Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
Vredesvrienden in de val – over de afgelasting van de Vredesconferentie van München

Vredesvrienden in de val – over de afgelasting van de Vredesconferentie van München

Veröffentlicht am: 23. Januar 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

Een standpunt van Dagmar Henn.

Marian Offman is een oud-stadsraadslid. Op zijn vakgebied, sociaal beleid, is hij betrokken, staat hij open voor nieuwe problemen, is hij bereid om met iedereen te praten, ook al staat zijn nabijheid tot de Vereniging van Eigenaren af en toe in de weg. Hij heeft een doorslaggevende rol gespeeld bij het verkrijgen van een echt architecturaal juweel in München met de nieuwe synagoge. Het zou op veel plaatsen een groot verlies zijn geweest als hij de gemeenteraad had moeten verlaten nadat zijn lokale CSU-vereniging hem niet meer had opgericht; hij is overgestapt op het EPD en zal dat waarschijnlijk blijven doen.

Als lokaal politicus met tientallen jaren ervaring in de CSU in München, die niet bepaald slecht is in intriges, is hij natuurlijk tot elke truc in staat, wat niet noodzakelijkerwijs in zijn nadeel is – zelfs voor positieve doelen wordt de politiek bedrogen, dat is de manier waarop dit bedrijf werkt. Maar soms gebruikt hij deze vermogens voor zijn donkere kant, of laat hij ze gebruiken. Zijn duistere kant heet de NAVO, en die verschijnt regelmatig in februari, wanneer de stad zich opsplitst in aanhangers van de NAVO-veiligheidsconferentie (SIKO) en haar tegenstanders.

In 2012 had Offman, samen met een ander gemeenteraadslid van CSU, een verzoek (1) ingediend tegen een tentoonstelling over de geschiedenis van de NAVO, die bij SIKO 2013 zou worden gehouden. De formulering dat de NAVO ‘de militaire arm van de rijkste en machtigste staten en hun transnationale ondernemingen’ is, werd door Offman omschreven als een ‘ongelooflijke aanfluiting’ en laster van de NAVO. Het doel van het verzoek was destijds om het door de stad gesteunde ‘One World House’ niet te kunnen gebruiken voor de vredesconferentie bij de jaarlijkse demonstratie. De tekst en de tentoonstelling zijn geschreven in samenwerking met de sponsorgroep van het One World House. Is de groep van sponsors, gezien deze formuleringen, nog steeds aanvaardbaar als partner van het staatskapitaal? In haar antwoord verdedigde het stadsbestuur de vrijheid van meningsuiting (2 ), die vooral in de openbare ruimte van grote waarde is, en daarom moeten ook daar standpunten tegen de NAVO mogelijk zijn.

De protesten tegen de SIKO hebben een lange traditie. Dit jaar zou de achttiende vredesconferentie plaatsvinden. Nu werd het geannuleerd, en Marian Offman speelde een roemloze rol in deze annulering.

Om te begrijpen hoe deze annulering tot stand is gekomen, moet men kijken naar processen die normaal gesproken voor het publiek verborgen zijn. Er is iets dat OB-representatie heet. De burgemeester van München wordt op talloze evenementen uitgenodigd om een groet te brengen, veel meer dan hij aankan. Een deel van de uitnodigingen wordt door zijn plaatsvervangers opgenomen; de overige benoemingen worden onder de gemeenteraden verdeeld. Deze verdeling vindt plaats in de Raad van Ouderen, waar de hoofden van de parlementaire facties bijeenkomen. Meestal wordt ervoor gezorgd dat het stadsbestuur en het evenement overeenkomen; zo wordt geen bekende fan van de jaren zestig naar een FC Bayern evenement gestuurd en wordt geen vertegenwoordiger van het slagersgilde naar een veganistisch congres gestuurd. Ja, het is zelfs mogelijk om bepaalde vertegenwoordigers te wensen; ik heb ooit een honderdjarige mogen feliciteren die expliciet had gevraagd om iemand van de linkse partij, voor wie ik op dat moment in de gemeenteraad zat.

De organisatoren van de vredesconferentie konden er dan ook terecht van uitgaan dat er iemand naar hen toe zou worden gestuurd die sympathiek staat tegenover hun zaak. Dat was immers al zeventien jaar het geval; er waren genoeg tegenstanders van het grote evenement in het Bayrischer Hof, bestaande uit militairen, politici en industriële lobbyisten, in de gemeenteraad zelf, dat het tegenprogramma welkom was. Blijkbaar is dit ondertussen veranderd.

Nu is er nog één detail te weten: de gemeenteraad van München heeft een resolutie (3) aangenomen die verbiedt dat evenementen die zelfs over het onderwerp BDS gaan, in stedelijke gebieden worden gehouden. De campagne ‘Boycot, desinvestering en sancties’, die tot doel heeft de staat Israël te dwingen de VN-resoluties na te leven door middel van een internationale boycot, is door de gemeenteraad antisemitisch verklaard. Vooral de Joods-Palestijnse dialooggroep München (4) heeft hier last van, en het is nu bijna onmogelijk voor haar om ruimte te vinden, maar niet alleen. Aangezien er bij een openbaar evenement geen wettelijke basis is om vertegenwoordigers van bepaalde opinies uit te sluiten (integendeel, het is zelfs mogelijk om deelname aan een openbaar evenement door de politie af te dwingen), heeft de beslissing tot gevolg dat kritieke gebeurtenissen in het hele Israëlisch-Palestijnse complex van kwesties niet langer mogelijk zijn in stedelijke ruimtes of ruimtes die door de stad worden gesponsord. Het onderwerp is dan ook niet opgenomen in het programma van de vredesconferentie, die zich zou richten op het conflict tussen de VS en Iran.

Toen de organisatoren te horen kregen dat Offman de groet van de stad moest afleveren, reageerden ze nuchter en vroegen ze het kantoor van de burgemeester (5) of iemand anders kon spreken. Zijn standpunt over de NAVO en over de protesten tegen de conferentie werd voldoende gedocumenteerd door de vraag van 2012. Het kantoor van de burgemeester reageerde echter niet met de gebruikelijke discretie; het informeerde Offman onmiddellijk, maar maakte van de vraag een afwijzing. Offman ging op zijn beurt onmiddellijk naar de pers en beschuldigde de organisatoren van de vredesconferentie ervan hem niet te hebben uitgenodigd omdat hij een Jood was, ze waren dus antisemieten (6).

Tegen de achtergrond van het BDS-besluit wordt de verklaring van de directeur van DFG-VK, Thomas Rödl, dat zij niet wilde dat ‘deze onderwerpen, die niet het onderwerp van ons programma zijn, plotseling het evenement in het oude stadhuis zouden domineren’, uiteraard toegelicht. Natuurlijk kende het burgemeestersbureau ook de gevolgen van de BDS-beslissing voor de gebeurtenissen rond het thema vrede. De mogelijkheid om Offman te laten spreken was in principe nooit een optie, omdat een oproer tijdens zijn optreden veel ergere gevolgen zou hebben gehad voor de organisatoren. Immers, enerzijds hebben de joodse leden van de joods-Palestijnse discussiegroep met Offman een groter bot te plukken, anderzijds zou er zeker een handvol anti-Duitsers onder de deelnemers zijn geweest, al was het maar omdat met de Falcons, Solid en de jonge Groenen de voorheen linkse jongerenorganisaties nu stevig in anti-Duitse handen zijn. De krantenkoppen over de geschillen bij de opening zouden zeker het gevolg hebben gehad dat de stedelijke ruimten verloren zijn gegaan; aangezien er weinig alternatieven voor zijn, zou dit ook het einde van de vredesconferentie hebben betekend.

Aangezien de beschuldiging van antisemitisme breed werd uitgemeten, niet alleen in de Münchense pers, zonder dat de omstandigheden nader werden bekeken, hadden de organisatoren geen andere keuze dan de conferentie af te gelasten. In de huidige situatie kunnen we geen verantwoordelijkheid nemen voor de veiligheid van de sprekers en de deelnemers”, aldus hun verklaring. Helaas is deze inschatting waarschijnlijk juist. De anti-Duitse troepen in München zijn al hard aan het werk om alle medeorganisatoren van de vredesconferentie tot antisemieten te verklaren, waaronder Pax Christi (7).

In ieder geval heeft Marian Offman twee doelen bereikt – in tegenstelling tot 2012 is hij er dit jaar in geslaagd de conferentie te voorkomen, en hij is als SPD-stadswethouder vaak genoeg in de pers geweest om zijn partijwissel op tijd voor de lokale verkiezingen te vergeten. Noch hij, noch de burgemeester van München Dieter Reiter bracht echter glorie aan zichzelf door deze politieke valstrik te zetten; het was minder een belediging voor de stad, zoals de Süddeutsche schreef (8), dan een belediging voor de stad. In plaats daarvan hebben ze iedereen laten zien hoe de antisemitische definitie in de BDS-resolutie, die sindsdien door de Bondsdag zelf is aangenomen, kan worden gebruikt als een hefboom om gebeurtenissen tegen de NAVO te voorkomen.

De DFG-VK, een aloude organisatie van de vredesbeweging die tijdens de dienstplicht duizenden gewetensbezwaarden adviseerde en steunde, moet zich nu verdedigen tegen beschuldigingen van antisemitisme zonder ooit iets te hebben gezegd over de BDS-campagne, en zijn directeur Thomas Rödl, een doener die vele jaren de organisatorische ruggengraat van de vredesgebeurtenissen in München was, moet vrezen voor zijn politieke reputatie tegen het einde van zijn beroepsleven. Het is de vraag of de pers in München de recente verklaring van de Beierse regionale vereniging DFG-VK (9 ) zal overnemen. Het is nog twijfelachtiger of Offman zal ingaan op het verzoek om “alle beschuldigingen van antisemitisme of anti-Israëlisme tegen de woordvoerder van de DFG-VK, Thomas Rödl, alsmede tegen alle andere personen en organisaties van de ondersteunende organisatie publiekelijk in te trekken”.

Nu de vredesconferentie is ontruimd, zou de anti-SIKO-demonstratie het volgende doelwit moeten zijn. Terwijl de NAVO haar tanks naar het oosten laat rollen, is elk middel om de vrede in het achterland te waarborgen waarschijnlijk gerechtvaardigd.

Bronnen: