Wat als het slechtste scenario waar is? | Door Franz Ruppert

Vliegtuig Covid-19?

Een standpunt van Franz Ruppert.

Over het netwerk van waakzame mensen in deze Corona-pandemie krijg ik een video, waarover de afzender schrijft: “Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken – Nep of waarheid?”.

In deze videoboodschap1 is een Amerikaanse arts verbaasd dat zijn gezondheidsautoriteiten hem vragen om valse informatie te geven over de doodsoorzaken en om altijd “Corona” als doodsoorzaak te vermelden. Later beschuldigt deze autoriteit hem van het verspreiden van valse informatie over Covid-19. Daarna leest een man uit Nigeria in deze video een tekst voor waarin alles wordt beschreven zoals de pandemie tot nu toe is gegaan en hoe het mogelijkerwijs gepland is om door te gaan. Er staat dat dit coronavirus eerst is ontwikkeld in een laboratorium voor biologische wapens in Amerika, vervolgens via een laboratorium in Canada, en uiteindelijk is geland in Wuhan en daar is vrijgelaten. Vervolgens hebben ze gewacht tot dit virus zich over de hele wereld verspreidde voordat de WHO een pandemie afkondigde. Deze man uit Nigeria is steeds meer verontwaardigd over de plannen om de pandemie in stand te houden en over het gebruik van mogelijk nog gevaarlijker (“wapponized”) virussen om de mensen in overeenstemming te houden met de lockdown en genetisch gemodificeerde vaccins. Hij noemt de pandemie daarom een “pandemie”.2

Natuurlijk zijn er onmiddellijk mensen die hun videoboodschappen op het net plaatsen om de veronderstelling te weerleggen dat de Corona-pandemie als nepnieuws is gepland. Ze willen uiteraard blijven geloven in het goede en hun regering beschermen tegen dergelijke massale beschuldigingen.3

Ik besef hoe moeilijk zelfs ik het vind om het hele ergste scenario van een coronapandemie te geloven, ook al geloof ik dat de coronapandemie is geënsceneerd om het bedrijfsmodel van de vaccinatie te helpen een wereldwijde doorbraak te bereiken. Kunnen mensen die zulke dingen plannen en uitvoeren echt zo harteloos en wreed zijn en dit duivelse spel spelen met het leven en de gezondheid van de hele wereldbevolking?

Andere worst-case scenario’s

Alle andere onvoorstelbare dingen waar ik in mijn 63-jarige leven mee geconfronteerd ben, komen in mij op:

• 9/11 en terrorisme: Zoals de meeste mensen nam ik op 11 september 2001 aan dat twee vliegtuigen de twee torens van het World Trade Center hadden neergehaald. Dat het islamitische terroristen waren die deze vliegtuigen hebben gekaapt en ze vervolgens in deze torens hebben gestuurd. Dat het geheel anders had kunnen zijn, leek mij in eerste instantie ongelooflijk, maar er zijn talloze aanwijzingen dat het officiële verhaal van de Amerikaanse regering op deze manier niet kan kloppen. Het internet staat er vol mee en iedereen die het wil kan het zelf onderzoeken.
• Anthrax: Bovendien word ik nu geconfronteerd met informatie dat de antraxaanslagen in september 20014 wellicht ook door de Amerikaanse inlichtingendiensten en strijdkrachten in scène zijn gezet om de oorlog tegen Saddam Hoessein, die de schuld van de aanslag kreeg, te rechtvaardigen.5 In gewone taal zou dit betekenen dat degenen die oorlogen voeren tegen “terroristen” zelf terroristen zijn en er niet voor terugschrikken om zelfs hun eigen volk te terroriseren.
• Kernwapens: Hoewel dergelijke wapens de hele aarde in een levenloze woestijn kunnen veranderen, werden ze gebouwd, hun effectiviteit werd aan het einde van de Tweede Wereldoorlog getest door de vernietiging van de steden Hiroshima en Nagasaki,6 ze blijven “gemoderniseerd”, hun mogelijk gebruik wordt momenteel overwogen, radioactieve munitie wordt gebruikt in de oorlogen die plaatsvinden. Dit alles valt onder de noemer “vredeshandhaving”!
• Kerncentrales: Hoewel ze radioactief afval produceren dat voor een oneindige periode een stralingsgevaar oplevert, worden ze nog steeds gebouwd, en zelfs ongelukken in kernreactoren zoals Three Miles Island, Tsjernobyl of Fukushima leiden niet tot het stopzetten van dit risicovolle programma. Radioactief afval, waarvoor geen echt veilige plaats is om het op te slaan, wordt nog steeds elke dag op deze aarde geproduceerd.
• Ontbossing van het regenwoud: Hoewel alle klimaatonderzoekers erop wijzen hoe belangrijk dit aaneengesloten bosgebied is voor de stabiliteit van een klimaat dat voor de hele wereld draaglijk is, wordt het verder verkleind: om tropisch hout te verkopen voor de verkoop, om weiland te krijgen voor het vee, dat in korte tijd wordt verwoest, en om momenteel soja te verbouwen voor de wereldmarkt, die dan voornamelijk wordt gebruikt voor het vetmesten van slachtvee.
• Kinderprostitutie: Ook in mijn therapieën zijn al mensen verschenen die door hun ouders als kind werden verkocht aan sekten die het kwaad aanbidden en zelfs baby’s op de meest walgelijke en wrede manieren martelen. Na een tijdje kon ik het persoonlijk niet meer verdragen om met meer dan één of twee van deze mensen therapeutisch te werken.
• Kapitalisme: Toen ik tijdens mijn studententijd ons economisch systeem beter begon te begrijpen, besefte ik dat het uiteindelijk allemaal om de vermenigvuldiging van het kapitaal gaat. Wat iemand bezit in eigendom, goederen of geld moet nog meer eigendom, meer materiële bezittingen en nog meer geld worden. Ik heb toen begrepen dat dit alleen werkt als er aan de andere kant mensen zijn die beroofd zijn van hun leefruimte, die bijna niets bezitten en die voor een schijntje werken om de goederen te produceren die in dit economische systeem worden verkocht. Dit leidt tot de ontwikkeling van een wereldeconomie waarin grote ondernemingen, landbouw-, farmaceutische, voedsel- en gezondheidskartels, enz. en megasuperrijken zich ontwikkelen die de rest van de mensheid naar de letter uitbuiten en deze genadeloos manipuleren en controleren voor hun eigen doeleinden. In de 21e eeuw zou het eigenlijk geen geheim meer moeten zijn dat je alleen nog maar superrijk wordt als je veel andere mensen bedriegt en uitbuit. Op dit moment proberen de superrijken zelfs de lichamen van alle arme mensen tot hun beschikking te krijgen om ze op kosten van de staat met winst te vaccineren.

Donker middeleeuws wereldbeeld

De “nieuwe normaliteit”, zoals herhaaldelijk opgeroepen door de WHO, Bill Gates, de vaccinindustrie en hun politieke spelers, is een terugval in het duistere middeleeuwse denken. Hoewel er nu gebruik wordt gemaakt van state-of-the-art IT en genetische manipulatie, zijn de basisveronderstellingen van “virussen” en “ziekte” gebaseerd op primitieve, monocausale veronderstellingen. “Out there” is een kwaadaardige vijand van het virus die de mensheid wil vernietigen. We kunnen alleen overleven als God = Bill Gates met zijn goede aartsengelen de mensheid redt van dit kwaadaardige virus met vaccins die de mens opnieuw creëren omdat ze zijn genoom veranderen,

“Covid-19” heeft niets te maken met echte wetenschap, die basisveronderstellingen bespreekt, hypothesen empirisch test, valse veronderstellingen elimineert en een pluralisme van theorieën bevordert. Het coronaverhaal (“novel virus”, “highly infectious”, “millions of deaths”, “health care systems are overloaded”) is in al zijn onderdelen al veertien keer weerlegd, onder andere op een verfrissende manier door een psychologiestudent uit Ulm.8 Toch wordt de pandemische toestand nog steeds in stand gehouden door de WHO. Het geloof in dit bijzonder gevaarlijke coronavirus wordt een dogma dat de kudde gelovigen van de ongelovigen scheidt. Zelfs de duizendste wetenschappelijke weerlegging wordt door de gelovigen soeverein genegeerd en wordt met winderige tegenargumenten weggegooid. Ze dragen hun maskers als herkenningsteken, wassen hun handen veertien keer per dag, houden afstand van elkaar – het zijn net religieuze rituelen geworden waaraan men kan herkennen wie er bij de gelovigen hoort en wie niet. Voor hun waan dat het virus altijd en overal aanwezig is, zijn de volgelingen van deze doctrine bereid om alle persoonlijke vrijheden op te offeren en hun religieuze leider hen dagelijks opnieuw te laten vertellen wat ze wel en niet moeten doen.

Het oude geschil tussen Louis Pasteur (1822-1895) en zijn tegenstander Pierre Jacques Antoine Béchamp (1816-1908) wordt eenvoudigweg beslecht ten gunste van de aseptische fanatici met de macht van het geld, waaronder een Bill en Melinda Gates Foundation. Hoewel zelfs Pasteur op zijn sterfbed toegaf: “De microbe is niets, het milieu is alles.”

“New Normal” als een sociaal slechtst denkbare scenario…

Als dit de “nieuwe normaliteit” moet zijn, dan is dit het sociaal slechtste geval:

• Zoals alleen bankovervallers doen, komt de politieke klasse nu met maskers op.
• Leugens worden verspreid als waarheden, bedrog is niet langer een schande.
• Mensen die streven naar feitelijke verduidelijking worden beschouwd als crackpots.
• Betaalde lobbyisten worden het hof gemaakt als wetenschappers.
• Serieuze wetenschappers worden aan de sociale kant gezet.
• Propaganda wordt beschouwd als verlichting. Verlichters worden samenzweringstheoretici genoemd.
• Ziektemaatregelen worden verklaard als bescherming van de gezondheid.
• Degenen die hun gezondheid beschermen en niet deelnemen aan de maskermanie worden als gevaarlijk beschouwd (“superspreaders”).
• Mensen die mensen martelen worden beschouwd als filantropen.
• Waanzinnig denken en handelen wordt als redelijk beschouwd.
• Mensen die zich verzetten tegen onzinnige regels worden bedreigd met de psychiatrie.

Waanzin werd gedefinieerd als een nieuwe normaliteit in Duitsland in de jaren 1933-45. Dit heeft noch Duitsland, noch de wereld goed gedaan.

Mijn persoonlijke worst-case scenario

Tot de leeftijd van 50 jaar had ik geloofd dat ik een van de droomkinderen van mijn ouders was, de zoon en erfgenaam, die ook de voornaam van zijn vader kreeg en dus de familie “Ruppert” zou moeten voortzetten. Aan de ene kant bleef ik kinderloos, wat me lange tijd een slecht geweten bezorgde. Op dat moment was ik wat gekalmeerd omdat drie van mijn broers en zussen al snel eigen kinderen hadden en dus werd de stamboom voortgezet. Maar toen leidden mijn lichamelijke klachten me meer en meer naar de manier waarop het echt was. Mijn moeder wilde toen niet zwanger worden. Ze probeerde van me af te komen tijdens de zwangerschap. Ze was ook niet beschikbaar voor mij tijdens het geboorteproces en daarna als moeder. Ik kon geen emotionele toegang tot haar krijgen. Ze gaf me maar korte tijd borstvoeding en ik stierf bijna aan een melkvervangend poederdieet. Ik werd veel alleen gelaten, mijn hele jeugd had enorme angsten. Zelfs mijn vader was niet geïnteresseerd in mij, maar alleen in zijn schapen, later zijn kippen en zijn woningbouwproject.

Ik werd toen meer bewusteloos dan een bewuste psycholoog en psychotherapeut. En in feite werk ik vandaag de dag met mensen die ook bezig zijn met het accepteren van hun persoonlijke worst-case scenario als de waarheid: niet gewild of geliefd zijn door hun eigen ouders, niet door hen beschermd worden tegen emotionele verwaarlozing, fysiek geweld of zelfs seksueel geweld. Ik weet zelf heel goed wat mensen dan doen om dit persoonlijke worst-case scenario niet te hoeven accepteren:

• een verminderde zintuiglijke waarneming hebben (ik werd bijvoorbeeld erg bijziend),
• emotioneel verdoofd,
• niet willen geloven dat dit alles,
• om te denken dat het je eigen schuld is als je ouders je niet mogen,
• dan nog harder proberen, om goed te zijn, om speciale diensten uit te voeren, om alles goed en perfect te doen,
• Leidt zichzelf af met werk, sport, politiek,
• tijdelijk in opstand komen tegen hun ouders, boos op hen zijn,
• Maar je hebt ook een slecht geweten over het feit dat je een ondankbaar kind bent dat het leven heeft gekregen van zijn ouders,
• om het vertrouwen in het goede in de mens en in de wereld niet te verliezen en te werken aan een betere wereld,
• willen voorkomen dat anderen in worst-case scenario’s geloven,
• …om ze niet ontmoedigd en hopeloos achter te laten.

Wat als dit allemaal waar is?

Maar wat als al deze worst-case scenario’s waar zijn? Wat als je in dezelfde situatie zit met je eigen ouders, die je niet wilden, niet van je hielden en je niet beschermden, en nu zit je in dezelfde situatie met de regering die je zelf gekozen hebt:

• Je bent niet echt belangrijk, je wordt eigenlijk gezien als een overbodige werkloze, een welzijnsontvanger, een asielzoeker, enz.
• Men krijgt geen persoonlijke aandacht, laat staan liefde, maar wordt verondersteld nuttig te zijn voor de traumaoverlevingsprogramma’s van degenen die op dit moment aan de macht zijn.
• Men mag om de vier jaar stemmen bij verkiezingen en wordt begraven in een urn.
• Nu moet je een mond- en neusbeschermer dragen en niet vragen waar dit allemaal voor dient. “Jouw staat is alles, je bent niets!” is het extreme geval.
• Men wordt niet beschermd tegen geweld, maar integendeel, men wordt weerloos blootgesteld aan het geweld van degenen die de macht in handen hebben en die met veel moeite verdere scenario’s van geweld plannen.

Waarom doen ouders worst-case scenario’s met hun kinderen? Het antwoord is heel eenvoudig: omdat hen hetzelfde is aangedaan als kinderen. Ze waren niet gewild, werden niet geliefd en werden niet beschermd tegen emotioneel, fysiek en seksueel geweld. Zo worden de oude traumaslachtoffers van de kindgeneratie de nieuwe traumadoors van de oudergeneratie. Want de traumadaders willen de ondraaglijke pijn van hun eigen slachtofferschap niet toegeven, hun ouders idealiseren en proberen hun kinderlijke machteloosheid te onderdrukken en zelf machtig te worden.

Het weglopen van de eigen gevoelens van trauma’s mobiliseert bij veel mensen enorme energieën en ze komen onvermijdelijk terecht in de leidende posities van een samenleving: in de politiek, de economie, het financiële systeem, het onderwijs, het gezondheidssysteem, het leger en de geheime diensten. Daar gaan ze de strijd aan met het vermeende “kwaad”, een strijd die volgens hen alle middelen rechtvaardigt: Geboorteplaatsen, kinderdagverblijven, concurrerende scholen, kernwapens, chemische, biologische wapens, geavanceerde controle- en bewakingssystemen. Diep gekwetst en van zichzelf gescheiden, volgen ze met grote volharding hun verkeerde ideeën. Om aan hun eigen innerlijke chaos te ontsnappen, vechten ze voor een rechtvaardige wereldorde in hun eigen zin, waarin niet de diversiteit en levendigheid overheerst, maar een kerkhofvrede, waarin alles als bij toverslag soepel en zonder weerstand zou moeten verlopen. De immense mogelijkheden van de informatietechnologie bevorderen dit idee van het creëren van een perfecte wereld waarin alles naar eigen inzicht functioneert en iedereen geacht wordt te geloven dat dit voor zijn of haar eigen bestwil is.

Dit zal echter nooit gebeuren, want deze vermeende ordeversterkende projecten zorgen voor nog meer chaos op deze aarde. De innerlijke chaos van degenen die zich overgeven aan dergelijke machtsfantasieën zal hierdoor ook niet worden opgehelderd, maar steeds erger worden. Naast de traumatische gevoelens die ze in zich dragen van het feit dat ze slachtoffer zijn, zijn er ook alle gevoelens van schuld en schaamte die onvermijdelijk voortvloeien uit het feit dat ze een dader zijn. Het gezonde deel van hun psyche, dat nog steeds in hen aanwezig is, weet hoeveel levens ze al op hun geweten hebben verloren om dergelijke projecten te realiseren.

Dus zelfs als 7 miljard mensen op deze aarde worden ingeënt, digitaal worden gecontroleerd en alle andere inentingen ondergaan, die dan nog steeds noodzakelijk worden verklaard, zal deze mensheid niet beter zijn, maar zal deze wereld alleen maar nog meer in de chaos verzinken. Voor mij rijst dus ook de vraag wat de heersers en de rijken te winnen hebben door over een getraumatiseerde bevolking te heersen.

Een virus als het ergste geval

Ik geloof daarom dat er een diepere psychologische dynamiek schuilt achter het feit dat alles wat denkbaar slecht is, wordt toegeschreven aan een virus. Het is in feite onze menselijke vernietigingskracht, die inherent is aan onszelf vanwege onze trauma’s, die we projecteren op een natuurlijk fenomeen en die in geheime laboratoria zelfs virussen in dodelijke wapens kunnen veranderen. Vooral de vroege traumatiseringen en gewelddadige ervaringen van talloze mensen creëren een enorm potentieel aan onderdrukte doodsangst, immense schaamtegevoelens en opgekropte woede, die niet tegen de oorspronkelijke daders, d.w.z. meestal niet tegen de eigen moeder en vader, gericht mogen zijn.

Deze onverteerde angsten, gevoelens van schaamte en woede ontladen zich vervolgens tegen waarneembare externe vijanden – “de Russen”, “de Amerikanen”, “de terroristen”, “de ongelovigen” etc. – en nu tegen een coronavirus dat met het blote oog niet eens zichtbaar is. De onzichtbaarheid van de virussen is zelfs bijzonder geschikt om hier al die traumatische gevoelens te ontladen die in het normale leven van alledag niet tot uitdrukking kunnen komen.

De “oorlog tegen het virus” is meteen een oorlog tegen de mensen die dit virus op en in zichzelf dragen en die het verder kunnen of kunnen verspreiden. Dus nu kan alle innerlijke onverteerde horror uit de kindertijd worden gericht op de fantasie van een killer virus, waarbij het virus in principe alleen de daders symboliseert die je als kind bijna hebben gedood. Op dezelfde manier kan de opgekropte haat en onderdrukte woede gericht worden op de mensen die zogenaamd roekeloos en ongehoorzaam met de virusdreiging om zouden gaan en zo alle anderen in gevaar brengen. Dit rechtvaardigt blijkbaar overheidsmaatregelen van geweld op bijna onbeperkte schaal.

In naam van de gezondheid wordt in deze corona-pandemie ongebreideld fysiek en vooral psychologisch geweld uitgeoefend, door het gebod om afstand te bewaren, door de beperking van de bewegingsvrijheid, van de bezetting, van de vergadering, door de verplichting om een masker te dragen, en uiteindelijk misschien zelfs door een verplichting om te vaccineren, wat dan een duidelijk lichamelijk letsel is. Veel mensen weten dit waarschijnlijk nog uit hun kindertijd: “Zolang je je voeten onder mijn tafel hebt, doe je wat ik je zeg”, “We straffen je, zodat je op een dag een fatsoenlijk mens wordt”, “Wat we van je willen is alleen maar voor je eigen bestwil! Daarom kunnen volwassen kinderen als politici, leerkrachten, artsen enz. de volgende generatie kinderen met een zuiver geweten ook lastigvallen. Ze hadden het niet anders.

Tegenover het slechtst denkbare scenario

Persoonlijk heeft het me veel geholpen om mijn persoonlijke worst-case scenario in de ogen te kijken, om te stoppen met het onderdrukken van mijn angsten, om te stoppen met het onderdrukken van mijn woede, om mijn tranen los te laten en om de pijn van het ongewenste, onbeminde en onbeschermde kind te voelen. Als traumatoloog zie ik nu het ergste scenario in mijn medemensen en begeleid ik ze door de pijnlijke processen terwijl ze zich geleidelijk aan de immense ontberingen van hun kindertijd realiseren. Ik kan erbij blijven als de immense mate van afwijzing, verwaarlozing en seksuele traumatisering weer in het bewustzijn van de getroffenen terechtkomt. Aangezien ik in veel landen van de wereld oefen, kan ik zien hoe wijdverbreid vooral seksueel geweld tegen meisjes en jongens is.

Ik herken nu ook als waarheid al deze worst-case scenario’s die gecreëerd zijn door degenen die hun ogen sluiten voor hun eigen traumatisering, er vandoor gaan en andere mensen de afgrond in slepen van hun wereldvreemdheid en hun geweldsfantasieën. Gelukkig volg ik niet langer blindelings zulke traumadaders als in mijn kindertijd en jeugd. Vandaag vertrouw ik niemand die beweert verantwoordelijk te zijn voor mijn geluk, die niet met zichzelf heeft afgerekend.

De traumadaders komen en gaan, ik heb er veel meegemaakt in mijn meer dan 60 jaar, zowel nationaal als internationaal. Er zijn er ontelbaar veel. Als een van hen het podium verlaat, staat de volgende alweer in de schijnwerpers. Dus het helpt niet om tegen één van hen te vechten. Ze worden nog steeds massaal geproduceerd door getraumatiseerde en traumatiserende samenlevingen. Ik weet dat de strijd tegen het “kwaad” geen “goed” oplevert, maar alleen de dader-slachtoffer-spiralen aanwakkert.

Het persoonlijke en sociale beste geval

Ik richt me liever tot mensen die de waarheid van hun eigen levensverhaal onder ogen kunnen zien. Ik heb geen illusies meer nodig om niet depressief en wanhopig te worden. Ik weet dat er in ieder mens een grote behoefte bestaat om deel uit te maken van een gemeenschap waarin ze geliefd zijn en gewaardeerd worden en waarin ze hun liefde kunnen uiten. Het is de aanvaarding van de persoonlijke waarheid die geneest. Het is de uitdrukking van persoonlijke gevoelens, vooral de acceptatie van onderdrukte pijn,

• dat zal ook je hoofd leegmaken,
• wat de weg opent naar constructieve relaties en een echte gemeenschap,
• dat maakt intellectuele en intellectuele loopgravenoorlog irrelevant,
• die ervoor zorgt dat de traumadaders je loslaten en…

kan hen ertoe brengen hun eigen weg terug te vinden naar hun eigen pijn en naar hun echte oerbehoeften.
Mijn toekomst ligt niet in het worden van een beter mens of perfect. Ik heb volkomen gelijk. Ik hoef dat aan niemand te bewijzen. Mijn doel in deze wereldwijde crisis is om mijn weg terug te vinden naar mijn eigenliefde en me te verbinden met de mensen in deze wereld die hetzelfde willen doen. Daarom ben ik erg blij dat een interview dat ik onlangs met Robert Fleischer heb gedaan een zangeres heeft geïnspireerd tot het schrijven van een prachtig protestlied. Ik raad het hier graag aan om te luisteren.9

literatuur:
Franz Ruppert (2018). Wie ben ik in een getraumatiseerde samenleving. Stuttgart: Klett Cotta Verlag.

Franz Ruppert (2020). Gezonde ik, liefde, waarheid, echte gemeenschap of maskers, paniek, leugens, inentingsmanie & elite dictatuur. Kroniek van mijn bewustzijn in de Corona Pandemie 2020. München: Zelf gepubliceerd.

2 Excerpt from Thomas Williams THI Special Exposé Part 2: https://traugott-ickeroth.com/wp-content/uploads/2020/07/200705_THI_TheCovidPlanRockefellerLockstep2010.mp3 , https://www.youtube.com/watch?v=h9HbrZWb4rY Originally found about half into the episode: https://www.spreaker.com/user/8955881/thi-special-expose-show-part-2 , https://www.youtube.com/watch?v=vEM6NLzg8Rw