Een standpunt van Anselm Lenz, redacteur van het weekblad Demokratischer Widerstand.
Nu de wind is gaan draaien en een nieuwe sterke democratische beweging in Duitsland de weg naar de toekomst wijst, is een moment van innerlijke reflectie op zijn plaats: de Duitsers gaan de weg van constitutionele vernieuwing, neutraliteit en uitgebreide referenda. Ze zullen meer democratie durven. Maar de tijd onder het Corona-regime eiste ook slachtoffers.
Sinds de grote demonstraties in Berlijn in augustus 2020 weet het land het, de wereld weet het: de Duitsers vernieuwen hun democratie van binnenuit, vanuit hun midden. Met de demonstraties tegen het Corona-regime en de afkondiging van een grondwetgevende vergadering hebben de Duitsers grote democratische tradities van de 19e en 20e eeuw overgenomen en licht geworpen op de duisternis aan het einde van het Corona-tijdperk. Dit heeft wereldwijd een positieve respons opgeleverd en heeft de democratiebewegingen in bijvoorbeeld Madrid, Parijs en Londen geïnspireerd.
Als honderdduizenden en miljoenen mensen zich democratisch in hun land verzamelen, weet iedereen dat er een nieuw tijdperk aanbreekt. De Duitsers nemen het beste van de beproefde Basiswet mee naar hun toekomst voor meer democratie; ze maken een nieuwe overeenkomst op grond van artikel 146 van de Basiswet, waarmee ze de crisis omvormen tot hun gemeenschappelijk ontwaken. De noodzaak om de democratische instellingen te herzien wordt al enige tijd gevoeld, de noodzaak van nieuwe economische kaderwetgeving zeker al meer dan tien jaar, sinds de ernstige financiële crisis van 2007.
Met hun bijeenkomsten overwint het Duitse volk ook een historisch trauma – van meet af aan gesteund door de geest van internationale vriendschap, vrede en sociaal evenwicht. De liberale revoluties in het 19e eeuwse Duitsland brachten veel verbeteringen met zich mee. Maar in de jaren 1830 en 1848 zijn de Duitsers maar halverwege gegaan.
Er is geen echte en volledige overeenstemming over vrijheid en democratie tot stand gekomen, waardoor het aan de willekeur van de bestaande autoriteiten is overgelaten. De Duitsers worden daar vandaag de dag nog steeds door getroffen; ze zijn een “laattijdige natie”, te romantisch, misschien te “verward” om echt op het bal voor de democratie te blijven, zoals bijvoorbeeld de Fransen deden met hun succesvolle Ballhaus-eed van juni 1789.
Maar in 1989 liet het volk van de DDR een ander beeld zien – en dat geldt ook voor de toenmalige staatsleiding. Toen 70.000 mensen in Leipzig en op de West-Duitse televisie de beelden lieten zien, was het duidelijk dat het regime geen toekomst zou hebben. Het gaf uiteindelijk vreedzaam op; dit kan zeker worden gewaardeerd als een humanistische prestatie, omdat alle machthebbers in de wereldgeschiedenis te allen tijde en in alle systemen terughoudend zijn om zich los te maken van leidende posities in de samenleving.
Vandaag de dag hebben we het internet en dus weet de hele wereld ervan of zal het op tijd weten, zelfs als de oude overheidsmedia het nog steeds proberen te verbergen, om valsheid in geschrifte te ontkennen: Wanneer 380.000 mensen of zelfs meer zich verzamelen in eender welke hoofdstad op aarde, zij het Rome, zij het Washington, zij het New Delhi, dan is er een historisch feit ontstaan waarachter het niet teruggaat. De Duitsers maken hun 1989 samen af, in Oost en West.
Een reden te meer om de doelstellingen van de democratiebeweging en de cohesie niet te laten aantasten. De bevolking van Duitsland wil op een open manier over de waarheid discussiëren en in referenda over alle fundamentele kwesties stemmen: Over hun eigen munt, de economische kaderwetgeving en de mogelijke neutraliteit van het land en dus de mogelijke terugtrekking uit de NAVO en de EU – en ten slotte over de uitbreiding van de democratische participatie en de instellingen zelf.
De bevolking van het democratische ontwaken in de DDR wilde het land niet wegvegen, maar een redelijke opening. Met de Gethsemane-kerk in Berlijn had het vreedzame verzet een symbolische ontmoetingsplaats, een plaats van vriendschap en een ontmoetingsplaats voor democraten. De democratiebeweging van het jaar 2020 mist tot nu toe zo’n plaats; de plaats van het heden is de demonstratie zelf, de honderden wandelingen en rally’s met inmiddels enkele miljoenen deelnemers sinds 28 maart 2020.
Op het moment van de overgang, in deze maand september, waarin de democratiebeweging een zucht van verlichting slaakt vanwege haar eigen successen, maar ook vanwege de nog te overbruggen afstand, vinden er weer tientallen grootschalige demonstraties plaats in het hele land. Dit is een moment waarop we ook kritisch moeten terugblikken op het eerste hoofdstuk, de zomer van de democratie.
Zoals velen aan den lijve hebben ondervonden, zal het ongrondwettige regime van Corona, waartegen de democratische beweging in opstand komt, een vreselijke verwoesting achterlaten, zelfs psychologisch. Van een volledig verlies van vertrouwen in onze politieke en mediakast tot folterachtige situaties en openlijke terreur.
Het begon allemaal al in maart toen de minister van Financiën van de deelstaat Hessen, Thomas Schäfer (CDU), zichzelf van het leven beroofde omdat hij de Corona-leugen niet kon steunen. Sinds de presentatie van een afscheidsbrief waarin hij duidelijk verwijst naar het Corona-noodregime, houdt zijn veronderstelde zelfmoord rechtstreeks verband met de beschavingsbreuk van het Corona-regime op het moment van de afkondiging ervan, met de schending van de grondwet en de bespotting van de wetgevende en rechterlijke macht.
Sinds 25 maart, met de afkondiging van de noodwetgeving, ontvouwt zich naast de niet geheel uitzonderlijke griepgolf een zogenaamde schaduwpandemie. Maatschappelijk werkers, leraren, psychologen en artsen berichtten er al vroeg over in het weekblad Demokratischer Widerstand en vele andere democratische media. Politieagenten en advocaten deden meteen mee.
De misdaden tegen de menselijkheid, de schending van de grondwet en de soms brutale aanvallen op de democratiebeweging vormen al een landschap van terreur en afschuw, ongeacht of men bij de beoordeling van het gevaar of de onschadelijkheid van het virus tot een meer gouvernementele beoordeling van de grieppathogeen komt of een meer orthodoxe medische kijk op de zaak heeft. De misdaden variëren van stigmatisering tot beroepsverbod, aanvallen op schoolkinderen en zelfs zwangere vrouwen.
Veel leden van de oppositie willen daarom een stichting oprichten om de misdaden van het Corona-horrorregime in een vroeg stadium aan te pakken en een centraal gedenkteken op te richten. Dit zal een centraal contact- en verzamelpunt zijn met fotoarchieven, dossierarchieven, ooggetuigenverslagen en zo uitgebreid mogelijke casestudy’s, die de komende jaren en decennia de meest essentiële en omvattende bijdrage zullen leveren aan het verwerken van de misdaden van het Corona-horrorregime.
Een verzameling van openlijke leugens en het falen van de beroepspolitiek en sommige openbare ambten zal ook professioneel worden uitgebreid. Vanuit het Centrum zullen de evidente misdaden tegen de menselijkheid en de grondwettelijke schendingen worden aangepakt vanuit een juridisch, historisch en sociaal-psychologisch standpunt ten voordele van de betrokkenen.
Het teken gaat uit naar het land en de wereld: wij van de democratische beweging zullen niemand achterlaten, niemand vergeten en worden al opgeroepen om het lot te verenigen. Een centrale gedenkplaats met een openbaar informatiecentrum op een centrale, goed zichtbare en toegankelijke locatie in het centrum van Berlijn moet worden gevuld met leven in perspectief.
Sinds Federaal President Frank-Walter Steinmeier aan het begin van vorig weekend zei dat hij een ceremonie en mogelijk ook een gedenkteken voor de virusslachtoffers wilde opzetten – waarmee hij uiteindelijk de spot drijft met de Shoah, maar ook met de 25.000 hongerende mensen wereldwijd elke dag en vooral met de slachtoffers als gevolg van zijn eigen sociale ontwrichtingsbeleid genaamd “Hartz IV” en ook met het gezondheidssysteem in het land, dat steeds slechter wordt in zijn verantwoordelijkheid – zien de democraten des te meer reden om de zaken op hun kop te zetten. In medeleven en echte steun voor degenen die daadwerkelijk aan ziektes lijden – of er zelfs aan zijn gestorven, of zelfs alleen maar door hen – gisteren, vandaag, morgen!
Er komt een stichting die de misdaden van het Corona-horrorregime en het centrale gedenkteken onderzoekt. Nu is het alleen nog de vraag welke kerk of welke organisatie de noodzakelijke bescherming zal bieden, zodat het sterke licht van de Verlichting in Duitsland een veilige, neutrale plek zal vinden om te schitteren in een werkelijk democratische toekomst.
Tot slot twee citaten van Gustav Heinemann, de meest oprechte bondspresident in de geschiedenis van onze verenigde Bondsrepubliek: “Wie niets wil veranderen, verliest ook wat hij wil behouden. – En: “Het geheim van zelfs de grote en revolutionaire acties is om de kleine stap, die ook een strategische stap is, te achterhalen door verdere stappen te zetten op weg naar een betere realiteit”.
Anselm Lenz is journalist en redacteur van het weekblad Demokratischer Widerstand (DW). Het weekblad is in zeer korte tijd uitgegroeid van een informatief pamflet over het Corona-regime tot het hoogst haalbare weekblad van de Republiek. Het wordt verspreid over het hele land door middel van persoonlijke bezorging en is afhankelijk van donaties aan IBAN DE51 1001 1001 2625 2368 69 of, bij voorkeur, als een patreon.
+++
Met dank aan de auteur voor het recht om het artikel te publiceren.
+++
Foto bron: geogif / shutterstock
+++
KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.
+++
Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/
+++
Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.
BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK
Kommentare (0)