Waarom de discussie over de PCR-test niet eindigt

Voorafgaande opmerking van de Multipolaire redactie: Alle maatregelen die in de nasleep van de Corona-crisis zijn genomen, zijn gebaseerd op de resultaten van een miljoenen keren gebruikte PCR-test. Belangrijke vragen blijven onbeantwoord. Het is duidelijk: Terwijl veel wetenschappers op een schone en transparante manier werken, worden op het politieke niveau van sommige van de verantwoordelijke instituten en autoriteiten blijkbaar andere doelstellingen nagestreefd. De informatie die in dit artikel wordt verzameld, levert rijkelijk materiaal op voor een onderzoekscommissie, waarvan de oprichting dringend noodzakelijk lijkt om de feiten op te helderen. Voor de autoriteiten is het een struikelblok.

Een standpunt van Oliver Märtens.

Op 24 mei publiceerde Dr. Klaus Pfaffelmoser zijn artikel “Why the pandemic does not end” op Multipolar. Naast brieven die de redactie bereikten, ontstond in de commentaren onder het artikel een spannende discussie. Deze en andere aspecten van het test- en nummeringproces komen hieronder aan de orde.

PCR-test, de eerste: “T” zoals in de test

De polymerasekettingreactie (PCR) versterkt een DNA-deel in een monster, d.w.z. een deel van de DNA-sequentie. Aangezien het SARS-CoV-2-virus geen DNA heeft – het is een zogenaamd RNA-virus – wordt het RNA via een stroomopwaartse stap (omgekeerde transcriptie/RT) omgezet in een DNA. De SARS-CoV-2-test is daarom een RT-PCR-test. Het aantal amplificaties van gegenereerde DNA-componenten bepaalt vervolgens of de test een positief resultaat oplevert of niet. Dit leidt tot de karakterisering als een kwantitatieve test, daarom wordt de letter “q” toegevoegd aan de afkorting: RT-qPCR-test. (In het volgende zullen we echter vasthouden aan de kortere, meer algemene term PCR-test).

In een kritische bespreking van de PCR-test kan men nu vragen formuleren over alle elementen van de testprocedure:

• Waar komt het RNA vandaan? Is dit “vreemde” RNA (een “slecht” virus) of komt het van iets dat in symbiose met ons lichaam bestaat (een “goed” virus)? Is het misschien een uiting van een afweer-/reinigings- of genezingsreactie van ons lichaam en daarom positief te beoordelen? Wordt dit veroorzaakt door vervuiling van het monster op het moment van bemonstering of in het laboratorium? Is dit RNA misschien al “geleverd” in de onderdelen van de testkits, zoals bijvoorbeeld in Groot-Brittannië is gebeurd? (Deze vragen staan centraal in het paradigma van de virologie, namelijk dat virussen bestaan en in veel gevallen ziekte veroorzaken. Wat als ze dat niet doen?)
• Wat is het juiste aantal exemplaren (“q”)? Als u te weinig duplicaten maakt, zullen alle tests negatief zijn. Wat gebeurt er met zeer hoge duplicatiecijfers? Vind je dan “altijd” iets? Wat is het optimale aantal doublures? Hoe vind je het? En wie vertelt je dat je de juiste hebt gevonden? Vragen die leiden tot de noodzaak om PCR-tests te valideren. Het testprotocol van de Charité van januari 2020, ontwikkeld door Prof. Drosten en zijn collega’s, werd niet gevalideerd toen het werd gepubliceerd, maar werd aanvaard en verspreid door de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en het Robert Koch Instituut (RKI). Toen de eerste PCR-tests voor virussen verschenen, werd echter de noodzaak geuit om ze te valideren door middel van een onbetwistbare detectie – deze detectie werd de “gouden standaard” genoemd. Op een gegeven moment tussen “toen” en “nu” kwamen stemmen naar voren die nu de PCR-test zelf als de “gouden standaard” verklaarden – zou dat ons niet verdacht moeten maken?
• Wat zegt de aanwezigheid van een DNA (eigenlijk: RNA) sectie ons? Is het alleen de sectie of het hele virus? Is het virus actief of inactief? Is er genoeg van dit virus om de gastheer ziek te maken, of zou de virale belasting daarvoor te klein kunnen zijn? Is het virus zelfs verantwoordelijk voor het ziektebeeld van de gastheer of de patiënt? Een instructie (blz. 36) van de Amerikaanse CDC over de PCR-teststaten

“Detectie van viraal RNA wijst mogelijk niet op de aanwezigheid van een besmettelijk virus, of dat 2019-nCoV de trigger is voor klinische symptomen.

Als ik bijvoorbeeld als positief testpersoon aan trombose overlijdt, heeft het virus dan de trombose veroorzaakt, of wordt de trombose veroorzaakt door een gebrek aan beweging, bijvoorbeeld als gevolg van een stillegging? Natuurlijk zou ik zijn gestorven als een shutdown nevenschade in de breedste zin “in verband met COVID-19”, maar zou COVID-19 mij echt hebben gedood?

PCR-test, de tweede: “P” voor prevalentie

“Zoek en gij zult vinden.” Als ik voor het eerst iets zoek, en dus voor het eerst vind – is mijn “vind” nieuw of ligt het al eeuwenlang te wachten tot ik het ontdek? SARS-CoV-2 wordt dapper beweerd nieuw te zijn. Waar “nieuw” in dubbele zin wordt gebruikt: Ten eerste is SARS-CoV-2 een nieuw menselijk pathogeen virus dat in 2019 voor het eerst in de mens is verschenen. En dan is elke keer als SARS-CoV-2 bij een persoon wordt ontdekt, de infectie als het ware vers. En was er de week ervoor niet geweest. Op de RKI praten ze over “laboratoriumbevestigde gevallen” en “veranderingen ten opzichte van de vorige dag” en het klinkt alsof er iets zich steeds meer verspreidt. Het klinkt als een epidemische situatie van nationaal belang…

Wat de gegevens en hun communicatie in de media hier suggereren is “incidentie” – dag na dag, week na week toenemende totale aantallen zieke mensen. Maar deze suggestie is dubbel zo dubieus:

De incidentie gaat over ziekten, dat wil zeggen over mensen met een klinisch ziektebeeld. “Nieuw geïnfecteerde” mensen, zelfs als ze “bevestigd” zijn, zijn iets anders: ze zijn positief getest op dit RNA-fragment; of ze ziek zijn of gaan worden, wordt hierdoor niet aangegeven. Maar laten we ruimhartig zijn en de term incidentie toepassen op niet-besmette, d.w.z. “asymptomatische” geïnfecteerde personen.

In tegenstelling tot incidentie betekent prevalentie: het is niet nieuw, het was er al. In onze context betekent dit de detecteerbaarheid van extracten van een RNA die aan het virus worden toegeschreven. De RKI vermijdt niet alleen een onderscheid te maken tussen prevalentie en incidentie, maar kan dat ook helemaal niet, omdat ze de prevalentie van deze RNA-fragmenten nog steeds niet kent! Aanvankelijk, op 3 april, werden dergelijke representatieve onderzoeken door het RKI omschreven als “niet doelgericht”. Later werd een representatieve studie op basis van antilichaamtests opgezet, maar de resultaten worden pas in juni 2020 verwacht.

Wat maakt de prevalentie zo belangrijk

• Het verhoogt direct het aantal geïnfecteerde mensen. In tegenstelling tot wat de media ons vaak doen geloven, zou dit geen ramp zijn, maar eerder een reden voor verdere opluchting, omdat: Deze mensen, die ook als besmet worden erkend, zijn uiteraard niet of niet ernstig ziek, hebben geen dokterspraktijken of ziekenhuizen hoeven te bezoeken – en ze zijn ook niet gestorven. Deze mensen hebben dus een gunstig effect op het aantal ziekenhuisopnames en de dodelijkheid van COVID-19.
• Als de prevalentie bekend zou zijn, zou deze, nee, in aanmerking moeten worden genomen als correctiefactor voor het aantal “bevestigde nieuwe infecties”: Uit een hoger aantal vermeende “nieuwe infecties” zou een correct lager aantal echte nieuwe infecties worden afgeleid door een bepaalde prevalentie af te trekken. Als de RKI dus in zijn tests van de 21e kalenderweek een positief percentage van 1,5% vaststelt, maar het RNA-fragment moet eerder bij 1,0% van de geteste personen aantoonbaar zijn geweest, dan zou slechts 0,5%, en niet 1,5% van de geteste personen, “nieuw” geïnfecteerd zijn. In dit voorbeeld zou de nieuwe infectie dus slechts een derde van de voorgestelde omvang uitmaken. (In de 22e week was het door de RKI bepaalde positieve tarief slechts 1,0% …) Hier echter, tussen 3 april (Prof. Wieler/RKI: “niet doelgericht”, zie boven) en de nu verwachte publicatie van de eerste representatieve resultaten in juni, zijn er twee maanden of meer “blinde vlucht”.
• Prevalentie beïnvloedt de waarschijnlijkheid dat een persoon die positief testte echt positief is. Hoe hoger de prevalentie, hoe groter de kans dat een positief testresultaat “reëel” is. (Zie hier, p. 36) Als een test bijvoorbeeld een specificiteit heeft van 99%, dan zou gemiddeld één op de 100 SARS-CoV-2 negatieve personen per ongeluk positief testen. Als daar een prevalentie van 1% bij wordt opgeteld, dan zou van elke 100 geteste mensen er gemiddeld één waar zijn en één vals-positief. (Op voorwaarde dat de test alle echte positieven vindt. Hoe goed een test daarin is, wordt bepaald door een andere sleutelfiguur, de zogenaamde sensitiviteit). De kans dat van de twee test-positieven, de werkelijk positieve persoon dan voor een van hen zou staan, zou 50% zijn (positieve voorspellende waarde). Als de prevalentie hoger zou zijn, bijvoorbeeld 2%, dan zou je twee echte positieven hebben en één vals-positief. De kans dat iemand die positief testte nu echt positief is, is met de hogere prevalentie van 50% tot 67% toegenomen. (Deze voorbeelden zijn enigszins afgerond ter vereenvoudiging).

PCR-test, de derde: “C” zoals in coronavirus

Er zijn coronavirussen in overvloed. Vier van hen werden lang beschouwd als de “klassiekers” die ook de mens kunnen beïnvloeden. Ze hebben niet erg sonore namen: HCoV-HKU1, HCoV-OC43, HCoV-NL63 en HCoV-229E. Maar toen werden de ziektepatronen SARS, MERS en COVID-19, die oorzakelijk worden toegeschreven aan andere virussen, toegevoegd, en dus hebben we vandaag de dag in totaal zeven bekende en zogenaamde mens-pathogene coronavirussen, althans volgens de “heersende” mening. (Misschien was er lang geleden al meer gevonden als we naar hen hadden gezocht. Maar misschien zou er minder zijn geweest als de PCR-test niet “verward” was met de gouden standaard, zie hierboven).

Prof. Drosten van Charité Berlin en zijn collega’s publiceerde in januari 2020 een PCR-test specifiek voor SARS-CoV-2, het virus dat als de ziekteverwekker van COVID-19 wordt beschouwd. Volgens hun eigen specialistische artikel controleerden ze hun test om er zeker van te zijn dat deze niet “per ongeluk” de griepvirussen of de vier (!) klassieke mens-pathogene coronavirussen raakte – en waren ze dan ook zeer tevreden. In een interview legde Drosten uit dat deze test ook beschikbaar was gesteld aan collega’s in China – waarvan hij de namen “nu niet kon noemen” – die ook de vereiste kwaliteit van zijn test hadden bevestigd. Tot nu toe, dus (bijna) goed…

De WHO en het RKI hebben deze test over heel Duitsland en de hele wereld verspreid. Voorheen werd het noch door de WHO, noch door het RKI gevalideerd.

De WHO en de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) hebben inmiddels afgezien van de detectie van het SARS-CoV-2-specifieke ORF1-gen in de PCR-test; de detectie van het niet-specifieke E-gen, dat over het algemeen duidt op coronavirussen, is nu voldoende.

Dit werd ook gemeld door het MVZ-laboratorium van Augsburg op 3 april – het rapport van het laboratorium is inmiddels verwijderd, maar is nog steeds beschikbaar in het internetarchief.

Zoals hierboven reeds vermeld, legt de Amerikaanse CDC uit dat RNA-detectie door dit type test noch een besmettelijk virus, noch de ziekteverwekker die de klinische symptomen bij de geteste patiënten veroorzaakt, duidelijk identificeert.

Op een gegeven moment werd het mei en de vereniging INSTAND e.V., die zich bezighoudt met kwaliteitsborging in medische laboratoria, publiceerde een rapport over een zogenaamde ringstudie, die ook het onderwerp was van het artikel van Dr. Pfaffelmoser. (Op 3 juni is het INSTAND-rapport geactualiseerd; naar deze versie wordt hierna verwezen).

In de interlaboratoriumvergelijking werd de PCR-test van Prof. Drosten en collega’s indirect mee geëvalueerd door INSTAND. De resultaten zijn niet alleen informatief, maar roepen ook een aantal vragen op:

• De specificiteit van de test werd in alle deelnemende laboratoria met hun testvarianten als 98,6% aangegeven, wat betekent dat van de 1.000 gegarandeerde SARS-CoV-2-negatieve personen gemiddeld toch 14 personen positief worden getest. Dit zijn de zogenaamde false positives. De vraag is hier of de hantering van fouten, zoals de verontreiniging van monsters tijdens het testen in de afzonderlijke laboratoria die deelnemen aan de interlaboratoriumtest, de oorzaak is of dat de test zelf in zijn respectieve variant geen hogere specificiteit heeft.
• De RKI geeft met behulp van de PCR-test een besmettingsgraad aan die noch deze “achtergrondruis”, d.w.z. het percentage fout-positieven, benoemt, noch de daaruit voortvloeiende beperkte betekenis van de besmettingsgraad aangeeft, noch de gerapporteerde besmettingsgraad voor dit effect corrigeert. Een correctie van deze procedure is niet te herkennen aan het laatste mailverkeer van de Multipolaire redactie met de persdienst van het RKI. Hoe moet met de RKI-cijfers worden omgegaan gezien hun beperkte informatieve waarde?
• Als de tests met hun varianten worden toegepast in de interlaboratoriumvergelijking met monsters met het coronavirus HCoV-OC43 of het coronavirus HCoV-229E, stijgt het percentage vals-positieve resultaten tot respectievelijk 1,9% en 2,2%. Het zou niet aannemelijk zijn dat de hantering van fouten varieert met het type van de virussen in de monsters. Is er een andere verklaring dan dat de testvarianten ook reageren op andere menselijke pathogene coronavirussen dan SARS-CoV-2? Het artikel van Prof. Drosten en collega’s en zijn interview op Deutschlandfunk radio lijken dit uit te sluiten, maar het INSTAND-rapport documenteert dat de specificiteit van de coronavirussen HCoV-OC43 en HCoV-229E wordt verminderd bij het testen voor de gengebieden E, N en RdRp, die bepalend zijn voor het oorspronkelijke Charité-ontwerp (hier, p. 12f). (Specificiteitsproblemen, verwisseling van resultaten, overdracht van SARS-CoV-2 en/of andere, (hier, blz. 21).
• Twee andere “klassieke” coronavirussen worden als menselijk pathogeen beschouwd, namelijk HCoV-HKU1 en HCoV-NL63. Om welke reden zijn deze twee virustypen niet door INSTAND gebruikt om de specificiteit te waarborgen? Een antwoord van INSTAND op deze vraag van de auteur is nog in behandeling.
• Volgens Prof. Dr. Brigitte König heeft het universitair ziekenhuis in Leipzig de specificiteit van de Charité-test vergroot door te zoeken naar een extra deel van het SARS-CoV-2 RNA uit het S-gengebied. Volgens de bevindingen van INSTAND lijkt dit de specificiteit ten opzichte van HCoV-OC43 te verhogen (hier, blz. 12). Waarom is er nooit een poging gedaan om de specificiteit van de oorspronkelijke Charité-test op deze manier te vergroten? Helaas lijkt volgens INSTAND (hier, p. 12) slechts een minderheid van ongeveer een kwart van de laboratoria die deelnemen aan de ringtest aanvullend te testen in het S-gengebied.

De influenza-werkgroep (AGI) van het RKI volgt ook een uitgebreidere aanpak dan het Charité-ontwerp, waarbij elk monster wordt getest voor een ander RNA-gedeelte met een interne test, zodat positieve resultaten altijd worden bevestigd door twee tests – volgens het RKI op verzoek van de auteur.

De combinatie van de Charité-test en de interne test lijkt ook het aantal vals-positieven te verminderen. Ondanks een toenemend aantal “laboratoriumbevestigde gevallen” van de RKI in het verleden, is de AGI altijd in staat geweest om slechts uiterst kleine aantallen SARS-CoV-2 positieve monsters in luchtweginfecties te identificeren.

Sinds de 8e kalenderweek heeft de AGI bovendien alle ingezonden monsters op SARS-CoV-2 getest. De meest frequente detectie van het virus in een enkele kalenderweek was met slechts vier monsters die positief werden getest; gemiddeld met een totaal van 13 detecties over 13 weken tot nu toe met slechts één positief resultaat per kalenderweek. Deze SARS-CoV-2 frequentie werd regelmatig overschreden door de detectiefrequentie van influenza en/of rhinovirus.

Op dit punt moet worden opgemerkt dat de gegevens van de AGI niet de volledige luchtweginfecties in de Bondsrepubliek Duitsland vertegenwoordigen, maar veeleer een deel ervan, dat wordt verstrekt door de zogenaamde griepwacht. Het zijn dus niet de absolute cijfers van de AGI die relevant zijn, maar de relatieve frequenties waarmee de afzonderlijke virustypen kunnen worden opgespoord.

Het is echter juist dit “overzicht van de epidemiologische situatie van acute luchtwegaandoeningen” dat aantoont dat SARS-CoV-2 in de loop van de COVID-19 epidemie (in relatie tot Duitsland) met voldoende specifieke tests nauwelijks aantoonbaar was en is – in tegenstelling tot andere luchtwegvirussen!

Op 15 april heeft de Europese Commissie dringend aanbevolen de COVID-19 tests te valideren (hier, blz. 6).

Hoe valt het dan te verklaren dat de influenzawerkgroep, de klinieken en zelfs de Europese Commissie streven naar degelijke testresultaten en -cijfers, terwijl de WHO en anderen minder specifieke tests – en aanbevelingen die de fout-positieven verhogen – gebruiken om COVID-19 “infecties” dramatischer te laten lijken dan ze in werkelijkheid zijn?

PCR-test, de vierde: “R” voor cv’s

Enerzijds hebben we de PCR-test in verschillende vormen en dus met wisselende betekenis bekeken vanwege de veranderende specificiteit. Aan de andere kant hebben we het bewijs op COVID-19, het empirische bewijs, de epidemiologische onderzoeksresultaten. Laten we het bewijs eens nader bekijken:

Het was Dr. Fauci (ja, dat klopt, Dr. Anthony Fauci, adviseur van de Amerikaanse regering over COVID-19), van alle mensen, die samen met onderzoekscollega’s, waaronder de directeur van de CDC, Robert Redfield, het artikel “Covid-19 – Navigating the Uncharted” publiceerde in de New England Journal of Medicine op 28 februari. Zijn kernboodschap is, vertaald uit het Engelse origineel in het Duits:

“Dit suggereert dat de algemene klinische gevolgen van COVID-19 uiteindelijk meer lijken op die van een ernstige seizoensgriep (met een dodelijkheid van ongeveer 0,1%) of een pandemische griep (vergelijkbaar met die van 1957 en 1968) dan op die van een ziekte als SARS of MERS, die respectievelijk 9 tot 10% en 36% dodelijk was”.

Deze Amerikaanse overheidsdeskundigen bevestigen dus de “samenzweringstheoretici”: COVID-19 lijkt meer op griep dan op een pandemische dodelijke longziekte, die ze tot regering en media hebben uitgeroepen.

• Op 4 mei publiceerde een team onder leiding van de Bonnse viroloog Prof. Dr. Streeck de eindresultaten van de zogenaamde “Heinsbergstudie”. De studie toonde een besmettelijke sterfte van 0,37% aan voor het dorp Gangelt. Dit is echter een conservatieve berekening, want volgens Prof. Streeck zijn asymptomatische infecties ondervertegenwoordigd in het onderzoek. In een interview schatte Streeck zelf het realistische besmettelijke sterftecijfer op 0,24 tot 0,26 %.
• Swiss Policy Research, dat onafhankelijk is van de mainstream, heeft een groot aantal COVID-19 studies opgesteld, die voornamelijk dodelijke ongevallen tussen 0,12 % en 0,40 % laten zien.
  Op 20 mei gaf de CDC een beste schatting van de besmettelijke sterfte van 0,4% voor symptomatische gevallen; als dit wordt uitgebreid tot het geschatte aandeel van 35% van de niet-symptomatische gevallen, zou dit leiden tot een sterftecijfer van 0,26% tot 0,27%.
• Een samenvatting van twaalf studies van Prof. John Ioannidis, gepubliceerd op 19 mei, toonde aan dat de geschatte besmettelijke sterfte over deze twaalf studies varieerde van 0,02% tot 0,40%.
  Over het geheel genomen wijst het bewijs dus niet op een representatieve sterfte ten opzichte van de infectiecijfers van meer dan 0,4%. Er lijkt een focus te ontstaan met waarden tussen 0,2% en 0,3%.

Tot slot moet de volgende vraag worden gesteld:

Waarom stellen onafhankelijke wetenschappers – en soms zelfs officiële instanties zoals het Amerikaanse CDC – herhaaldelijk dat COVID-19 op een ernstige griep lijkt, terwijl wetenschappers en instellingen waar afhankelijkheden en belangenconflicten niet kunnen worden uitgesloten, met een PCR-test die zo twijfelachtig is (“waardig om te worden ondervraagd”) omdat het niet betrouwbaar is wat betreft zijn specificiteit, cijfers en uitspraken produceren die vandaag de dag nog veel zorgwekkender zijn?

De RKI blijft tot op de dag van vandaag schrijven in haar statusrapporten:

“Het Robert Koch-Instituut blijft het risico voor de gezondheid van de Duitse bevolking over het algemeen als hoog inschatten en als zeer hoog voor risicogroepen.

Misschien kan een parlementaire onderzoekscommissie ook een antwoord geven op deze vraag.

Oliver Märtens, geboren in 1967, heeft in verschillende kredietinstellingen in de Bondsrepubliek Duitsland gewerkt in de marketing- en verkoopondersteuning, nadat hij een bankstage had doorlopen en economie had gestudeerd. Sinds eind 2018 werkt hij op de afdeling corruptiebestrijding van een bank.

+++

Met dank aan de auteur voor het recht om te publiceren.

+++

Dit artikel verscheen voor het eerst op 6.6.2020 in het multipolar tijdschrift.

+++

Foto bron: PopTika / shutterstock

+++

KenFM streeft naar een breed spectrum aan meningen. Opinieartikelen en gastbijdragen hoeven niet de mening van de redactie te weerspiegelen.

+++

Vind je ons programma leuk? Informatie over verdere ondersteuningsmogelijkheden vindt u hier: https://kenfm.de/support/kenfm-unterstuetzen/

+++

Nu kunt u ons ook ondersteunen met Bitcoins.

BitCoin-adres: 18FpEnH1Dh83GXXGpRNqSoW5TL1z1PZgZK