Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Principiële vragen zijn niet aan de orde

Principiële vragen zijn niet aan de orde

Veröffentlicht am: 10. Februar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Hoe door de media gegenereerde pseudo-affectie afleidt van menselijke basiswaarden.

Een commentaar van Christiane Borowy.

Coronavirus, verkiezingen in Thüringen, Julian Assange zit in de gevangenis, Markus Lanz maakt slechte televisie – de verslaggeving van de laatste dagen heeft niet meer te bieden thematisch. In elk medium worden dezelfde paar onderwerpen en nieuwsuitzendingen herkauwd. Emoties worden verondersteld te worden aangewakkerd, maar echte empathie en het stellen van fundamentele maatschappelijk relevante vragen worden eenvoudigweg genegeerd. De essentiële vragen worden niet op tafel gelegd, want men zit immers al “aan de pols van de tijd”.

De slijtage van de nieuwswaarde treedt al op bij het bestuderen van de krantenkoppen. Wie is er nog ernstig verbaasd over het feit dat er bij de verkiezingen voorlopige afspraken worden gemaakt om aan de macht te komen? Is er iemand verbaasd dat er problemen zijn als iemand zich niet aan deze richtlijnen houdt? Wie is er nu nog verbaasd dat er altijd griepvirussen, resistente kiemen of nieuwe beschavingsziekten zijn? Welke geïnformeerde persoon is eigenlijk verbaasd dat Julian Assange in de gevangenis zit en dat zowel zijn leven als de persvrijheid in gevaar zijn?

We worden dus mooi gesust in pseudo-affectie, en voor we het weten zijn we niet langer verontwaardigd dat de menselijke basiswaarden in deze mediamist verbleken.

Er leek enige hoop te zijn. Op 06.02.2020 deed de Tagesschau (1) in het begin van de avond verslag van een oproep tot vrijlating van Julian Assange, geïnitieerd door o.a. de journalist Günter Wallraff, waar 130 kunstenaars, journalisten en Sigmar Gabriel zich bij aansloten. Er wordt verwezen naar de speciale VN-rapporteur Nils Melzer, die enige tijd geleden officieel heeft bevestigd dat de algemene toestand van Assange zo slecht is dat zijn leven wordt bedreigd en dat hij tekenen van psychologische marteling vertoont.

Dit is natuurlijk een grote verrassing, want niet eerder dan dat de belangrijkste media merken dat het om persvrijheid gaat, zijn er voor Assange bijna 8 jaar voorbijgegaan zonder vrijheid en frisse lucht. Het onderwerp Assange en de persvrijheid is van de mainstream mediatafel geveegd totdat Assange door een speciale VN-rapporteur, door Assange’s ouders, vrienden en de zogenaamde “alternatieve media” tot halfdood werd verklaard, om vervolgens “zeer informatief” te rapporteren, maar de helft ervan weg te laten dat Assange een jaar lang in de gevangenis in Belmarsh heeft gezeten. De indruk ontstaat: dat is nog niet zo lang geleden en wij, de media, staan in de voorhoede van de berichtgeving. Wat een enorme hypocrisie!

Sigmar Gabriel is een van de ondertekenaars van de prominente campagne. Hij ziet de rechtszekerheid als een gevaar. Maar Gabriel heeft het over iets over de Britse wet, volgens welke men moet handelen. Assange moet het basisrecht krijgen om zich voor te bereiden op zijn verdediging. Dat werd niet gegeven. Is dat het probleem met Assange? Ik begrijp het.

Welke juridische absurditeiten in de hele zaak zouden moeten worden onderzocht, wordt niet eens genoemd. Hoe het zelfs kan dat de VS de uitlevering van een Australische burger eist, is niet interessant. Integendeel, het verslag zit vol met hiaten en herkauwt het gemeenschappelijke verhaal over de zaak-Assange, waardoor de indruk wordt gewekt dat Assange in 2012 naar de Ecuadoriaanse ambassade is gevlucht uit angst voor juridische gevolgen voor het verraden van militaire geheimen, en er wordt onmiddellijk gemeld dat er destijds een Zweeds arrestatiebevel voor verkrachting tegen hem is uitgevaardigd. Geen enkele lettergreep vermeldt dat de Zweedse procedure tegen hem al twee keer moest worden stopgezet.

Assange heeft geholpen om informatie te publiceren die hij zelf heeft ontvangen. Dit wordt genegeerd. Ook de basisvraag: “Waar gaat Assange’s zaak eigenlijk over?” Er wordt niet eens op gezinspeeld. In het twee minuten durende verslag kan de kijker helemaal niet begrijpen waar de inhoud over gaat. Het is alleen bedoeld om de indruk te wekken dat de politiek en de media tegen marteling zijn en dat men strijdt voor het behoud van de grondrechten. Immers, VN Special Rapporteur Nils Melzer neemt het woord en wijst erop dat het onwaarschijnlijk is dat Assange een eerlijk proces zal krijgen in de VS. De veel voorkomende vertelling “Assange is een ietwat louche crimineel figuur” wordt niet aangeroerd. Integendeel, Gabriel wijst er expliciet en gênant op dat hij niet “Assange een blanco cheque wil schrijven”.

Wat verdwijnt in de nevel van deze mediamistkaars is dat het geval van Assange de gegeven relaties van macht en overheersing fundamenteel ter discussie stelt. Wat Assange heeft gedaan is het aan de kaak stellen van wetsovertredingen door regeringen, bijvoorbeeld door het publiceren van de video “collatorale moord”, die oorlogsmisdaden aan het licht brengt. Blijkbaar moet dit onder geen beding worden besproken. De grootste rechtsonzekerheid is immers dat degenen die oorlogsmisdaden plegen, volledig ongedeerd blijven door het gerechtelijk apparaat. De olifant is in de kamer.

Maar dit geval is niet het enige dat laat zien dat de media helemaal niet geïnteresseerd zijn in het ophelderen en stellen van de fundamentele vragen. De “politieke aardbeving” die naar verluidt door de verkiezingen in Thüringen is veroorzaakt, is een ander voorbeeld.

Merkel noemt de verkiezing van Kemmerich een “onvergeeflijke gebeurtenis” was de kop in de Süddeutsche Zeitung op 06.02.2020 (3). Merkel heeft het in Zuid-Afrika zelfs over een FDP-man die met de stemmen van CDU en AfD in het ministerieel bureau wordt benoemd. Nou, nou, nou. Een schandaal. Iemand speelde niet volgens de regels en wilde macht en eender welke prijs. Wat is daar zo bijzonder aan? Dat maakt deel uit van de dagelijkse politiek. Maar de Kanselier is woedend. Excuseer me? Sinds wanneer staat deze kwestie op de politieke agenda? Dat een gekozen politicus nu gedwongen moet worden af te treden, en hoe dat heeft kunnen gebeuren, is in de media geen vraag.

De fundamentele vraag in hoeverre verkiezingen werkelijk de politieke wil van het volk weerspiegelen of hoe democratisch de politiek werkelijk is, wordt eenvoudigweg niet gesteld. Het is blijkbaar irrelevant dat er iets fundamenteel mis is met de politiek. Dat zou inderdaad aanleiding geven tot verontwaardiging. Maar waar is de kanselier precies boos over? Waarom is er een “schokgolf” die het politieke landschap zou schudden omdat het stemgedrag van de CDU in Thüringen niet werd gecoördineerd met de partijleider. Waardoor moet ik als burger zo beïnvloed worden?

Wat doet de Kanselier eigenlijk in Zuid-Afrika? Deze vraag wordt in ieder geval minimaal behandeld, maar wat Duitsland en de “geselecteerde economische delegatie” te maken hebben met het feit dat Afrika “de directe weg naar de productie van groene energie” kan inslaan, blijft vaag.

Wat wilde Annegret Kramp-Karrenbauer nog meer bereiken op de achtergrond? Ze was geërgerd, zo wordt gemeld, dat ze had voorspeld en gewaarschuwd om een FDP-kandidaat te plaatsen. Ze pleit voor nieuwe verkiezingen, de “prijs ervoor is hoog” wordt in de Tagesschau gemeld op de ochtend van 07.02.2020. Daarom zal zij zich in eerste instantie uitspreken tegen nieuwe verkiezingen. Er wordt opgeroepen tot leiderschap, vanuit de “ernst van de situatie”, vanuit het “bolwerk tegen rechts”, en men vermoedt zelfs dat Kramp-Karrenbauer “dit niet zal overleven” als ze er niet in slaagt om politieke druk uit te oefenen, zodat de politieke omstandigheden in Thüringen weer “duidelijk” zijn. Wat een kramp.

Een andere vraag die de media zich met het oog op het “schandaal” in Thüringen zouden kunnen stellen is of de democratie fundamenteel in gevaar is en hoe dit probleem zou kunnen worden opgelost, maar ze maken liever een luid gebrul in de media dat alles zo slecht is omdat niemand in Thüringen de waarschuwingen van Kramp-Karrenbauer heeft opgevolgd. Nou, nou.

Het is belangrijk om je bij elk actueel verslag af te vragen: Wat wordt er niet gevraagd? Wat staat er niet in het verslag? Zo kom je bij de essentiële vragen die gesteld moeten worden.

In het geval van het coronavirus zou men zich bijvoorbeeld kunnen afvragen of en wie er baat heeft bij deze ziekte, of er connecties zijn met militaire technologie en waarom dergelijke vragen in de media onmiddellijk als “absurde samenzweringstheorieën” worden belasterd, zodat niemand het aandurft om vragen te stellen.

In een programma met Markus Lanz op 04.02.2020 wijst de sociaal psycholoog Harald Welzer er in verband met de vraag naar sociale rechtvaardigheid in de voedselprijzen op dat bij bepaalde politieke kwesties die politici en de media bereiken, het lijkt alsof de fundamentele vraag naar sociale rechtvaardigheid wordt gesteld. In werkelijkheid ligt de sociale kwestie echter nauwelijks op tafel. Waarom kan het zijn dat in een van de rijkste samenlevingen veel mensen zich geen goed voedsel of andere elementaire zaken kunnen veroorloven? Wie in Berlijn of andere grote steden met de metro of de voorstadstrein reist, krijgt een levendige indruk van de stand van zaken op het gebied van sociale rechtvaardigheid in dit land. Waarom slaagt een rijke samenleving er niet in om ervoor te zorgen dat al haar leden een goed leven kunnen leiden?

Welzer maakt het antwoord duidelijk (6): Deze fundamentele vragen worden in de politiek of in de media helemaal niet gesteld. Welzer ziet dit vooral als een “cultureel probleem”. De samenleving moet radicaal heroverwogen worden. Maar noch de media, noch de politiek hebben hier belang bij.

De journalist Jürgen Todenhöfer brengt het probleem naar voren in de titel van zijn boek “Die große Hypocrisy. Hoe de politiek en de media onze waarden verraden” (7).

De hier geanalyseerde fragmenten uit de actuele media-aandacht bewijzen dat Welzer en Todenhöfer gelijk hebben. De fundamentele waarden zoals sociale rechtvaardigheid, vrede, democratie, vrijheid van meningsuiting en pers staan blijkbaar alleen op de agenda van de media en de politiek en worden dus verraden en verkocht.

Bronnen: