peshkova / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)