Home
>
Archiv
>
KenFM International
>
Nederlands
>
We maken een einde aan het continuüm van de machteloosheid! | Door Bastian Barucker

We maken een einde aan het continuüm van de machteloosheid! | Door Bastian Barucker

Veröffentlicht am: 20. November 2020 | Anzahl Kommentare: noch keine

De actuele gebeurtenissen nodigen u uit om te zoeken naar aanwijzingen: Hoe kan het dat zoveel mensen zich onderwerpen aan regels en beslissingen zonder deze zelfbewust in vraag te stellen? Er komt een veel dieper liggend probleem aan het licht, namelijk de sterke neiging om zich machteloos of ineffectief te voelen en de angst voor negatieve gevolgen als de eigen mening afwijkt van die van de meerderheid.

Een standpunt van Bastian Barucker.

Hoe mooi zou het zijn om te denken dat wanneer het bewijs van coronamaatregelen wordt onthuld en er nieuwe machthebbers worden gekozen, we het probleem hebben opgelost. Ik denk eerder dat we ons moeten toeleggen op een diepere zoektocht naar bewijzen die de oorzaken van deze misstanden radicaal aanpakken, in plaats van de symptomen te bestrijden.

Waar komen we vandaan?

Onze geschiedenis als Homo Sapiens begint in omstandigheden die vandaag de dag onvoorstelbaar zijn. 97 % van ons bestaan als Homo Sapiens leefden we als jager-verzamelaars in de gemeenschap. We hadden de competentie en het vermogen om aan onze belangrijkste behoeften te voldoen. Aan de ene kant waren we afhankelijk van het goed functioneren van de gemeenschap om ons heen en aan de andere kant perfectioneerden we ons vermogen om mee te gaan met de stroom van de natuur om onszelf en de hele gemeenschap te voeden, te kleden en een thuis te maken. Veel mensen zijn op dit moment zo vervreemd van de natuur dat deze originele manier van leven erg ver van hen af lijkt te staan. Deze oude tijd wordt door de Amerikaanse antropoloog Marshall Sahlin in zijn boek Stoneage Economics de oorspronkelijke welvaartsmaatschappij genoemd:

“In 1972 publiceerde hij zijn boek “Stoneage Economics”, waarin hij aan de hand van verschillende etnografische bronnen bewijst dat jager-verzamelaarsmaatschappijen in staat waren om in een specifieke vorm van “welvaart” te leven, zelfs onder de omstandigheden van de woestijn of de ijswoestijn. Ons beeld van het magere en harde leven in de steentijd moet volledig worden herzien. Ja, het is eerder de huidige samenleving waarin schaarste een geïnstitutionaliseerd economisch principe is! In tegenstelling tot de beschaafde wereld, waar een groot deel van de bevolking elke nacht hongerig naar bed gaat, kennen traditioneel levende jagers-verzamelaars zoals de Kalahari Bosjesmannen of de Australische Aboriginals honger op zijn best als een buitengewoon, binnenkort permanent verschijnsel dat bijna nooit levensbedreigende proporties aanneemt”(1).

Historisch gezien is de huidige poging om controle uit te oefenen over de natuur echter een zeer nieuw en hoogstwaarschijnlijk fataal experiment. Door mijn verblijf in de wildernis gedurende enkele maanden heb ik gelukkig de gelegenheid gehad om dit aardse en zeer mooie leven te ervaren. Mijn bevindingen zijn dus niet alleen gebaseerd op de theorie, maar ook op de praktijk.

Een bijzonder aspect van onze geschiedenis is dat we de “macht” hadden om in ons levensonderhoud te voorzien zonder afhankelijk te zijn van lonen en dat we de belangen van de gemeenschap regionaal en participatief moesten en konden regelen. Op deze manier was het mogelijk om direct deel te nemen aan het vormgeven van ons eigen leven en zelfredzaamheid te ervaren. De enige afhankelijkheden die bestonden waren onze relatie met het land, met onze “clan” en met onszelf. Deze toestand gaf ons een zeer goede uitgangspositie, omdat we wisten: “We worden verzorgd door de aarde en onze gemeenschap”. Wij als mensen hebben deze staat pas sinds kort verlaten en hebben meer controle over de natuur. Om een lang verhaal kort te maken: Met de komst van de landbouw is deze stand van zaken veranderd en vandaag de dag leven we in een maatschappij waar veel mensen een voortdurende onmacht ervaren.

De rode draad van de machteloosheid

Door mijn jarenlange ervaring in gevoel en lichaamswerk had ik het geluk om uit de eerste hand te ervaren hoe sterk de ervaringen uit de vroege kindertijd ons vormen. Vanaf de conceptie zijn we volwaardige wezens met gevoel en in de loop van de zwangerschap, de geboorte en de eerste jaren wordt onze hormoonhuishouding, ons brein, ons wereldbeeld en ons gevoelsleven gevormd. Voor velen is deze tijd als een onontdekt deel van hun leven, dat onbewust een enorme kracht uitoefent. Mensen die in deze tijd herhaaldelijk onmacht hebben ervaren, lijden hun hele leven onder deze ervaringen. Kinderen die zich schreeuwend uitlaten, worden opgesloten, hebben emotionele of fysieke mishandeling meegemaakt, ontwikkelen strategieën om er mee om te gaan. Misschien ontwikkelen ze al heel vroeg in hun leven de houding: “Ik kan toch niets doen” of “Het is de moeite niet waard” of “Het heeft geen zin om te zeggen wat ik wil”. Min of meer alle mensen hebben deze ervaringen in hun vroege jeugd gehad en voor de meesten van hen is het geen geïntegreerd onderdeel van hun leven, maar het bepaalt wel voor een deel hun leven. Natuurlijk zijn er ook mensen die uit deze ervaringen een sterke tegenbeweging ontwikkelen om deze oude gevoelens niet te herbeleven.

Opvoeding tot conformiteit of de aangeleerde hulpeloosheid

“Geleerde hulpeloosheid is de overtuiging, ontwikkeld op basis van negatieve ervaringen, dat men het vermogen heeft verloren om de eigen levenssituatie te veranderen en zelf verantwoordelijk te zijn voor deze stand van zaken”. (2).

Als we eenmaal bij een onderwijs- of zorginstelling zijn aangekomen, kunnen we weer ervaren dat we alleen zijn en dat we niet in staat zijn om de situatie in ons eentje te veranderen. Mogelijk wordt van buitenaf bepaald wat we doen en wanneer, en daar hebben we weinig invloed op. We worden ook blootgesteld aan relatief machteloze leerinhouden en -tijden en mogelijke evaluaties door leerkrachten. Zo wordt beetje bij beetje een houding gecementeerd die een motief voor het leven kan worden. Er ontstaat een innerlijk contract van onmacht.

Eenmaal in de baan is het heel goed mogelijk dat een loondienst een afhankelijkheid creëert, waarin de machteloosheid weer kan worden ervaren. Als werknemer bevind ik me in een positie waarin ik afhankelijk ben van de gunst van mijn leidinggevende, ondanks de veiligheid en gezondheid op het werk. Omdat ik niet in staat ben om zonder inkomen in mijn levensonderhoud te voorzien, in tegenstelling tot jagers en verzamelaars, leef ik in angst om dit inkomen te verliezen. Opnieuw ontstaat een situatie van machteloosheid of sterke afhankelijkheid van de goede wil van een autoriteit.

Mijn eigen politieke participatie wordt door verkiezingen tot een minimum beperkt en ik ken persoonlijk alleen mensen die zich sterk ontgoocheld voelen over de politiek. De illusie dat het uitbrengen van een stem om de 4 jaar echte deelname mogelijk maakt, is gelukkig voor veel mensen verdwenen. De meesten van hen ervaren echter weer machteloosheid en zelfredzaamheid. Het hierboven beschreven gevoel van machteloosheid neemt dus toe als het gaat om belangrijke zaken in het leven. Net als de geboorte is ook de manier waarop we in onze samenleving omgaan met veroudering en dood ziek. Oude mensen worden in huis gehaald, uit hun sociale, vitale netwerken gescheurd, zodat ze efficiënt kunnen worden verzorgd. In toenemende mate worden ook zij arbeidsongeschikt, en opnieuw bepalen anderen de dagelijkse routine, de activiteiten of zelfs het tijdstip en de wijze van overlijden.

Het is dan ook helemaal niet verwonderlijk dat het al decennia en eeuwen mogelijk is om politiek te bedrijven tegen het volk zonder een sterke tegenbeweging te creëren. De meesten van hen lijden aan de aangeleerde hulpeloosheid.

We verdienen beter!

Een continuüm dat begint met een zelfbepaalde geboorte en eindigt met een zelfbepaalde dood zou een teken zijn van een samenleving die mensen in staat stelt om verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven en dus zelfredzaamheid te ervaren. Dit betekent dat we er als samenleving naar moeten streven dat kinderen, jongeren en volwassenen een continuüm van medezeggenschap, verbondenheid en zelfredzaamheid in de gemeenschap ervaren in plaats van een continuüm van machteloosheid. Dit begint met de voortplanting en eindigt met de dood. Dit wordt natuurlijk bemoeilijkt door het feit dat iedereen zijn persoonlijk aangeleerde hulpeloosheid in zich draagt, en om het echt effectief vorm te geven, is het zinvol om tijd en aandacht te besteden aan dit eigen verhaal. Want een blijvende verandering in de buitenkant is alleen mogelijk door het eigen innerlijke bewustzijnswerk.

“Wees de verandering die je wilt zien in de wereld.” (Mahatma Ghandi)

Deze noodzakelijke verandering heeft tijd en veel veranderingen nodig en bovenal het zelfvertrouwen van de mensen dat ze recht hebben op medezeggenschap, vrijheid van meningsuiting en mensenrechten. Natuurlijk, en ik bedoel dit letterlijk en verwijs naar het begin van dit artikel, hebben we het recht om over ons leven te beslissen, zolang dit niemand en/of de aarde schaadt. Ik heb ook het recht om inspraak te hebben in zaken die mij aangaan en om op een transparante manier en zonder enige vorm van meningsvorming over deze zaken geïnformeerd te worden. Het is voor mij niet genoeg om elke 4 jaar een kruis te maken en zo macht te geven aan mensen die overwegend pathologisch narcistisch gedrag vertonen en meer geïnteresseerd zijn in het behouden of uitbreiden van hun eigen macht dan in het algemeen belang. Veel van deze mensen zijn niet in staat om naar elkaar te luisteren tijdens de debatten in de Bondsdag. Ze roepen in de toespraken van anderen en het geheel is net zo ver weg van wijze besluitvormers als de aarde van de maan.

Het is ook niet voldoende dat ik van bovenaf wordt opgedrongen met voorschriften die zonder bewijs zijn en die mijn basisrechten beperken. Ik heb soms het gevoel dat mijn ouders me aan de grond houden vanwege een naderende storm en hoewel ik het weer kan inschatten en er geen tekenen van een storm zijn, word ik verondersteld binnen te blijven en bang te zijn voor een storm. En dat is met weken zonneschijn. Nee, bedankt.

Ik ben er voorstander van dat we deze hiërarchieën, die al eeuwenlang stevig verankerd zijn en die in elke cel leven, omvormen tot een solidaire, respectvolle, verbonden en respectvolle interactie met de natuur (en dit betekent ook alle mensen), en ieder van ons actief, creatief en in overeenstemming met zijn of haar persoonlijkheid, bijdragen aan de vormgeving van ons gemeenschappelijk leven. Ik geloof dat we in staat zijn een wereld te creëren die meer voldoening geeft en mooier is dan we ons nu kunnen voorstellen. En ik eindig hier met de verwijzing naar onze met de aarde verbonden voorouders. De Irokezen van het Noord-Amerikaanse continent volgden het zogenaamde 7e generatieprincipe:

Het “7e Generatie Principe” dat door de Indianen werd onderwezen, stelt dat “in elke persoonlijke, overheids- of zakelijke beslissing die we nemen, we moeten overwegen hoe het onze nakomelingen zeven generaties in de toekomst zal beïnvloeden”. Zodat de ongerepte lucht, het veld en de bergen op deze foto er nog steeds zijn om van te genieten” (3).

Laten we terugkeren naar zo’n radicaal begrip van duurzaamheid en onze belangrijke keuzes maken met het oog op de volgende 7 generaties en hun welzijn. Ze verdienen het.

Bronnen: