Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Valse klimaatredding om de elites te redden

Valse klimaatredding om de elites te redden

Veröffentlicht am: 16. Dezember 2019 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een opmerking van Rainer Rupp.

Naast de stijgende wapenuitgaven voor de lopende NAVO-voorbereidingen op de oorlog tegen Rusland, zal de strijd tegen de CO2-uitstoot om zogenaamd “het klimaat te redden” de komende jaren naar verwachting ook een steeds groter deel van de begrotingsuitgaven van ons land afromen. Als gevolg daarvan zal er meer geld ontbreken dan voorheen in de sociale sectoren en ook in onderwijs, onderzoek en gezondheidszorg.

Bij gebrek aan nieuwe, economische en technologische doorbraken en met het oog op de steeds kleiner wordende financiële en industriële sectoren heeft zich in alle westerse landen een grote economische en sociale malaise verspreid. Deze brede en groeiende ontevredenheid van de massa’s, steeds meer verwoord in woorden en daden, begint de fundamenten te schudden van de heersende geld-elites en hun gekochte en betaalde experts in wetenschappelijke instituten en de pers in de media.

Vanuit het oogpunt van de heersende elites was er dus dringend behoefte aan een “hervorming” die de massa’s van de bevolking ertoe zou aanzetten om vrijwillig afstand te doen van een deel van hun toch al sterk verminderde koopkracht en deze met plezier over te dragen aan de staat voor een goed doel, zonder rellen in de straten. In deze hopeloze situatie zijn de “social engineers” en massamanipulatoren in dienst van de “elites” erin geslaagd om met de uitvinding en de PR-uitbuiting van Greta Thunberg een echte geniale slag te maken.

Met Greta hebben ze met succes de mythe van de bedreiging van al het leven op aarde door het sporenelement CO2 van het aardoppervlak verwijderd. De avontuurlijke theorie dat het menselijke deel (slechts 420 delen per miljoen delen) van het van nature aanwezige spoorelement CO2 in onze lucht een wereldwijde oververhitting zou veroorzaken, behoort eerder tot esoterie dan tot wetenschap.

Toch waren hier echte meesters aan het werk die de resultaten van tevoren konden bepalen met wetenschappelijk aangeklede, statistische goocheltrucs. Tegelijkertijd hebben deze meesters hun theorie zo flexibel vormgegeven dat ze nu elke klimatologische eigenaardigheid – of ze nu te warm, te koud, te droog, te droog, te nat of te stormachtig zijn voor hun geloofsgemeenschap – kunnen verklaren met het vermeende effect van CO2 en de opwarming van de aarde. We zijn al veel verder gekomen, of het publiek is veel kritischer geweest.

Omdat de natuur simpelweg niet wilde deelnemen zoals professor Mann en zijn “hockeyteam” hadden gepland in hun klimaatmodel dat was ontwikkeld met voodoo wiskunde en creatieve, statistische methoden, was het spook van de catastrofale, CO2-gedreven, opwarming van de aarde sinds het begin van onze nieuwe eeuw grotendeels uit de publieke perceptie verdwenen. Dit zou in het Westen abrupt veranderen, met de zeer effectieve, pseudo-religieuze openbaring van Greta Thunberg meer dan een jaar geleden. Sindsdien worden Greta en de “Fridays for Future Children”, die samen met hun ouders en leraren absoluut iets zinvols en goeds voor de wereld willen doen, luidkeels gesteund in hun misplaatste geloof in het naderende einde van de wereld in hun strijd tegen CO2 door de elites van de hoge financiële wereld en hun politici en presidenten.

Deze naïeve slachtoffers van de georkestreerde CO2-verstikkende campagne zijn zo overweldigd dat ze zelfs niet eens de schuld kunnen krijgen als ze geen andere bronnen hebben onderzocht, vooral omdat deze bronnen nu al worden aangeklaagd als “rechts”, als “AfD dichtbij” of gewoon als “klimaatnazi’s”. Als “Klimaatnazi”, die ook herhaaldelijk beledigd is, raad ik toch aan om te onderzoeken welke van de vele apocalyptische voorspellingen van klimaat- en milieurampen zich de afgelopen 80 jaar daadwerkelijk op wereldschaal hebben voorgedaan. Een goed overzicht van het slechte nieuws van gerenommeerde wetenschappers, deskundigen en politici is te vinden op de website van het Competitve Enterprise Institute (1).

Moderne doemscenario’s voorspellen al decennialang klimaat- en milieurampen. De archipel van de Malediven, bijvoorbeeld, zou minstens twee keer in de toegenomen wateroverstromingen hebben moeten wegzakken als de op CO2 gebaseerde klimaatmodellen van het zogenaamde “Intergovernmental Panel on Climate Change” (IPCC) van de VN zelfs bijna correct zouden zijn geweest. Geen van de apocalyptische voorspellingen met vervaldata tot op heden is uitgekomen.

Hieronder bekijken we een aantal geselecteerde voorbeelden uit de bovenstaande verzameling van voorspelde wereldwijde klimaattransities.

Arctische smelting, opwarming van de aarde – 0,1 (nulpunt 1)

“In Oost-Groenland smelten alle gletsjers snel”, meldde de Harrisburgse Zondagskoerier in Pennsylvania, VS, op 17 december 1939. Zonder overdrijving zou men kunnen zeggen “dat de gletsjers – net als in Noorwegen – op het punt staan om op catastrofale wijze in te storten”, citeerde de Zweedse geoloog Prof. Hans Ahlmann uit zijn rapport aan de Geografische Vereniging na zijn Arctische expeditie.

Ahlmann, een wereldautoriteit op het gebied van klimaat en gletsjers van zijn tijd, werd nog levendiger toen hij acht jaar later waarschuwde (2) voor de mogelijkheid dat “een enorme stijging van de zeespiegel als gevolg van een Arctisch klimaatverschijnsel zou kunnen leiden tot grootschalige overstromingen”. Ahlmann vervolgt: “De veranderingen in het Noordpoolgebied zijn zo ernstig dat ik hoop dat er snel een internationaal agentschap kan worden opgericht om de omstandigheden op wereldwijde basis te bestuderen.

Tot het begin van de jaren ’50 bleven verhalen over het smelten van het Noordpoolgebied in zwang: “De gletsjers van Noorwegen en Alaska zijn slechts half zo groot als 50 jaar geleden”, citeerde de Australische Cairns Post op 18 februari 1952, Dr. William Carlson, een Arctisch expert. En volgens de poolreiziger admiraal Donald McMillan in het nummer van 10 maart 1955 van Rochester Democrat and Chronicle: “Er is nu slechts zes miljoen vierkante mijl ijs in het Noordpoolgebied. Ooit waren er 12 miljoen vierkante kilometer.

De kleine koude periode van eind jaren veertig tot het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw was lang geleden begonnen.

Wereldwijde koeling

“Wetenschappers voorspellen een nieuwe ijstijd in de 21e eeuw”, rapporteerde de Boston Globe op 16 april 1970 (3). De krant citeerde milieudeskundige James Lodge, die voorspelde dat “luchtvervuiling de zon zal bedekken en een nieuwe ijstijd kan veroorzaken in het eerste derde deel van de 21e eeuw”.

Twee jaar later, in 1972, schreven twee geologen van de Brown University een brief aan president Richard Nixon (4) waarin zij meldden dat er een conferentie had plaatsgevonden waaraan “42 vooraanstaande Amerikaanse en Europese klimaatdeskundigen hadden deelgenomen”. Volgens hen “is de kans zeer reëel dat de wereldwijde klimaatdegradatie op een schaal die nog geen enkele menselijke beschaving heeft meegemaakt, zeer binnenkort werkelijkheid zal worden”. In de brief aan de Amerikaanse president staat verder: “De huidige afkoelsnelheid is zo hoog dat over ongeveer een eeuw (in de VS) gletsjertemperaturen zullen worden bereikt als de huidige afkoelsnelheid wordt gehandhaafd”.

In 1975 bereikte de hysterische golf van waarschuwingen voor de nieuwe, door de mens gecreëerde ijstijd zijn hoogtepunt in de media, hoewel de afkoelingsperiode op dat moment al voorbij was. De Washington Post (5), de British Guardian (6) en Time Magazine (7) publiceerden allemaal hun eigen speciale rapporten waarin ze voorspelden hoe de wereld zoals wij die kennen in het ijs zou bevriezen door onze zelfgemaakte klimaatfouten.

En in 1978 berichtte de New York Times (8): “Een internationaal team van specialisten op basis van acht klimaatindices is tot de conclusie gekomen dat er geen einde komt aan de afkoelingstendens van de afgelopen 30 jaar, althans op het noordelijk halfrond”.

Een jaar later, in 1979, berichtte dezelfde New Yorkse kwaliteitskrant precies het tegenovergestelde, namelijk dat het Arctische ijs zou verdwijnen als gevolg van de opwarming van de aarde. Het artikel ging verder met te zeggen: “Er is een reële kans dat sommige mensen die vandaag de dag nog in de kinderschoenen staan, een tijd zullen doormaken waarin het ijs op de Noordpool is gesmolten, wat leidt tot een snelle en mogelijk catastrofale klimaatverandering. Dit verslag is een van de eerste waarin de opwarming van de aarde expliciet wordt toegeschreven aan de uitstoot van kooldioxide (CO2) in een normaal medium.

De Chicago Tribune van Chicago daarentegen lijkt de recente verandering in de klimaatmodetrering in de richting van opwarming te hebben overgeslagen en rapporteert in 1981 nog steeds over “global cooling”(9).

Een goede samenvatting van deze koude periode werd onlangs gepubliceerd in het Duitse dagblad “Die Welt” onder de titel “Toen een nieuwe ijstijd ons 30 jaar geleden bedreigde” (10).

Arctisch smelten, opwarming van de aarde. 0,2 (nulpunt twee)

Aan het eind van de jaren tachtig domineerde de opwarming van de aarde opnieuw het klimaatdebat in de media en werd opnieuw het smelten van het poolijs op catastrofale schaal voorspeld.

“Een hooggeplaatste milieucommissaris van de Verenigde Naties, Noel Brown, zegt dat hele naties van de aardbodem gewassen zouden kunnen worden door de stijgende zeespiegel als de opwarming van de aarde tegen het jaar 2000 niet is teruggedraaid”, berichtte het Californische San Jose Mercury News op 30 juni. “Kustoverstromingen en mislukte oogsten’ zou een uittocht van ‘eco-vluchtelingen’ veroorzaken, ‘die een politieke chaos bedreigen’, zegt Brown, directeur van het kantoor in New York van het VN-milieuprogramma.

De eerste die zou verdwijnen zouden de eilandnaties zijn die slechts een paar meter boven de zeespiegel zouden verdwijnen. Met name het kleine landje van de Malediven zou snel met uitsterven worden bedreigd “door de geleidelijke stijging van de gemiddelde zeespiegel”, rapporteerde Agence France-Presse in 1988 (11 ) en merkte op dat “het einde van de Malediven en zijn bevolking sneller zou kunnen komen als, zoals voorspeld, de drinkwatervoorziening in 1992 was opgedroogd.

Maar vandaag, 31 jaar later, bloeit de economie en het leven op de Malediven. De bevolking is sinds de jaren tachtig verdubbeld en de pittoreske eilanden zijn “klaar voor een golf van nieuwe hotelopeningen”, aldus het vakblad Hotelier Maldives in 2018 (12).

Na een pauze tijdens de afkoelingsperiode is het slechte nieuws van het smelten van de Arctische ijskap en de destructieve stijging van de zeespiegel sinds de jaren tachtig weer in volle gang. Volgens diverse voorspellingen van gerenommeerde wetenschappers zou het hele noorden in de zomer van 2013, 2014, 2015 en 2018 ijsvrij moeten zijn. Verre van dat! Het Green Land Limane Research Centre (13) meldde in augustus 2019 zelfs veel ijs in het Noordpoolgebied.

Zoals we uit deze korte evaluatie hebben kunnen opmaken, is het klimaatprobleem, ondanks het gebruik van de modernste technologieën, nog lang niet opgelost. Dit staat in contrast met de beweringen van de CO2-geloofsgemeenschap, die zich rond het hockeyteam van professor Mann verzamelt. Deze gemeenschap is er vast van overtuigd dat de aarde wordt blootgesteld aan opwarming die voornamelijk wordt veroorzaakt door de CO2-uitstoot bij de verbranding van fossiele brandstoffen. Andere wetenschappers zijn het daar niet mee eens omdat zij het dominante effect van de zon enerzijds en de kosmische stralen die wolkenvorming veroorzaken anderzijds zien als de belangrijkste krachten van klimaatverandering in beide richtingen, warm of koud. En dan zijn er nog wetenschappers die de huidige klimaatschommelingen als normale veranderingen op de tijdas zien.

Een klimaat dat echter ingrijpend is veranderd, is het sociale klimaat in de samenleving dat al aan het begin werd genoemd. Omdat het klimaatdiscours niet langer over wetenschappelijke kennis gaat, maar over een sterk gepolitiseerd, tientallen miljarden euro’s omvattend project. Met behulp van dit project willen de heersende elites hun dominantie over de crises in de economie en de maatschappij behouden. En de CO2-versie van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering is hiervoor het meest geschikt.

Om dit te bereiken moet het mogelijk zijn de plebs, de industriële malochisten, de middenklasse, de automobilisten en de vleeseters ervan te overtuigen dat zij, en alleen zij, verantwoordelijk zijn voor de stijging van de CO2 -uitstoot. Dan kunnen ze ook verantwoordelijk worden gesteld en worden gedwongen om CO2-belastingen te betalen, hogere energieprijzen te vragen, delen van hen werkloos te maken om het klimaat te redden en de rest lagere lonen te betalen. Zo redden de elite graag het klimaat. Tegenstrijdigheid of zelfs het in twijfel trekken van de CO2-klimaattheorie en haar verwarrende modellen kan daarom niet worden toegestaan.

De huidige klimaatdiscussie gaat daarom niet over wetenschap, maar over het besluieren van het politieke oordeel van de bevolking met behulp van schokstrategieën over dreigende doemscenario’s. De huidige klimaatdiscussie gaat dus niet over wetenschap, maar over het besluieren van het politieke oordeel van de bevolking met behulp van schokstrategieën over dreigende doemscenario’s. De huidige klimaatdiscussie gaat over het feit dat het niet mogelijk is om het politieke oordeel van de bevolking te verdoezelen. Het gaat om een klimaatpopulisme dat is toegesneden op het rijke, bonafide deel van de westerse jeugd. Het gaat om een CO2-klimaatdiscussie die een effectief instrument is geworden voor sociale verdeeldheid in de handen van de elite.

Tegelijkertijd dient het klimaatdiscours als een krachtig machtsmiddel voor de uitvoering van een neoliberaal, sociaal heropvoedingsprogramma, dat wordt verfraaid met lippendienst voor het humanisme en de redding van de wereld. En last but not least is het heersende discours bedoeld om de maatschappelijke bezorgdheid te richten op de zogenaamde “redding uit de klimaatchaos” en tegelijkertijd de aandacht af te leiden van de zorg voor goede sociale en ecologische leefomstandigheden voor de massa’s van de bevolking.

Met dit alles ontstaat de verdenking dat we – ongemerkt door de meesten – op de beste weg zijn naar een totalitaire “klimaatdictatuur”, waarin elke tegenstrijdigheid hard wordt bestraft als nazi-misdaden, met verlies van banen als minimale straf.

Bronnen: