Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Schandaal over neppe chemische wapenaanvallen in Syrië

Schandaal over neppe chemische wapenaanvallen in Syrië

Veröffentlicht am: 23. Dezember 2019 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een commentaar van Rainer Rupp.

De geloofwaardigheid van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW) is verdwenen. Deze dagelijkse dosis gaat over vervalste en gemanipuleerde OPCW-rapporten, de medewerking van withelmterroristen, liegende media en VS-NAVO-krijgsheren, en het verzet van een eenzame Amerikaanse journalist.

Het is zeker geen nieuws voor aandachtige waarnemers dat de neppe chemische wapenoperaties tegen de bevolking in Syrische dorpen door de Values West werden gebruikt als oorlogspropaganda tegen de legitieme regering in Syrië. De lokale handlangers van het Westen in deze perfide aanvallen onder valse vlaggen waren en zijn de “Witte Helmen” gemaskerd als civiele helpers, nauw verbonden met de lokale islamitische terroristische groeperingen.

De kwaadwillige interactie tussen de terroristen van de Witte Helm, de westerse inlichtingendiensten, het management van de Wereldorganisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW) en de westerse regeringen is nu feilloos gedocumenteerd door Wikileaks, dankzij enkele klokkenluiders van binnen de OPCW, in combinatie met recente publicaties van officiële OPCW-documenten. Op dit punt willen we ook Julian Assange bedanken, de oprichter van WikiLeaks, die volgens een VN-verslag momenteel in een Britse gevangenis wordt gemarteld ondanks wereldwijde protesten voor zijn onderwijswerk.

De zaak in kwestie, die dateert van 2018, betreft het onderzoek naar de bijzonder brute aanval met chemische wapens tegen de bevolking van het Syrische dorp Douma, die ook door de Witte Helmen is nagemaakt. Volgens de beschrijving van de CW-aanval die door de Witte Helmen werd gegeven en in het Westen als officiële versie werd verspreid, zouden er onder de slachtoffers in het door terroristen bezette dorp een bijzonder groot aantal kinderen zijn geweest, die naar verluidt op een verschrikkelijke manier zouden zijn gestikt. Deze gruwelijke, maar slechts gesimuleerde, daad werd op grote schaal verspreid in het Westen, ook in Duitsland, door politici en de media, met als doel de publieke opinie wakker te schudden en zo hun eigen regeringen legitimiteit te geven voor de escalatie van hun oorlog tegen Syrië.

Ondanks de twijfels over de achtergrond van de daad, die toen al begon op te duiken, waaraan het slechte optreden van de vermeende helpende “withelm-terroristen” bijdroeg, namen de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en enkele andere NAVO-landen de CW-aanval onder valse vlag als aanleiding voor luchtaanvallen op doelen van de legitieme regering van president Assad. Alleen de aanwezigheid van Rusland in Syrië heeft voorkomen dat de oorlog zich verspreidde.

Tegelijkertijd gaf het Westen, inclusief Rusland, de Duitse regering de schuld van de vermeende chemische wapenaanval op Douma door de Syrische regering. Zo was minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas enthousiast dat het nu nodig was om de druk op Moskou te handhaven. Rusland had tot nu toe de mogelijkheden om op internationaal niveau de zaken te herzien en de verantwoordelijkheden vast te stellen, verhinderd. “Het kan zo niet doorgaan”, werd Maas geciteerd door de SZ (1).

Ondertussen werden de “witte helm” terroristen internationaal nog meer gevierd als redders in nood. Dit, hoewel Douma verre van hun eerste neppe chemische wapenaanval was. Bij een van deze valse CW-aanvallen werd een kind aantoonbaar gedood door een withelmterrorist, en waarschijnlijk was het niet de eerste of de laatste. In het onderhavige geval had de Zweedse Medische Vereniging in 2015 alarm geslagen op basis van video- en filmmateriaal dat door de withelmen zelf op het internet was geplaatst als bewijs van hun goede werk.

In een van de video’s is te zien hoe een witte helm een kleine jongen meerdere malen in het hart stak met een grote injectie van adrenaline. Volgens de Zweedse artsen is het kind, dat duidelijk al verdoofd was, daarbij hoogstwaarschijnlijk gedood. Bovendien wezen de Zweden erop dat dit alles alleen werd gedaan voor de videoshow, omdat de “behandelende” Whitehelm Killer het kind geen druppel van de inhoud van de adrenaline-injectie had gegeven. De injectie was alleen maar vervalst.

Voor dit en hun vele andere wandaden zijn de Witte Helmen vele malen geëerd en hebben ze prijzen en geldbedragen ontvangen, ook van de Duitse regering in Berlijn, waar de Witte Helmen vandaag de dag nog steeds als eremensen worden verdedigd. —-Hier is het oude spreekwoord: “Gelijken en gelijken houden ervan om zich aan te sluiten”.

Op KenFM werden in een uitstekend artikel uit 2018, getiteld: “De leugens van de macht”, de activiteiten van de criminele organisatie van de Witte Helm aan het licht gebracht, geanalyseerd en gedocumenteerd met gedetailleerde referenties. Er is ook een link naar de video van de bovengenoemde moord op het jongetje. De tekst van deze gruweldaad zegt letterlijk

“Hoewel het bewijs duidelijk en begrijpelijk was, zelfs voor leken gezien het videomateriaal, probeerde de Duitse regering de Zweedse Medische Vereniging, die de kindermoord openbaar maakte, in diskrediet te brengen. Zelfs daarvoor had ARD geweigerd om de moord te melden, ondanks dat hij het wist.”

En dit brengt ons bij een van de belangrijkste problemen, namelijk de pers, die als “kwaliteitsmedia” zichzelf opvoedt en die in feite slechts een propaganda-orgaan van de oorlogszuchtigen is. De interessante vraag is, wat gebeurt er als ze gevangen zitten in een bijzonder grote leugen; – als het bekend wordt,- zoals nu het geval is met Douma, dat ze tegen beter weten in een situatie waar oorlog of vrede op het spel stond, ten onrechte, onvolledig of totaal verdraaid hebben gerapporteerd?

Het antwoord is: Ze gaan ondergronds. De redactie negeert gewoon de nieuwe feiten en gaat door alsof er niets is gebeurd. En de meeste redacteuren van de pers gaan gewoon mee en doen wat hen gezegd wordt. Het achterhouden van onaangename feiten is ook een leugen, vandaar dat de term “leugenpers” hier heel gerechtvaardigd lijkt.

Maar zelfs kritische journalisten in de bedrijfs- en overheidsmedia hebben nauwelijks iets te zeggen. Als iemand onder de journalisten het sprookje van de vrijheid van meningsuiting toch serieus neemt, loopt hij het risico te eindigen als de satiricus Uwe Steimle die onlangs door de MDR werd ontslagen om slappe redenen.

Er wordt geschat dat er tegenwoordig op het gebied van politieke public relations zes pr-deskundigen en spindoctors zijn voor elke verslaggever, die de kunst van het verdraaien van de feiten kennen. Als men er realistisch gezien van uitgaat dat de meeste journalisten in de bedrijfs- en staatsmedia sowieso maar papegaaien wat anderen al voor hen hebben opgekauwd, dan komt men waarschijnlijk uit op een verhouding van 100 op 1 tussen professionele leugenaars en echte verslaggevers. Het verhaal van Tareq Haddad, die jarenlang voor het Amerikaanse nieuwsmagazine Newsweek werkte, laat zien hoe een van deze weinige overgebleven, echte Amerikaanse verslaggevers het deed nadat de Douma-zwendel aan het licht kwam.

Maar eerst kijken we even naar de laatste ontwikkelingen rond de Fake CW aanval in Douma. Dankzij de klokkenluiders had de eerste informatie van de OPCW begin dit jaar al het publiek bereikt. Hieruit bleek dat de leiding van de OPCW de rapporten van haar eigen onderzoekscommissie, die zij na het chemische incident in april 2018 naar Douma in Syrië had gestuurd, had genegeerd en gemanipuleerd. De bevindingen van de eigen deskundigen van de OPCW die ter plaatse door de OPCW naar Syrië zijn gestuurd, waren namelijk in tegenspraak met de politieke richting die een machtig trans-Atlantisch lid van de organisatie achter de schermen aan de leiding van de OPWC had gegeven om een basis te leggen voor een oorlog tegen Syrië.

Het management van de OPCW heeft de technische, chemische en medische analyse van haar eigen specialisten bewust genegeerd. De OPCW-specialisten hadden de Syrische regering namelijk vrijgesproken van de beschuldigingen dat zij zo’n 40 mensen in Douma hadden vergiftigd door naar verluidt chloorbussen uit een helikopter te laten vallen.

Wetenschappelijk personeel van de OPCW had tijdens onderzoeken ter plaatse in Douma ontdekt dat

a) de vermeende bus gevuld met chloorgas – niet zoals de withelm-terroristen beweren – had door een helikopter van grote hoogte kunnen worden gedropt. De bus had het dak van een huis geraakt en was in een ijzeren gewapend betonnen plafond gedrongen om vervolgens in een kamer op een bed te belanden. Een tweede was op straat gevallen. De deskundigen concludeerden dat de bus, die onder hoge druk stond, ofwel van het betonnen plafond moest zijn gestuiterd, ofwel opengebarsten moest zijn, ofwel veel ernstiger beschadigd moest zijn. In feite had de bus slechts enkele krassen, waardoor de specialisten concludeerden dat de bus met de hand naar de locatie was gebracht. Ze kwamen tot dezelfde conclusie voor het tweede blik.

b) De sporen van gechloreerde organische chemische stoffen die op de vermeende plaats delict in Douma werden aangetroffen, waren zeer klein en niet hoger dan het normale niveau dat overal werd aangetroffen. Daarom was het oordeel dat het zeer onwaarschijnlijk was dat – zoals beweerd – een chloorgasaanval had plaatsgevonden.

c) De medisch specialisten van de OPCW waren van mening dat de symptomen van de slachtoffers, zoals die te zien waren op verschillende video’s ten tijde van het incident, in het geheel niet strookten met de dood door inademing van chloor.

Dit alles was kort na het Douma-incident bekend over het gebruik van valse chemische wapens. Maar onze oorlogsstokers in de politiek en de kwaliteitsmedia lieten geen enkel spoor van twijfel achter in de presentatie van de criminele witte helmen, omdat het in hun script paste voor de geplande, volgende gewelddadige regimewisseling in Damascus.

Hoewel twee klokkenluiders van de OPCW, beiden zeer gerespecteerde specialisten in chemische wapens en met tientallen jaren ervaring, enkele maanden geleden in Brussel een persconferentie over dit onderwerp hadden gegeven, hebben onze kwaliteitsmedia dit schandalige verhaal met hand en tand genegeerd. Zelfs nadat WikiLeaks nu voor de tweede keer verdere documenten van de OPCW heeft gepubliceerd die de fraude bewijzen, is de houding van de kwaliteitsleugenmedia niet veranderd.

Zelfs het gedrocht dat het management van de OPCW als voorwendsel heeft gebruikt om de resultaten van het onderzoek van hun eigen wetenschappers te laten verdwijnen, lijkt de aanwezigen niet te storen. Dit omvat de documenten die door WikiLeaks aan het licht zijn gebracht, volgens welke onder druk van “één land” – waarschijnlijk de VS – een heel ander OPCW-rapport is gepubliceerd, geschreven door een team dat nog nooit in Syrië was geweest, laat staan op de plaats van het misdrijf in Douma.

Het toen officieel gepubliceerde OPCW-rapport deed het lijken alsof de Syrische regering verantwoordelijk was voor de chemische aanval. Een twintigtal andere OPCW-inspecteurs hebben sindsdien echter intern geprotesteerd tegen hun management.

Laten we tegen deze achtergrond nu eens kijken hoe de bovengenoemde Newsweek-journalist Tareq Haddad hiermee omging en waarom hij ontslag nam nadat zijn nieuwsmagazine zijn bericht over de manipulaties in het centrum van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens niet had gepubliceerd.

In een uitgebreid artikel op zijn homepage (3) beschrijft Haddad hoe hij in de loop der jaren het officiële, leugenachtige westerse verhaal over de vermeende burgeroorlog in Syrië steeds kritischer heeft gevolgd. Tot slot, terwijl hij een ander verhaal onderzocht, kwam hij “steeds meer bewijs tegen dat de door de VN gesponsorde organisatie voor onderzoek naar het gebruik van chemische wapens, de OPCW, een gemanipuleerd rapport had gepubliceerd over een vermeende chemische aanval in de Syrische Douma in 2018”.

Hij gaat verder met te zeggen dat, nadat de bekende verslaggever Peter Hitchens een rapport publiceerde in de “Mail on Sunday” (4) waarin een interne brief van een OPWC wetenschapper werd besproken, Haddad geloofd dat er nu “meer dan genoeg bewijs was om het verhaal in Newsweek te publiceren”. Dit geval was “verergerd” nadat de inhoud van de genoemde brief “niet alleen door het persbureau Reuters was bevestigd, maar ook door de voormalige directeur-generaal van de OPCW, Dr. Jose Bustani”, volgens Haddad (5). Voor hem was het nu duidelijk dat “de waarheid moest worden verteld”. Ik was niet bereid om me terug te trekken,” zei Haddad op zijn homepage. En dat was het begin van de problemen voor Haddad.

Vervolgens was Haddad verbaasd over hoe zijn Newsweek-editor “Alfred” reageerde nadat hij voorstelde om over het OPCW Douma-schandaal te schrijven. Alfred nam hem onmiddellijk onder zijn hoede en dicteerde de grote lijnen van de manier waarop hij zijn verslag moest schrijven, met inbegrip van de titel en de ondertitels. Dit was echter niet ongebruikelijk in moeilijke situaties, zei Haddad.

Een opmerking is hier op zijn plaats, want serieuze rapportage of analyse is eenvoudigweg onmogelijk in een politiek gemotiveerde, voorspelde uitkomst. In de loop van het onderzoek komen steeds nieuwe perspectieven op de geschiedenis naar voren. Hoe moet een onderzoeksjournalist verslag doen van iets nieuws als zijn verslag en de richting ervan hem van tevoren worden gedicteerd? Hoewel het streven naar vrijheid van meningsuiting en persvrijheid nog steeds op papier staat, is het lange tijd niet in praktijk gebracht. Dit is wat Haddad ervaart als hij zijn volgende stap zet, wanneer hij zich realiseert dat zijn Newsweek magazine ook wordt aangestuurd en gecontroleerd door externe krachten, vooral als het gaat om gevoelige politieke situaties en hoe daar verslag van uit te brengen. Bij Newsweek – zegt Haddad – lag deze externe controle bij Dimi Reider, de redacteur die verantwoordelijk is voor “buitenlands beleid”.

Meer in Haddad’s originele geluid:

“Ik keek naar het CV van Dimi Reider en voelde me vereerd om samen te werken met een journalist die zo ervaren is in het buitenlands beleid. Ik had echt gehoopt om een nauwere band met hem te ontwikkelen.”

“Ik was daarom des te meer in de war toen hij botweg weigerde de openbaringen van de OPCW te publiceren. Elke redacteur zou zich toch wel realiseren dat dit verhaal zijn geld waard is, dat het groots is. Natuurlijk begreep ik dat de implicaties van dit artikel aanzienlijk zouden zijn en niet gemakkelijk te melden, maar het was het sterkste bewijs van de leugens over Syrië tot nu toe, – maar de geschoolde mensen zagen dit toch aankomen? En de bewijslast groeide van dag tot dag.”

“Maar nee. Uit de reacties die ik kreeg bleek dat niemand een rapport wilde over deze openbaringen van de OPWC, hoe sterk het bewijs ook leek te zijn. Dimi Reider was gewoon blij te kunnen blijven vertrouwen op Bellingcat, een duidelijk dubieuze organisatie, in plaats van zijn eigen journalisten, die meer dan capabel zijn om hun eigen onderzoek te doen, hun werk te laten doen”.

“Het was dit besef dat me ertoe aanzette Dimi te ondervragen. En toen ik wat dieper graafde, … bleek dat Dimi Reider een wezen is dat is opgeleid door de Raad van Buitenlandse Betrekkingen, de Wall Street denktank, en de oprichter en redacteur was van een tijdschrift dat wordt gefinancierd door het Rockefeller Brother’s Fund. Hij is lid van de Insiders Club.”

Uiteindelijk komt Haddad tot de conclusie

“Dit belangenconflict is misschien bekend bij andere journalisten in de sector, maar ik kan alleen maar herhalen: “Dit is voor mij onaanvaardbaar.

“De Amerikaanse regering heeft een vuile alliantie gesloten met degenen die het meest profiteren van de oorlog en rekt haar tentakels uit naar alle delen van de media. Fraudeurs met banden met het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zitten overal ter wereld op nieuwsbureaus. Zelfs redacteuren die geen duidelijke connecties hebben met de “club” van de heersende klasse hebben niets gedaan om deze ontwikkeling te stoppen. Samen filteren ze uit het nieuws wat wel en niet gemeld kan worden. Ongemakkelijke verhalen zijn volledig geblokkeerd. Als gevolg daarvan sterft de journalistiek snel uit. Amerika gaat bergafwaarts omdat het de waarheid ontbeert.”

Met deze woorden sprak Haddad de waarheid. En daarom zal hij nooit meer werken in een redactiekamer van een westers “kwaliteitsmedium”. Want daar is het tegenovergestelde nodig, de kunst van de propaganda, van het bedriegen, van het verdraaien en weglaten van belangrijke informatie. Des te meer is het aan de alternatieve media om deze lacunes tegen te gaan en op te vullen. In die zin, gelukkige feestdagen en een gelukkig nieuw jaar.

Bronnen:+++

+++

Beeldbron: STRINGER Image/ Shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over de ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.