Staat en natie op de klif van “Creatieve Vernietiging”? | Door Hermann Ploppa

Een commentaar van Hermann Ploppa.

Steeds weer horen we in de reguliere media dat we moeten oppassen voor “nationalisme”. Nationalisme is een zeer kwaadaardige pornografische term, waarbij we onze sensoren en tentakels onmiddellijk moeten intrekken en alleen maar kunnen mompelen: “Apage Satanas!”. Dit vereist echter dat we alle historische basiskennis onmiddellijk en onvoorwaardelijk overboord gooien.

Ten eerste: Natie en staat zijn neutrale begrippen. Op zich niet kwaadaardiger dan water: men kan natuurlijk de dorst met water lessen. Maar je kunt er ook in verdrinken. Met andere woorden: in de tijd van Martin Luther was er helemaal geen natiestaat. Zijn regent, keizer Karel de Vijfde, moest het hele jaar door aan zijn enorme rijk sleutelen om de regionale vorsten gelukkig te houden met geschenken. Alleen Lodewijk de Veertiende van Frankrijk slaagde erin de prinsen te onderwerpen en te integreren in een solid state apparaat, zodat Lodewijk kon zeggen “De staat is mij! De prinsen die nu ondergeschikt waren, waren vereerd om de koning ‘s morgens met hun sokken en rokken te presenteren als ze die aantrokken. Maar al kleinzoon Lodewijk de Zestiende verloor zijn hoofd aan de guillotine van de Franse Revolutie. Want ondertussen waren de burgers zo sterk geworden dat ze de staat hebben overgenomen. Het feit dat theoretisch alle mensen nu tot de natiestaat behoorden was een enorme motivatie. En zo kon het revolutionaire Volksleger de feodale huurlingenlegers van de oprukkende buurlanden een bittere nederlaag toebrengen. Napoleon draaide het wiel terug door zich zelfs keizer te maken. Maar hij creëerde de Napoleontische Code. Het eerste burgerlijk wetboek. Dit vervangt feodale willekeur door duidelijk omschreven juridische relaties. Toen Napoleon de Duitse gebieden op de linkeroever van de Rijn annexeerde, werd daar ook de Code Napoleon ingevoerd. Toen Napoleon later werd verdreven en het feodalisme opnieuw werd ingevoerd, bevonden de Duitsers op de linkeroever van de Rijn zich in dezelfde situatie als wij: ze wilden niet terugkeren naar het despotisme. En zoals we vandaag de dag onze hygiëne demonstraties met zoveel mogelijk plezier combineren, zo verwoorden onze voorouders zich op het Hambachfeest in 1830. Ze wilden hun rechtsstaat terug, zonder tegelijkertijd onder Franse buitenlandse heerschappij te komen. Hun eisen: Democratie, vrijheid van meningsuiting, vergadering en beweging. En bovendien nationale onafhankelijkheid. Maar dit betekende helemaal niet dat ze als komende Duitse natie boven andere volkeren en naties wilden uitstijgen. Integendeel. Gasten uit Polen, Frankrijk en andere landen namen deel en spraken hun eisen uit voor de vrijheid en de rechtsstaat. Een daarvan was Inter-Nationaal. Maar net als wij vandaag de dag met onze democratie- en constitutionele beweging, hebben onze voorouders veel moeite en stress voor hun eisen genomen. Maar op de lange termijn kregen ze beetje bij beetje wat ze vroegen. Het stabiele water holt de steen uit.

Maar toen ging er een enorme dissonantie de geschiedenis in. Want Bismarck heeft de nationale eenwording van Duitsland afgedwongen. met bloed en ijzer. In zijn zogenaamde “kleine Duitse oplossing” werd Oostenrijk eruit geschopt. In de Frans-Pruisische oorlog stierven vele duizenden soldaten en burgers aan beide zijden. Vervolgens heeft Bismarck de verslagen Franse troepen opgepimpt zodat ze de bevolking van Parijs konden afslachten, omdat de burgers van Parijs hun gemeentelijke zaken in eigen hand wilden nemen. Dit was de geboorteafwijking van de laattijdige oprichting van de Duitse natiestaat: namelijk dat deze gebaseerd was op een willekeurige afbakening van de grenzen en tot stand kwam door een criminele oorlog tegen Frankrijk. Bismarck richtte een coalitie op van grote industriële ondernemers en Oost-Albanese grootgrondbezitters, de zogenaamde “Krautjunkers”, die de rest van de bevolking domineerden. Maar een coalitie van de arbeidersbeweging, de geschoolde middenklasse en de christelijke sociale leer werd steeds sterker. Toen Bismarck een brute klassenstrijd van bovenaf wilde beginnen, had de jonge keizer Wilhelm II de moed om de icoon Bismarck in 1890 zonder aankondiging te ontslaan. Zo heeft een Duits Rijk zich doen gelden als een constitutionele monarchie. De rechtse partijen in Duitsland beschouwden hun staatssysteem als een voortzetting van het eerste Duitse Rijk. De liberalen en sociaal-democraten beschouwden zichzelf als burgers van een natie in de meer recente traditie van het Hambachfeest en de revolutie van 1848. Natie was het concept van politiek links in Duitsland.

Politiek rechts in Duitsland heeft fel gestreden tegen het begrip “natie” en is opgekomen voor het begrip “imperium”. Adolf Hitler had echter de missie om links in Duitsland te bestrijden door de twee linkse termen “socialisme” en “nationalisme” te combineren, inclusief de rode vlag. Zo werden beide termen ook na de Tweede Wereldoorlog massaal in diskrediet gebracht. In de zogenaamde totalitarisme-theorie tekenden de wijzen de feiten over het rekbed door te zeggen: socialisme en fascisme (of nationaal-socialisme) zijn hetzelfde. In het begin was het socialisme een joekel. In de loop der jaren, en meer recentelijk in toenemende mate, is de natie nu bij wijze van spreken a priori yuck. Met deze onzin wordt een verraderlijke strategie nagestreefd.

Het is in eerste instantie opvallend dat alle staten van de wereld geacht worden hun status als naties op de lange termijn op te geven – op één natie na: de Verenigde Staten van Amerika. Juist deze natie, die er min of meer in slaagt om de meest uiteenlopende immigranten aan elkaar te lassen, beroept zich op haar patriottisme met een fel en kunstmatig karakter dat ons vreemd lijkt. Zelfs de studenten moeten bij de Amerikaanse vlag zweren. Terwijl de sociale cohesie in de VS elke dag meer en meer afneemt, worden de vaderlandslievende manifestaties in het land van de onbegrensde mogelijkheden steeds schriller.

Tegelijkertijd hebben Amerikaanse geheime diensten, samen met Amerikaanse “filantropische” stichtingen, de nationale cohesie in andere landen over de hele wereld kunstmatig verstoord door middel van hun regimewisselingsmanoeuvres. Steeds weer willen landen als Cuba, Nicaragua, Indonesië, Venezuela, Congo, om maar een paar voorbeelden te noemen, hun eigen ontwikkelingsweg volgen. En telkens weer worden dergelijke pogingen tot nationale articulatie van buitenaf bloedig geblokkeerd. De socioloog Josef Schumpeter bedacht ooit de term Creative Destruction voor dit proces: intacte bestaande systemen worden bewust en zonder innerlijke noodzaak vernietigd om ze vervolgens in een ander systeem op te nemen en ondergeschikt te maken. In het wereldwijde systeem van het Amerikaanse kapitalisme zijn de vernietigde fragmenten van natiestaten slechts onthoofde organen van het grote keizerlijke apparaat.

En als je de verschillende natiestaten van dichterbij bekijkt, zul je zien dat ze zeer verschillende filosofieën nastreven. Groot-Brittannië en de Verenigde Staten van Amerika plaatsen de vrijheid van het individu en het streven naar geluk op de voorgrond. Deze landen beschouwen de vraag hoe mensen met verschillende randvoorwaarden al deze doelen kunnen bereiken als irrelevant. Iedereen moet dit zelf zien. En degenen die blijven liggen en buitengesloten worden, hebben net pech gehad. Dat toont aan dat hij de zegeningen van de maatschappij niet waardig is. De staatsfilosofie van Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk of de Scandinavische landen zegt iets duidelijk anders: om alle burgers van een land ten minste tot op zekere hoogte dezelfde mogelijkheden te geven om deel te nemen aan het sociale leven, moeten de zwakken door de gemeenschap worden gesteund. Daarom moet de economie niet alleen maar de zwakken neermaaien. Winstgerichte economieën die geld en macht vergaren, moeten alleen maar stoom afblazen waar hun bulldozers niet te veel schade aanrichten. Alle economische activiteiten die gevoelig zijn voor de Gemeenschap moeten noodzakelijkerwijs worden uitgevoerd door overheidsinstanties of coöperaties. Of door kleine en middelgrote commerciële ondernemingen, die massaal worden gesteund door gemeentelijke spaarbanken of Landesbanken. Economie door mensen voor mensen. Dit werkt al heel lang en heeft ons allen een zorgeloze jeugd en jeugd gegeven.

Al aan het eind van de jaren dertig van de vorige eeuw begon zich in de Verenigde Staten echter de stroming van het marktradicalisme, ook wel ten onrechte “neoliberalisme” genoemd, te vormen. Het meesterbrein Friedrich von Hayek leerde zijn discipelen dat staat en natie slecht zijn en moeten worden afgeschaft. Dat alleen de ontketende particuliere economie van bedrijven en kartels rijkdom kan creëren. En hij voorspelde dat het vier generaties zou duren om het marktradicalisme aan de totale macht te brengen. Zo werden in het geduldige subversieve werk door middel van discrete netwerken en touwteams de solidariteitsverenigingen van Midden-Europa versleten.

Ondertussen zitten de discipelen van Hayek in de politiek, het bedrijfsleven, de wetenschap en de media en zien zij de vernietiging van de staat en de natie als de enige weg naar verlossing. Supranationale organisaties zonder enige democratische legitimatie bevelen nu aan wat de natiestaten wel of niet moeten doen. De NAVO ontkracht de grondwettelijke geboden voor vrede. De radicale markteisen van de Europese Unie zijn in strijd met het nationale recht. De EU gelast de staten hun solidariteitsbeginsel te laten varen en publiekrechtelijke instellingen te laten functioneren als zelfvoorzienende economische ondernemingen en vervolgens met elkaar te concurreren in een meedogenloze concurrentiestrijd. Ziekenhuizen worden in rijen vernietigd omdat de EU oneerlijke regels vaststelt die op de lange termijn alleen geprivatiseerde grote ziekenhuizen een overlevingskans geven. Het vaste tarief per geval belemmert de juiste behandeling van patiënten die het dringendst hulp nodig hebben. Beheersbare kleine en middelgrote ziekenhuizen gaan verloren. Ziekenhuiszorg verdwijnt uit het gebied. Dit heeft al een letterlijk fataal effect gehad op het Corona-regime.

En zo is het op alle gebieden waar voorheen voorbeeldige zorg werd gegarandeerd. Met haar Bazel III-regelgeving heeft de Bank voor Internationale Betalingen ervoor gezorgd dat niet alleen particuliere banken aan een pijnlijke documentatieverplichting worden onderworpen. Wat heel toepasselijk is gezien de dubieuze praktijken van sommige particuliere banken, wordt ook toegepast op coöperatieve banken, die zich nooit ergens schuldig aan hebben gemaakt. Gevolg: coöperatieve banken moeten veel filialen sluiten vanwege de bureaucratische overbelasting. Maar dat was juist de charme van de Raiffeisen- en Volksbanken: dat ze in ieder geval in elke centrale gemeente door een vestiging worden vertegenwoordigd en dat hun medewerkers er voor de mensen ter plaatse zijn. Een verlies aan kwaliteit van leven voor de mensen in het land, als dat zou verdwijnen.

Begrijpt u nu waarom vooral de marktradicalen de nationale eigenaardigheden met hand en tand veroordelen? We worden van buitenaf gedwongen een volledig buitenlandse filosofie van niet-solidaire winstmaximalisatie aan te nemen, waarvan we niet op de hoogte zijn gesteld en waarvoor we ook niet om goedkeuring zijn gevraagd. Snijdend wordt men gedwongen onteigening en onbekwaamheid te accepteren, waartegen men zich massaal moet verzetten. Het is voor het welzijn van ons allemaal. Er moet een einde komen aan het leed dat ons wordt aangedaan door deze stille coup van de marktradicalen. We houden vast aan onze filosofie van solidariteit en het kan ons niet schelen dat sommige betaalde claqueurs ons daardoor als “nationalist” bestempelen. We zullen onze manier van leven herstellen. En als de ondemocratische EU-octopus ons regels wil blijven geven om onze solidariteitsstructuren te vernietigen, moeten we de terugtrekking van Duitsland uit de EU serieus in overweging nemen.

Een wereld die zo gepacificeerd en sociaal rechtvaardig is dat we geen beperkingen meer nodig hebben van natiestaten en grenzen is zeker wenselijk. Maar dit moet worden bereikt door vrije stemming van alle mensen. Maar op dit moment zijn we helaas zeer, zeer ver verwijderd van dergelijke opties. We moeten eerst onze zelfbeschikking eisen en een einde maken aan de “creatieve vernietiging” van het turbokapitalisme, dat zich heeft vermomd achter even nevelige als onrealistische formuleringen, zoals “Geen grens, geen natie”.

Het globalisme van de superrijken wil het slechte in het nationale erfgoed echt uitbuiten voor zijn eigen doeleinden: de concurrentie van staten tegen elkaar om optimale investeringsvoorwaarden te krijgen. En in de laatste consequentie militarisme, als Bismarck’s hoofdhypotheek. De goede elementen van het nationale erfgoed moeten daarentegen worden vernietigd: ons systeem van sociale zekerheid en aandacht voor de zwakkeren. Democratie en tolerantie. Ja, democratie en tolerantie. Het steeds invasievere Corona-regime versnippert de zelfbeschikking van de burgers recht voor onze ogen. Opnieuw worden we verondersteld onze basisrechten op te geven voor een onzichtbare vijand. In een daad van creatieve vernietiging worden de regels van onze burgerlijke samenleving op de vuilnisbelt van de geschiedenis weggegooid. We muteren in een onthoofd orgaan van een extreem synthetische geglobaliseerde wereld.

We moeten behoorlijk diep graven om ons recht op een zelfbepaald leven te doen gelden tegen een kliek van extreem gekke machtsmisbruikers.

Ja, er is een leven voor de dood. We moeten het gewoon willen.

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.

+++

Foto bron: Shutterstock / shuttersv

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK